ตอนที่13หลี่เฉิน

หลี่เฉินยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนอนของหลินจื่ออิง ดวงตาคมทอดมองประตูไม้บานเก่าที่กั้นระหว่างเขากับคนด้านในเอาไว้

ชายหนุ่มนิ่งฟังเสียงหวานละมุนของหลินจื่ออิงที่ยังคงดังแว่วออกมาให้ได้ยิน น้ำเสียงอ่อนโยนที่กำลังเล่านิทานที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนให้บุตรสาวฟัง

ริมฝีปากของชายหนุ่มกระตุกยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ความอบอุ่นบางอย่างก่อตัวขึ้นในอกอย่างเงียบงัน

สายตาคมกริบหลุบลงมองกล่องเหล็กใบเล็กในมืออย่างลังเล ความจริงเขาตั้งใจมาพบอีกฝ่ายเพื่อนำกล่องใบนี้มาคืนให้ แต่กลับพบว่าเธอกำลังกล่อมลูกเข้านอนจึงยังไม่คิดรบกวน ได้แต่ยืนรออยู่ด้านหน้าห้อง

ไม่คิดว่าจะได้มาฟังน้ำเสียงอ่อนหวานเป็นจังหวะจะโคน กำลังเล่านิทานให้บุตรสาวฟัง

หลี่เฉินกระชับกล่องเหล็กในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย ระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา ห้วงความคิดพาเขาย้อนกลับไปยังอดีต ภาพของหลินจื่ออิงในวันวานผุดขึ้นมาในความทรงจำ

หลินจื่ออิงที่เขารู้จักในอดีต คือเด็กสาวหัวอ่อน พูดน้อย และขี้อาย เธอมักจะก้มหน้าหลบสายตาผู้อื่นอยู่เสมอ เวลามีใครพูดด้วย เธอจะตอบกลับมาสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเบาแผ่ว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนา

ทุกเช้าเขามักจะเห็นเธอขี่จักรยานไปโรงเรียน ร่างบอบบางอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่สะอาดสะอ้าน ผมดำขลับถูกถักเป็นเปียสองข้างอย่างเรียบร้อย ทิ้งตัวลงมาตามลาดไหล่ มีผมหน้าม้าปรกหน้าผากเล็ก ๆ ดูไร้เดียงสา

เด็กสาวดูเป็นเด็กขยันและมีระเบียบ ดวงตากลมใสของเธอสะท้อนถึงความมุ่งมั่นตั้งใจในการเรียน เธอไม่ใช่เด็กสาวที่โดดเด่นเป็นที่จับตามอง เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตเรียบง่ายและไม่หวือหวา เขาเคยไปช่วยงานครูที่สอนเธออยู่สองสามครั้ง เลยมีโอกาสได้พูดคุยและรู้จักเธออยู่บ้าง แม้ไม่ได้สนิทสนมกัน แต่ก็อดรู้สึกเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่งไม่ได้

จนกระทั่งเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับครอบครัวของเด็กสาว เรื่องพ่อแม่ของเธอเป็นเรื่องที่ถูกพูดถึงไปทั่วหมู่บ้าน 

ในเวลาเพียงไม่นาน จากเด็กผู้หญิงที่มีชีวิตเรียบง่าย กลับต้องเผชิญความลำบากอย่างถึงที่สุด เธอกลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง สูญเสียทั้งพ่อและแม่ในคราวเดียวกัน ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือญาติพี่น้องกลับฉวยโอกาสกดขี่และเอาเปรียบ

เด็กสาวที่ดูบอบบางและอ่อนแอยิ่งดูน่าสงสาร เขาจำได้ดีว่าชีวิตของหลินจื่ออิงในตอนนั้นน่าสงสารมาก เขาทั้งสงสาร และเวทนาเธออยู่ลึก ๆ รู้สึกเห็นใจและพยายามช่วยเหลือเท่าที่ทำได้ เพราะคิดว่าเธอกำลังอ่อนแอและต้องการที่พึ่ง 

แต่ไม่คิดเลยว่าเด็กสาวที่ดูหัวอ่อน ไร้เดียงสา จะกล้าทำเรื่องที่คาดไม่ถึง

เธอถึงกับใช้เล่ห์เหลี่ยมและแผนสกปรกเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขา

หลินจื่ออิงถึงกับกล้าวางยาปลุกกำหนัดเขา

เรื่องที่เกิดขึ้นเปลี่ยนความสงสารที่มีเป็นความขุ่นเคืองและชิงชัง ตั้งแต่วันนั้น สายตาที่เขามีต่อหลินจื่ออิงก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เด็กสาวที่เคยดูอ่อนแอ น่าสงสาร กลับกลายเป็นผู้หญิงที่เขาไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า

หลินจื่ออิงในสายตาเขาไม่ใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาอีกแล้ว เธอเป็นคนเจ้าเล่ห์ ไร้ยางอาย และเป็นคนที่เขาไม่อยากเข้าใกล้ที่สุด

หลี่เฉินไม่เคยชอบการถูกบังคับ และการที่ต้องแต่งงานกับเธอด้วยเหตุผลเช่นนั้น ยิ่งทำให้เขาปิดกั้นตัวเองจากเธอมากขึ้นทุกที

ยิ่งเธอพยายามเข้าหา เขาก็ยิ่งตีตัวออกห่าง

ยิ่งเธอเรียกร้อง นานวันเข้าเขายิ่งรู้สึกอึดอัด

แม้เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อเป็นภรรยาที่ดี แต่ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไร หัวใจของเขากลับยิ่งแข็งกระด้างขึ้นเท่านั้น

เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอ ไม่เคยคิดจะมองเธอในแง่อื่นไปได้นอกจากผู้หญิงไร้ยางอายที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกลวงเขา

จนเมื่อรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ ยอมรับว่าเขาตกใจมากและไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่ก็ตัดสินใจว่าจะต้องดูแลเธอให้ดี แม้ไม่มีความรักต่อกัน ในเมื่อชีวิตของเด็กคนหนึ่งกำลังจะเกิดขึ้นมา เขาก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ทั้งในฐานะสามีและฐานะพ่อ

เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้อีกฝ่ายมีชีวิตที่ดีไม่ลำบาก แม้จะยังไม่อาจเปิดใจให้เธอได้ก็ตาม

แต่แล้วทุกอย่างกลับพังทลายลงอีกครั้ง เมื่อเขากับเธอมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน และเธอพยายามฆ่าตัวตาย แม้จะรอดมาได้แต่ก็กลายเป็นคนเสียสติ 

เขายอมรับว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งเป็นความผิดของเขาเอง

แม้เขาจะไม่เคยรักเธอ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องการให้เธอเดินมาถึงจุดนั้น

ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจเขามาตลอด

ทุกครั้งที่มองเห็นเธอไร้สติ เอาแต่เหม่อลอย หรือพูดจาเลอะเลือน เขาก็อดไม่ได้ที่จะย้อนคิดถึงอดีต

หากวันนั้นเขาเลือกที่จะปฏิบัติต่อเธอให้ดีกว่านี้ หากเขาไม่เย็นชากับเธอมากเกินไป หากเขาไม่ดึงดันและทำตามความต้องการของเธอ บางทีทุกอย่างอาจไม่จบลงแบบนี้

เขาจึงคอยบอกกับตัวเองเสมอ ว่าหากวันหนึ่งเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เขาจะชดใช้ทุกอย่างให้เธอ ทำดีกับเธอให้มาก และจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก เขาจะดูแลเธอกับลูกไปตลอดชีวิต

แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องการแล้ว ผู้หญิงที่เคยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองเขา กลับไม่แม้แต่จะหันมองเขาด้วยซ้ำ เธอไม่มีท่าทีว่าจะยื้อเขาไว้อีก

เธอไม่ได้มองเขาด้วยแววตาเว้าวอนอีกแล้ว ไม่มีคำพูดรบเร้า ไม่มีการออดอ้อน ไม่มีความพยายามจะเข้ามาใกล้ และยึดติดกับเขาอย่างที่เคยเป็น

หลินจื่ออิงเปลี่ยนไปมาก ราวกับเป็นคนละคน และมันทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคย ได้แต่คิดว่าเป็นเพราะอาการป่วยที่เกิดขึ้น จึงทำให้เธอดูเปลี่ยนไป

หญิงสาวที่เขาเคยมองว่าอ่อนแอ เปราะบาง เอาแต่ร้องไห้เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ ร้องไห้กับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพียงแค่การจุดเตาไฟไม่ได้ ผู้หญิงที่เอาแต่ทำหน้าเศร้า ตามติดเขา ร่ำร้องว่าเธออยู่ไม่ได้ถ้าหากไร้เขาคอยปกป้อง และต้องการที่พึ่งอยู่เสมอ บัดนี้กลับเข้มแข็งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เอาแต่พึ่งพาเขาอีกต่อไป

หลินจื่ออิงในตอนนี้ดูเข้มแข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แววตาของเธอแน่วแน่ขึ้น ท่วงท่าก็มั่นคงขึ้น ไม่ได้ดูอ่อนแอหรือทำตัวน่าสงสารเหมือนในอดีตอีกแล้ว

ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ และอดไม่ได้ที่จะเฝ้ามองเธอ

ดวงตาคู่คมฉายแววสับสน เขาควรจะดีใจที่เห็นเธอเข้มแข็ง แต่ความรู้สึกภายในใจของเขาตอนนี้ ไม่อาจอธิบายได้เลยจริง ๆ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจเงียบ ๆ โดยที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร และเขาก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เป็นแบบนี้ดีแล้วจริงหรือ

หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง จ้องมองประตูไม้ตรงหน้าที่ขวางกั้นระหว่างเขากับเธอด้วยความไม่เข้าใจ พลางถอนหายใจแผ่วเบา ในใจยังคงสับสนกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไปโดยไม่ทันรู้ตัว เสียงหวานที่เคยสร้างความรำคาญให้เขา ในวันนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

จนกระทั่งตอนนี้ ภายในห้องดูเหมือนเสียงจะเงียบไปแล้ว บุตรสาวของเขาคงจะหลับแล้ว แต่เขากลับไม่ได้เคาะประตู หรือเอ่ยเรียกคนในห้อง ทำเพียงยืนเงียบๆ นิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังชั่งใจว่าควรจะยกมือขึ้นเคาะประตู หรือว่าหันหลังกลับไปก่อนดี 

แต่ในขณะที่เขากำลังลังเล บานประตูตรงหน้าก็ถูกเปิดออก 

เสียงเอี๊ยดแผ่วเบาดังขึ้น ตามมาด้วยร่างบอบบางที่ก้าวออกมายืนอยู่ตรงหน้า

"เอ่อ...คุณ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

เสียงหวานของหลินจื่ออิงเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ ดวงตากลมโตสะท้อนแสงไฟสลัวจากตะเกียงน้ำมันในมือ จ้องมองเขาราวกับไม่คาดคิดว่าจะพบกันในยามนี้