บทที่ 650

หลินเย่ว์ขมวดคิ้ว “ในจวนคนหูตาสว่างเยอะ หากท่านพ่อยืนกรานจะให้ยวนเอ๋อร์อยู่กับท่านแม่ เกรงว่า คงมีแต่ต้องอ้างว่าพาไปพักฟื้น แล้วส่งท่านแม่ไปเรือนอื่น”

ถึงตอนนั้น ค่อยจัดหามามาและสาวใช้ใหม่ไม่กี่คนไว้คอยดูแล อย่างไรเสียก็ใช้งานคนเก่าที่อยู่ในจวนโหวไม่ได้แล้ว

ไม่อย่างนั้น แค่มีใครคนหนึ่งจำหลินยวนได้ จวนโหวก็จะตกอยู่ในอันตรายทันที!

ท่านโหวหลินพยักหน้าเบา ๆ “พ่อก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ยังไงท่านหมอก็ว่าแล้ว อาการป่วยของแม่เจ้าเน้นพักฟื้นเป็นหลัก สักสิบวันหรือสักครึ่งเดือนกลับมาให้ท่านหมอตรวจชีพจรทีหนึ่งก็พอ”

หลินเย่ว์ก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน

เหมือนยกภูเขาออกจากอก พลันรู้สึกว่าร่างกายปลอดโปร่งขึ้นมาก

เขาหันไปมองท่านโหวหลิน พอเห็นว่าอีกฝ่ายเองก็คล้ายกับถอนหายใจโล่งอก ระหว่างคิ้วแม้แต่ยังมีความยินดีเจืออยู่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเฉียวเนี่ยนขึ้นมา

อารมณ์ประหลาดบางอย่างเริ่มฉีกทึ้งหัวใจของเขา

เขาขมวดคิ้ว ถามท่านโหวหลินว่า “ท่านพ่อ พวกเราทำแบบนี้ จะไม่ผิดต่อเนี่ยนเนี่ยนหรือ?”

ท่านโหวหลินเองก็ถูกคำถามกะทันหันนี้ทำเอานิ่งอึ้งไป

เขาค่อย ๆ เงยหน้ามองหลินเย่ว์

สายตาทั้งสองประสานกัน