ตอนที่ 5 พิษราคะ

“เจ้ามาทำไม”

“คะคือข้า แค่แวะมาดู” ฟางเฟยได้ทีรีบขยับข้อมือหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา และแทนที่หนานจวิ้นอ๋องจะปล่อยนาง เขากลับกำข้อมือของนางแน่นขึ้นอีกจนฟางเฟยต้องนิ่วหน้าจากอาการเจ็บแปลบที่ข้อมือ แต่กระนั้นก็มิได้ส่งเสียงร้องออกมาแต่อย่างใด

“เหอะ งั้นรึ แล้วรู้รึไม่ตอนนี้ข้าเป็นอันใด” เจิ้งหนานจงใจเอนกายเบียดประชิดนางตามอารมณ์ร้อนรุ่มในกายแกร่งของตนที่กำลังปะทุ ก่อนจะเอ่ยชิดกระหม่อมนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ดะโดนพิษ” ฟางเฟยเอ่ยตอบไม่เต็มเสียง ด้วยบัดนี้รับรู้ได้ว่าสิ่งที่นางนั่งทับอยู่นั้นเริ่มจะพองขยายตัว อีกทั้งหนานจวิ้นอ๋องเองยังเหมือนขยับถูไถมันไปมาเบา ๆ จนฟางเฟยที่ถูกกระทำเช่นนั้นบัดนี้ใบหน้าแดงก่ำอาบไปจนถึงใบหู

“เช่นนั้น เจ้ามาเพื่อยั่วยวนข้า” เจิ้งหนานกัดฟันเอ่ย ตอนนี้กลิ่นกายของนางกำลังรบกวนสติเขาเป็นอย่างมากและเขานั้นใกล้อดทนไม่ไหวเต็มที และเมื่อความต้องการถูกกระตุ้นในที่สุดเขาก็พ่ายแพ้ให้แก่มัน

“ม่ะช่ะ อ๊ะ อื้อ” ฟางเฟยยังมิทันได้โต้แย้ง ร่างของนางก็ถูกสับเปลี่ยนให้ไปอยู่ใต้ร่างของหนานจวิ้นอ๋อง ก่อนที่เขาจะเข้ามาทาบทับบดเบียดพร้อมทั้งจูบนางในทันที เสียงหวานหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกคนตรงหน้าครอบครอง เขาจูบนางอย่างร้อนแรงจนฟางเฟยมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนครู่ต่อมาจะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง สายตาคมไล่กวาดมองสำรวจสตรีต้องหน้าช้า ๆ เนินเนื้อหน้าอกอวบอิ่มขาวใหญ่ที่ดูเหมือนจะมีมากจนดูเกินตัว บัดนี้ถูกแผ่นอกแกร่งเขาทาบทับจนเนินเนื้อล้นออกมาจากเอี๊ยมตัวงามให้ได้เห็น

เพียงเท่านั้นภาพตรงหน้าก็ทำเอาเจิ้งหนานถึงกลับครางในลำคอออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะประกบปากจูบนางอีกคราอย่างเร่าร้อน รุนแรง มือหนายกขึ้นบีบคางนางแน่นเมื่อพบว่านางเริ่มต่อต้าน ปากหนาครอบครองริมฝีปากบางของนางอย่างมินึกประณีตามสัญชาตญาณดิบเถื่อนของบุรุษเพศ เจิ้งหนานกดจูบริมฝีปากของนางลงไปหนัก ๆ และรุนแรงจนคนตัวบางใต้ร่างสั่นสะท้าน มืออีกข้างโอบเอวบางแน่น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นลูบไล้สำรวจเนื้อตัวที่นุ่มลื่นของนางไปทุกสัดส่วน จนมาหยุดอยู่ที่ทรวงอกใหญ่ของนาง มือหนามิรอช้าบีบขย้ำรุนแรงตามแรงอารมณ์จนฟางเฟยต้องร้องประท้วงเพราะความเจ็บ

“อื้อ” เสียงหวานครางพร้อมพยายามขัดขืนตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ หากแต่ก็มิอาจสามารถสู้แรงคนตัวใหญ่กว่าที่บดเบียดอยู่เหนือร่างของนางในเวลานี้ได้แต่อย่างใด

“อื้ม อื้อ” ฟางเฟยพยายามร้องตะโกนเอ่ยต่อต้านหากแต่มันก็หายกลับไปในลำคอเมื่อถูกหนานจวิ้นอ๋องจูบอย่างดูดดื่ม เร่าร้อน ฟางเฟยที่มิได้คุ้นเคยกับเรื่องเช่นนี้มากก่อนนางจึงพยายามหลบหลีกลิ้นร้อนชื้นที่กำลังไล่เกี่ยวกระหวัดนางอย่างเอาเป็นเอาตาย

ด้านฝั่งเจิ้งหนานบัดนี้ครางคำรามในลำคออย่างนึกพึงใจกับความหวานล้ำของคนตรงหน้า บัดนี้เขารู้เพียงว่าเวลานี้อารมณ์เขาถูกนางปลุกปั่นจนไม่อาจยับยั้งมันได้อีกต่อไป

แฮ่ก ๆ

เสียงหอบหายใจของฟางเฟยเมื่อปากบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อปากร้อน ๆ ของเขานั้นบัดนี้เปลี่ยนเป็นดูดดึงอกอวบของตนอย่างเอาเป็นเอาตายจนเกิดเป็นเสียงที่ฟางเฟยได้ยินแล้วถึงกับใบหน้าแดงก่ำเห่อร้อนราวกำลังจะจับไข้ก็มิปาน ซ้ำมือหน้าอีกข้างยังบีบขย้ำปทุนถันของนางอีกข้างอย่างมิยอมแพ้เฉกเช่นกัน

“อื้อ อ๊ะ ทะท่านอะ อื้อ ปะ อ๊า ปะปล่อย อื้อ อ๊ะ ๆ อื้อ” เจิ้งหนานยิ่งได้ยินเสียงครางหวานหูเขายิ่งเกิดความฮึกเหิมราวกำลังออกทัพจับศึก ด้วยแรงอารมณ์ประกอบกับพิษปลุกกำหนัดทำให้เขาในเวลานี้รู้สึกต้องการสตรีตรงหน้าเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็มิรีรออีกต่อไป มือใหญ่กระชากกางเกงนอนตัวบางจนขาดหวิ่น จับแท่งหยกมังกรของตนถูไถกลีบบุปผาสีทับทิมของนางไปมาก่อนจะกดมันลึกเข้าไปและพบว่ามันช่างคับแคบยิ่งนัก จนเขาต้องก้มลงกัดบ่าขาวกระจ่างของนางเมื่อลำกายถูกบีบรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บและไม่อาจไปต่อได้จึงทำได้เพียงแช่แก่นกายนิ่งค้างเพื่อให้นางได้ปรับตัว

“กรี๊ด ท่านอ๋องฮึก จะเจ็บฟางเฟย ขะข้าฮื้อ เจ็บ ฮื้อ เอามันออกไปนะ ฮึก”             ฟางเฟยผวาร้องเสียงหลง สติที่เลอะเลือนไปก่อนหน้ากลับคืนมาอย่างรวดเร็วอีกทั้งครบถ้วน

“อืม ข้าก็เจ็บ จะเจ้ารัดข้าแน่นเกินไปฟางเฟย อึก!”

เจิ้งหนานเห็นคนตัวเล็กผวากรีดร้องเสียงหลง ซ้ำบัดนี้ดวงตางดงามฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตา เห็นเช่นนั้นเจิ้งหนานจึงนำมือนางมาคล้องกอดเข้าที่คอหนาของตน ก่อนจะประทับจุมพิตปลอบประโลมอย่างเอาใจ ให้ตายเถอะ! ตั้งแต่เกิดมาเขามิเคยจุมพิตสตรีใด อีกทั้งยังไม่เคยต้องมานั่งเอาใจผู้ใดเฉกเช่นนี้มาก่อนทุกคราก็เพื่อทำ ๆ ไปให้จบเพื่อปลดปล่อยมิได้ใคร่สนใจนักว่าจะรู้สึกเช่นไรด้วยเพราะราคาที่เขาตกลงซื้อมานั้นแสนแพงและคุ้มค่ากับพวกนาง และเพียงหนึ่งไม่มีสอง แต่นี่เวลานี้เขากลับต้องมาปลอบประโลมนางที่เขาชังน้ำหน้าเสียยิ่งกว่าอะไรดี แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้เช่นกันว่าเขานั้นก็ชื่นชอบในความหวานล้ำไปทั้งตัวของนางเฉกเช่นกัน ไม่นึกว่าคนตรงหน้าจะซ่อนรูปร่างไว้ถึงเพียงนี้ เห็นตัวเล็กผอมบางแต่ส่วนนั้นของนางช่างถูกใจเขายิ่งนัก อีกทั้งปากบางยังหวานล้ำ ไหนจะกลิ่นกายหอมกรุ่นเป็นเอกลักษณ์หอมติดจมูกจนเขาอยากดอมดมชมเชยไปทั้งตัวนั้นของนางอีกเล่า ‘เจิ้งหนานนี่คงเป็นเพราะพิษยาปลุกกำหนัดกระมังเจ้าถึงได้หน้ามืดตามัวไปกับเสน่ห์ของนางเช่นนี้’ เจิ้งหนานพยายามยกเอาเหตุผลมาขัดแย้งกับความรู้สึกของตน

“อย่าเกร็ง ขะข้าเจ็บและเจ้าก็จะเจ็บ ผ่อนคลายซะเด็กดี” เจิ้งหนานเอ่ยปลอบคนใต้ร่างเสียงทุ้มกระเส่าแหบพร่า

ฟางเฟยได้ยินเช่นนั้นก็รีบผ่อนคลายทำตามโดยเร็วเพราะตอนนี้นางนั้นเจ็บจนแทบขาดใจ รู้สึกว่าร่างกายแทบปริแตก ใบหน้างดงามพยักหน้าน้อย ๆ พร้อมทั้งทำตามอย่างว่าง่าย จนได้รับจุมพิตเร่าร้อนจากเจิ้งหนานเป็นการตอบแทนไปหนึ่งครา

“อื้อ”

เจิ้งหนานเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มปรับตัวได้ก็เริ่มสอดกระแทกแท่งหยกแกร่งเข้าไปสุดลำ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้าออกเป็นจังหวะและเพียงไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วจนฟางเฟยบัดนี้ร้องครวญครางเสียงหวานจนฟังไม่ได้ความ

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ทะท่าน อะอ๋อง ระเร็วไปแล้ว อ๊ะ ๆ ๆ อื้อ อ๊ะ ๆ ” ฟางเฟยหลับตาแน่นอิงซบใบหน้าลงซอกคอหนา เมื่อคราถูกเจิ้งหนานโถมตัวเข้าหานางอย่างรุนแรงจนรู้สึกราวกับคลื่นยักษ์ที่โหมซัดเรือจนแทบจมดิ่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นแข่งสายฝนแลเสียงต่อสู้ของคนภายนอกจนดังก้อง ถังน้ำขนาดใหญ่โยกไหวเสียดสีไปมากับพื้น น้ำเย็นในอ่างที่นางกำนัลเติมจนเต็มบัดนี้สาดกระเซ็นเปียกไปทั่วบริเวณ

ฟางเฟยบัดนี้หลงอยู่ในวังวนห้วงพิศวาสที่เจิ้งหนานเป็นคนนำพา ประกอบกับสัมผัสแนบชิดของบุรุษและสตรีที่น่าตื่นเต้น และไม่รู้แน่ว่าเขาและนางนั้นร่วมเดินทางหรรษานี้ไปนานมากน้อยเพียงใด รู้สึกตัวอีกทีนางก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังใหญ่ของเขาเสียแล้ว

“ฮึก ๆ ” ฟางเฟยรู้สึกว่าเหตุใดตนเองช่างโชคร้ายนักนางแค่จะเดินมาดู สถานการณ์แต่ไยกลับต้องการมาเป็นสตรีของหนานจวิ้นอ๋องไปได้ บุรุษที่เกลียดนางอย่างกับอะไรดี ซ้ำไม่พอเขายังมีคู่หมายอยู่แล้วอีกด้วย ฟางเฟยฝืนก้าวเดินขาสั่นเทาลงจากเตียงใหญ่บัดนี้นางรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั้งตัว ดวงตากลมโตที่อาบด้วยหยาดน้ำตามองดูเจิ้งหนานที่หลับไหลในห้วงนิทราด้วยดวงใจที่รวดร้าวและเจ็บปวด เหตุใดนางถึงได้โชคร้ายนัก สองมือเล็กยกปัดป่ายน้ำตาออกจากแก้มเพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตน แต่ยิ่งปัดมันทิ้งฟางเฟยกลับพบว่ามันยิ่งไหลร่วงลงราวกับสายฝนก็มิปาน