9 - เปิดดูก็จะรู้เอง

เปิดดูก็จะรู้เอง

ทันทีที่ชนิดาออกมาจากห้องน้ำ เธอก็มุ่งหน้าเดินไปยังร้านอาหารทันที ซึ่งเป็นร้านประจำที่ครอบครัวของศุภวัฒน์มักมาพาเธอมาอยู่บ่อยครั้ง

แต่พอเธอเดินเข้ามาภายในร้านกลับรู้สึกแปลกใจ ที่โต๊ะของศุภวัฒน์นั่งอยู่นั้นกลับมีแขกนั่งร่วมโต๊ะอาหารอยู่ด้วยสองคน

“พี่กร พี่ธิดา สวัสดีคะ ดีใจจังเลยที่ได้เจอพวกพี่สองคนที่นี่” ชนิดาร้องทักทั้งสองคนขึ้นมาพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ในฐานะที่เธออายุน้อยกว่าใคร ก่อนที่เธอจะมองเห็นเก้าอี้ตัวที่ว่าง และเดินไปนั่งลงข้างกันกับศุภวัฒน์ เพราะตรงหน้ามีสามีภรรยานั่งรออยู่แล้ว

“สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันนานหนูนิดดูโตเป็นสาวขึ้นเยอะเลย พอไม่ใส่แว่นตาแบบนี้ดูสวยมากกว่าเดิมจนพี่แทบจำไม่ได้เลย” สุทธิดา หรือ ธิดา หญิงสาววัย 27 ปี ยิ้มรับพร้อมกับเอ่ยแซวเธอขึ้นมาบ้างอย่างเป็นกันเอง นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกันเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่

สุทธิดาเองก็พึ่งได้เข้าไปทำงานช่วยผู้เป็นสามีไม่นานมานี้เอง เพราะเธอพึ่งจบการศึกษาในระดับปริญญาโท หลังจากที่เธอพักการเรียนเอาไว้นานตั้งแต่ที่เธอคลอดลูกสาวคนแรก พอมีโอกาสได้กลับมาเรียนอีกครั้ง ทางครอบครัวของสามีก็ให้โอกาสเธอได้ศึกษาในระดับปริญญาโทต่อเลย

“พี่ธิดาก็ชมเกินไป แล้วน้องวิวาห์ล่ะค่ะไม่ได้พามาด้วยเหรอ” เธอรีบถ่อมตัวแล้วเปลี่ยนเรื่องเอ่ยถามถึงลูกสาวของทั้งสอง เพราะไม่เห็นทั้งคู่พามาด้วยเลย

“อยู่ที่โรงเรียนครับ แล้ววันนี้หนูนิดไม่ได้ไปเรียนเหรอถึงมาที่นี่กับไอ้เวย์ได้” วรากร หรือ กร สามีวัย 30 ปี ของสุทธิดาและเป็นเพื่อนของศุภวัฒน์อีกด้วยเป็นฝ่ายตอบแทน แล้วถามเธอกลับมาบ้างที่เห็นเธอใส่ชุดของทางโรงเรียนอยู่

**สุทธิดา-วรากร จากเรื่อง หวงรัก เมียชั่วคืน**

“มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ เลยได้หยุดเรียน” เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เจื่อน ๆ สายตาก็คอยชำเลืองมองคนข้าง ๆ ไปด้วย

“ไม่นิดหน่อยหรอกมั้ง”

“พี่เวย์...”

ศุภวัฒน์ที่กำลังจะอ้าปากพูด ก็ถูกชนิดาขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำเอาเขาต้องหุบปากฉับพลันไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” วรากรจึงหันมาถามทางเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกับตนเอง เมื่อเห็นอาการเหมือนมีพิรุธของทั้งสองคนที่ปิดไม่มิด

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เกือบจะโดนรถชน” เขาจึงยอมบอกเพื่อนออกไปโดยที่ไม่อยากจะปิดบัง เพราะคิดว่าสักวันเพื่อนหรือทุกคนก็คงต้องทราบกันอยู่แล้ว

“รถชน? แล้วหนูนิดเป็นอะไรหรือเปล่า” สุทธิดาตาเบิกโพล้งแล้วถามออกมาเสียงดังทันที เพราะตกใจในคำตอบของเพื่อนสามี

“ยังไม่ถึงขั้นชนหรอก แค่เกือบ ๆ นะ” ศุภวัฒน์จึงได้เล่าออกมาต่อ แต่ไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดเสียเท่าไหร่

“ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นอะไร ไม่งั้นไอ้เวย์คงโดนไอ้วิชญ์เล่นงาน...” วรากรที่รู้ดีว่าเพื่อนอีกคนห่วงน้องสาวมากขนาดไหน เลยพูดจาเหน็บแนมใส่ศุภวัฒน์ทันที

“พอได้แล้วค่ะพี่กร หนูนิดไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว มาทานข้าวกันเถอะค่ะ” สุทธิดาจึงได้แต่รีบปรามผู้เป็นสามีไม่ให้พูดอะไรมากไปกว่านี้

ทั้งโต๊ะจึงไร้บทสนทนาอยู่สักพักหนึ่ง เพราะต่างคนต่างสนใจกับอาหารมื้อนี้เป็นพิเศษที่บังเอิญเจอกันแบบไม่ได้นัดหมาย เลยต้องมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกันเอาเสียเลย

“หนูนิดเป็นอะไร รสชาติไม่ถูกปากเหรอ” สุทธิดาถามขึ้นมาทันที เมื่อสังเกตุเห็นว่าเธอไม่ค่อยตักอาหารตรงหน้าเข้าปากเลย

“เปล่าค่ะพี่ธิดา...” เธอรีบปฏิเสธทันควัน

แต่ก็ต้องหยุดชะงักนิ่ง ราวกับถูกไฟช็อตเพราะมือหนาของเขาอีกข้างที่อยู่ฝั่งใกล้กันกลับเอื้อมมากุมมือของเธอ แถมยังสอดประสานไว้เสียดื้อ ๆ ทำเอาเธอรู้สึกประหม่าจนทำตัวแทบไม่ถูก

“นั่นสิ...” ศุภวัฒน์เอ่ยขึ้น พร้อมกับหันมามองหน้าเธอพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทายและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นายก็อย่าใช้สายตาดุมองน้องมันนักเลยไอ้เวย์ หัดใช้สายตาอ่อนโยนมองผู้หญิงบ้าง” วรากรตำหนิเพื่อนออกมาทันที เมื่อเห็นศุภวัฒน์กำลังใช้สายตาจ้องมองไปที่ชนิดา

ศุภวัฒน์จึงละมือออกจากมือเล็กของเธอ แล้วยกขึ้นมาตักกุ้งมาวางที่จานข้าวของตน และบรรจงแกะกุ้งบนจานข้าวนั่นแล้วจึงส่งให้กับชนิดาโดยที่ไม่พูดอะไร

“ขอบคุณคะ”

ทำเอาคู่สามีภรรยาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต่างหันมามองหน้ากันสลับไปมาอย่างงุนงงกับการกระทำเมื่อสักครู่ของศุภวัฒน์ที่ปฏิบัติกับน้องสาวเพื่อน

“รีบกินจะได้มีแรงซ่าต่อ” ศุภวัฒน์พูดเช่นนั้นแล้วยกแก้วน้ำดื่มขึ้นมาจิบทันที แก้อาการเก้อเขินของตัวเองที่ไม่รู้ว่าเผลอตัวทำอะไรแบบนี้ลงไป

“หนูนิด! พี่กับพี่กรมีของขวัญย้อนหลังวันเกิดให้ พอดีว่าพึ่งซื้อมาเมื่อกี้นี้เอง ตอนแรกตั้งใจจะเอาไปให้ที่บ้าน แต่ดันเจอกันที่นี่เสียก่อนงั้นพี่ให้ตรงนี้เลยนะ” สุทธิดาพูดแล้วก็ยื่นถุงแบรนด์แนมดังมาให้แก่คนตตรงหน้าทันที

“ไม่เห็นต้องลำบากพวกพี่สองคนเลยคะ” ชนิดากำลังจะปฏิเสธ

“ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไปเถอะ” แต่ศุภวัฒน์กลับใช้เสียงเข้มเอ่ยขู่เธอออกมา

“ขอบคุณพวกพี่สองคนมากนะคะ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วพวกพี่ยังมีน้ำใจซื้อมาให้อีก”

ชนิดาเมื่อไม่กล้าหักหาญน้ำใจคนให้ เธอจึงยื่นมือขึ้นมารับถุงใบนั้นตรงหน้าเธอ ที่สุทธิดายื่นมาให้

“อ่ะ อันนี้ของพี่” และอีกถุงใบเล็กกว่าของคู่สามีก็วางลงตรงหน้าเธออีกถุง

“อะไรอีกค่ะ” ทำเอาชนิดาหันมามองคนข้าง ๆ อย่างงุนงง เพราะว่าของขวัญวันเกิด เธอก็ได้จากเขามาแล้วเมื่อคืน แถมยังเป็นสิ่งของที่มีราคาสูงอีก

แล้วถุงตรงหน้านี้ก็ทำให้เธอใจเต้นแรงอีกครั้ง เพราะโลโก้ที่ติดอยู่บนถุง เธอก็เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เปิดดูก็จะรู้เอง” เสียงราบเรียบพร้อมกับใบหน้านิ่งขรึมเอ่ยบอก

ชนิดาจึงเลือกเปิดออกดูถุงของศุภวัฒน์ก่อนทันที เพราะเธอกลัวว่าจะเป็นสิ่งที่เธอคิดที่เธอคคิดเอาไว้ และเป็นสิ่งที่เธอหมายตาก่อนจะมาที่นี่่

“นี่มันอะไรกันค่ะพี่...” เธอเอ่ยถาม เพราะของภายในมีสองกล่อง เธอเลือกหยิบกล่องใหญ่ออกมาก่อน

“ก็แว่นตาอันเดิมมันตกพื้นพังตอนที่พี่อุ้มเธอไปห้องพยาบาล” เขาตอบเธอออกไปตามตรง เพราะเขาพุ่งไปรับตัวเธอทำให้แว่นตาที่เธอสวมใส่อยู่นั้นแตกลงกับกระแทกพื้นพัง

“พี่เวย์เป็นคนอุ้มหนูไปส่งที่ห้องพยาบาลอย่างนั้นเหรอค่ะ” เธอถามอย่างแปลกใจ ที่รู้ว่าเขาเป็นอุ้มเธอไปส่งที่ห้องพยาบาล

“แล้วเธอคิดว่าเป็นใครล่ะหนูนิด”