บทที่ 1 ชะตาอัปมงคล 2/2

จางเสี่ยวมี่มองดูมารดาผู้ให้กำเนิดราวกับมองอากาศธาตุ นางไม่แม้แต่จะปริปากพูดสิ่งใดออกมา ในสายตาของนางมีแต่ความเศร้าเสียใจที่หวังหมิงนั้นอายุสั้นเกินไป เขาเป็นบุรุษที่อ่อนโยนและสุภาพ ใบหน้าของเขามักประดับด้วยรอยยิ้มเสมอ ความคิดความอ่านของเขาก็ฉลาดล้ำกว่าคนในยุคนี้มากโดยเฉพาะเรื่องทำการค้า

ครานั้นนางแค่พูดคุยกับเขาสั้น ๆ ชี้แนะไปแค่ประโยคเดียว เขาก็สามารถนำไปปรับใช้กับกิจการของตนได้ และเพราะเหตุนี้เองเขาจึงได้ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอนาง คราแรกนางปฏิเสธหัวชนฝาว่ามิอาจแต่งงานกับเขาได้ เพราะนางคิดกับเขาเป็นแค่สหายคนหนึ่งเท่านั้น แต่เพราะท่านแม่อยากกำจัดนางให้พ้นหูพ้นตาไปเสียจึงตอบตกลงทันที

เรื่องนี้แม้แต่บิดายังไม่เห็นด้วย แต่เมื่อตอบตกลงอีกฝ่ายไปแล้วจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไป

"เป็นอย่างไรเล่า เจ้าเห็นหรือยังว่าเจ้าทำให้บุรุษที่ดีคนหนึ่งต้องจบชีวิตลงเพราะชะตาอัปมงคลของเจ้า เช่นนี้ยังจะมีบุรุษใดกล้ามาสู่ขอเจ้าที่ทำให้ว่าที่คู่หมั้นตายอีก ตระกูลจางของข้าที่มีชื่อเสียงอันดีงามมานานนับร้อยปีต้องมาด่างพร้อยเพราะเจ้าแท้ ๆ เชียว"

มู่ฟางยังคงต่อว่าจางเสี่ยวมี่อย่างไม่ลดละ ยิ่งเห็นว่าบุตรสาวยืนนิ่งไม่พูดสิ่งใดนางก็ยิ่งต่อว่ารุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก

"เรื่องการแต่งงานของข้าไม่ต้องให้ท่านแม่เข้ามายุ่งวุ่นวายหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้าจะไม่ขออยู่ที่จวนตระกูลจางอีก ต่อไปนี้ท่านแม่จะได้สบายตาสบายใจที่ไม่ต้องมาทนมองหน้าบุตรสาวเช่นข้าอีก!"

จางเสี่ยวมี่มองตรงไปทางมารดาอย่างไม่หลบเลี่ยง นางเกินจะทนรับไหวกับความผิดที่นางไม่ได้ก่อนี้ได้อีกแล้ว ต่อให้เป็นมารดาแล้วอย่างไร ในเมื่อนางเองก็หาใช่บุตรสาวแท้ ๆ ไม่!

"โอหังนัก! เช่นนั้นเจ้าก็เก็บข้าวเก็บของแล้วไสหัวออกไปเลย ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีกต่อไป"

มู่ฟางพลันบังเกิดโทสะที่เห็นท่าทีแข็งกระด้างของบุตรสาว

"เช่นนั้นลูกขอลาเจ้าค่ะ"

จางเสี่ยวมี่ค้อมกายคารวะแล้วเดินจากไปพร้อมกับหนังสือยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย นางกำหนังสือฉบับนั้นแน่นแล้วเดินจากมาพร้อมกับหยาดน้ำตาไหลรินลงมา การตายของหวังหมิงเป็นสิ่งที่นางไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลย นางรู้สึกเสียใจยิ่งนักที่ตระกูลหวังต้องมาสูญเสียบุตรชายผู้เก่งกาจเช่นเขาไป และตัวนางเองก็ต้องสูญเสียสหายที่ดีคนหนึ่งไปเช่นกัน...

ทันทีที่ 'จางอี้อิน' ผู้เป็นเสนาบดีกรมคลังทราบความจากพ่อบ้านว่าฮูหยินกับบุตรสาวมีปากเสียงกันอีกแล้ว และครั้งนี้ยังลุกลามใหญ่โตเสียจนฮูหยินถึงกับเอ่ยปากขับไล่บุตรสาวคนเดียวออกจากตระกูลไป ตัวเขาผู้เป็นคนกลางรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

"ฮูหยิน เจ้าเอ่ยปากขับไล่มี่เอ๋อร์ออกไปหรือ"

บุรุษในวัยกลางคนตรงเข้ามาพูดคุยกับภรรยาของตน แม้เขาจะรักภรรยามากแต่บุตรสาวคนโตเขาก็รักนางมากเช่นกัน อย่างไรนางก็คือบุตรสาวที่เกิดจากเขาและภรรยา

"เจ้าค่ะ ท่านพี่ได้ยินมิผิดหรอกเจ้าค่ะ"

"เหตุใดเจ้าถึงได้จงเกลียดจงชังมี่เอ๋อร์นักเล่า เรื่องนั้นมันก็ผ่านมานานหลายปีแล้วนะ อีกอย่างสุขภาพของเจ้าตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ทั้งหมดหาได้เป็นความผิดของมี่เอ๋อร์ไม่ ฮูหยินลืมเรื่องนั้นไปเสียเถิด"

จางอี้อินพยายามพูดจาหว่านล้อมภรรยา ด้วยหวังว่าความเกลียดชังภายในใจของนางและความทุกข์ระทมเรื่องในคราวนั้นจะทุเลาลงบ้าง

"ท่านพี่อาจจะลืมสิ่งที่นางทำลงไปได้ และคิดว่านางยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยไร้เดียงสา แต่ข้ามิอาจลืมได้หรอกนะเจ้าคะว่านางมีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตตั้งแต่อายุยังน้อยเพียงใด ยิ่งนางเติบโตขึ้นมาจิตใจของนางก็ยิ่งหยาบช้าแข็งกระด้าง ท่านพี่จำไม่ได้หรือเจ้าคะว่าท่านนักพรตผู้นั้นเคยกล่าวไว้ว่านางคือสตรีที่มีชะตาต้องสาป ผู้ใดที่อยู่ใกล้นางล้วนต้องมีอันเป็นไปทั้งสิ้น นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่านางเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ดวงชะตาของนางเป็นอัปมงคลต่อผู้อื่นจริง ๆ เจ้าค่ะ"

มู่ฟางยังคงยึดมั่นในความคิดของตน ไม่ว่าจะผ่านมานานกว่าสิบปีนางก็มิอาจลืมเรื่องที่บุตรสาวทำเอาไว้ได้เป็นอันขาด!

"พี่เข้าใจความรู้สึกของฮูหยินดีว่าเรื่องนั้นเจ้าต้องเจ็บปวดมากเพียงใด แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว อีกอย่างมี่เอ๋อร์ก็ทำตัวว่านอนสอนง่าย นางไม่ได้มีนิสัยเช่นนั้นหรอก"

"ท่านพี่อาจจะคิดว่านางคือบุตรสาวตัวน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดู แต่สำหรับข้านั้นไม่ใช่เจ้าค่ะ แม้ท่านพี่จะสามารถลืมเลือนความเจ็บปวดในครั้งนั้นได้ แต่ทุกครั้งที่ข้าเห็นหน้าของนางมันก็ทำให้ข้านึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาทุกครั้ง ข้าผิดหรือเจ้าคะท่านพี่?"

มู่ฟางมองสามีของตนแล้วร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจตาย นางเองก็ไม่ได้อยากให้ความสัมพันธ์แม่ลูกต้องย่ำแย่เช่นนี้ แต่นางเองก็ไม่สามารถมองหน้าจางเสี่ยวมี่แล้วคลี่ยิ้มออกมาได้จริง ๆ นางไม่สามารถทำเรื่องเช่นนั้นได้!

"เช่นนั้นพี่จะส่งมี่เอ๋อร์ไปอยู่ที่เมืองอู่เฉิง เช่นนี้เจ้าก็ไม่ต้องทนเห็นหน้านางแล้ว ส่วนเรื่องคุณชายตระกูลหวังพี่จะไปพูดคุยกับท่านเสนาบดีหวังเอง ทางเราเองก็ต้องแสดงความเสียใจกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ได้เกี่ยวดองกันแล้ว แต่อย่างไรความสัมพันธ์ของสองตระกูลก็ไม่ควรจะต้องมาระหองระแหงกันด้วย"

"เจ้าค่ะ คงมีแต่หนทางนี้เท่านั้นเพราะอย่างไรชื่อเสียงของนางก็ด่างพร้อยไปเสียแล้ว ตอนนี้คงไม่มีคุณชายตระกูลใดในเมืองหลวงกล้าสู่ขอนาง บางทีการที่นางได้ไปเยือนเมืองอู่เฉิงคงจะหาบุรุษที่ดีได้บ้าง"

มู่ฟางแสดงความคิดเห็นออกมาบ้าง นางยังคงคิดเผื่อบุตรสาวในเรื่องของคู่ครองเสมอ

ทุกคนอาจจะเข้าใจว่านางเกลียดชังบุตรสาวเพราะการให้กำเนิดในครั้งนั้นทำให้สุขภาพของนางทรุดโทรม แต่นางรู้ดีที่สุดว่ามันไม่ใช่แค่นั้น อย่างไรจางเสี่ยวมี่ก็เป็นบุตรสาวที่นางตั้งใจให้กำเนิดออกมา แค่การต้องแลกเพราะเรื่องสุขภาพนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แต่ที่นางเอาแต่พร่ำบ่นเรื่องนั้นก็เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดสงสัยว่าเพราะเหตุใดนางถึงเกลียดชังบุตรสาวมาก เรื่องนี้มีแค่นางกับสามีเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุด!