บทที่ 4/2

ร่างเล็กของสาวรับใช้ก้าวเดินลงบันไดคฤหาสน์ ด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะลากกระเป๋าลงพื้นหินอ่อนของคฤหาสน์นำไปไว้ในตู้ให้เรียบร้อยตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม หลังจากนั้นก็พากันแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

อนุชาพาน้องสาวของเขาลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์ หลังจากที่สั่งให้คนรับใช้เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในรถตู้ก่อนออกเดินทาง

“ดูแลตัวเองดีๆพี่ไม่ได้ไปด้วยแล้วอย่าพาลูกหมีกับกุ๊กไก่ไปเถรไถลที่ไหนล่ะ” อนุชายกมือขึ้นชี้หน้า และท่าทางเหมือนครูฝ่ายปกครองนั้นของคนเป็นพี่ชาย ทำให้คนเป็นน้องสาวอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“ฮ่าๆ พี่ฟิล์มก็พูดเหมือนน้องเฟรชเป็นคนเหลวไหลไปได้ และน้องเฟรชก็ไม่กล้าไปไหนคนเดียวถ้าไม่มีลูกหมีหรือพี่กุ๊กไก่ไปเป็นเพื่อน” 

เสียงหวานบอกกับพี่ชายของเธอเสียงอ้อนๆ ก่อนจะโผล่เข้ากอดร่างสูง “น้องเฟรชไม่น่าห่วงหรอกคะ ห่วงแต่พี่ฟิล์มเถอะเฟรชไม่อยู่แบบนี้ก็อย่าชวนพี่พลอยทะเลาะอีกนะ สงสารพี่พลอยเขา...”

“รู้ดีนักนะเรา” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาเกี่ยวกับคนที่น้องสาวเอ่ยถึงก่อนที่มือเรียวขยี้ผมของน้องสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว “ไป...ไปขึ้นรถได้แล้ว ป่านนี้เขารอเราแย่แล้วมั้ง” 

ไม่เพียงแค่พูดแต่อนุชายังจูงมือน้องสาวไปที่รถตู้ให้อีกด้วยและอลิสาก็ได้แต่เดินตามแรงจูงของพี่ชายไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมากกว่าจะโกรธเคือง

“ค่ะ งั้นเอาไว้เจอกันนะคะ” พูดจบแค่นั้นอลิสาก็จัดการหอมแก้มสากของคนเป็นพี่ชายก่อนที่มือบางก็ยกขึ้นส่ายไปมาเพื่อบอกลาและหลังจากนั้นอนุชาก็ทำการเลื่อนปิดประตูรถให้น้องสาว

และมองดูรถตู้เคลื่อนออกไปจากบ้านจนสุดสายตา อนุชาจึงหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ใบหน้าหล่อคมที่เคยยิ้มให้น้องสาวก่อนหน้านี้ค่อยๆเลือนหายไปทันที เหมือนว่าก่อนหน้าเป็นแค่ภาพลวงตา

ทางด้านอลิสาที่เพิ่งเดินทางออกจาบ้านได้ไม่นาน สาวน้อยไม่มีอะไรทำจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าขึ้นมาเล่น เธอตัดสินใจส่งข้อความแชทเข้าไปในกลุ่ม ที่มีเธอ อาทิตย์และสุภิชญาอยู่ในกลุ่ม

‘ตอนนี้น้องเฟรชกำลังเดินทางไปรับแล้วนะคะ’ และรอไม่นานก็มีคนในกลุ่มตอบกลับมาหาเธอ

‘จ้ะ เดี๋ยวจะแต่งสวยรอ อิอิ’ อาทิตย์ตอบกลับมาก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์ผู้หญิงกำลังแต่งหน้า และตามมาด้วยข้อความของสุภิชญา

‘ตอนนี้รอนานแล้วจ้า รีบมาไวๆน้า...’

อลิสาที่เห็นข้อความของทั้งสอง ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าดังเดิม สาวน้อยเลือกที่จะไม่ตอบข้อความกลับไปหาทั้งสอง เพราะอีกไม่นานก็จะถึงบ้านของผู้จัดการของเธอแล้ว

ในที่สุดอีกสองคนก็ขึ้นรถโดยมีอาทิตย์ขึ้นรถมาเป็นคนสุดท้าย ร่างสูงราวกับนายแบบก้าวขึ้นมาบนรถตู้ก่อนจะจัดการปิดประตู พร้อมกันนั้นก็เอ่ยทักคนที่อยู่ในรถอีกสองคนด้วยน้ำเสียงดี๊ดาตามประสาคนอารมณ์ดีตลอดเวลา

“สวัสดีค่ะเจ้กุ๊กไก่สุดสวยของลูกหมี และสวัสดียัยเพื่อนรักไม่ได้เจอกันหลายวันสวยขึ้นเลยนะแก คิกๆ” อาทิตย์พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะพูดประโยคเด็ดของเขาออกมาเหมือนทุกครั้ง “แต่ก็ยังสวยน้อยกว่าฉันย่ะ ฮ่าๆ”

“จ้า~ แม่คนสวยคนงาม” สุภิชญาเอ่ยออกมา พร้อมกันนั้นก็มองรุ่นน้องด้วยสายตาจิกกัดแบบไม่จริงจังนัก

และหลังจากนั้นทั้งสามคนก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข และได้พูดคุยเรื่องราวอีกมากมาย ก่อนที่จะถึงที่นัดหมายของทางผู้กำกับที่โทร.นัดไว้

“เอ่อ แล้วฟิล์มไม่ได้มาด้วยหรอ?” สุภิชญาหันมาถามคนตัวเล็กที่อยู่ข้างตัว หลังจากที่เข้ามานั่งรอในบ้านของอาคม หรือที่รู้จักกันในอาชีพของผู้กำกับ

“อ่อ ไม่ได้มาค่ะ ตอนแรกพี่ฟิล์มว่าจะมาด้วยแต่พอดีติดงานด่วนหลายวัน เลยมาด้วยไม่ได้น่ะค่ะ” เสียงหวานใสตอบกลับไปด้วยท่าทางร่าเริง เหมือนเช่นทุกครั้ง

“แล้วแบบนี้ลูกหมีก็พาเฟรชชี่หนีเที่ยวได้สิคะ” อาทิตย์ได้ยินแบบนั้นจึงอดที่จะหันมาร่วมวงสนทนาด้วยไม่ได้แต่ในขณะนั้นสายตาก็แพรวพราวออกมาอย่างปิดไม่มิด

ก่อนจะทำหน้าเพ้อฝันถึงเรื่องราวที่เขาจะพายัยเพื่อนรักกับผู้จัดการสาวไปด้วย

“หยุดทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะลูกหมี จะไม่มีใครได้หนีเที่ยวทั้งนั้นแหละ” และเสียงของสุภิชญาก็ดับฝันของเขาเข้าเสียก่อนก่อนที่จะมีประโยคประกาศิตตามมา 

“เพราะพี่ชายของน้องเฟรชได้กำชับกับฉันไว้แล้ว ห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาเกาะแกะน้องสาวเขาเด็ดขาด และรวมถึงเรื่องเที่ยวกลางคืนด้วย เพราะถ้ารู้...ก็ ‘ตาย’ สถานเดียว”

ประโยคหลังผู้ขัดการสาวคนสวยกระซิบบอกรุ่นน้องของเธอเสียงน่ากลัวทำให้ทั้งอลิสากับอาทิตย์อดที่จะขนลุกไม่ได้และก็รวมถึงคนที่กระซิบบอกด้วยเช่นกัน เพราะเสียงของตัวเองน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ ถ้าไปเล่าเรื่องผีและทำเสียงประกอบนี่คงจะน่ากลัวมากแน่ๆ

“อร๊าย! ดูสิคะ ขนของลูกหมีนี่ลุกขึ้นมาเต้นระบำกันใหญ่แล้วคะ” เสียงแหลมบอกกับทั้งสองให้รู้เสียงดังลั่น แต่ไม่ใช่แค่อลิสากับสุภิชญาเท่านั้นที่หันมามอง ยังมีสายตาอีกหลายสิบคู่ที่หันมาสนใจอาทิตย์ 

บางคนมองด้วยสายตาขบขันและเอือมระอา แต่บางคนก็มองด้วยสายตาไม่ชอบใจและไม่เป็นมิตร หนึ่งในนั้นก็มีดาราสาวสวยไม่แพ้

อลิสามองอยู่ด้วยอย่าง 'สุพรรณษา คล้องวงศ์' หรือที่ทุกคนในวงการต่างรู้จักกันในชื่อเล่นว่า ‘กรีน’

สุพรรณษานั้นมีอายุมากกว่าอลิสาอยู่สามปี และได้เข้าวงการมาก่อนอลิสาประมาณสองหรือสามปีได้ ทำให้หญิงสาวนั้นเป็นรุ่นพี่ทั้งในและนอกวงการ ทุกคนที่ได้พบเห็นอาจจะคิดแบบนั้น และรวมถึงอลิสาด้วยแต่มันไม่ใช่กับสุพรรณษา 

ตั้งแต่อลิสาเข้ามาในวงการทุกคนในวงการ ไม่ว่าจะเป็นทางผู้ใหญ่หรือแม้แต่แฟนคลับ ต่างก็รุมรักมันไปหมด ส่วนเธอมันก็แค่คนขี้แพ้ไม่มีอะไรสู้มันได้เลยสักนิด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงสนใจแต่นังอลิสา ทั้งๆที่เธอก็มีรูปร่างหน้าตาสวยไม่แพ้มัน แต่เธอจะไม่ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ตลอดไปหรอก เพราะสุดท้ายแล้วคนที่แพ้ก็คือมัน...นังอลิสา

สุพรรณษาได้แต่เก็บความแค้นของตัวเองเอาไว้ในใจ และรอวันที่จะได้ปลดปล่อยมันออกมา