LOGIN
ปึก! ปึก! ปึก!
ร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักขยับเขยื้อนอยู่บนเตียง เนื้อตัวชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ ใบหน้าเหยเกแสดงอาการเสียวซ่าน ซิกแพคเป็นลอนขยับราวกับมีชีวิตในตอนที่เอวสอบกระแทกกระทั้นใส่คนใต้ร่างอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เสียงพ่นลมออกจากปากยามที่รู้สึกเสียว ร่างกายเกร็งกระตุกแทบคุมตัวเองไม่อยู่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องนอนสีดำหรู
"จะ เจ็บ ฮึก~"
"ทน เพราะมันคือหน้าที่ของเธอ ซี๊ดด" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยพร้อมกระแทกเอ็นใหญ่ใส่ร่องไปเต็มแรง ดวงตาคมกริบหลุบมองท่อนเอ็นที่มีเลือดติดออกมาเล็กน้อย มุมปากหนายกยิ้มพอใจ
"บะ เบาหน่อยได้ไหมคะ" ร่างกายของเธอแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ในยามที่เขากระแทกตัวตนเข้าใส่ เขาไม่แม้แต่จะเบาแรงให้เธอ สิ่งที่เธอพยายามร้องขออีกคนกลับไม่สนใจ
ปึก! ปึก! ปึก!
"นั่นคือสิ่งที่เธอควรร้องขอ?" เธอมันก็แค่นางบำเรอที่เอาไว้รองรับความใคร่ของเขาเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งอะไรเขาทั้งสิ้น
"มิลิน ไม่ไหวแล้ว อึก!" เขาทำเรื่องอย่างว่ากับเธอนานนับชั่วโมง จนร่างของเธอแทบจะหมดแรงอยู่รอมร่อ ทว่าคนด้านบนกลับไม่คิดที่จะหยุดมันเลยสักครั้ง เจ็บไปทั้งตัว
"ไม่ไหวก็ต้องไหว เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบพวกชิ่งหลับในขณะที่ฉันกำลังเอา อ๊าา"
"คะ คุณทำนานแล้ว"
ปึก! ปึก! ปึก!
"นานแล้วยังไง มันคือหน้าที่ของเธอนี่จำไม่ได้เหรอมิลิน" หากแต่น้ำเสียงที่เขา ใช้ทำให้เธอไม่กล้าต่อกลอนกับเขาอีก หญิงสาวหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลอาบใบหน้าตัวเอง นับวันเธอก็ยิ่งสมเพชตัวเอง ทุกวันนี้เธอไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น เธอเหนื่อย.. เหนื่อยเหลือเกิน เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมไปจากตรงนี้สักที
"ครางสิมิลิน อ๊าา เงียบทำไม" น้ำเสียงกระเส่าออกคำสั่งให้คนใต้ร่างครางออกมาดัง ๆ เขาเกลียดพวกที่มันชอบขัดคำสั่งที่สุด
ปึก! ปึก! ปึก!
"จะ เจ็บ อึก!" เลือดที่เห็นไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์แต่อย่างใด มันเกิดจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนและรุนแรงของอีกคนต่างหาก ทำให้ร่องของเธอฉีกขาดและมีเลือดไหลออกมา แต่เขากลับไม่หยุดมันเพราะนั่นคือความตั้งใจของชายหนุ่ม ด้วยขนาดแก่นกาย และบทเซ็กส์ที่แสนป่าเถื่อนทำให้เธอไม่อาจรับมือไหวในบางครั้ง เขามันรุนแรงเกินไปจริง ๆ
ปึก! ปึก! ปึก!
"เจ็บแล้วยังไง เจ็บก็ต้องทน มันเป็นสิ่งที่เธอชอบไม่ใช่เหรอ นี่ไง...ฉันกำลังสนองมันให้เธออยู่ ต่อไปเธอก็ไม่ต้องไปหลอกคนอื่นแล้วนะมิลิน เพราะเดี๋ยวฉันจะมอบสิ่งนั้นให้เธอเอง อ๊าส!!"
เอาบทนำของเฮียทัพมาฝากงับ ฝากเอ็นดูเฮียแกด้วยน้าา รับรองความแซ่บความน่ารักของเฮียแกมาเต็มแน่นอน ฟิลกู๊ดสุด ๆ ไปเลยล่ะ🤭
เหตุการณ์ในคืนนั้น"ว้ายตายแล้ว!" เสียงหญิงวัยกลางคนร้องตกใจในตอนที่เห็นคนลอยมาติดอยู่ตรงบริเวณบันไดทางขึ้นจากลำน้ำ เนื่องจากบ้านของเธออยู่ติดถนนในชุมชนริมแม่น้ำ จึงมีบันไดคอยลงไปตักน้ำขึ้นมาใช้กัน เธอเพิ่งตื่นเลยออกมาเดินรับลมตอนกลางคืน แต่ใครจะคิดว่ามันจะทำให้เธอมาเจอกับอะไรบางอย่าง"โจ!" เธอเรียกลูกชายที่อยู่ในบ้านให้ออกมาช่วย ไม่นานคนที่เรียกก็วิ่งหน้าตื่นออกมา"อะไรม๊า" เด็กหนุ่มถามผู้เป็นแม่ทันทีเมื่อมาถึง"ดูนั่นสิ" เธอชี้ให้ลูกชายดู ทันทีที่เด็กหนุ่มเห็นถึงกับตาโต เขารีบลงไปช่วยคนที่ลอยมาติดทันที"ม๊าเธอยังมีชีวิตอยู่" หลังจากช่วยขึ้นมาแล้วเขาก็รีบเช็กชีพจร ก่อนจะพบว่าอีกคนยังไม่หมดลมหายใจไปแต่อย่างใด เนื่องจากลูกชายของเธอกำลังเรียนหมอจึงพอจะรู้อยู่บ้าง โจปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับหญิงสาวที่ตนช่วยมา แม้เธอจะมีลมหายใจอยู่แต่ชีพจรก็ค่อนข้างอ่อนแรงมากต้องรีบพาส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด บวกกับเธอกำลังตั้งครรภ์เสี่ยงที่จะเกิดอันตรายได้"ม๊าจะไปเรียกรถพยาบาล" พูดจบหญิงวัยกลางคนก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปด้วยความรวดเร็วเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับ ถือว่าเป็นโชคดีของผู้หญิงคนนี้ที่ลอยมาติดแ
หลายปีต่อมา"อันนี้มันของหนูนะ!" เสียงทะเลาะเบาะแว้งจากชั้นล่างดังมาถึงห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ นำทัพถึงกับยกมือนวดขมับตัวเองก่อนจะวางทุกอย่างแล้วออกจากห้องลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของวัน เป็นรอบที่สามที่ลูกของเขาทะเลาะกัน ซึ่งไม่รู้ว่าไปสรรหาเรื่องอะไรมาทะเลาะกันได้ทั้งวี่ทั้งวัน นำทัพก้าวลงบันไดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาของเขามองไปยังกลุ่มเด็กน้อยสามคนที่นั่งเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่เหมือนว่าจะมีอยู่หนึ่งคนที่ดูไม่เอ็นจอยกับเพื่อนเลย นั่นก็คือลูกสาวตัวแสบของเขาเอง"มีอะไรกัน" "ปะป๊าขา~ เฮียไม่ยอมให้หนูออกไปปั่นจักรยาน" สาวน้อยรีบวิ่งเข้ามาฟ้องผู้เป็นพ่อทันที เธออุตส่าห์ตื่นมาแต่เช้าหวังว่าจะไปปั่นจักรยานเล่นในสวน ทว่าเฮียทั้งสองกลับห้าม ทั้งยังยึดจักรยานเธอเอาไว้ด้วย "ทำไมถึงไม่ให้น้องไปล่ะ" เขาถามหาเหตุผลจากพี่ชายทั้งสองที่ดูจะห่วงน้องยิ่งกว่าอะไร โดยเฉพาะเฮียคนโต ธาเธอร์ไม่อยากให้น้องออกจากบ้านไปเล่นที่อื่นแม้ว่าสนามหญ้าจะอยู่ในบ้านตัวเองก็ตาม ถ้าไม่มีเพื่อนเขาก็จะเล่นเป็นเพื่อนน้องสาวเอง สิ่งที่ธาเธอร์เคยบอกผู้เป็นพ่อเอาไว้ก็คือ.. น้องเป็นผู้หญิง ไม่ชอบสายตาเว
และแล้ววันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง นำทัพเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องคลอด มิลินมีอาการปวดท้องตั้งแต่เช้ามืดเขาจึงรีบพาเธอมาโรงพยาบาลโดยด่วน ถามว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมเข้าไปอยู่ในห้องคลอดกับคนรัก เพราะกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ยังไงล่ะแง!!เสียงร้องของเด็กน้อยดังออกมาจากด้านในทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับหันขวับไปมองแล้วเดินไปหยุดที่หน้าห้องทันที เขาไม่ได้พาลูกชายมาด้วยเนื่องจากมันเช้าเกินไปเลยให้พี่เลี้ยงขึ้นไปอยู่ดูแล รอสักเที่ยงค่อยให้เข้มไปรับมาแอดสักพักประตูห้องคลอดก็เปิดออกเผยให้เห็นคุณหมอที่ทำคลอดให้คนรักของเขา ใบหน้าของหมอประดับไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามาเฟียหนุ่มที่มีอาการตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด"หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ภรรยาและลูกสาวของคุณแข็งแรงปลอดภัยทั้งคู่ค่ะ^^""ลูกสาว?" เขาทวนคำพูดของหมออีกครั้ง เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เมื่อกี้หมอบอกว่าเขาได้ลูกสาวใช่ไหม"ใช่ค่ะ ตัวเล็กเป็นผู้หญิง" คุณหมอบอกเพื่อเป็นการยืนยันว่าที่เขาได้ยินในตอนแรกไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ว่าเขาได้ลูกสาวตามใจหวังแล้วยังไงล่ะ"เยส! ขอบคุณมาก ๆ เลยครับหมอ" ในที่สุดลูกสาวเขาก็มาสักที เขามองเข
ร่างสูงคลานขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับเลื่อนมือไปดึงผ้าห่มออกจากตัว เผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนของคุณแม่ลูกสามที่นอนหลับนิ่งไม่รู้สึกตัว ขนาดเขากำลังจะลักหลับเธอยังไม่ตื่นขึ้นมาอีก แบบนี้ก็หวานปากเขาน่ะสิ"ชอบให้ลักหลับก็ไม่บอก" เขาจับตัวเธอพลิกให้หงายขึ้นมา ดวงตาคมกริบไล่สายตามองร่างเนียนขาวก่อนจะไปหยุดนิ่งบริเวณเนินสามเหลี่ยม นำทัพเลื่อนตัวลงไปให้ใบหน้าเสมออยู่กับตรงจุดนั้นของเธอ ลิ้นสากเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหายแววตาของเสือร้ายที่มันหิวโหยช้อนตามองดูว่าอีกคนรู้สึกตัวหรือเปล่า เมื่อเห็นว่ามิลินยังคงนิ่งไม่กระดิกตัวเขาจึงจัดการเลื่อนมือขึ้นไปจับแพทตี้แล้วรูดลงไปไว้ที่ข้อเท้า"สวย" ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีจนกระทั่งมีลูกสาม ร่างกายของเธอยังคงสวยไม่เปลี่ยน"อื้อ~" เสียงครางเหมือนไม่พอใจดังขึ้นทำให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วเงยหน้ามอง ลุ้นว่าเธอจะตื่นมาด่าเขาไหม ทว่า.."ลูกล่ะคะ" นำเสียงงัวเงียกลับถามหาลูกทันทีที่ลืมตาขึ้นมอง นี่เขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลยใช่ไหม ทำไมถึงร้องเรียกหาแต่ลูกทั้งที่ผัวนอนอยู่ตรงนี้"เฮียพาไปนอนแล้ว" วันนี้เป็นวันของพ่อฉะนั้นลูกควรไปอยู่ห้องของตัวเอง เขาเสียสละ
“คุณนำทัพครับ” เข้มเดินเข้ามาหานำทัพที่กำลังเดินตรวจงานอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองยังลูกน้องใหม่ตัวเอง“มาแล้วเหรอ”“ครับ”“คิดว่าไหวไหม”“สบายครับ” งานที่นี่ไม่ต่างจากที่เคยทำมา มันเลยไม่ยากไปสำหรับเขา แต่ถึงจะยากยังไงเขามันพวกหัวไว อยู่แป๊บ ๆ ก็เข้าใจแล้ว“ขอบใจมากที่มาช่วย” หากไม่ได้เข้มเขาเองก็คงแย่ พอมีอีกคนเข้ามาก็ทำให้เขามีเวลาได้อยู่กับลูกเมียมากขึ้น ถึงอย่างนั้นงานที่บริษัทนำทัพก็ยังคงเข้าไปช่วยเข้มในทุกวัน“ไม่เป็นไรครับ” “นายต้องการอะไรก็บอกฉันได้เลย” เขาพร้อมช่วยหากเข้มขาดเหลืออะไร ขอเพียงแค่อีกคนบอกมา“ผมไม่ต้องการอะไรครับ” เขามีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรือบ้านรถ เขาสามารถเลี้ยงครอบครัวได้จนตาย ถึงอย่างนั้นเข้มก็ยังไม่มีคนรัก เขายังโสดสนิท คงเพราะนิสัยไม่ชอบความวุ่นวายบวกกับไม่พร้อมมีแฟนด้วย เข้มเลยไม่ไขว่คว้ากับเรื่องแฟนสักเท่าไหร่ ถึงเวลาจะมีมันก็มีเองนั่นแหละ ไม่เห็นต้องรีบ“ไปทำงานเถอะ” วันนี้เขาแค่แวะมาดูงานเฉย ๆ เนื่องจากพามิลินไปหาหมอมา ไหน ๆ ก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วก็แวะมันเลย ระหว่างที่นำทัพกำลังเดินสำรวจอยู่ ก็ได้มีใครบางคนเข้ามาขวางทางเอาไว้ ก่อนที่ใบหน้าเรีย
“ธาเธอร์อย่าทำน้อง” ประโยคที่นำทัพเป็นต้องได้พูดในทุก ๆ วัน“น้องม่ายกิง” เด็กน้อยวัยสามขวบว่าให้น้องชายที่นั่งทำตาแป๋วมองพี่กับพ่อตัวเอง“น้องยังกินไม่ได้”“ด้ายจิ”“เอาอันนี้ให้น้องแทนนะครับ” พร้อมกับยื่นจุกใส่ผลไม้ไปให้ลูกชายคนโต ธาเธอร์มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบไปแล้วนำใส่ปากน้องชายตัวเอง“กิง!” ทว่าไม่ใส่การนำใส่ปากธรรมดา แต่เป็นการใช้มือง้างปากน้องแล้วยัดจุกนั้นเข้าไป“ธะ เธอร์” นำทัพห้ามลูกไว้ไม่ทัน ดีนะที่เมียเขาไม่อยู่ ไม่อยากนึกภาพเลยถ้าเมียมาเห็น เขาตายแน่ ๆหลังจากที่ลูกชายทั้งสองสงบศึกกันแล้ว (หรือเปล่า) เด็ก ๆ ก็พากันเล่นอยู่คนละมุม แต่ไม่วายที่เจ้าพี่ชายจะแอบเดินเอาค้อนไปตีหัวน้อง ทั้งที่ธาธีร์ควรจะร้องใช่ไหม แต่เปล่าเลย.. น้องชายกลับชอบใจที่พี่ชายทำตัวเอง ผู้เป็นพ่อได้แต่นั่งมองอย่างปลง ๆ เขาไม่อยากยุ่งการเล่นกันของพี่น้อง อีกอย่างธาเธอร์ก็ไม่ได้ทำแรงขนาดนั้น เพราะทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองอยู่ในสายตาเขาหมด ไม่ปล่อยให้ละสายตาแน่นอน ถึงอย่างนั้นก็อาจมีบ้างที่คลาดสายตาไปในบางครั้ง เด็กวัยนี้มันเร็วจริง ๆ นะ เผลอแป๊บเดียวแค่นั้นแหละ วันก่อนธาเธอร์ก็เอาลิปสติ







