6

ศศินาบอกก่อนจะหันมาจัดการกับจานข้าวผัดตรงหน้าตัวเองทันทีด้วยความหิว อคิราห์มองจานข้าวผัดที่หน้าตาดูไม่น่ากินเท่าไหร่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะนิ่วหน้าอีกครั้ง มันไม่มีความสวยงามสักนิด ไม่เคยกินอาหารที่ไหนที่ไม่เคยจัดสำรับแบบนี้มาก่อน จานข้าวที่ดูคลุกทุกอย่างมารวมกันแบบนี้มันเหมือนกับที่บ่าวไพร่เอาไปให้พวกหมาแมวใต้เรือนกินแท้ๆ หากเป็นสำรับที่เรือนแม้แต่ผักก็ยังต้องแกะสลักออกมาให้สวยงามเลยด้วยซ้ำ

ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกก่อนจะหันไปมองศศินาที่นั่งอยู่ห่างไปด้วยความระแวง ไม่เคยมีแม่หญิงที่ไหนแข็งกระด้างใส่แบบนี้มาก่อนเช่นกัน แต่พอเห็นว่าศศินากินเหมือนอร่อยนักหนาก็รู้สึกหิวขึ้นมาจนต้องก้มลงไปจัดการอย่างจำใจ

     ศศินาลอบมองคนเรื่องมากด้วยความหมั่นไส้ แต่พอเห็นท่าทางตาโตตอนกินเข้าไปคำแรกก็แอบยิ้มสะใจ คงคิดว่ามันจะไม่อร่อยสินะแต่เรื่องทำอาหารศศินามั่นใจมากว่าเธอทำอร่อยแน่นอน เธอฝึกกับแม่มาตั้งแต่เด็กจนโตเรื่องอะไรจะไม่อร่อย อาจไม่เท่ามืออาชีพแต่ก็มั่นใจได้ว่าไม่มีทางออกมาแย่แน่นอน

     “อร่อยมาก นี่มันเรียกว่าอะไรหรือแม่หญิง”

     “ข้าวผัดหมูธรรมดานี่แหละค่ะ มันอร่อยมากจริงๆเหรอ”

     ศศินาแปลกใจไม่น้อยที่อคิราห์ชมออกมาตรงๆแบบนี้ นึกว่าจะวางท่าเหมือนเมื่อกี้ซะอีก แต่พอนึกถึงนิสัยของตัวละครในนิยายแล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ถ้าน่าหมั่นไส้มากเกินไป จะเป็นพระเอกที่หล่อแสนดีจนแม่หญิงทั้งเมืองอยากแย่งกันได้ยังไงล่ะ

     “ถึงข้าจะไม่เคยกินมาก่อน แต่เจ้าทำอร่อยมากจนข้าอยากให้ท่านพ่อท่านแม่ข้าได้ชิมนัก”

     “ขอบคุณค่ะ”

     ศศินาตอบเบาๆอย่างทำตัวไม่ถูก พอเห็นอีกคนยิ้มให้แบบนั้นถึงได้เข้าใจ ว่าออร่าตัวเอกมันเจิดจ้าซะจนแทบไม่กล้ามองนานจริงๆ เธอรีบหันมาก้มหน้ากินต่อโดยไม่คิดจะพูดอะไรอีก ตอนนี้เรื่องแปลกๆนี่กวนใจมากพอจนไม่อยากคิดเรื่องอื่นแล้ว อคิราห์เองพอเห็นว่าศศินาไม่พูดอะไรอีกก็ไม่กล้าจะชวนคุยต่อ ไม่ว่ายังไงการอยู่ลำพังกับแม่หญิงแบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างมาก แต่ถ้ายังหาที่มาที่ไปไม่ได้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน

—--

“เจ้าหมายความว่า ที่นี่คืออีกโลกนึงงั้นหรือ”

“ใช่ค่ะ เราอยู่คนละโลกกันและคุณหลุดเข้ามาในโลกนี้ แต่มาได้ยังไงเรื่องนี้ฉันก็บอกคุณไม่ได้เหมือนกัน”

ศศินาอธิบายเสริม หลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จก็มานั่งคุยกับอคิราห์จริงจังเพราะอยากรีบแก้ไขเรื่องราวที่แปลกประหลาดนี่ให้เร็วที่สุด แต่เหมือนยิ่งอธิบายอคิราห์ยิ่งรู้สึกต่อต้านอย่างชัดเจน ก็นั่นสิใครจะเชื่อว่าตัวหลงหลุดมาอีกโลกได้ ขนาดเธอเป็นคนเข้าใจก่อนยังไม่อยากจะเชื่อเลย หากไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนั้นมาก่อนละก็นะ

“เจ้าสติไม่ดีรึแม่หญิง เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้อย่างไร”

“งั้นคุณมีคำตอบที่ดีกว่านี้มั้ยคะ อะไรที่เป็นไปได้ลองบอกมาสิ”

ศศินาสวนกลับด้วยความหงุดหงิด ใช่ว่าเธออยากพูดเรื่องไร้สาระน่าเหลือเชื่อนี่สักหน่อย แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วจะไม่เชื่อได้ยังไง

“ข้าก็ไม่รู้หรอก แต่มันเหลือเชื่อเกินไป”

อคิราห์ก้มหน้า รู้สึกผิดที่ไปว่าศศินาแบบนั้น แต่ในหัวกลับครุ่นคิดวุ่นวายไปหมด ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ดูจะนำมาอธิบายไม่ได้สักอย่างว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่ไม่ใช่เมืองแบบที่เคยอยู่อคิราห์รู้ดี ทุกอย่างแปลกไปหมด ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน แต่คนทั้งคนจะหลุดไปโลกอื่นได้อย่างไรกัน

“ฉันก็ไม่อยากเชื่อเหมือนคุณนั่นแหละ แต่คุณมาอยู่ตรงนี้แล้วจะไม่เชื่อได้ยังไงอีก เฮ้อ…รอแป้บนึงนะ”

ศศินาถอนหายใจก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องนอน มองหาหนังสือที่เมื่อคืนอ่านแล้ววางไว้ก่อนจะรีบหยิบมาให้อคิราห์ดู

“อ่ะนี่ ถ้าเห็นอันนี้คุณน่าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้นนะ”

“หนังสือหรือ”

“ใช่ค่ะ หนังสือนิยายที่ฉันอ่านจบไปเมื่อคืน คุณอ่านหนังสือได้ใช่มั้ยคะ”

ศศินาถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอคิราห์ต้องอ่านได้ มือหนารับมาก่อนจะพลิกหนังสือดูด้วยความไม่เข้าใจ

“ข้าอ่านได้อยู่แล้ว ว่าแต่เจ้าเอามาให้ข้าอ่านทำไมรึ”

“มันคือเรื่องราวของคุณทั้งหมด โลกที่คุณออกมาก็คือในหนังสือนี้ค่ะ”

“เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไรอีกแล้วแม่หญิง ข้าเป็นคนจะอยู่ในหนังสือได้อย่างไรกัน”