5.อาบน้ำกลางแจ้ง

อาบน้ำกลางแจ้ง…

ชีวิตของฉัน… ทำไมต้องมานั่งอึกลางป่าแบบนี้ด้วยนะ

หญิงสาวนั่งอยู่ในที่ ที่หนึ่งที่ชายหนุ่มเดินนำเธอมายังที่รกลับตาคน พร้อมกับขุดหลุมให้แล้วบอกให้เธอเข้าไป

พริ้มพราวมองหน้าชายหนุ่ม กะพริบตาปริบ ๆ สลับกับมองไปที่หลุมนั้น เธออยากจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนี้เหลือเกิน แต่จะทำยังไงได้ ก็เธอปวดท้องจนอั้นไม่อยู่เเล้ว

หญิงสาวเอามือกุมท้องงอตัว เหงื่อเริ่มผุดซึมตามขมับ

เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ต่อไปนี้จะมาใช้ชีวิตสุขสบายไม่ได้อีกแล้ว ฉันต้องยอมรับชะตากรรมนี้ให้ได้

เธอคิดในใจ ขณะที่ในท้องก็ปวดมวนจวนจะออกมาให้ได้

“พี่เพิ่ม ช่วยออกไปยืนไกลหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ อ่ะนี้” เพิ่มส่งใบไม้กับเสียมให้หญิงสาว เธอก็รับมาอย่างงง ๆ

“ใบไม้นี้เมื่อเสร็จแล้วเอาไว้เช็ก ส่วนเสียมนี้ก็กลบมัน”

หญิงพยักหน้าเข้าใจ แล้วรีบเดินไปถอดกางเกงลงอย่างอาย ๆ นั่งปลดทุกข์โดยคอยมองไปรอบ ๆ ด้านหน้าก็ยังเห็นแผ่นหลังของอยู่ ก็รู้สึกอุ่นใจ เมื่อเสร็จธุระเรียบร้อย เธอมองไปที่ใบไม้แล้วถอนลมหายใจยาว แต่ก็ต้องจำใจเอาใบไม้นั้นเช็ดก้นตนเอง แล้วทำหน้าเหยเก

“ขนลุก” พริ้มพราวอุทานออกมาเสียงดังจนเพิ่มได้ยิน เขาหันหน้ากลับมามอง

“ขนลุกกระไรรึแม่พริ้ม”

“ไม่ ๆ อย่าหันมานะ” หญิงสาวรีบร้องห้าม เพิ่มจึงรีบหันกลับทันที

“เสร็จแล้วหรือ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“เสร็จแล้ว ๆ” เธอตอบกลับแล้วรีบใส่กางเกง

“เสร็จเเล้วก็ออกมาเดี๋ยวพี่กลบให้”

“ห่ะ กลบให้ ไม่ ๆ ไม่ต้องฉันทำเองรออยู่ตรงนั้นแหละ”

เธอรีบกลบของเสียของตนเองอย่างทุลักทุเล แล้วจึงเดินออกมาอย่างเนียมอาย

“ฉันเสร็จแล้ว”

“ไปเถิดเดี๋ยวพี่จะพาไปอาบน้ำ”

“ที่หลังเรือนใช่ไหม”

“ใช่ พี่เตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”

“น้ำจากไหน”

“น้ำจากคลองไง”

“ปกติต้องตักน้ำจากคลองมาอาบเหรอคะ”

“ทุกที่พี่จะไปอาบที่ท่า แต่ตอนนี้สายแล้วแม่พริ้มอาบหลังเรือนนี้แหละ”

“อ๋อ”

เมื่อกลับถึงเรือน เพิ่มเตรียมผ้าถุงให้พริ้มพราวนุ่งอาบน้ำ เธอรับมันเดินกลับเข้ามาให้ห้องถอดเสื้อผ้าออก แล้วสวมผ้าถุงอย่าเงอะงะ เพราะไม่เคยใส่มาก่อนเธอจึงขมวดมัดเป็นปมไว้ แล้วเดิมออกมา

เพิ่มหันมามองหญิงสาวในชุดกระโจมอก กับปมมัดก้อนใหญ่ที่ดูประหลาดนัก

“คือ..คือฉันใส่ไม่เป็น”

“มาพี่จะสอนให้”

ชายหนุ่มเดินมายืนหยุดอยู่เบื้องหน้าหญิงสาว เอื้อมมือไปแก้ปมที่เธอขมวดไว้ออก จนพริ้มพราวตกใจ รีบยึดผ้าถุงไว้แนบอก

“พี่แค่จะสอนให้ ทำแบบนี้”

พริ้มพราวมองใบหน้าหล่อของเขาที่บรรจงพับผ้าถุงนี้ ทบไปมาแล้วมาเหน็บไว้ด้านข้าง แลดูดีกว่าที่เธอทำเมื่อครู่นี้อีก

“แน่นขึ้นไหม”

“ค่ะ” เธอตอบอย่างเคอะเขิน

“ที่ที่แม่พริ้มเคยอยู่ เขาไม่นุ่งผ้าถุงกันหรือ”

“พวกคนแก่ก็ยังมีนุ่งอยู่นะคะ” เธอตอบไปตามที่เธอรู้

“แค่คนแก่รึ”

“ใช่ค่ะ ถ้าวัยรุ่น หรือสาว ๆ เขาจะใส่กางเกงหรือกระโปรงกันค่ะ”

เพิ่มฟังสิ่งที่เธอพูด คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน พริ้มพราวมองใบหน้าหล่อของเขาก็รู้ว่า เพิ่มคงไม่เข้าใจแน่

“เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ พริ้มอยากอาบน้ำเเล้ว”

“พี่ชอบให้เอ็งพูดแทนตัวว่าพริ้ม พูดอีกที่สิ”

“พริ้มอยากอาบน้ำแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดไปก็เขินไป เขานี้ชอบทำให้เธอเขินอยู่เรื่อยเลย

ด้านหลังของเรือนแห่งนี้ เป็นสวนผลไม้ที่ปลูกไว้ตั้งแต่รุ่นพ่อและแม่ของชายหนุ่ม สวนนี้ปลูกผลไม้ไว้มากมายหลายชนิด ทุกต้นโตเต็มที่ทำให้เพิ่มมีผลไม้กินได้ตลอดตลอดปีเลย

ทั้งสองคนเดินมาถึงด้านหลังเรือน พริ้มพราวมองตรงไปยังโอ่งน้ำสามสี่ลูกเรียงกันอยู่ พร้อมกับหันหน้าไปมองชายหนุ่ม

“อาบตรงนี้เหรอคะ”

“อืมใช่ อาบทั้งผ้าถุงนั่นแหละเสร็จแล้วค่อยมาผลัดเปลี่ยนผ้าแห้ง”

เธอกลอกตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง

“ไม่มีใครมาเห็นหรอก นี้เขตเรือนพี่ไม่มีใครเข้ามา”

“พี่..หันไปก่อนได้ไหม”

หญิงสาวลังเลใจอยู่นิดหน่อยก็หันไปบอกชายหนุ่ม เพิ่มเชื่อฟังแล้วหันหลังให้เธอเขารู้สึกขำ ๆ เล็กน้อยกับท่าทางของพริ้มพราว

หญิงสาวเริ่มตักน้ำจากโอ่งรดลำตัวจนเปียกโชก ผ้าถุงก็แนบไปกับลำตัวทุกสัดส่วน

“สมัยนี้ก็คงไม่มีสบู่มั่ง งั้นถู ๆ ไปก่อนเดี๋ยวค่อยเรียนรู้เอา”

พริ้มพราวใช้มือถูไปตามผิวที่ขาวเนียนอย่างแรง จนเนื้อตัวแดงไปหมด พอรู้สึกว่าสะอาดดีเธอจึงลุกขึ้นยืนเตรียมจะขอผ้าแห้ง

“เสร็จแล้วค่ะ ขอผ้าแห้งหน่อย”

พริ้มพราวเอ่ยบอกชายหนุ่ม เขาจึงได้หันกลับมาและนำผ้ามาส่งให้ แต่สายตากลับจ้องไปที่เรือนร่างอรชร ส่วนโค้งเว้าที่ดูเย้ายวนทำเอาชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำตาลงคอ

พรึ่บ!! ทว่าจู่ ๆ ผ้าถุงที่เปียกชุ่มก็หล่นลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าของเธอ พริ้มพราวรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง แต่ยังคงยืนนิ่งยังไม่รู้ตัวว่าผ้าถุงนั้นหลุด เพิ่มหยุดชะงัก มองเรือนร่างสวยที่ปรากฏต่อสายตาเขา

อารมณ์กำเหน็จที่พยายามควบคุมตนเอง มาหลายครั้งมันกำลังจะสุดกั้นเต็มที