ตอนที่11อาหารมื้อแรกของครอบครัว

"คุณ...หายดีแล้วหรือ"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามแผ่วเบา ทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในห้องครัว หลี่เฉินเดินเข้าไปวางข้าวของในมือที่เขาแวะซื้อมาจากสหกรณ์ลงบนโต๊ะด้วยท่าทีเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วน ภาพของภรรยาและลูกสาวที่กอดกันแนบแน่นอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็น รอยยิ้มของคนทั้งสองทำให้เขาไม่อาจที่จะละสายตาไปจากภาพนั้นได้

โดยเฉพาะรอยยิ้มของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ทั้งรอยยิ้มและแววตาของเธอมันดูแปลกไป 

ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม แววตาของเธอในตอนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากที่เขาเคยเห็น ความสดใสและความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในรอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกได้ถึงความแตกต่าง มันดูน่ามองกว่าทุกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้าเขาไม่เคยใส่ใจ

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉินที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเขายังคงฉาบเอาไว้ด้วยความประหลาดใจ ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องเธอไม่วางตา

"ค่ะ ฉันหายแล้ว"

จื่ออิงเอ่ยตอบเขาเสียงแผ่ว ทว่าชัดเจนพอให้เขาได้ยิน หัวใจเธอเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตนเอง 

หญิงสาวหลุบตาลงต่ำ เธอยังไม่มีความกล้าพอที่จะสบตากับเขาตรง ๆ และก็ยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับเขาอย่างไรดี แม้ในตอนนี้เขาจะเป็นสามีของเธอ แต่ใจเธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายยังเปรียบเสมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก แต่จื่ออิงรับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา เธอกำมือแน่น ความหวาดหวั่นค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจ 

เธอไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร ปฏิบัติอย่างไรกับคนตรงหน้า หากจะอิงจากในนิยายความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่ใช่สามีภรรยาที่รักใคร่กัน ออกจะเย็นชาห่างเหิน แทบจะเรียกว่าไร้เยื่อใยต่อกันเสียด้วยซ้ำ

และยังมีเรื่องของเจียงซินหยา เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับแม่นางเอกเจียงซินหยาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว บางทีอาจจะเริ่มต้นสานสัมพันธ์กันแล้วก็ได้

ความจริง เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะยื้อยุดฉุดรั้งใครเอาไว้ หากเขาไม่มีใจ เมื่ออยากจะไปเธอก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม แต่ในเมื่อตอนนี้เธอยังอยู่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องของเขา อย่างน้อยเขาก็ควรจะให้เกียรติเธอ

ถ้าจะไปมีใคร เธอจะไม่รั้งเขาไว้อย่างแน่นอน แต่นั่นหมายถึง เขาต้องหย่ากับเธอให้เรียบร้อยเสียก่อน

แม้จะไม่มีความรักต่อกัน แต่เธอก็ไม่อยากเสียหน้าเสียศักดิ์ศรี ทุกอย่างควรทำให้ถูกต้อง แล้วค่อยไปสานสัมพันธ์กับคนอื่น

ในขณะที่จื่ออิงมีความคิดมากมายตีกันอยู่ในหัว หลี่เฉินก็กำลังลอบมองภรรยา เขาสังเกตเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของเธอ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดไม่ถามอะไร เพราะคิดว่าเธอเพิ่งฟื้นจากอาการป่วย หลังจากที่ล้มป่วยไร้สติไปถึงสามปี เมื่อได้สติขึ้นมาแล้วพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนแปลงไป มันก็คงไม่แปลกที่เธอจะยังปรับตัวไม่ทัน

เขาไม่อยากเร่งเร้าอะไรเธอมากนัก ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คงมีเพียงให้เวลาเธอได้ค่อย ๆ ปรับตัว

"คุณพาลูกไปนั่งรอก่อนเถอะ ที่เหลือผมจัดการเอง"

หลี่เฉินเอ่ยบอกภรรยา 

เสียงของเขาดังขึ้น ทำให้จื่ออิงหลุดออกจากภวังค์ เธอเงยหน้ามองเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

หลี่เฉินพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง จากนั้นเขาก็เดินไปยังเตาไฟ ก้มลงดึงฟืนออกบางส่วนให้เปลวไฟอ่อนลง โจ๊กในกระทะกำลังเดือดได้ที่ หากปล่อยไว้อีกสักพักคงไหม้ติดก้นกระทะแน่

เมื่อได้ระดับไฟที่เหมาะสมแล้ว ชายหนุ่มจึงตักโจ๊กร้อน ๆ ออกจากกระทะใส่ลงในหม้ออย่างระมัดระวัง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของข้าวและเผือกลอยอ้อยอิ่งกระทบจมูก แววตาของหลี่เฉินปรากฏร่องรอยความพึงพอใจจาง ๆ ฝีมือการทำอาหารของภรรยาเขาไม่เลวเลย

จากนั้นเขาก็ตักน้ำใส่กระทะแล้วเริ่มทำความสะอาดด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ราวกับว่าเคยทำเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

จื่ออิงเดินจูงมือบุตรสาวไปนั่งรอตรงโต๊ะอาหารอย่างว่าง่าย สายตาของเธอจับจ้องไปยังคนที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาไฟ หลี่เฉินทำทุกอย่างเร็วมาก ไม่ว่าจะล้างผัก หั่นผัก ก็ดูคล่องมือไปหมด เพียงไม่นานกลิ่นหอมของผัดผักก็ลอยอวลไปทั่วห้อง แล้วจานผัดผักธรรมดา ๆ แต่ดูน่ากินก็ถูกนำมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเธอ

"เสร็จแล้ว กินข้าวกันเถอะ" 

หลี่เฉินเอ่ยเรียบ ๆ หลังจากวางจานผัดผักที่มีควันลอยกรุ่นลงบนโต๊ะก็หยิบถ้วยขึ้นมาเพื่อจะตักโจ๊ก

"เอ่อ... คุณนั่งเถอะค่ะ ฉันตักเอง"

จื่ออิงรีบเอ่ยขัดขึ้น เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไร

หลี่เฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับโดยไม่ขัดใจเธอ ยื่นถ้วยในมือส่งให้ภรรยา 

แต่ในจังหวะที่จื่ออิงเอื้อมมือออกมารับ ปลายนิ้วของทั้งสองกลับแตะกันโดยไม่ตั้งใจ

แค่สัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้โลกของพวกเขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้ามาในอก คล้ายประกายไฟเล็ก ๆ ที่ถูกจุดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว อุณหภูมิจากปลายนิ้วของอีกฝ่ายชัดเจนจนไม่น่าเชื่อ แม้จะเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับทำให้หัวใจของหลี่เฉินเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะหนึ่ง

จื่ออิงเองก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกไป เธอชะงัก ดวงตากะพริบถี่คล้ายพยายามขับไล่ความรู้สึกประหลาดออกไป ก่อนจะรีบดึงมือกลับราวกับแตะถูกของร้อน

สัมผัสเมื่อครู่ แค่แผ่วเบาเท่านั้น

แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังสั่นสะเทือนอยู่ในใจของเธอ

บรรยากาศรอบตัวเงียบงันไปชั่วขณะ มีเพียงไออุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ตรงปลายนิ้วของทั้งสองคน

จื่ออิงเงยหน้าขึ้นมองเขา หลี่เฉินเองก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน ดวงตาของทั้งสองประสานกันโดยไม่ตั้งใจ แต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแค่ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

จื่ออิงเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงอย่างไร้เหตุผล สองมือประคองถ้วยไว้แน่นกว่าปกติเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยถึงทำให้รู้สึกวูบไหวเช่นนี้

หรือว่านี่เป็นเพราะจิตใต้สำนึกของร่างเดิม ใช่... ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

ความเงียบโรยตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จื่ออิงจะสูดลมหายใจลึก พยายามสะกดอารมณ์ที่ปั่นป่วนให้สงบลง เธอเริ่มตักโจ๊กใส่ถ้วยใบเล็ก แล้ววางลงตรงหน้าของบุตรสาวที่นั่งจ้องมองมาด้วยดวงตากลมโตเป็นประกาย จากนั้นก็คีบผัดผักใส่ถ้วยให้อย่างใส่ใจ

"แม่ตักให้เหยียนเหยียนก่อนเลย กินเยอะ ๆ นะคะ จะได้โตเร็ว ๆ"

เหยียนเหยียนฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความสุข มือเล็กป้อมใช้ตะเกียบคีบผัดผักเข้าปากอย่างว่าง่าย ดวงตากลมโตเปล่งประกายขณะที่เธอเคี้ยวตุ้ย ๆ 

ภาพนั้นทำให้หลี่เฉินเผลออมยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มของบุตรสาวบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน ชายหนุ่มมองภาพนั้นเงียบ ๆ ดวงตาของเขาฉายแววอบอุ่น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ถ้วยโจ๊กก็วางลงตรงหน้าเขา

"ของคุณค่ะ"

จื่ออิงเอ่ยบอกเสียงนุ่ม ก่อนจะตักของตัวเองแล้วนั่งลงข้างบุตรสาว

"ขอบคุณครับ"

จื่ออิงยิ้มรับน้อย ๆ ตักโจ๊กรสชาติกลมกล่อมเข้าปากเงียบ ๆ

หลี่เฉินเองก็ตักโจ๊กเข้าปากคำโต รสชาติที่สัมผัสได้กลมกล่อมกำลังดี ความอบอุ่นจากอาหารร้อน ๆ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูสงบและผ่อนคลาย

"วันนี้มีแค่ผัดผัก คุณกินไปก่อนนะ" 

หลี่เฉินเอ่ยขึ้น พลางใช้ตะเกียบคีบผัดผักใส่ถ้วยของภรรยา การกระทำของเขาดูเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อยกับการกระทำนั้น ดวงตาคู่งามมองถ้วยของตัวเองที่มีผักเพิ่มขึ้นมา ความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกไปชั่วขณะ

"พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของผม เราจะเข้าไปซื้อของในตัวอำเภอกัน"

เขาเงยหน้าขึ้นมองภรรยาเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม

"ของใช้กับเสบียงหมดตั้งแต่เมื่อวาน ผักนี่ผมเก็บมาจากสวนของบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ส่วนของอย่างอื่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ซื้อจากสหกรณ์ร้านค้า"

"เอ่อ ค่ะ" 

จื่ออิงตอบเบา ๆ และในจังหวะที่เผลอเหลือบสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย ก็พบว่าเขาเองก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน

เมื่อสายตาของทั้งสองสบกัน จื่ออิงรีบหลุบตาลงทันที เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่เริ่มตักโจ๊กเข้าปาก ทว่าภายในใจกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เนื้อหาในนิยายกล่าวว่าพระเอกมักจะเย็นชาและเงียบขรึม อีกทั้งยังเว้นระยะห่างจากภรรยาอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้...ทำไมกัน

ทำไมหลี่เฉินถึงดูแตกต่างจากในนิยาย เขาดูใส่ใจเธอ ทั้งยังมีท่าทีอ่อนโยนกว่าที่ควรจะเป็น 

บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงช้อนกระทบถ้วยของเหยียนเหยียนที่ยังคงกินอย่างเพลิดเพลิน เด็กหญิงตักโจ๊กเข้าปากสลับกับผัดผักที่คนเป็นแม่คีบให้ รอยยิ้มเล็ก ๆ ไม่เคยจางหายจากใบหน้าจิ้มลิ้ม