บทที่ 1/3

-ต่อ-

“ขอบคุณพี่กุ๊กไก่มากนะคะที่มาส่ง พรุ่งนี้เจอกันบ่ายโมงคะ” อลิสาบอกกับสุภิชญาผู้จัดการสาวเสียงหวานพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณอีกฝ่ายเหมือนเช่นทุกครั้งที่สุภิชญามาส่ง

ทำให้สุภิชญายกมือรับไหว้แทบไม่ทัน ถึงอีกฝ่ายจะขอบคุณเธอบ่อยมากก็เถอะแต่สุภิชญาก็ยังไม่รู้สึกชินเสียที

“จ้า นอนหลับฝันดีนะจ้ะน้องสาวคนสวยของพี่กุ๊กไก่ เจอนายฟิล์มก็ฝากความคิดถึงไปให้ด้วยนะแล้วก็บอกมันว่าอย่าทำงานหนักจนเกินไปละเดี๋ยวหน้ามันจะแก่ก่อนมีเมียไม่รู้ด้วยนะ อิอิ” 

พูดจบสุภิชญาก็เอามือปิดปากหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับความคิดของตัวเองในประโยคท้าย ทำให้อลิสาอดหัวเราะตามออกมาไม่ได้

“ค่า ถ้าเฟรชเจอพี่ฟิล์มเฟรชจะรีบบอกให้ทันทีเลยนะคะ ฝันดีคะพี่กุ๊กไก่” อลิสาปิดประตูรถเมื่อพูดจบ ก่อนจะโบกมือลาเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป

อลิสาหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้านหรือคฤหาสน์ที่ผู้คนในละแวกนี้ต่างใช้เรียกกันเพราะบ้านหลังนี้ที่เธออาศัยออยู่กับพี่ชายนั้นหลังใหญ่ที่สุดแล้ว

ครืดดด ครืดดด

เครื่องมือสื่อสารเครื่องหรูส่งเสียงสั่นเมื่อมีคนโทรเข้ามาแต่เจ้าของมันกลับไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเลยแม้แต่น้อย จนในที่สุดมันก็หยุดส่งเสียงสั่นแล้วขึ้นเป็นข้อความสายที่ไม่ได้รับขึ้นมาแทน

ใบหน้างามของดาราสาวตอนนี้กำลังครุ่นคิดหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองรู้ให้ได้ว่าใครกันที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายของพระราม จนไม่ได้สนใจที่จะรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงขึ้นมาอีกเลยแม้แต่น้อย

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างคนคิดหนัก แต่เธอก็คิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ดาราสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็งจัดก่อนจะหันมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก

ก่อนจะกรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่ายอีกครั้งเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาหาเธอ น่าเบื่อจริงๆเลย ดาราสาวคิดในใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

“มีอะไรยัยพิงค์ โทรมาอยู่ได้น่ารำคาญจริง” บัวบงกชกรงเสียงลงไปตามสายเสียห้วน

“เอ่อ พี่พิมพ์คะ วันนี้พี่พิมพ์ไม่กลับบ้านหรอคะ” ปลายสายเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเกรงใจที่โทรมาหาอีกฝ่ายในเวลาดึกดื่นป่านนี้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้เหลาก็เธอเป็นห่วงพี่สาวเธอนี่

“ถ้ากลับไปแล้วเธอก็เห็นแล้วสิย่ะ แล้วนี่มีธุระอะไรถึงได้โทรมาหาฉันดึกดื่นป่านนี้”

“คือ พิงค์แค่เป็นห่วงพี่พิมพ์คะก็เลยโทรมาถามเห็นพี่พิมพ์ไม่กลับบ้านเพราะนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย” บัวชมพูตอบพี่สาวของตัวเองน้ำเสียงเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายคงสัมผัสไม่ถึงของความรู้สึกนั้น

“โอ๊ย! ยัยพิงค์เธอจะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย เป็นแค่น้องสาวไม่จำเป็นยุ่งเรื่องของฉัน แล้วที่หลังก็ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก ถ้าไม่มีธุระจำเป็นถึงเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆไม่ต้องโทรมาเข้าใจไหม มันน่ารำคาญ” บัวบงกชตะคอกใส่โทรศัพท์เสร็จก็ตัดสายอีกฝ่ายทิ้งทันที ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปที่โซฟาอย่างไม่ใส่ใจนัก

“แต่พี่...พิมพ์คะ พิงค์แค่จะบอกว่าพิงค์เพิ่งเรียนทำอาหารมาอยากให้พี่พิมพ์มาทานฝีมือทำอาหารของพิงค์หน่อย” บัวชมพูได้แต่พูดประโยคหลังกับตัวเองในใจเพราะพี่สาวของเธอนั้นได้ตัดสายเธอทิ้งอย่างไม่มีเยื้อใยไปแล้ว

ไม่ว่าเธอจะทำดีกับพี่สาวต่างมารดาของเธอแค่ไหน อีกฝ่ายก็ไม่สนใจและไม่คิดจะใส่ใจเธอเลยด้วยซ้ำ เธอทำอะไรผิดนักหนาทำไมพี่สาวของเธอถึงได้ดูรังเกียจเธอขนาดนี้