ตอนที่ 4 ค่ำคืนหนึ่ง [2]

ส่วนหนานจวิ้นอ๋องนั้นบัดนี้สติที่พยายามประคองไหวใกล้หมดสิ้นเต็มที กายแกร่งร้อนรุ่มจนเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเกาะพราวพร่างไปทั้งตัว อาภรณ์ตัวนอกถูกปลดออก ก่อนจะสลัดบรรดานางกำนัลที่กำลังเข้ามาแตะต้องกายแกร่งของตนนั้นให้ออกห่าง พร้อมกับกัดกรามแน่นเอ่ยออกคำสั่งเสียงเหี้ยม

“ออกไปให้หมด! สะเสี่ยวกงกง ปะไป ไปตามหมอมา” หลังเจิ้งหนานพยายามประคองตนเองลงแช่น้ำเย็นจัดในอ่างอาบน้ำไม้ขนาดใหญ่ได้สำเร็จก็กลั้นใจตะเบ็งเสียงออกคำสั่งด้วยเสียงเข้มกร้าว อีกทั้งยังดุดันแม้จะติดสั่นน้อย ๆ ตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่กำลังประทุขึ้นในกาย สองมือใหญ่กำรอบขอบอ่างไม้ขนาดใหญ่ไว้แน่น หลับตาแหงนเงยใบหน้าหวังใช้ไอเย็นช่วยคลายอาการร้อนรุ่มในกายแกร่งของตน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยเท่าใดนัก

“เอ่อพะพ่ะย่ะค่ะ พะพวกเจ้าได้ยินท่านอ๋องสั่งรึไม่ ออกไปสิเร็วเข้า” เสี่ยวกงกงแม้จะพะวักพะวนนึกห่วงผู้เป็นนายก็จำใจต้องทำตามคำสั่ง แม้ภายนอกกำลังเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ก็ตามที อีกทั้งลึก ๆ จะรู้แจ้งแก่ใจว่าทหารของจวนอ๋องอีกทั้งราชองครักษ์อีกมากมายนั้นเช่นไรก็สามารถกำจัดผู้บุกรุกได้อยู่แล้วก็ตามที

“กงกงเกิดอันใดขึ้นเช่นนั้นหรือ” ฟางเฟยที่เห็นขันทีของหนานจวิ้นอ๋องรีบเร่งออกจากห้องบรรทมอีกทั้งบรรดานางกำนัลที่เร่งรีบเดินออกตามมา ใบหน้าหมดจดของพวกนางนั้นคล้ายหวาดกลัวจนใบหน้าไร้สี เนื้อตัวพวกนางสั่นเทาน้อย ๆ อย่างน่าสงสาร ส่วนภายนอกกลางลานกว้างของจวนอ๋องท่ามกลางสายฝนกลับมีทหารของจวนกำลังฟาดฟันกระบี่ต่อสู้ฟาดฟันกับผู้บุกรุกกลุ่มหนึ่งอยู่อย่างดุเดือด

ฟางเฟยบัดนี้หัวใจสั่นไหว เหงื่อกาฬผุดขึ้นให้ได้เห็นที่หน้าผากมน ส่วนดวงตากระจ่างนั้นไหววูบคล้ายหวาดหวั่นอยู่มิน้อย นางรีบเอ่ยถามไถ่เสี่ยวกงกงอย่างนึกห่วง เช่นไรนางก็มาเป็นผู้อาศัยแม้เจ้าของจวนเองไม่ยินดีต้อนรับเสียเท่าไหร่ แต่ก็มิเคยให้อาหารการกินและเครื่องอาภรณ์ของใช้นางบกพร่องแต่อย่างใด เช่นนั้นยามมีภัยนางเอกก็มิอาจทนเมินเฉยได้เฉกเช่นกัน

“คะคุณหนูเว่ย ช่างดีจริง ๆ ท่านมาพอดี ท่านอ๋องต้องพิษ ไหนคนร้ายมาบุกจวนอีกเล่า ข้าจะไปตามท่านหมอขืนให้คนพวกนี้ไปมิทันใจเท่าใดเกรงจะไม่ทันการ เช่นนั้นคงต้องรบกวนแม่นางเว่ยแล้วขอรับ” เสี่ยวกงกงค้อมตัวขอร้องฟางเฟยให้ช่วยด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว

“ท่านอ๋องต้องพิษ! อะเอ่อเช่นนั้นเจ้าไปเถอะ ท่านอ๋องเดี๋ยวข้าช่วยดูให้”

“ขอบคุณ ๆ คุณหนูเว่ย” เสี่ยวกงกงเอ่ยจบก็รีบเดินจากไปในทันที

ฟางเฟยบัดนี้ยืนหันซ้ายแลขวาก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องบรรทมที่ตกแต่งประดับประดาอย่างหรูหราตามรสนิยมของเจ้าของตำหนัก สองเท้าก้าวเข้าไปด้านในห้องใหญ่ที่มีเตียงมังกรแกะสลักจากไม้หอมชั้นดีตั้งตะหง่านอยู่ ก่อนหูจะได้ยินเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของเจ้าของตำหนักดังออกมาจากห้องอาบน้ำที่มีม่านฉลุกั้นอยู่ในอีกด้าน

 เจิ้งหนานที่ถูกพิษปลุกกำหนัดโจมตีกระหน่ำเป็นระลอก ๆ พ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกมาราวกับให้มันช่วยบรรเทาอาการให้กายแกร่งของตน ใบหน้าคมคายบิดเบี้ยวจนเห็นเป็นกรามแกร่งเป็นสันนูนจากการพยายามอดทนแลอดกลั้นของเจ้าตัว คิ้วกระบี่ที่เรียงตัวหนาเข้มราวน้ำหมึกขมวดมุ่นเป็นปม มือสองข้างกำแน่นรอบขอบอ่างไม้จนเห็นเป็นเส้นเลือดปูดนูนขึ้นอย่างน่ากลัว

 “ท่านอ๋อง” ฟางเฟยที่เห็นสภาพไม่สู้ดีของหนานจวิ้นอ๋องก็ถึงกับยกมือป้องปากตกใจ เหตุใดสภาพเขาถึงดูย่ำแย่เพียงนี้ได้เล่า

สองเท้าเผลอก้าวเดินเข้าหาร่างสูงใหญ่อย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้สติอีกทีตัวของนางก็มานั่งอยู่ข้างอ่างไม้ขนาดใหญ่เข้าเสียแล้ว

“ท่านอ๋อง อ๊ะ! ” ฟางเฟยที่เอ่ยเรียกหนานจวิ้นอ๋องออกมาอย่างไม่ตั้งใจก็ต้องอุทานตกใจจนตาเบิกกว้างเมื่อร่างของนางถูกดึงลงไปในอ่างโดยมิทันได้ตั้งตัว ก่อนจะพยายามดิ้นรนขืนตัวออกจากอ้อมกอดของเจิ้งหนานที่เขากอด อีกทั้งกดข่มนางไว้เสียแน่น

 “เงียบ!” เจิ้งหนานเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง เรือนกายนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมกรุ่น ซ้ำอาภรณ์ที่สวมใส่ยังบางแนบไปกับสัดส่วนของนางจนเจิ้งหนานเองต้องลอบกลืนน้ำลายเสียหลายอึก แผ่นอกเปลือยเปล่าแนบอยู่กับแผ่นหลังบอบบาง แม้ภายนอกฝนตกหนักและเสียงฟาดฟันกระบี่ดังไปทั่วบริเวณ แต่ในความรู้สึกของเขานั้นกลับได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของนางได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งนัก

“...” ฟางเฟยบัดนี้นางมิกล้าแม้แต่ขยับตัว เรือนกายแข็งแกร่งนั่งซ้อนนางอยู่ มือหนายึดจับข้อมือเล็กของนางด้วยมือเพียงข้างเดียว ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาบัดนี้กำลังเป่ารินรดหัวไหล่บางของนางจนฟางเฟยต้องห่อไหล่น้อย ๆ เวลานี้นางแทบลืมหายใจไปเลยทีเดียว ในใจเต้นกระหน่ำรัวจนแทบจะทะลุหลุดออกมานางเองนึกอยากหายตัวไปเสียจากตรงนี้เสียเดี๋ยวนี้ บัดนี้ในใจดวงน้อยทำได้แต่ภาวนาให้เสี่ยวกงกงเร่งกลับมาโดยเร็ว