10 - ไม่กล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว

ไม่กล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว

ชนิดาพอจะทราบดีว่าก่อนที่เธอจะหมดสติไป ตรงนั้นก็ไม่มีใครเลยและยังไม่มีพนักงานคนไหนมาทำงานด้วย นอกจากหญิงสาวที่เป็นคู่นอนของเขา แล้วเธอจึงหยิบอีกกล่องที่อยู่ในถุงออกมา

“แล้วนี้...” ชนิดาตาลุกวาวขึ้นมาทันที เมื่อของที่อยู่ภายในกล่องอีกใบนั้น เป็นสิ่งที่เธออยากได้และหมายตาไว้จริง ๆ ด้วย นี่เขาซกล้าซื้อของราคาแพงแบบนี้ให้เธอจริง ๆ

เป็นสร้อยคอจี้จิกเพชรเม็ดงามเส้นไม่ใหญ่และเล็กจนเกินไป ดูกำลังเหมาะกับคนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ซึ่งราคาที่เธอเห็นอยู่ภายในร้านจิวเวลรี่ราคาไม่ใช่น้อย เป็นราคาที่เธอมิอาจเอื้อมเลยเพราะมันช่างสูงมาก สูงถึงหลายแสนเกือบจะแตะหลักล้านอยู่แล้ว

“ก็เห็นยืนมองอยู่เป็นชั่วโมง คิดว่าคงอยากได้เลยซื้อมาให้” เขาตอบเสียงแข็งและพยายามเก็บอาการทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ไม่ให้เผยพิรุธอะไรออกมาต่อหน้าเธอและเพื่อนของเขา เกรงว่าจะถูกเพื่อนล้อ

“น้องมันยังเรียนอยู่เลยนะไอ้เวย์ ใส่ของมีค่าแบบนี้คงจะไม่...” วรากรกำลังจะอ้าปากเอ่ยค้าน

“พี่ว่าสวยดีออก เหมาะกับหนูนิดที่สุดเลย” แต่สุทธิดากลับพูดแทรกผู้เป็นสามีขึ้นมาเสียก่อน แถมดูเหมือนจะเห็นดีเห็นงามไปกับศุภวัฒน์อีกด้วย

“ธิดายังเห็นด้วยเลย นายเป็นอะไรของนายว่ะไอ้กร หรือไม่มีปัญญาซื้อของแบบนี้ให้เมีย” ได้ทีศุภวัฒน์ก็พูดจาเหน็บแนมใส่เพื่อนกลับไปบ้าง เมื่อเห็นว่าภรรยาของเพื่อนนั้นก็เห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย

“ใส่ใต้เสื้อ เราไม่ได้ใส่โชว์ใครสักหน่อย อีกไม่กี่สัปดาห์ก็พ้นสภาพการเป็นนักเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ” สุทธิดาได้แต่เห็นดีเห็นงามไปกับเพื่อนของมามี เพราะชนิดสใกล้จะจบชั้นมัธยมศึกษาแล้ว

“เข้ากันดีงามกันจังเลยน่ะ” วรากรได้แต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว เมื่อเห็นสองสาวคุยกันถูกคอแบบนี้

“บ่นอะไรค่ะ ธิดาได้ยินนะ” เธอหันมาเอ็ดผู้เป็นสามีทันที

“เปล่าครับ ไม่ได้บ่นเลย”

“พี่ไม่เคยเข้าใจความต้องการของผู้หญิงเลย” สุทธิดาหันมาพูดกับสามีพร้อมกับทำสีหน้าน้อยใจใส่

“ครับ พี่ไม่เข้าใจอะไรเลยครับ” วรากรได้แต่นั่งหน้าเจื่อนยอมแพ้ให้กับศึกครั้งนี้กับภรรยาไป

“พี่เวย์สวมให้น้องสิค่ะ ธิดาว่าน่าจะเข้ากับหนูนิดนะคะ” สุทธิดาจึงหันมาบอกกับเพื่อนของสามี เมื่อสามีเธอไม่ได้ต่อกรอะไรแล้ว

“ไม่ตะ...” ชนิดากำลังจะปฏิเสธ

“หันหลัง” เสียงเข้มดังขึ้นมาเสียก่อน

ทำให้ชนิดายอมทำตามที่เขาบอก เธอได้แต่จำใจยอมรับแบบไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือ เรียกร้องใด ๆ และยอมหันหลังให้เขาทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี

“ว้าว...เหมาะกับหนูนิดจริงด้วย สวยมากเลยจ้ะ ส่วนของพวกพี่หนูนิดคอยเอาไว้ไปเปิดที่บ้านนะ” สุทธิดาชมเปาะขึ้นมาทันที ที่ชนิดาหันหน้ากลับมา

“ขอบคุณพี่ทั้งสองอีกครั้งนะคะ” ชนิดาได้แต่ขอบคุณคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง

“ขอบคุณพี่เวย์ด้วยสิจ้ะ พี่เขาให้ของราคาแพงขนาดนั้น” สุทธิดาจึงพูดบอกเธอขึ้นมาอีก เพราะเห็นแต่ชนิดาเอาแต่เอ่ยขอบคุณพวกเธอไม่ยอมเอ่ยขอบคุณคนข้าง ๆ เธอเลย

“ขอบคุณนะคะพี่เวย์ ถ้าพี่อยากได้อะไรตอบแทน พี่บอกมา...” ชนิดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้คนข้าง ๆ เธอ

“มีปัญญาหาให้ได้เหรอ หน้าที่ตัวเองตอนนี้คือเรียน เรียนให้จบก่อน...” ศุภวัฒน์พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน เพราะสิ่งที่เขาต้องการเธอไม่สามารถหาให้ได้หรอก และตอนนี้เขายังให้คำตอบกับเธอไม่ได้ด้วยว่าต้องการอะไร

*

*

บ้านอภิวัฒน์โภคิน

“ไอ้เจษ ตอนเย็นหลังเลิกงานเอางานมาส่งฉันที่บ้านด้วย...” ทันทีที่รถจอดที่หน้า เขาก็ต่อสายหาเลขาของเขาทันที

หลังจากที่แยกย้ายกันกับเพื่อนที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า ศุภวัฒน์ก็พาชนิดากลับมาที่บ้านทันที เขาไม่ได้แวะเข้าบริษัทอีก จึงได้แต่สั่งการให้เลขาเอางานมาให้ที่บ้านแทน

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา” ศุภวัฒน์ถามขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นว่าเธอมองหน้าเหมือนกับกำลังมีคำถามอะไรอยู่ในใจแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามออกมา

“พี่ไม่เข้าไปที่บริษัทแล้วเหรอ” เธอจึงตัดสินใจถามเขาขึ้นมา

“ไม่แล้วล่ะ ขี้เกียจขับรถ รอให้ไอ้เจษเอามาส่งทีเดียวตอนเย็นเลย” พูดแล้วศุภวัฒน์ก็เดินเข้าบ้านไปทันที เพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างร้อน

ที่เขาไม่เข้าบริษัทเพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยสักคน เขาจะกล้าปล่อยเธอให้อยู่คนเดียวได้อย่างไร หากจะพาเธอไปที่บริษัทด้วยก็คงจะดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ เพราะเธอยังใส่ชุดของสถานศึกษาอยู่ เลยเลือกที่จะมาบ้านแทน และเขาก็ใช้โอกาสนี้อู้งานเสียเลย

*

*

ตกเย็น

เจษพิพัฒน์กำลังหอบเอกสารเดินออกมาจากห้องทำงานขของประธานหนุ่มและผ่านหน้าผู้ช่วยสาวไปโดยที่ไม่พูดอะไร

“พี่เจษ นั่นพี่กำลังหอบเอาเอกสารไปไหนตั้งเยอะแยะเต็มไปหมด” เอมราถามเลขาของประธานหนุ่มขึ้นมาทันที

“บอสให้เอาเอกสารไปให้ที่บ้านของบอสน่ะ” เจษพิพัฒน์ตอบออกไปตามตรง เพราะบางเรื่องเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร

“เอ่อ วันนี้ฉันไม่ได้เอารถมา ฉันขอติดรถไปด้วยสิพี่เจษ” เอมราเอ่ยเสียงอ่อนกับเลขาท่านประธานออกไป เผื่อว่าเจษพิพัฒน์จะเห็นใจ

“ตอนเช้าเธอมาแบบไหนตอนเย็นก็กลับไปแบบนั้นแหล่ะเอม แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากผิดใจกันกับแฟนของฉันด้วย” เจษพิพัฒน์พูดแล้วก็เดินผ่านหน้าผู้ช่วยสาวออกไปทันที

เจษพิพัฒน์พึ่งจะปรับความเข้าใจกับคนรักได้เมื่อไม่นานมานี้เอง เหตุเกิดจากที่เขาจัดการธุระส่วนตัวให้กับเจ้านายของตนไปรับไปส่งคู่นอนให้แก่ศุภวัฒน์ เลยทำให้หญิงสาวคนรักเกิดความเข้าใจผิดกัน และต่อจากนั้นเขาก็ไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีกเลย

หากว่าเจ้านายต้องการให้เขาจัดหาคู่นอนให้ เขาทำได้เพียงแค่นัดเวลาและสถานที่ให้เท่านั้น นอกนั้นเจ้านายตนจะเป็นคนจัดการเอง

และตั้งแต่ที่เขาให้เจ้านายจัดการเรื่องแบบนี้เอง ศุภวัฒน์ก็ไม่เคยออกไปทำเรื่องอย่างว่าอีกเลย หรือว่าเจ้านายอาจจะยังทำอยู่เช่นเดิม เพียงแต่เขาไม่รู้เท่านั้น