LOGINShare
ตอนที่ 3 แค่เตือน
Last Updated:
2025-04-10 00:27:44สายตากดดันส่งไปให้หญิงสาวกดรับมัน มิลินที่ไม่มีทางเลือกจึงเอื้อมมือไปหยิบมากดรับ
ติ๊ด!
“ฮะ ฮัลโหล”
(ทำอะไรอยู่เหรอ)
“เอ่อ..” เธอเงยหน้าขึ้นไปมองยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
(เธอเป็นอะไรหรือเปล่า) แล้วคนที่โทรเข้ามาก็คือสกายเพื่อนใหม่ของเธอเอง ทั้งสองเรียนด้วยกันแต่มิลินเรียนไม่จบต้องออกกลางคันด้วยเหตุผลบางอย่าง ซึ่งสกายเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ตัวเขาเองก็สงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ และตอนนี้สกายก็อยู่อีกที่ สกายกลับไปอยู่ไทยหลังจากที่เรียนจบแล้วแต่เขายังคงติดต่อกับเธออยู่ตลอดเพราะมิลินคือเพื่อนสนิทที่เขารักมาก แม้จะอยู่ไกลกันมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับสกายเลย
“ปะ เปล่าน่ะ”
(เธอดูไม่ปกตินะ เปิดกล้องได้ไหม)
“เอาสิ” ใบหน้าดูดีโน้มลงไปกระซิบให้เธอได้ยินคนเดียว เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะมีท่าทียังไงในขณะที่คุยกับผู้ชายคนอื่นโดยมีเขายืนฟังอยู่ตรงนี้
"ระ..เราไม่ค่อยสะดวก แค่นี้ก่อนนะสกาย" ติ๊ด! หญิงสาวร้อนรนกดตัดสายทิ้งอย่างไม่ไยดี เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนกระตุกยิ้มมองเธออยู่เช่นเดียวกัน หญิงสาวหลบสายตาก่อนจะพยายามก้าวขาลงจากเตียงเพื่อไปทำอาหารให้กับเขา
"เธอดูร้อนรนนะ หรือว่ามันคือผัวอีกคนของเธอ"
"มะ ไม่ใช่ค่ะ ลินแค่กลัวคุณนำทัพรอนาน"
"ฉันรอได้" คำพูดที่เหมือนจะไม่มีอะไร ทว่ามันแฝงไปด้วยความน่ากลัวและดุดัน ถ้าจะให้เธอคุยกับสกายต่อหน้าเขาเธอเลือกตัดสายอีกคนทิ้งดีกว่า อย่างน้อย ๆ เธอยังไปอธิบายกับเพื่อนทีหลังได้ แต่ถ้าขืนคุยต่อเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับตัวเองบ้าง
"ลินขอตัวนะคะ"
"...." เขาไม่หลบ หญิงสาวเห็นอย่างนั้นจึงเป็นคนขยับตัวแล้วเดินไปอีกทาง เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่จะต่อกรได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่หลุดไปจากตรงนี้ได้เธอจะไม่มีวันกลับมาให้เขาเหยียบย่ำเธออีกเด็ดขาด
"ถ้าคิดจะหนีไปจากฉัน หยุดความคิดนั้นซะ" เท้าที่กำลังก้าวหยุดชะงักไปทันที เหมือนว่าเขาอ่านความคิดเธอออก มิลินทำเพียงยืนนิ่งหันหลังให้กับอีกคน เธอไม่ทันเห็นว่าสายตาที่เขากำลังมองเธออยู่นั้นมันมีบางอย่างซ่อนไว้อยู่
"ลินขอตัวนะคะ"
แล้วจากนั้นเธอก็พาตัวเองออกไปจากห้องทันที แม้ว่าทุกย่างก้าวมันจะระบมเจ็บแสบบริเวณตรงนั้นมากแค่ไหนเธอก็ต้องไปทำหน้าที่ตัวเองให้ได้ ดีกว่าถูกเขาทำโทษ
ทางด้านนำทัพยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเลื่อนสายตามองไปยังเตียงนอนที่อีกคนเพิ่งลุกไป เขามองมันอยู่นิ่ง ๆ ก่อนจะตัดสินใจตามอีกคนลงไป
สองวันต่อมา
@กาสิโน
"มิลินไปไหน" วันนี้เขาเข้ามาทำงานที่กาสิโนและได้พาหญิงสาวมาด้วย หลังจากที่เข้าไปคุยงานออกมาก็ไม่เจอหญิงสาวที่ควรจะอยู่รอเขาที่ห้องทำงาน นำทัพเอ่ยถามลูกน้องที่ยืนอยู่ละแวกนั้นว่ามีใครพบเห็นเธอหรือเปล่า
"คุณมิลินเขาออกไปเดินเล่นครับ" เป็นไบค์ลูกน้องมือขวาที่รายงานเจ้านาย ก่อนหน้านั้นมิลินก็รอเขาอยู่ที่ห้องทำงานนั่นแหละ แต่เพราะว่ามันนานเกินไปเธอรู้สึกเบื่อเลยขอออกมาเดินเล่นข้างล่าง แม้ว่าคำตอบของลูกน้องจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ลึก ๆ แต่เขาก็เข้าใจเธอดี ร่างสูงเดินไปยังโซนที่มีผู้คนเข้ามาเล่นการพนันที่กาสิโนของเขา สายตาเฉียบคมขยับมองไปเรื่อย ๆ เพื่อมองหาหญิงสาวที่มากับตน ซึ่งในขณะนั้นเอง..
"คุณมาเล่นที่นี่บ่อยเหรอครับ" ชายหนุ่มถามหญิงสาวที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ข้างกาย ขณะที่มิลินกำลังเดินเล่นอยู่คนเดียว เขาเห็นเธอก็รีบเข้าไปทักพร้อมกับลากหญิงสาวตัวเล็กมายังกลุ่มเพื่อนตัวเองโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เต็มใจสักเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธอีกคนได้เพราะเธอกลัว
"ไม่ค่ะ" หญิงสาวก้มหน้างุดตอบเสียงเบา เธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"แล้วทำไมถึงมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ล่ะครับ ดูคุณไม่เหมาะกับที่แบบนี้เลย" ทั้งการแต่งตัวและรูปลักษณ์นิสัยที่ขี้อาย เธอไม่น่าจะมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้นะเขาว่า หรือมากับญาติงั้นเหรอ ชายหนุ่มไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางยิ้มอยู่ในใจ ไม่คิดว่าการมาเล่นพนันครั้งนี้จะเจอกับเหยื่อที่น่าถูกใจและน่าขย้ำให้แหลกคามือขนาดนี้ โชคดีของเขาจริง ๆ
"ตามหาตั้งนาน" ร่างสูงของใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคนพร้อมกับเลื่อนมือโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ การกระทำของเขาได้ตกอยู่ในสายตาหลายสิบคู่ที่กำลังจ้องมองมาด้วยความสนใจ เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
"อ้าวคุณนำทัพ ไม่เจอกันนานนะครับ"
"ครับคุณคริส มีอะไรกับคนของผมหรือเปล่าครับ" เขามองหน้าถามอีกฝ่ายน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน
"นี่คนของคุณเหรอครับ ผมนึกว่าเป็นลูกค้าคุณซะอีก"
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ"
"ผมชอบคนของคุณนะ" เขาบอกไปตามตรง เพราะเขารู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้มาก เธอตรงสเปคเขาทุกอย่าง ไม่รู้สิ.. เขาแค่อยากได้เธอมาครอบครอง
"ตรงดี ผมชอบ..หึหึ"
"ถ้าไม่ว่าอะไร ผมขอไลน์คุณหน่อยได้ไหมครับ" โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยื่นไปตรงหน้ามิลินพร้อมกับรอยยิ้มที่อีกคนส่งให้เธอ หญิงสาวนิ่งไม่กล้าขยับตัว แม้แต่จะยกมือขึ้นไปรับโทรศัพท์เธอยังไม่กล้าเลย
"คงไม่สะดวก" นำทัพใช้มือตัวเองดันโทรศัพท์อีกคนให้ออกห่าง
"คนนี้ดูคุณนำทัพจะหวงมากเลยนะครับ"
"ไม่มีอะไรที่ผมต้องหวงผู้หญิงคนนี้ ผมแค่ยังไม่เบื่อของเล่นชิ้นนี้เท่านั้นเอง หวังว่าคุณจะเข้าใจ"
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง" เขาพยักหน้าเข้าใจและไม่เซ้าซี้อะไรต่อ
"ขอตัวนะครับ" เขาไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย นำทัพพาหญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องทำงานตัวเอง ทันทีที่เข้ามาในห้องเขาก็จัดการผลักตัวเธอในนอนลงบนโซฟาอย่างแรงพร้อมกับตัวเองที่ขึ้นไปคร่อมหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงนิ่งขรึม
"อยากไปไหม" เขาเลิกคิ้วถาม
"อะ อะไรนะคะ"
"ตอบสิ อยากไปไหมมิลิน"
"มะ มิลินไม่เข้าใจ คุณนำทัพกำลังพูดถึงอะไรอยู่ อึก!"
"เธอก็รู้ว่าฉันเป็นพวกหวงของ ฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของของฉัน แต่มัน ได้โอบกอดเธอ ซึ่งเธอก็ดูจะเต็มใจให้มันทำ เธอใจร้ายกับฉันมากเลยมิลิน~ ตรงนี้ใช่ไหมที่มันจับ" พร้อมกับเลื่อนมือลงไปจับที่เอวคอดแล้วออกแรงบีบอย่างแรงจนหญิงสาวนิ้วหน้าเจ็บ
"คะ คุณนำทัพ ฮึก!" เธอพยายามดึงมืออีกคนออกเมื่อรู้สึกเจ็บ เหมือนตรงนั้น จะแหลกคามือเขาไป ทว่าอีกคนกลับไม่คิดหยุด ยิ่งเธอห้ามเขายิ่งเพิ่มแรง
"เจ็บเหรอ ฉันไม่เห็นเจ็บเลย"
"ละ ลินขอร้องนะคะ อย่าทำลินเลย ลินกลัวแล้ว"
"เธออยู่กับฉันมาตั้งปีกว่าแล้วนะมิลิน คนที่เธอควรกลัวคือพวกมันไม่ใช่ฉัน"
"ลินเจ็บ ฮึก~"
"จำใส่หัวเอาไว้ อะไรที่ฉันไม่สั่งอย่าทำ เท่าที่จำได้ฉันสั่งให้เธอรออยู่ในห้องไม่ได้บอกให้ออกไปข้างนอก ตรงนี้มีแค่ฉันคนเดียวมันไม่พอใช่ไหม" เขาใช้มืออีกข้าง เลื่อนไปสัมผัสที่ส่วนลับจนขาเรียวหุบเข้าหากันอัตโนมัติ
"ลินจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ฮึก!" เธอบอกกับเขาน้ำเสียงสั่นเครือพลางหลบสายตาคู่นั้นที่กำลังมองอยู่
"ดี เป็นเด็กดีแบบนี้ฉันชอบมากเลยมิลิน"
"....." เงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ เท่านั้น
"ใครอยู่ข้างนอก" เสียงทุ้มตะโกนเรียกลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกให้เข้ามา เพราะเขามีบางอย่างต้องออกไปจัดการสักหน่อย
"ครับนาย"
"เฝ้าเธอไว้อย่าให้ออกไปข้างนอก จนกว่ากูจะกลับมา" ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นพร้อมกับขยับเสื้อตัวเองให้เข้าที่ เขาสบตากับหญิงสาวที่นอนร้องไห้อยู่โซฟา กระตุกยิ้มให้เธอ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
ตึก
ตึก
"อ้าวคุณนำทัพ มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าเปลี่ยนใจจะยกเธอให้ผมแล้ว เบื่อเร็วเหมือนกันนะครับคุณเนี่ย"
"มือข้างไหนที่มันใช้แตะต้องเธอ" เขาถามลูกน้องที่ตามมาด้วย
"ซ้ายครับ" เพราะเป็นข้างที่ชายหนุ่มใช้โอบเอวหญิงสาว
"ซ้ายงั้นเหรอ" ดวงตาคงขยับมองมือซ้ายที่อีกคนใช้ล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองอยู่ ชายหนุ่มอีกคนมองท่าทางของนำทัพอย่างไม่เข้าใจ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ" เขายกมือซ้ายขึ้นดูพลางถามคนตรงหน้าสีหน้ามึนงงเล็กน้อย
"เจ็บหน่อยนะ แต่แค่แป๊บเดียว"
ปัง!
"อ๊ากกก" เสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มดังไปทั่วบริเวณทำผู้คนที่ยืนอยู่ต่างก็หันมองด้วยความตกใจ ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดของเขา กระสุนปืนเจาะเข้าที่มือข้างซ้ายจนเลือดสีสดไหลออกมาไม่หยุด และเจ้าของปืนนั้นก็ไม่ใช่ใครเป็นนำทัพนั่นเองที่ลั่นไกใส่อย่างไม่คิดลังเล บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของตัวเอง แต่ถ้าใครมันกล้าท้าทายเขาก็ไม่ลังเลที่จะฝังกระสุนไว้ในร่างกายพวกมัน เขาจะถือว่านี่แค่เตือน แต่ถ้าอีกคนยังไม่หยุดก็เตรียมตัวไปเฝ้ายมบาลได้เลย
ยิงหมดไม่สนลูกใคร เฮียทัพเองจ้าาา
Latest chapter
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 49 เฝ้าระวัง
“ว่าแต่พี่ไบค์เป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวถามคนตัวโตขณะนั่งทานข้าวอยู่ในห้องอาหาร“มันไม่เป็นอะไรมาก” เขาโกหกเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก ความจริงแล้วไบค์ยังอยู่ในอาการโคม่าเนื่องจากเสียเลือดมาก เขาได้แต่ภาวนาให้ลูกน้องปลอดภัย แคล้วคลาดจากสิ่งร้าย ๆ สักที“หนูอยากไปหาพี่ไบค์” เธออยากไปขอบคุณที่อีกคนเอาตัวมารับมีดแทน หากไม่ได้ไบค์ปานนี้คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก คงได้ไปอยู่วัดที่ไหนสักแห่ง“ใจเย็นที่รัก เราต้องพักผ่อนก่อน” ขืนปล่อยให้เธอไปตอนนี้มีหวังเธอได้รู้ความจริงน่ะสิว่ามันยังไม่ฟื้น“หนูไม่เป็นอะไรแล้ว”“ไม่ได้ครับหมอบอกต้องดูแลตัวเอง” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เป็นอะไรก็จริง แต่หมอได้สั่งเด็ดขาดห้ามเธอเดินหรือขึ้นลงบันไดบ่อย ๆ ไม่อย่างนั้นเธอมีโอกาสแท้งได้ เนื่องจากแรงกระแทกที่เธอได้รับมันส่งผลต่อเด็กในท้องอยู่ไม่น้อย“ก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กทำหน้าสลดพร้อมกับยอมเชื่อฟังอย่างว่าง่าย“หายแล้วเฮียจะพาไปเยี่ยมมัน”“....” ยิ้มอ่อน“ทานต่อเถอะ” ทว่า..“เฮียรู้ไหม.. ตอนนั้นหนูกลัวมากเลย กลัวว่าตัวเองกับลูกจะไม่ได้กลับมาหาเฮียอีกแล้ว” หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา เธอกลัวว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าพ่อของลูกอีก ใครจะคิดว่
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 48 คุณแม่ขี้แย
เช้าวันใหม่“หนูไม่เป็นอะไรแล้ว” หญิงสาวบอกกับพ่อของลูก ก็นำทัพเล่นประกบเธอไม่ห่างจนอีกคนรู้สึกอึดอัด เข้าใจว่าเขาห่วง แต่อารมณ์เธอยิ่งแปรปรวน กลัวว่าจะเผลอใส่อารมณ์แล้วเขาจะเสียใจ อีกอย่างเธอก็อยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนเลย ข้างล่างก็ยังไม่ได้ลงไป“เฮียต้องอยู่ใกล้หนูกับลูก” เขาตอบหน้าตาย นำทัพกลับมาสนใจที่การเลือกชุดให้คนตัวเล็กต่อ“เฮียนี่นะ” ส่ายหน้าเนือย ๆ ขณะนั่นเอง..ครืน ครืน“มีคนโทรมาค่ะ” ในขณะที่เธอกำลังเดินดูเครื่องประดับในตู้ มือถือนำทัพที่วางอยู่ก็มีสายเรียกเข้า คนตัวโตเห็นดังนั้นจึงบอกให้เธอรับสายแทน“หนูรับให้เฮียหน่อย” เขาพูดโดยที่ไม่หันไปมอง“คะ?” มิลินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาขอให้เธอรับสายให้อย่างนั้นเหรอ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอแตะต้องของส่วนตัวเขาไม่ได้เลย อยู่ ๆ คนตัวเล็กก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก จริงที่นำทัพไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เอาเข้าจริงมันก็อดดีใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ หญิงสาวเผลอยิ้มจนลืมรับสาย“หนู”“ฮะ? อะ..อ๋อค่ะ” มือเล็กลุกลี้ลุกลนหยิบเอามือถือขึ้นมากดรับติ๊ด!“สวัสดีค่ะ”(คุณนำทัพอยู่ไหม) ทว่าคนตัวเล็กต้องนิ่งไปเมื่อคนที่โทรเข้ามาดันเป็นผู้หญิง ใบหน้าสวยหันไป
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 47 ใช่..กูเอง
ตึกตึกเสียงฝีเท้าวิ่งหาที่หลบ ก่อนจะเห็นซอกหนึ่งที่น่าจะพอซ่อนตัวได้ ไม่รอช้ารีบพาตัวเองเข้าไปหลบทันทีตึกตึกกึก!“จะออกมาดี ๆ หรือให้กูไปลากคอออกมา" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของร่างสูงผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น เขาถอดแมสก์ที่ปิดใบหน้าออก ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพลางเงยหน้าพ่นควัน“.....” มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา แววตาเฉียบคมขยับมองไปรอบ ๆ บริเวณ เท้าหนักก้าวไปหยุดที่รถยนต์คันหนึ่ง ก่อนจะย่อนก้นลงไปนั่งกับกระโปรงรถแล้วเอ่ยอีกครั้ง“กูมีทางเลือกให้มึงสองทาง” “.....”"ระหว่างพูดความจริง กับ.. ตายตรงนี้ มึงอยากได้แบบไหน" “.....”“กูมีเวลาเล่นกับมึงไม่มาก รีบออกมาซะ” แล้วคนที่ไซลอน กำลังคุยด้วยอยู่ตอนนี้ เป็นคนเดียวกับที่แทงไบค์จนต้องหามส่งโรงพยาบาล และทีมพวกมันถูกคนของเขาจัดการจนสิ้นซากหมดแล้ว จะเหลือก็แค่มันคนเดียวที่เขาต้องการจับเป็น ทว่ายังไร้เสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย ไซลอนดันตัวขึ้นยืนแล้วมองไปรอบกายตัวเองอีกครั้ง "หึ~"ราวเกือบสิบนาทีได้ที่อีกคนไม่ยอมออกมาจากที่ซ่อน เมื่อมั่นใจว่าคนที่ตามล่าตนได้หายไปแล้วเขาจึงพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าตัวเองนั้นรอดแล
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 46 อุบัติเหตุ
“ผมเห็นด้วยกับคุณศิธาครับ” นำทัพนั่งประชุมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เพราะตอนนี้บริษัทที่คาเรนดูแลอยู่มีปัญหาอย่างหนัก พรุ่งเขาต้องกลับไปจัดการให้จบก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ คาเรนไม่อยู่แล้วก็ต้องเป็นเขาที่เข้าไปจัดการด้วยตัวเอง เพราะไบค์ยังมีงานอีกที่ที่ต้องไปทำเหมือนกัน จะให้เขาโยนทุกอย่างให้ไบค์หมดก็คงไม่ได้ แค่ทุกวันนี้ที่ทำก็หนักมากแล้ว“แล้วคุณนำทัพจะเข้ามาเมื่อไหร่ครับ” หุ้นส่วนวัยกลางคนถามประธานหนุ่มที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ พวกเขาทุกคนต่างก็เครียดที่อยู่ ๆ หุ้นของบริษัทก็ตกฮวบ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งการเงินยังคลาดเคลื่อน พวกเขาต้องหาตัวต้นเหตุของเรื่องให้ได้“เร็วสุดคืนนี้” ถ้าช้าก็คงเป็นพรุ่งนี้เช้า เขาต้องดูก่อนว่ามิลินจะไหวเดินทางหรือเปล่า แม้มันจะไม่ไกลมากแต่วันนี้เธอก็ไปเที่ยวมาทั้งวัน หากต้องเดินทางต่ออีกเขากลัวว่าเธอจะไม่ไหว ต่อให้นอนบนรถได้ก็เถอะ ถึงยังไงซะมันก็ยังไม่สบายตัวเท่าเรานอนบนเตียงหรอกนะ“พวกเราจะรอ” “ส่วนระ..” ซึ่งในขณะนั้นเอง..ติ๊ด ๆขวับ! ใบหน้าดูดีหลุบมองหน้าจอมือถือด้วยความรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณที่ถูกส่งมาจากคนตัวเล็ก เขาไม่รอช้ารีบหยิบมือถือ
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 45 จงเรียนรู้ที่จะใช้มัน
“ดูแลมิลินให้ดี” มาเฟียใหญ่กำชับลูกน้องตัวเอง วันก่อนนำทัพรับปากคนตัวเล็กว่าจะพาไปเที่ยวในเมือง ทว่าวันนี้กลับมีงานเร่งด่วนเข้ามา เขาต้องอยู่ประชุมกับหุ้นส่วนทุกคน จึงไม่สามารถไปกับคนตัวเล็กได้ มิลินเมื่อรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้ไปก็ซึมไปทันที คงเป็นอารมณ์น้อยใจของคุณแม่ที่ไม่ได้เที่ยว นำทัพเห็นดังนั้นจึงสั่งให้ไบค์พาไปแทน แล้วตัวเองจะตามไปทีหลัง เพราะการประชุมอย่างน้อยต้องใช้เวลานานอยู่พอสมควร“ครับ”“เฝ้าอย่าให้ห่าง เธออยากได้อะไรซื้อให้เลยอย่าขัดใจ” เขาส่งบัตรเครดิตให้ลูกน้องตัวเอง เผื่อเธออยากได้เสื้อผ้าหรืออะไรก็ให้ไบค์จัดการได้เลย ถ้าให้มิลินพกไว้เองเธอคงไม่ใช้แน่นอน ให้ไบค์นั่นแหละดีแล้ว“มาแล้วค่ะ” คนตัวเล็กเดินตรงมายังจุดที่พวกเขายืนอยู่ นำทัพทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นพร้อมกับใช้เท้าบี้จนแหลกละเอียด ผ้าเช็ดหน้าถูกดึงออกมาจากกระเป๋าเพื่อนำมาเช็ดมือให้สะอาด ไม่ให้มีกลิ่นบุหรี่ติดมือ“หมวกล่ะ” เขาถามหาหมวก วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ใส่หมวกไว้จะได้ไม่โดนแดดมาก“นี่ค่ะ” มิลินเอาหมวกที่เก็บไว้ในกระเป๋าออกมาให้คนตัวโตดู ไว้ไปถึงที่เที่ยวค่อยเอาออกมาใส่ ยังไงตอนไปเธอก็อยู่บนรถอยู่แล้ว“อย่าห่างไ
พรากรักมาเฟียเถื่อน ตอนที่ 44 ขอเจ็บแทน
"จริงสิผมลืมไปเลย" เขานึกได้ว่ามีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้รายงานเจ้านาย"เรื่องไอ้คาเรนสินะ""ใช่ครับ""...." เงียบเพื่อรอฟัง"ไอ้คาเรนกลับญี่ปุ่นจริง ๆ ครับ""เพราะอะไรมันถึงไปโดยไม่บอก""ผมเองก็สงสัย มันเพิ่งถึงญี่ปุ่นเมื่อเช้านี้เอง" เขาตรวจไฟท์บินพบว่าคาเรนเดินทางถึงญี่ปุ่นในช่วงเช้าของวันนี้"งั้นก็ปล่อยมันไปก่อน" สงสัยจะเหนื่อยแล้วอยากพัก ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าถ้ามันอยากกลับบ้านทำไมไม่เดินมาบอกเขาดี ๆ ทำไมมันต้องเก็บข้าวของออกไปจากบ้านโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา ตอนนี้ทั้งนำทัพและไบค์ต่างก็กำลังหาสาเหตุว่าเพราะอะไรคาเรนถึงทำแบบนี้ แล้วหวังว่าเหตุผลนั้นมันจะมากพออีกคนถึงยอมทิ้งทุกอย่างแล้วกลับบ้านตัวเองไป"ครับ""แล้วมึงล่ะ..อยากกลับไหม" ในเมื่อไบค์กับคาเรนมาด้วยกัน เป็นแบบนี้แล้วไบค์ไม่คิดอยากตามเพื่อนตัวเองไปหรือยังไง เขาไม่คิดห้ามถ้าไบค์จะกลับไปจริง ๆ ถามว่าเสียดายไหมแน่นอนมันต้องเสียดายอยู่แล้วเพราะไบค์เป็นคนที่ทำงานเก่งคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่แค่คาเรนหรอกที่เป็นน้องชาย ยังมีไบค์อีกคนที่เขารักเปรียบเสมือนน้องชายคนหนึ่ง แม้จะมีด่ามีดุบ้างในบางครั้งแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะไล่อีกคนออก ไม่ใช่
