7

อคิราห์เถียงกลับด้วยความไม่พอใจ ศศินาถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าปลงๆเพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

“คุณไม่เชื่อก็ถูกแล้วแต่มันคือเรื่องจริง ไม่งั้นฉันคงไม่หายกลัวตั้งแต่ที่รู้ชื่อแล้วก็เมืองที่คุณอยู่หรอก เพราะรู้ว่าคุณมาจากในนั้นเลยวางใจไง แต่เราก็ต้องหาวิธีที่จะทำให้คุณกลับไปไม่งั้นจะคุณจะทำยังไงคะถ้ากลับบ้านไม่ได้จริงๆ”

“ข้า…แต่ข้าเป็นคนนะไม่ใช่ผีสางที่ไหน”

“ฉันรู้ค่ะ คุณเป็นคนแน่ๆแต่แค่อยู่ในโลกนั้น ยังไงคุณก็ต้องหาทางกลับไป”

“ข้าอยากกลับอยู่แล้ว แต่ข้าจะเชื่อเรื่องนี้ได้อย่างไรกัน”

“ถ้าคุณอ่านมันทั้งหมดคุณจะเข้าใจเองค่ะ เอาเป็นว่าคุณอ่านก่อนระหว่างนี้ฉันจะออกไปหาของที่จำเป็นมาให้คุณเพราะไม่รู้ว่าจะใช้เวลากี่วันถึงจะกลับไปได้”

“ของจำเป็นหรือ ข้าไม่ต้องการสิ่งใดหรอกแม่หญิงขอบใจเจ้ามาก”

“แต่ฉันว่าจำเป็นมาก คุณจะใส่ชุดแบบนี้ตลอดไม่ได้”

ศศินามองชุดโจงกระเบนเต็มยศอย่างหนักใจ นี่ถ้าไม่รู้จักก็คงคิดได้แค่เป็นผีสางจริงๆนั่นแหละ ใครที่ไหนจะมาใส่ชุดไทยโบราณแบบนี้กัน ถึงจะสวยงามมากๆก็เถอะนะ

“ชุดข้ามันทำไมรึ”

“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคุณอ่านหนังสือนี่ให้หมดรอฉันกลับมา ได้มั้ยคะ”

ศศินาตัดบทเพราะไม่อยากเสียเวลามากไปกว่านี้ ตอนนี้ฝนหยุดลงแล้วไม่แน่ว่าช่วงเย็นอาจจะตกลงมาอีกรอบเพราะเป็นหน้าฝน หากรถติดมากเธอคงกลับมาถึงคอนโดดึกแน่คืนนี้ จะปล่อยอคิราห์ไว้คนเดียวนานๆก็ไม่ดีแน่

“ได้สิ เจ้าจะไปนานหรือไม่”

“ไม่นานค่ะ แต่คุณห้ามแตะต้องอะไรก็ตามที่ไม่รู้จัก นอกจากสิ่งที่ฉันบอกไปแล้วตกลงมั้ยคะ”

“ได้สิ ข้าหาใช่เด็กน้อยไม่รู้ความเสียหน่อย ไม่ไปยุ่งกับข้าวของเจ้าหรอกวางใจได้”

ศศินาแอบเบ้ปากเมื่อได้ยินพ่อพระเอกร้อนตัว กว่าจะบอกเรื่องทีวีกับพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆในห้องจนเข้าใจได้ก็แทบตาย คนที่สงสัยทุกอย่างตลอดเวลาขนาดนั้นเอาอะไรมาวางใจได้ก่อน

“งั้นก็ดีค่ะ ฉันจะรีบกลับมา”

นิยายเรื่อง หากอาทิตย์ไร้ดาว

ณ เมืองพยับหมอก พ.ศ. 1890

หัวเมืองใหญ่ทางตอนเหนือ มีเจ้าเมืองคือ ท่านเจ้าเมืองศิงขร ชาวเมือง

เรียกท่านเจ้าเมืองสิงห์ และภรรยาคือ ท่านหญิงอรุณ มีลูกชายคนโตชื่อ อคิราห์ หรือ แสง และคนเล็กชื่อ อนาคิน หรือ แสน เป็นครอบครัวที่ปกครองเมืองมานาน ชาวเมืองต่างเคารพนับถือเจ้าเมืองและอยู่กันอย่างสงบร่มเย็นมาโดยตลอด การค้าขายเจริญรุ่งเรือง พืชผลทางการเกษตรก็ไม่เคยขาด ชาวเมืองมีพุทธศาสนาเป็นที่พึ่งทางใจเข้าวัดทำบุญและถือศีลกันถ้วนหน้า เรียกว่าเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์และสงบสุขจนใครๆก็อยากย้ายเข้ามาอาศัยทั้งสิ้น

   ตั้งแต่สงครามสงบลง หัวเมืองใหญ่ต่างๆก็ปรองดองกันมากขึ้น ส่งตัวแทนเยี่ยมเยียนผูกมิตรกันเป็นประจำทุกปี แลกเปลี่ยนค้าขายกันไม่เคยขาด เมืองไหนส่งลูกหลานหมั้นหมายตกแต่งกันได้ก็ยิ่งมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากขึ้น ไม่ต่างอะไรกับรุ่นลูกอย่างอคิราห์ ที่พ่อแม่เตรียมให้หมั้นหมายกับ ดุจดารา ลูกสาวเจ้าเมืองทางใต้ที่เป็นมิตรกันมานาน เพราะท่านหญิงอรุณเองก็เป็นลูกสาวเจ้าเมืองจากเมืองทางตะวันออก การได้ผูกมิตรกับหัวเมืองใหญ่ทางใต้เพิ่มอีกเมืองนับว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่ง เพราะหมายความว่าจะขยายอำนาจได้มากขึ้น โอกาสในการเกิดสงครามยิ่งน้อยลงเพราะเป็นเมืองญาติมิตรกัน อคิราห์เองก็ไม่ได้ขัดใจเพราะไม่ได้มีแม่หญิงที่ไหนที่ชอบพอกันอยู่ 

ตั้งแต่เด็กจนโตอคิราห์ก็ตั้งใจเรียนและสอบจนได้ตำแหน่งใหญ่โตในเวลาไม่นาน ความสามารถทั้งการต่อสู้และฟันดาบก็เป็นที่ยอมรับจนใครๆต่างก็คิดเหมือนกัน ว่าอคิราห์จะต้องได้เป็นเจ้าเมืองคนต่อไปที่มีศักยภาพมากที่สุดเป็นแน่ ไหนจะรูปร่างหน้าตาที่เป็นที่เลื่องลือไปทั่วอีก ไม่ว่าจะเป็นแม่หญิงจากหัวเมืองไหนต่างก็ไฝ่ฝันจะได้ตบแต่งเข้าเรือนของพ่ออคิราห์ทั้งสิ้น แต่ก็ทำได้เพียงเสียดายและยอมรับว่าไม่มีวาสนา เพราะพ่อรูปงามนั้นมีแม่หญิงที่เพียบพร้อมไม่แพ้กันเป็นว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว ก็คือแม่หญิงดุจดารา….

“นี่ข้า…ข้าเป็นตัวละครในนิยายจริงๆหรือนี่”

อคิราห์พึมพำกับตัวเอง มือหนาที่ถือหนังสือนั้นสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ไม่ว่าจะคิดยังไงนี่มันก็เหลือเชื่อเกินไปจนทำใจเชื่อไม่ลง อคิราห์อ่านเรื่องราวในนิยายเพียงแรกๆเท่านั้นข้ามช่วงกลางไปจนถึงตอนจบที่ตัวพระเอกนางเอกครองรักกันตามแบบฉบับนิยายสุขนิยมทั่วไป หนังสือมีความยาวที่น่าจะต้องใช้เวลาอ่านทั้งวันทั้งคืนเห็นจะได้ อคิราห์เลยอ่านเพียงเพื่อหาบทสรุปแค่ที่อยากรู้เท่านั้น

แต่ไม่ว่าจะอ่านทวนให้แน่ใจเท่าไร ทุกตัวละครและสถานที่ในนั้น ก็คือสิ่งที่อคิราห์รู้จักทั้งหมดไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย มันคือชีวิตที่ผ่านมาของอคิราห์แน่ๆ แม้จะยังไม่ได้ดำเนินชีวิตไปถึงตอนจบอย่างในนิยาย แต่ก็คือเรื่องจริงที่ผ่านมาแล้วจนถึงปัจจุบัน จะเป็นไปได้อย่างไรที่ใครจะเอาเรื่องของอคิราห์ไปเขียนเป็นนิยายแบบนี้ อีกอย่างในเมืองที่อคิราห์อยู่ก็ไม่มีทางที่จะมีหนังสือแบบนี้เป็นแน่ แล้วเรื่องราวของเค้า มาอยู่ในหนังสือที่ศศินาเป็นคนอ่านในโลกนี้ได้อย่างไร

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูหยุดความคิดที่วิ่งวนในหัวของอคิราห์ลงอีกครั้ง เจ้าตัววางหนังสือในมือลงบนโต๊ะและรอให้ศศินาเดินเข้ามาหา จนถึงตอนนี้อคิราห์ยังไม่ได้ย้ายตัวเองออกไปจากหน้าทีวีเลยด้วยซ้ำ เรียกว่าทำตามคำสั่งของศศินาอย่างเคร่งครัดเพราะมัวแต่อ่านหนังสือและนั่งสับสนอยู่ตรงนี้มาตลอด

“อ่านจบแล้วเหรอคะ”

ศศินาถามพลางมองหนังสือที่วางอยู่ด้วยความสงสัย อ่านเร็วขนาดนี้มันก็จะเกินไปหน่อย ขนาดเธอรีบอ่านยังใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงเลย

“ข้าอ่านไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น เจ้าถือสิ่งใดมามากมายนัก”

อคิราห์ตอบพลางมองบรรดาถุงข้าวของที่ศศินาถือกลับมาแล้ววางกองอยู่ตรงพื้นข้างโซฟาด้วยความสงสัย

“ก็ของจำเป็นทั้งนั้นแหละ ไม่รู้ว่าคุณต้องอยู่กี่วันนี่นา”

“ข้าจะอยู่นานได้อย่างไร เจ้าเป็นแม่หญิงข้าไม่ควรมาอยู่ลำพังกับเจ้าเช่นนี้”

“ก็ไม่ได้อยากให้อยู่นานหรอก แต่เรายังหาวิธีที่คุณจะกลับไปไม่ได้เลยนี่นา”

ศศินาบอกพลางรื้อถุงหาเสื้อผ้าออกมา เธอซื้อชุดอยู่บ้านที่คิดว่าน่าจะใส่สบายให้อีกคน ไหนจะชุดนอนและชุดชั้นที่แทบจะกลั้นหายใจตอนไปเลือก เกิดมายังไม่เคยไปซื้อชุดผู้ชายมาก่อนเลยแถมยังเป็นชุดชั้นในอีกต่างหาก เธออายพนักงานจนหน้าแดงไปหมดดีที่ไม่มีใครสนใจ

“อ่ะนี่ ฉันซื้อไซส์ที่คิดว่าคุณน่าจะใส่ได้นะ”

“เจ้าจะให้ข้าใส่ชุดประหลาดพวกนี้งั้นรึ”