ตอนที่12บุตรสาวที่น่ารัก

ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิท มีเพียงเสียงแมลงกลางคืนร้องระงมแทรกผ่านความเงียบ แสงจากตะเกียงน้ำมันภายในบ้านหลังเล็กส่องสว่างไหววูบให้บรรยากาศอบอุ่นและเงียบสงบ หลังจากมื้อเย็นจบลง จื่ออิงก็ช่วยหลี่เฉินเก็บกวาดห้องครัว ล้างจานชาม และจัดของทุกอย่างให้เข้าที่จนเสร็จเรียบร้อย   

จื่ออิงเตรียมจะยกกาน้ำร้อนที่ต้มทิ้งเอาไว้เข้าไปในห้องอาบน้ำ เพราะคิดจะอาบน้ำก่อนเข้านอน หากไม่ได้อาบน้ำเสียก่อนเธอคงนอนไม่หลับแน่ แต่หากจะให้อาบน้ำเย็นในเวลานี้ก็คงหนาวจนจับไข้ สภาพอากาศของที่นี่แตกต่างจากบ้านเกิดเมืองนอนของเธออย่างสิ้นเชิง ที่ที่เธอจากมาเป็นเมืองร้อนที่อากาศมีแต่ร้อนกับร้อนมาก แต่ที่นี่ตอนกลางวันอากาศถือได้ว่าเย็นสบาย แต่พอตกกลางคืนเท่านั้นกลับหนาวเย็นจับใจ

หญิงสาวยกมือขึ้นหมายจะจับกาน้ำร้อน แต่ยังไม่ทันได้แตะ คนตัวโตกว่าก็ก้าวเข้ามายกมันขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ผมยกให้"

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย ดวงตาคู่นั้นยังคงสุขุมและสงบนิ่งเช่นเคย เธอเอ่ยขอบคุณเขาเสียงเบา

"ขอบคุณค่ะ"

หลี่เฉินพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทิ้งให้จื่ออิงยืนมองแผ่นหลังกว้างของเขาเงียบ ๆ ในใจอดรู้สึกดีไม่ได้ที่มีคนใส่ใจเช่นนี้

แรงกระตุกเบา ๆ ทำให้จื่ออิงละสายตาจากคนตัวโต ก้มลงมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ยังคงยืนเกาะชายเสื้อของเธอไม่ยอมปล่อย ริมฝีปากจึงคลี่รอยยิ้มหวาน

"เหยียนเหยียน อาบน้ำพร้อมกันกับแม่ดีไหมคะ"

ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อได้ยินคำถามนั้น เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ อย่างดีใจ ก่อนจะยอมปล่อยชายเสื้อแล้วเปลี่ยนมาจับมือมารดาเอาไว้แน่นแทน

จื่ออิงยิ้มอ่อนโยน จูงมือน้อย ๆ ของบุตรสาวไปยังห้องอาบน้ำ เธอเตรียมน้ำอุ่นให้บุตรสาวอย่างตั้งใจ แล้วค่อยๆ ช่วยอาบน้ำให้อย่างทะนุถนอม การได้อาบน้ำให้ลูกสาวตัวน้อย ได้มีโอกาสเลี้ยงดูใครซักคน ได้เฝ้ามองรอยยิ้มไร้เดียงสา และได้สัมผัสถึงความรักที่แสนบริสุทธิ์ เป็นสิ่งที่เธอคิดฝันมานานมากแล้ว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสทำสิ่งนี้จริง ๆ 

 เหยียนเหยียนยิ้มร่าอย่างถูกอกถูกใจ มือเล็ก ๆ วักน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน จื่ออิงมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาอบอุ่น หัวใจพลันรู้สึกเต็มตื้น

เวลาผ่านไปพักใหญ่ กว่าที่ทั้งคู่จะอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ จื่ออิงใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมอ่อนนุ่มของบุตรสาวอย่างใส่ใจ แล้วพาเดินออกจากห้องน้ำ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็ต้องชะงัก

หลี่เฉินที่ออกไปอาบน้ำตรงลานนอกบ้าน ตอนนี้กำลังนั่งเช็ดผมตัวเอง แต่ที่ทำให้จื่ออิงเผลอกลืนน้ำลายลงคอคือชายหนุ่มสวมเพียงกางเกงผ้าตัวเดียว ภายใต้แสงไฟริบหรี่ เธอมองเห็นแผงอกกว้างแข็งแรง กล้ามเนื้อหนั่นแน่นกระชับดูเต็มไปด้วยพลัง

จื่ออิงรีบเบือนสายตาไปทางอื่นแทบไม่ทัน หัวใจเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่อยู่ สมองอดคิดไม่ได้ว่าเขาจงใจหรือเปล่า 

นี่...เขากำลังยั่วยวนเธอใช่ไหม

จื่ออิงสะบัดหัวเล็กน้อย ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป รีบจูงมือบุตรสาวตัวน้อยตรงไปยังห้องนอนของเจ้าตัวด้วยใบหน้าร้อนผ่าว แต่พอถึงหน้าห้องเหยียนเหยียนน้อยกลับไม่ยอมปล่อยมือเธอ ซ้ำยังเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตากลมใสเป็นประกาย

"เหยียนเหยียนมีอะไรหรือ"

เด็กหญิงกะพริบตาปริบ ๆ ราวกับลังเลใจ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้แล้วกอดขาเธอเอาไว้

จื่ออิงมองใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแล้วอดยิ้มไม่ได้ แววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยความออดอ้อน บอกความต้องการของเจ้าตัวออกมาจนหมดโดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด

ดวงตากลมโตที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง ทำให้จื่ออิงหัวเราะออกมาเบา ๆ เธอเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน หัวใจอ่อนยวบไปกับความน่ารักของลูกสาว

"เหยียนเหยียนอยากไปนอนกับแม่เหรอคะ"

เด็กหญิงพยักหน้าหงึก ๆ ทันที ดวงตาเป็นประกายวาววับ

"ตกลงจ๊ะ คืนนี้ไปนอนกับแม่ก็แล้วกันนะ"

ทันทีที่ได้รับคำอนุญาติแสนหวาน เหยียนเหยียนน้อยก็ยิ้มกว้างดีใจสุดขีด ก่อนจะกระโดดกอดแขนมารดาแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจ จื่ออิงยิ้มพลางส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเอ็นดู แล้วพาเด็กน้อยเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเอง

จื่ออิงอุ้มบุตรสาวขึ้นไปนอนบนเตียง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ มือเรียวจัดแจงห่มผ้าให้หนูน้อยอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากเตียงเตาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา

หลี่เฉินคงเข้ามาจุดไฟใต้เตียงเตาให้ก่อนหน้านี้

แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่การกระทำกลับสื่อถึงความใส่ใจอย่างลึกซึ้ง จื่ออิงเผลอเอื้อมมือแตะผืนเตียงเบา ๆ ในใจก็อดรู้สึกซาบซึ้งไม่ได้

แต่...ถ้าหากว่าสิ่งที่เขาทำ ทุกอย่างเป็นเพียงหน้าที่ของสามีที่จำต้องรับผิดชอบเล่า

ไม่ได้ คงต้องดูกันไปนาน ๆ เธอไม่ควรจะรู้สึกดีกับอีกฝ่ายเร็วเกินไป ต้องไม่เผลอใจไปง่าย ๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขายังคลุมเครือเกินไป และหากว่าเขาเกิดรักแม่นางเอกขึ้นมา ในท้ายที่สุด คนที่ต้องเจ็บปวดคงหนีไม่พ้นเธอ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จื่ออิงจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ปล่อยวางทุกอย่างในใจลง ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างบุตรสาว พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเด็กน้อยด้วยความอ่อนโยน

ส่วนแม่หนูน้อยก็ช่างน่าเอ็นดูนัก ขยับตัวกลมป้อมเข้ามาใกล้ ซุกหน้ากับต้นแขนของเธออย่างออดอ้อน ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองหน้าเธอด้วยแววตาเปี่ยมสุข

หัวใจของจื่ออิงอ่อนยวบลงทันที เธอกระชับอ้อมแขน กอดหอม ลูบหลังลูบไหล่เล็ก ๆ อย่างรักใคร่หลงใหล

"เหยียนเหยียนยังไม่ง่วงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นแม่เล่านิทานให้ฟังดีไหม" 

ดวงตากลมโตของแม่หนูน้อยเป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาทันที ริมฝีปากเล็ก ๆ ยกยิ้ม ก่อนพยักหน้าหงึก ๆ อย่างตื่นเต้น

จื่ออิงหัวเราะออกมาเบา ๆ กับท่าทางน่าเอ็นดูนั้น ฝ่ามือยกขึ้นลูบศีรษะบุตรสาวอย่างอ่อนโยน แล้วจึงเริ่มเล่านิทานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง 

เหยียนเหยียนน้อยตั้งใจฟังตาแป๋ว มือเล็ก ๆ กำชายเสื้อของมารดาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป

เพียงไม่นานเปลือกตาของแม่หนูน้อยก็เริ่มหนักอึ้ง เสียงหายใจค่อย ๆ แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เข้าสู่นิทรา 

"แล้วเจ้าหญิงน้อยก็เดินเข้าไปในป่า..."

เสียงอ่อนหวานเป็นจังหวะหยุดลง จื่ออิงมองลูกสาวที่หลับสนิทด้วยรอยยิ้ม อบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอขยับเข้าไปกอดลูกเบา ๆ แล้วกระซิบเสียงแผ่ว

"ฝันดีนะคะ เหยียนเหยียนของแม่"

จื่ออิงมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่แนบชิดอยู่ข้างกาย รับรู้ได้ถึงความสุขที่เกิดขึ้น ในที่สุดความฝันของเธอก็เป็นจริง เธอมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว เธอได้เป็นแม่คนสมใจ