เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 219
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 220
ใช่ เขาบอกงว่านางทำเกินกว่าเหตุบางทีความทรงจำในอดีตอก็โหดร้ายเกินทน เฉียวเนี่ยนติดแล้วคิดอีกก็นั่งไม่ติดทีนางไม่อยากอยู่กับเซียวเหิงเพียงลำพัง โดยเฉพาะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำเช่นนี้ขณะกำลังจะหาข้ออ้างปลีกตัวออกไป คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเหิงจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน "คุณหนูเฉียวมีคนที่ถูกใจแล้วหรือไม่?""..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจู่ๆ เซียวเหิงถึงได้ถามเช่นนี้เมาแล้วอย่างนั้นหรือ?นางไม่ตอบ แต่เซียวเหิงกลับไม่คิดจะปล่อยนางไป ยังคงถามต่อ "ข้ามีรองแม่ทัพผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งนามว่าจิ่งเหยียน คุณหนูเฉียวไม่ถูกใจหรือ?"จนกระทั่งเขาเอ่ยถึงจิ่งเหยียน เฉียวเนี่ยนถึงได้เข้าใจเป้าหมายของเซียวเหิงคงจะมาระบายอารมณ์แทนจิ่งเหยียนสินะ?ในเมื่อก่อนหน้านี้คำที่นางฝากหนิงซวงไปบอกจิ่งเหยียนนั้นช่างแสนเย็นชาไร้หัวใจเซียวเหิงจงใจเน้นย้ำว่าจิ่งเหยียนคือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา หากเขาจะมาระบายอารมณ์แทนจิ่งเหยียนย่อมสมเหตุสมผลทว่าเฉียวเนี่ยนนั้นไม่ใช่คนเดิมเมื่อสามปีก่อนแล้ว นางไม่มีทางแบกรับในสิ่งที่นางไม่ได้ก่อด้วยเหตุนั้นจึงเลิกคิ้วเอ่ย "เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะทำตามใ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 221
น้ำเสียงตื่นตระหนกที่แทรกขึ้นขัดจังหวะการกระทำของเซียวเหิงทว่าเขายังไม่ยอมคลายฝ่ามือ ไม่แม้แต่จะขยับศีรษะมีเพียงดวงตาดำขลับคู่นั้นที่ค่อยเหลือบไปมองทางประตู แววตานั้นแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง ราวกำลังตำหนิที่หลินยวนขัดจังหวะเข้าไ้ด้เข้าเข็มของเขาเป็นครั้งแรกที่หลินยวนเห็นแววตาเช่นนั้นของเซียวเหิง น้ำตาก็พลันไหลพรากในทันทีในตอนนั้นหลินเย่ว์ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหลินยวน ถามอย่างสงสัย "เหตุใดถึงไม่เข้าไปเล่า?"เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นภาพในห้องส่วนตัวนั้นภาพของทั้งสองที่ใกล้ชิดกันทำเอาหลินเย่ว์เดือดพล่านในทันใดเขาแทบจะพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที ส่งหมัดเข้าใส่เซียวเหิง "ไอ้สารเลว!"เซียวเหิงยอมปล่อยมือเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีของหลินเย่ว์แต่เฉียวเนี่ยนไม่ทันได้ตั้งตัวว่าเซียวเหิงจะปล่อยมือ ร่างทั้งร่างจึงล้มเอนไปด้านหลังท้ายทอยกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เจ็บชะมัดทว่าตอนนั้นไม่มีใครสนใจนางแม้แต่นิดหลินเย่ว์ตะลุมบอนเซียวเหิง ส่วนหลินยวนก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน แต่ก็ไม่ก้าวเข้ามา เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นโชคดีที่เฉียวเนี่ยนไม่ใช่คุณหนูบอบบางปานนั้นนางตะเกีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 222
เฉียวเนี่ยนพลันขมวดคิ้วน้อยๆ มองหลินเย่ว์อย่างเบื่อหน่ายเรื่องเมื่อครู่ หากมีลูกตาสักหน่อยย่อมมองออกว่านางเป็นฝ่ายถูกกระทำแต่เห็นได้ชัดว่า สองพี่น้องตระกูลหลินไม่มีตาทั้งคู่ขณะกำลังจะเอ่ยปากเถียงนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเหิงจะชิงพูดขึ้นก่อน "เป็นความผิดของข้าเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนูเฉียว"เขาถึงขั้นรับผิดเองหลินยวนร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม "ท่าน ท่านพี่เหิง..."เมื่อครู่นางเอาแต่กล่อมตัวเองว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนผิด เฉียวเนี่ยนเป็นคนยั่วยวนเซียวเหิง นางถึงได้โมโหเฉียวเนี่ยนปานนั้นแต่ยามนี้เซียวเหิงกลับพูดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเองหัวใจเหมือนถูกมีดนับพันเล่มทิ่มแทง หลินยวนสะอื้นไม่หยุด "หากท่านพี่เหิงชอบท่านพี่ ก็...ก็แค่พูดออกมา เดิมการหมั้นหมายนี่ก็เป็นของท่านพี่อยู่แล้ว ข้าเป็นคนแย่งของของท่านพี่ไป ข้าจะคืนให้นางก็ได้! พวกท่านแค่พูดมาตามตรง เหตุใดถึง เหตุใดถึงต้อง... ฮือออ..."พูดถึงประโยคสุดท้ายหลินยวนก็สะอื้นจนไม่เป็นภาษาหลินเย่ว์ปวดใจเหลือทน รีบเข้าไปเช็ดน้ำตาให้หลินยวน "จะเป็นของนางไปได้อย่างไร? นางต่างหากที่แย่งของตัวตนของเจ้าไป! หากไม่ใช่เพราะแม่ของนางใจดำอำมหิต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 223
จำคนผิดอย่างนั้นหรือ?หลินเย่ว์ปลอบหลินยวนอยู่นานสองนานก็ยังไม่ดีขึ้น แต่พอได้ยินประโยคนั้น น้ำตาก็พลันหยุดไหลนางเหลียวมามองเซียวเหิงตาละห้อย "ท่านพี่เหิงคิดว่าท่านพี่...เป็นใคร?"หัวใจของเซียวเหิงพลันหนักอึ้งเขาคิดว่าตัวเองพูดอย่างชัดเจนแล้ว หลินยวนไม่ควรถามอีกแต่สำหรับหลินยวนนั้น หลังจากได้เห็นภาพแนบชิดของเซียวเหิงและเฉียวเนี่ยน สิ่งเดียวที่น้องต้องการน้ันคือคำตอบที่ชัดเจนเพียงแต่เซียวเหิงไม่กล้าพูดมันออกมาอากาศราวกับหยุดนิ่งหลินเย่ว์เอ่ยขึ้นในทันใด "ก็ต้องคิดว่าเป็นเจ้าอยู่แล้ว! เป็นไปได้ว่าเซียวเหิงดื่มจนเมามาย คนงานดันมาบอกว่าคุณหนูจวนโหวมาแล้ว เซียวเหิงถึงได้เห็นเฉียวเนี่ยนเป็นเจ้าน่ะสิ"เมื่อพูดถึงเพียงเท่านั้น หลินเย่ว์ก็สะกิดเท้าถีบเซียวเหิงใต้โต๊ะอย่างอดไม่ได้ ทั้งยังพยายามส่งสายตาให้เซียวเหิงสุดชีวิต "ใช่ไหม เซียวเหิง?"เซียวเหิงเหลือบตามองหลินเย่ว์ ก่อนจะส่งเสียง "อืม" ตอบกลับทว่าคนเป็นแม่ทัพ เขามักจะดื่มกับเหล่าทหารเสมอ คอแข็งกว่าหลินเย่ว์นัก วันนี้เหล้าเหยือกเล็กเพียงไม่กี่เหยือก กลับทำเขาเมามายจนตาฟ่าฟาง แต่ก็คงไม่ถึงขั้นจำคนผิดหรอกกระมัง!เว้นเสียแต่เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 224
นั่นแปลว่าเขาไม่ได้จำคนผิดแม้แต่นิดเมื่อเห็นสองตาของหลินยวนเบิกโพลงก่อนจะร้องไห้อีกครั้ง ในใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยนางเบ้ปาก ส่งยิ้มให้หลินยวน "ข้าอยู่ในวังมาสามปี เพิ่งออกมาได้ไม่นานฮูหยินหลินก็เร่งเร้าให้ข้าจัดงานแต่งงานเสียที ท่านโหวน้อยเองก็ 'ยินดี' นั่นก็ถูกแล้ว เพราะสิบแปด ก็ไม่ใช่อายุน้อยๆ แล้ว คุณหนูหลินเล่า? หมั้นหมายกับแม่ทัพเซียวมาตั้งนาน เหตุใดถึงยังไม่แต่งเสียที? สามปีที่ผ่านมาไม่มีฤกษ์ดีเลยหรือ? "แทงอะไรก็ไม่เท่าแทงใจดำที่พวกนางไม่ได้แต่งงานกันเสียที่เพราะฮูหยินเฒ่ายืนกรานว่าจะรอเฉียวเนี่ยนกลับมา ถามให้แน่ชัดว่าเฉียวเนี่ยนยินยอมหรือไม่แต่หลินยวนนั้นรู้ดี หากเซียวเหิงตั้งใจจะแต่งงานกับนางจริงๆ ต่อให้มีฮูหยินเฒ่าอีกสิบคนก็ห้ามไม่ได้ที่พวกเขาไม่ไ้ด้แต่งงานกันเสียที จะเป็นเพราะเหตุใดไปได้นอกเสียจากเซียวเหิงไม่อยากแต่ง!ริมฝีปากของหลินยวนสั่นเครือ น้ำตาไหลริน แต่ภาพอันแสนน่าสงสารนี้ ทั้งหลินเย่ว์และเซียวเหิงไม่ได้เห็นนางจ้องหน้าเฉียวเนี่ยน ราวกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่พยายามต่อสู้ "ท่านพี่หมายความว่าอย่างไร? ท่านจะบอกว่าในใจของท่านพี่เหิงยังมีท่าน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 225
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลินเย่ว์กับเซียวเหิงถึงได้กลับที่ห้องมาพร้อมกันเมื่อเห็นว่าในห้องมีเหลือเพียงเฉียวเนี่ยน หลินเย่ว์ก็อดตกใจไม่ได้ "ยวนเอ๋อร์เล่า?"เฉียวเนี่ยนรินชาให้ตัวเองอย่างอ้อยอิ่ง "ไปแล้ว""ไปไหน?" หลินเย่ว์ถามในทันใดแต่เฉียวเนี่ยนกลับยักไหล่ "ข้าไม่ใช่หนอนในท้องคุณหนูหลิน จะรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ไหน?""เจ้า!" เฉียวเนี่ยนทำหลินเย่ว์โมโหจนหัวใจเต้นระรัว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป้าหมายของวันนี้คือหาคู่ให้เฉียวเนี่ยน จึงจำยอมปล่อยผ่าน "ช่างเถิด แขกมากันครบแล้ว งานใกล้จะเริ่มแล้ว หากไม่มีอะไร เจ้าลองมาดูสักหน่อย"ว่าจนก็หันหลังเดินนำออกไปก่อนเฉียวเนี่ยนดื่มชาในมือของตัวเอง ก่อนจะลุกยืนขึ้นแล้วเดินตามออกไปอย่างไม่รีบร้อนแต่คิดไม่ถึงเลยว่ายามเดินผ่านเซียวเหิง เขาจะรั้งนางเอาไว้"เจ้าพูดอะไรกับนาง?"น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงไปด้วยความร้อนรน แตกต่างจากยามซักไซ้นางเพราะฤทธิ์เหล้ามือครู่อย่างชัดเจนเฉียวเนี่ยนตกใจอย่างอดไม่ได้เขาพอเดาออกว่านางพูดอะไรออกไปเซียวเหิงอ่านนางออกอย่างทะลุปรุโปร่ง หรือว่าเข้าใจหลินยวนเป็นอย่างดีกันแน่?แต่เฉียวเนี่ยนไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องเห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 226
ร้อยยิ้มที่มาจากใจจริง แถมยังแฝงไปด้วยความชื่นชม...เพราะเหตุใดกัน?เซียวเหิงไม่เข้าใจหลินเย่ว์ที่อยู่ข้างกันเห็นแล้วก็ยิ่งเดือดพล่านในเมื่อเฉียวเนี่ยนเห็นจิ่งเหยียนวิ่งวุ่นอยู่กลางโถงแล้วยังไม่รู้สึกอะไร เช่นนั้นแล้วเขาคงต้องราดน้ำมันลงบนกองไฟด้วยเหตุนั้นเขาถึงไปส่งสายตาไปยังมุมหนึ่งของโถงใหญ่ตรงนั้นมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ คอยมองขึ้นไปบนชั้นสองเป็นระยะเมื่อเห็นหลินเย่ว์มองมาทางตนเอง เขาก็เหมือนรับสัญญาณอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็กวักมือเรียกจิ่งเหยียน "เอ้ย นั่นน่ะ มานี่หน่อย!"เมื่อได้ยินเสียงนั้น เฉียวเนี่ยนก็หันไปมองทางชายผู้นั้น สีหน้าก็พลันบึ้งตึงนั่นคือสวีหวาชิงคนที่ทำให้นางเกือบจมน้ำตาย!คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากนางตบหน้าหลินเย่ว์คราวนั้น หลินเย่ว์ยังเชิญเขามาอีก!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ถลึงตามองหลินเย่ว์หลินเย่ว์สัมผัสได้ถึงสายตาพิฆาตของเฉียวเนี่ยนที่มองมา แต่สองตาของเขาเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ชั้นล่าง ราวกับมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นทันใดนั้นเองจิ่งเหยียนก็เดินไปหาสวีหวาชิงคิดไม่ถึงเลยว่ายังทันได้พูดกี่ประโยค สวีหวาชิงก็ลุกพรวดขึ้นแล้วสาดอาหารใส่จิ่งเหยียนจิ่งเหยียนตั้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 227
เฉียวเนี่ยนสีหน้าเรียบเฉยนางรั้งจิ่งเหยียนเอาไว้ แต่ตัวเองกลับกำเศษอาหารบนพื้นขึ้นมาจิ่งเหยียนตื่นตกใจ คิดว่าเฉียวเนี่ยนจะกินแทนเขา ขณะกำลังจะห้าม คิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะยัดอาหารในมือใส่ปากสวีหวาชิงสวีหวาชิงถอยหลังหลบในทันใด แต่เศษอาหารยังคงเปรอะไปทั่งทั้งหน้าเขาเขาเป็นถึงลูกชายเจ้ากรมอากร เคยอับอายขายขี้หน้าเช่นนี้เสียที่ไหน?สวีหวาชิงเดือดพล่าน "เจ้าเป็นใคร ถึงได้กล้าลงมือกับคุณชายเช่นข้า!""ข้าคือบรรพบุรุษเจ้ากระมัง!" เสียงของเฉียวเนี่ยนไม่ได้ดังนั้น แต่ดังพอให้ทุกคนในที่นั้นได้ยินอย่างชัดเจนไม่มีหญิงใดในเมืองหลวงที่กล้าพูดจาเช่นนี้กับสวีหวาชิง ทันใดนั้นทุกคนต่างมองมาที่เฉียวเนี่ยนแต่ก่อนสวีหวาชิงเคยเห็นเฉียวเนี่ยนจากไกล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็รเฉียวเนี่ยนในระยะประชิด เขาจ้องมองนางอยู่นานกว่าจะนึกออก "อ๋อ ข้าก็นึกว่าใคร! ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่จวนโหวนี่เอง!"เขายิ้มพลางส่งสายตาไปทางจิ่งเหยียนก่อนจะเอ่ย "ข้าขอพูดอะไรได้หรือไม่คุณหนูเฉียว?"เขาอยากจะบอกเฉียวเนี่ยนว่า วันนี้หลินเย่ว์ไหว้วานให้เขามาสั่งสอนจิ่งเหยียนโดยเฉพาะ ขอเฉียวเนี่ยนอย่าได้เข้ามายุ่งแต่เฉียวเนี
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 528
ทำไมถึงแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนี้...ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเปียกชื้นในทันทีกำไลนี้เป็นตัวแทนการยอมรับของตระกูลจิ่งที่มีต่อนาง เป็นเครื่องยืนยันความสัมพันธ์ของนางกับจิ่งเหยียน นางทะนุถนอมมันมาโดยตลอด แต่ในที่สุดก็แตกสลายอยู่ดีความรู้สึกเจ็บปวดในอกแผ่ซ่าน เฉียวเนี่ยนก้มหน้าลง ไม่ต้องการให้ไป๋อวี่เห็นความผิดปกติของนาง จึงเอ่ยเพียงเสียงทุ้มต่ำว่า "ขอบคุณพี่ไป๋มาก"เอ่ยจบก็หันหลังเดินกลับบ้าน กระโดดไปข้างหน้าและข้างหลังโดยจับผนังไว้ทว่าไป๋อวี่เห็นน้ำตาหยดนั้นที่หยดลงบนกำไลหยกในเวลานี้ เมืองหลวงที่อยู่ห่างออกไปสามร้อยลี้ข่าวการค้นพบเฉียวเนี่ยนแพร่กระจายออกไป ทำให้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินรีบเร่งออกจากเมืองหลวงตลอดทางฮูหยินหลินรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก แม้ว่าท่านโหวหลินจะจับมือนางไว้ตลอดเวลา มือของนางก็ยังคงเย็นเฉียบเมื่อพวกเขาลงจากรถม้าที่ชานเมืองหลวงและเห็นโลงศพขนาดใหญ่ ขาของฮูหยินหลินก็อ่อนแรงทันที แทบล้มลงกับพื้นไม่ใช่ว่าพวกเขาพบคนแล้วหรือ?ทำไมถึงเป็นโลงศพ?ดวงตาของหลินเย่ว์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เมื่อเห็นท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเดินเข้ามา เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 527
ฝ่ามือหยาบกร้านเต็มไปด้วยรอยแผลหนาแข็งแต่ความอบอุ่นนั้นกลับไม่ได้ถูกขัดขวางแม้แต่น้อย ค่อยๆ ส่งผ่านเข้าไปในใจของเฉียวเนี่ยนทีละนิด "เด็กน้อย ลำบากมามากแล้ว"เสียงถอนหายใจแผ่วเบา อาชุนเองก็ไม่คาดคิดว่าน้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ก็โทษนางไม่ได้จริงๆ เพราะรอยแผลเป็นบนตัวเด็กสาวน่าตกใจเหลือเกินไป๋อวี่บอกว่าเสื้อผ้าที่นางใส่วันนั้นเหมือนสาวใช้ของตระกูลร่ำรวยแต่ตระกูลร่ำรวยก็เกินไปจริงๆ ทำไมถึงตีสาวใช้ขนาดนี้?ชีวิตของสาวใช้ ไม่ใช่ชีวิตหรืออย่างไร?หากพ่อแม่ของเด็กคนนี้มาเห็นเข้า คงจะเสียใจมากเพียงใด!คำพูดเหล่านี้ อาชุนไม่ได้พูดออกไป กลัวว่าจะทำให้เฉียวเนี่ยนเสียใจแต่พอมองน้ำตาของอาชุน เฉียวเนี่ยนก็อดน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้ "อาชุนอย่าร้องเลย ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว"ยามนี้นางได้หนีห่างจากเมืองหลวง หนีห่างจากคนพวกนั้นทุกอย่างได้ผ่านไปแล้วคนพวกนั้นในเมืองหลวง หากหานางไม่เจอภายในสองสามวัน คงคิดว่านางตายไปแล้วแน่นอนว่าเด็กสาวหนิงซวงต้องเสียใจมากแน่ๆทว่ามีจี้เยว่คอยดูแลอยู่ หนิงซวงไม่น่าจะเป็นอะไรเซียวเหอก็จะคอยดูแลหนิงซวงให้นางอย่างแน่นอนฉะนั้นนางจึงไม่ต้องกังวลและเป็นห่วงอะไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 526
ฉู่จืออี้ไม่เคยคาดคิดเลยว่า ของที่เขาแกะสลักด้วยมือเมื่อหลายปีก่อน จะปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้งในวันนี้หยกผิงอันขนาดเล็กราวกับกุญแจที่เปิดความทรงจำที่ถูกฝังไว้เมื่อหลายปีก่อนของเขาสงครามนองเลือด ซากศพเกลื่อนกลาด...ล้วนทำให้เขาตกใจยิ่ง"ขอบคุณพี่ไป๋มาก"เสียงหวานใสที่ดังขึ้น เรียกสติของฉู่จืออี้กลับคืนมาสายตาของเขาจึงละจากหยกผิงอัน มองไปที่เฉียวเนี่ยน พยักหน้านิดๆ แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำหญิงวัยกลางคนคุ้นเคยกับนิสัยของเขาดี จึงยิ้มให้เฉียวเนี่ยน "ไม่ต้องกลัว เขาเป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบพูด แต่เป็นคนดีมาก! ยามนั้นหากไม่ได้เขา หมู่บ้านของเราคงถูกหมาป่าบนเขาทำลายไปแล้ว!"หญิงผู้นั้นพูดราวกับเปิดกล่องความทรงจำ กำลังจะเล่าเรื่องราวในอดีตให้เฉียวเนี่ยนฟังแต่เฉียวเนี่ยนมีเรื่องอื่นในใจ จึงอดขัดจังหวะหญิงผู้นั้นไม่ได้ แล้วถามว่า "ขอถามท่านอาสะใภ้สักหน่อย ที่นี่ห่างจากเมืองหลวงไกลแค่ไหนหรือ?""เมืองหลวง?!" หญิงผู้นั้นอุทาน ทำให้ฉู่จืออี้ที่กำลังผ่าฟืนอยู่ในลานบ้านถึงกับชะงักพอได้ยินเช่นนี้ หญิงผู้นั้นก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ "แม่นาง เจ้ามาจากเมืองหลวงหรือ? ลอย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 525
“เจ้าค่ะ!” สาวใช้รีบตอบรับ จากนั้นก็เข้าไปลากตัวหลินยวนออกไปด้านนอกหลินยวนยังคงร้องขอความเห็นใจ “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวของท่านจริงๆ ท่านพ่อ! ท่านอย่าไปเชื่อคำพูดโกหกของคนอื่น!”ทว่าท่านโหวหลินไม่ได้มองนางอีกเลยครึ่งเดือนต่อมาเฉียวเนี่ยนค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือคานบ้านเก่าๆนางอยู่ที่ไหนกัน?ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในสมองเฉียวเนี่ยนจำได้ว่าตัวเองตกลงไปในแม่น้ำฉางหยาง หัวใจของนางก็เต้นแรงขึ้นด้วยความหวาดผวานางคิดว่าแม่น้ำฉางหยางไหลเอื่อย แม้จะตกน้ำก็คงปีนขึ้นมาได้ไม่ยากกลับนึกไม่ถึงว่าใต้น้ำจะไหลเชี่ยวเพียงนี้นางถูกกระแสน้ำพัดลงไปก้นแม่น้ำในทันที พยายามดิ้นรนหลายครั้ง แต่ด้วยพลังมหาศาลนั้น นางก็เหมือนใบไม้ ไร้ซึ่งพลังต้านทาน สติสัมปชัญญะของนางก็ดับวูบไปอย่างรวดเร็วแล้วยามนี้ นางอยู่ที่ไหนกัน?เฉียวเนี่ยนพยายามพยุงตัวลุกขึ้น แต่ขาซ้ายของนางก็เจ็บปวดอย่างรุนแรงนางสูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็เปิดผ้าห่มออก และเห็นว่าขาซ้ายของนางถูกตรึงด้วยไม้กระดานหลายแผ่นหักแล้วหรือ?ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก หญิงวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าธรรมดา ถือชาม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
