เจ้าต้องยอมเล่นสนุกกับพวกข้า

เฟิงอวี่นางถูกเสี่ยวเยว่เตือนเรื่องประตูเมืองที่ปิดไปแล้ว จึงได้เปลี่ยนทิศทางไปที่ด้านหลังตลาดแทน ชายป่าด้านหลังตลาดคือที่ที่นางจะใช้หลบซ่อนตัว แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในของป่า มีกลุ่มอันธพาลเดินเข้ามาขวางหน้านางเสียก่อน

“สาวงามทั้งสองเจ้าจะไปที่ใดหรือ” เฟิงอวี่ดันตัวเสี่ยวเยว่หลบไปอยู่ด้านหลังของนาง

“พี่ชาย ท่านพาจะรู้ทางออกจากเมืองผ่านป่าไปได้หรือไม่”

“ข้ารู้อยู่แล้ว แต่ว่า...เจ้าจะให้สิ่งใดตอบแทน”

“ท่านต้องการสิ่งใดเล่า ข้าล้วนแต่มอบให้ได้”

“คุณหนู” เสี่ยวเยว่ดึงชายเสื้อของนางเอ่ยเสียงสั่นไปด้วยความกลัว

บุรุษกักขระตรงหน้าทั้งห้าคน รูปร่างสูงใหญ่ สายตาที่มองมาทางพวกนางมีแต่ความหื่นกระหาย จะไม่ให้เสี่ยวเยว่นางกลัวได้อย่างไร แต่เฟิงอวี่นางไม่สนใจความกลัวของเสี่ยวเยว่แม้แต่น้อย สายตาของนางมองไปที่บุรุษทั้งห้าอย่างไม่หวั่นเกรง

“ข้าพาเจ้าออกไปได้ แต่เจ้าต้องยอมเล่นสนุกกับพวกข้า”

“หึหึ ไม่มีปัญหา” เฟิงอวี่ยิ้มเย็นออกมา

รอยยิ้มของนางทำให้บุรุษทั้งห้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จะบอกว่างามก็งามล่มเมือง แต่มันน่ากลัวอย่างไรก็ไม่รู้

เฟิงอวี่เดินตามบุรุษทั้งห้าเข้าไปในป่าอย่างไม่หวาดกลัว นางจับมือเสี่ยวเยว่เอาไว้แน่น เมื่อฝ่ามืออุ่นของเฟิงอวี่กุมกับมือที่เหยียบเย็นของเสี่ยวเยว่ ความกลัวของเสี่ยวเยว่ก็ลดลง

เพียงแค่เดินมาครึ่งทาง บุรุษทั้งห้าก็ส่งสายตามองกันอย่างแฝงไปด้วยความหมาย ก่อนที่พวกเขาจะลงมือ ปืนเก็บเสียงในมือของเฟิงอวี่ก็ยิงเข้าไปที่หัวใจของบุรุษที่อยู่ใกล้ที่สุด

ฝ่าเท้าของอีกสี่คนที่เหลือชะงักนิ่ง ก่อนจะล้มไปกองอยู่กับพื้น สายตาเบิกกว้างมองไปที่สหายที่ล้มลงสิ้นใจทันที เลือดไหลออกจากมุมปาก แผงอกราวกับน้ำป่าที่ทะลักออกมา พวกเขาเห็นเหมือนกันว่า สตรีที่ถือของหน้าตาประหลาดในมือ นางยังไม่ได้เข้าใกล้สหายของตนเลย

“ปะ ปีศาจ”

“ทางที่ดี พวกเจ้าพาข้าออกไปจากเมืองให้เร็วที่สุด หากยังอยากรอดตายกลับไป” นางชี้ปากกระบอกปืนไปที่บุรุษสี่คนที่เหลือ

“จะเดิน หรืออยากเล่นสนุก”

พวกมันต่างกลืนน้ำลายลงคอ เล่นสนุกที่นางว่าคือเอาชีวิตคนหรือ ต่างจากพวกเขาที่คิดจะเล่นสนุกกับเรือนร่างของนางต่างหาก

บุรุษทั้งสี่ฝ่าเท้าของพวกมันแทบจะก้าวต่อไปไม่ออก เมื่อถึงทางแยกที่ด้านหน้าเดินต่อไปพ้นชายป่าก็จะเป็นนอกเมืองแล้ว ปืนในมือของเฟิงอวี่ก็ลั่นไกออกไปเอาชีวิตของทั้งสี่ที่เหลือทันที

“คุณหนู!!!” เสี่ยวเยว่กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าคุณหนูของตนจะสังหารจนหมดไม่เหลือ

“ปล่อยไว้จะยุ่งยากในภายหลัง ไปกันเถิด จำไว้...หากเจ้าไม่ฆ่าพวกมัน เจ้าก็จะถูกฆ่า” ปืนในมือหายไปแล้ว เฟิงอวี่เดินต่อไปปล่อยให้เสี่ยวเยว่ยังยืนอยู่ที่เดิม

เสี่ยวเยว่แม้จะกลัวคุณหนูในตอนนี้มากเพียงใด แต่ในเมื่อนางถูกกำหนดมาให้รับใช้เฟิงอวี่แล้ว ก็ไม่กล้าจะคิดทิ้งนาง

ทั้งสองเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนฟ้าสว่างก็มาถึงโรงเตี๊ยมที่อยู่นอกเมือง ตอนนี้อยู่ห่างจากเมืองหลวงถึงยี่สิบลี้ ด้วยเดินตลอดทั้งคืนไม่หยุดพัก ร่างกายของทั้งสองก็เหนื่อยล้ายิ่งนัก

“แม่นางเข้าพักกี่ห้องดีขอรับ”

“ห้องที่ดีที่สุดหนึ่งห้อง ขอน้ำร้อนด้วย” เฟิงอวี่โยนเงินสิบตำลึงเงินให้หลงจู๊ ห้องพักมีราคาเพียงห้าตำลึงเงินเท่านั้น เมื่อได้เงินก้อนใหญ่จึงดูแลทั้งสองอย่างดี

“หาซื้อรถม้าให้ข้าสองตัว”

“ได้ ได้ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปจัดการให้”

ทองแท่งที่อยู่ภายในมิติของเฟิงอวี่ในที่สุดก็ได้ใช้ นางไม่เสียดายด้วยทองที่มอบให้หลงจู๊ไปเพียงหนึ่งบาทในโลกของนางเท่านั้น นางยังมีมากมายไม่รู้กี่ร้อยแท่ง จะเสียดายเพียงแท่งเดียวได้อย่างไร

“เจ้าไปอาบน้ำก่อน แล้วมาใส่ยา”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าต้องปรนนิบัติคุณหนูก่อน”

“เจ้าไม่ต้องดูแลข้า ต่อไปนี้เรื่องของข้า ข้าจัดการเอง ส่วนใดที่สมควรดูแลก็ดูแล หนทางยังอีกไกล จะให้ตนเองล้มป่วยจนเป็นภาระข้าไม่ได้”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเยว่รับคำอย่างว่าง่าย นางรีบไปล้างตัวแล้วมาใส่ยาที่เท้า ตามคำบอกของเฟิงอวี่ทันที

ความเหน็ดเหนื่อยทำให้สตรีทั้งสองคน เมื่อล้มตัวลงนอนก็หลับสนิทไปทันที ต่างจากตำหนักองค์ชายรองที่ดูจะวุ่นวายด้วยหาตัวเฟิงอวี่ไม่พบ

พอยังไม่ทันสว่างองครักษ์ต่างก็พากันไปดักอยู่ที่หน้าประตูเมือง เพื่อตรวจคนที่จะเดินทางออกจากเมืองหลวงทุกทิศทาง จนฟ้าเกือบมืดแต่ก็ยังไม่เห็นร่างของสตรีทั้งสองคน

“ไม่ได้เรื่อง!!!” หนิงหวงกวาดทุกสิ่งบนโต๊ะในห้องตำราตกกระจายไปทั่วพื้นห้อง “ต่อให้เก่งเพียงใดก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาไปได้ ออกไปตามหาให้เจอ แม้ต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องเจอ”

องครักษ์รีบรับคำสั่งแล้วออกไปตามหาทันที โจวเจินที่เดินยกของว่างเข้ามาหาที่ห้องตำราก็ถูกกันเอาไว้อยู่หน้าประตูไม่ให้เข้าไปด้านใน

“พระชายารอง ห้องตำราขององค์ชายรอง มิให้ผู้ใดเข้าขอรับ แม้แต่พระชายาเอกก็เข้าไม่ได้”

“ข้าจะเหมือนนางได้อย่างไร ผู้ใดในตำหนักจะไม่รู้บ้างว่านางไม่เป็นที่โปรดปราน”

“ถึงอย่างไรก็เข้าไม่ได้ขอรับ” พ่อบ้านกล่าวอย่างนอบน้อม

“ไปแจ้งองค์ชายรองประเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้น...เจ้าจะถูกลงโทษเอง”

“เอ่อ...” พ่อบ้านแสร้งทำสีหน้าหนักใจ ก่อนจะร้องแจ้งเข้าไปด้านใน

“ส่งพระชายารองกลับเรือน” เสียงเย็นของหนิงหวงดังออกมากระแทกเข้าไปในใจของโจวเจินจนน้ำตาของนางเกือบจะไหลออกมา

เป็นครั้งแรกที่นางถูกไล่ ทั้งยังใช้น้ำเสียงที่ไม่เคยใช้มาก่อน พ่อบ้านยกยิ้มอย่างดูแคลนตามแผ่นหลังของโจวเจินที่เดินกลับไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงอวี่นางตื่นขึ้นมาในยามเว่ย (13.00-14.59 น.) ก็ปลุกเรียกเสี่ยวเยว่ให้ตื่นลุกขึ้นเตรียมตัว

“ผ่านไปสักสามหัวเมืองก็ไม่ต้องเร่งเดินทางแล้ว” นางยิ้มน้อยๆ ให้เสี่ยวเยว่ที่ดูเหมือนยังนอนไม่พอ

“เจ้าค่ะ” ตั้งแต่ที่คุณหนูของตนฟื้นขึ้นมา นับเป็นรอยยิ้มครั้งแรกของนาง เสี่ยวเยว่จึงรีบลุกขึ้นช่วยเฟิงอวี่ล้างหน้าล้างตา

ทั้งสองกินอาหารง่ายๆ ในห้องพัก ก่อนจะลงไปด้านล่างของโรงเตี๊ยม หลงจู๊เตรียมม้าไว้ให้พวกนางแล้ว พาเห็นม้าสีดำ รูปร่างสง่าแข็งแรง เฟิงอวี่ก็พยักหน้าอย่างพอใจ

แม้นางไม่เคยขี่ม้ามาก่อน แต่เจ้าของร่างเดิมมีทักษะเรื่องขี่ม้าไม่น้อย พอขึ้นนั่งบนหลังม้าสัญชาตญาณก็พาให้นางพุ่งตัวออกไปได้ทันที ราวกับว่าร่างกายของเซี่ยเฟิงอวี่ก็ถวิลหาเมืองจินเป่ยไม่น้อยเลย

ฝีเท้าม้าต่อให้ดีเพียงใด อย่างไรก็ไม่เหมือนเครื่องยนต์ มันต้องหยุดพัก เพื่อกินน้ำ กินหญ้า วิ่งได้เพียงร้อยลี้ ทั้งสองก็ต้องหาโรงเตี๊ยมเพื่อเข้าพักแล้ว ด้วยท้องฟ้าด้านนอกเริ่มจะมืดอีกครั้ง

หนิงหวงไม่อาจนิ่งนอนใจอีกได้ ผ่านไปสองวันค้นหาทั่วทั้งเมืองหลวงและทิ้งคนให้เฝ้าประตูเมืองทุกแห่ง แต่ก็ยังไม่พบคน เขาจึงเข้าวังหลวงไปพบเสด็จแม่ของตนเอง

ฮองเฮาเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของพระโอรสก็ไล่นางกำนัลออกไปจนหมด หนิงหวงคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง พร้อมทั้งบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฮองเฮาได้ฟัง

“สวรรค์!!! เจ้าโง่ถึงเพียงนี้เลยหรือ ปล่อยให้เรื่องลุกลามไปมากเพียงนี้ เพิ่งจะมาหาแม่” ฮองเฮาขว้างแก้วน้ำชาในมือลงพื้นอย่างมีโทสะ

“ลูกไม่คิดว่านางจะใจกล้าเช่นนี้”