ตอนที่16หญิงสาวผู้มาเยือน

หลังจากกินมื้อเช้ากันเรียบร้อย ทั้งสามก็เตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่า...

"พี่เฉิน พี่เฉินคะ"

เสียงเรียกหวานใสของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูรั้ว ก่อนที่ร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งจะก้าวเข้ามาในลานหน้าบ้าน

จื่ออิงที่กำลังสวมรองเท้าให้บุตรสาว หันไปมองต้นเสียง เห็นหญิงสาวเรือนร่างระหงในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีชมพูหวาน เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ใบหน้าหวานสะอาดสะอ้านดูอ่อนโยน หากแต่แววตากลับเปล่งประกายแฝงความมุ่งหวังบางอย่าง

เธอคือใครกัน

จื่ออิงอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะมองดูหญิงสาวที่เดินตรงเข้าไปหาหลี่เฉินที่กำลังนำตะกร้าหวายสำหรับใส่ของผูกไว้ด้านหน้าจักรยาน ดวงตาหวานซึ้งคู่นั้นจับจ้องมองตรงไปยังหลี่เฉินเพียงคนเดียว โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองรอบตัวเลยด้วยซ้ำ ท่าทางของเธอราวกับมีเพียงเขาเท่านั้นในสายตา และท่าทีคุ้นเคยของคนทั้งสองทำให้จื่ออิงอดสงสัยไม่ได้

"ดีจังที่พี่ยังไม่ออกไป"

เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดีไม่ปิดบัง

"ซินหยา มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้มาหาพี่แต่เช้า"

หลี่เฉินหยุดมือที่กำลังผูกตะกร้า หันมาถามหญิงสาวผู้มาใหม่ น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ 

ซินหยา

อ้อ ที่แท้ก็แม่นางเอกนี่เอง

จื่ออิงกะพริบตาปริบๆ มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ ช่างเป็นการปรากฏตัวที่สมกับบทบาทจริงๆ

เจียงซินหยา นางเอกนิยายของเรื่องนี้ เธอเป็นหลานสาวของผู้นำหมู่บ้านที่พึ่งจะกลับมาอาศัยพึ่งใบบุญของผู้เป็นตาพร้อมกับน้องสาวที่อายุวัยใกล้เคียงกับหลี่ซูเหยียน

ซึ่งแน่นอนชีวิตของนางเอกนิยายมันจะต้องมีความรันทดหน่อยๆ เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากนักอ่าน และมีปมชีวิตให้ฝ่าฟันอุปสรรค

และสาเหตุที่เจียงซินหยาต้องกลับมาอยู่กับผู้เป็นตา เกิดจากการเสียชีวิตของคนเป็นแม่ แม่ของเจียงซินหยาตรอมใจตาย หลังจากพบว่าสามีของตน ซึ่งเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ในเมืองมีผู้หญิงคนใหม่ แถมยังมีลูกชายกับผู้หญิงคนนั้น ความรักที่เคยมั่นคงกลับกลายเป็นความเจ็บปวด แม่ของเจียงซินหยาไม่สามารถทนรับความผิดหวังได้ สุดท้ายจึงล้มป่วยและจากไป

หลังจากการจากไปของคนเป็นแม่ พ่อก็พาภรรยาใหม่เข้าบ้านพร้อมกับลูกชายของพวกเขา บ้านที่เคยอบอุ่นเป็นที่พักพิงกายใจ กลับกลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและเย็นชา พ่อของเธอหลงภรรยาใหม่และลูกชายอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนละเลยลูกสาวทั้งสองคน ไม่เพียงเท่านั้น แม่เลี้ยงยังกลั่นแกล้งเธอกับน้องสารพัด พยายามหาทางกำจัดเธอออกไปให้พ้นทาง แต่คนเป็นพ่อกลับไม่คิดที่จะปกป้อง เลือกที่จะปิดตาข้างลืมตาข้าง

ในที่สุดเจียงซินหยาจึงตัดสินใจพาน้องสาวออกจากบ้าน กลับมาพึ่งพาผู้เป็นตา หวังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในหมู่บ้านที่ไร้ซึ่งความวุ่นวาย และนั่นทำให้เธอได้พบกับหลี่เฉิน ชายหนุ่มที่เป็นผู้ช่วยของตาของเธอ

แล้วก็นะ เป็นนางเอกก็ต้องชมชอบและสะดุดตาพระเอกทันทีที่พบหน้าอยู่แล้ว

สิ่งที่ทำให้เจียงซินหยารู้สึกสะดุดตาไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกของพระเอกเท่านั้น แต่รวมถึงความจริงใจและความขยันขันแข็งของเขา เธอรู้สึกประทับใจ เห็นใจ และชื่นชมอีกฝ่ายที่เขาเป็นพ่อที่เอาใจใส่ลูกสาวได้ดีมาก แม้จะต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง

เจียงซินหยามองเห็นเด็กน้อยที่คอยติดตามคนเป็นพ่อไปทุกที่ราวกับหางน้อยๆ หัวใจของเธอพลันอ่อนยวบ เธอจึงอาสาช่วยดูแลเด็กน้อย โดยให้เหตุผลว่า เธอต้องดูแลน้องสาวอยู่แล้ว การดูแลเด็กเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไร

จากความเห็นอกเห็นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวันนั้น นำไปสู่สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นขึ้นทุกวัน หลังจากที่ภรรยาอย่างหลินจื่ออิงตาย จึงทำให้ยิ่งสนิทกัน เห็นอกเห็นใจกัน เจียงซินหยาและหลี่เฉินต่างเข้าใจความเจ็บปวดของกันและกันเป็นอย่างดี พวกเขาค่อย ๆ เรียนรู้กันและกัน ผ่านช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกัน ความรู้สึกในใจก็ค่อย ๆ พัฒนา จนกลายเป็นความรักที่มั่นคง

นั่นคือเรื่องราวของ ‘นางเอก’ ที่เธอพอจะจดจำได้

แต่ขอโทษค่ะ ตอนนี้เธอยังไม่ตาย และยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ 

"คือฉันได้ยินมาว่าวันนี้พี่จะไปตลาดในอำเภอ" 

เจียงซินหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส

ซึ่งคำพูดประโยคนั้นทำให้จื่ออิงต้องหรี่ตาลง หัวคิ้วกระตุกยิกๆ อย่างอดไม่อยู่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกแย่งที่นั่งยังไงยังงั้น 

ก็จักรยานของหลี่เฉินมีที่นั่งด้านหลังอยู่แค่ที่เดียว แค่เธอกับเหยียนเหยียนนั่งก็เต็มแล้ว

จื่ออิงแค่นยิ้มในใจ หากหลี่เฉินคิดจะให้เธอสละที่นั่งให้แม่นางเอกนั่นละก็

อย่า! แม้แต่จะคิด 

"พอดีว่าฉันมีธุระที่ต้องไปทำ และมีของที่ต้องซื้อด้วย เลยอยากรบกวนพี่ ขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ"

น้ำเสียงอ่อนหวานยังคงเอ่ยต่อ พร้อมกับจ้องมองหลี่เฉินด้วยท่าทางดูเกรงอกเกรงใจ

จื่ออิงกัดฟันแน่น ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา เธออยากจะร้องแหม ลากยาวไปถึงตัวอำเภอ

ช่างคิดได้นะ แผนตื้นๆ แบบนี้ 

นี่คุณคะ ช่วยหันมามองเมียเขาหน่อยค่ะ ลูกเมียเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ตั้งสองคนดันมองไม่เห็น เพราะมัวแต่มองแต่ผู้ชาย

ฮัลโหล หันมามองกันหน่อยค่ะสาว

จื่ออิงหรี่ตามองหลี่เฉิน ตั้งใจฟังว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไร

หากเขาตกลงให้แม่นางเอกนั่นไปแทนเธอ วันนี้คงได้มีการหย่าร้างกันเกิดขึ้นแน่ เพราะเธอจะไม่ดึงดันให้ยืดเยื้อ

เหอะ นี่น่ะหรือ นางเอกที่นักเขียนสาธยายว่าดีงาม นิสัยซื่อตรงอ่อนโยน เป็นคนอบอุ่น สดใสร่าเริง และอีกมากมายจนจำไม่หมด 

จื่ออิงกลอกตา แอบเบะปากน้อย ๆ ในใจ

ถ้านี่เรียกว่าซื่อตรง ใสซื่อบริสุทธิ์ งั้นอย่างเธอคงเป็นเทพธิดาแห่งความดีไปแล้ว

จื่ออิงกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ

ก็ไม่อยากจะว่าอะไรหรอกนะ แต่เธอดูออก

เธอคิดว่าเจียงซินหยาออกไปทาง ‘นางรองสายเสียบ’ มากกว่าจะเป็น ‘นางเอกสายอบอุ่น’ 

นี่มันแม่ดอกบัวขาวชัด ๆ ทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนดอกบัวขาวที่งดงามผุดผ่องเหนือน้ำ ภายนอกดูเป็นคนดี อ่อนโยน น่าทะนุถนอม แต่ที่จริงแล้วแอบแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้ภายใน ใช้ความไร้เดียงสาของตัวเองหลอกล่อให้บุรุษหลงใหล นี่มันภัยเงียบที่เป็นมลพิษต่อคนอื่นโดยแท้

ในนิยายเรื่องนั้น นักเขียนบรรยายตอนจบแค่ให้พระเอกกับนางเอกครองรักกัน แต่กลับไม่ได้กล่าวถึงเรื่องราวหลังจากนั้นเลย

คนแบบนี้หรือจะเป็นแม่เลี้ยงที่ดีได้ เธอไม่มีทางเชื่ออย่างเด็ดขาด

จื่ออิงเหยียดยิ้มบาง ๆ มองหญิงสาวที่ยังคงพูดจาอ่อนหวานต่อหน้าหลี่เฉิน แต่ไม่แม้แต่จะชายตามามองหรือเอ่ยถามถึงเหยียนเหยียนเลยสักนิด

ส่วนหลี่เฉินขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเจียงซินหยาเอ่ยจบ หันกลับไปมองภรรยาทันทีโดยไม่ต้องคิด

เขาเห็นว่าหลินจื่ออิงยืนพิงเสาเรือน กอดอกมองตรงมาทางเขาและเจียงซินหยาอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นดูสงบนิ่ง ทว่าดวงตากลับมีประกายบางอย่างที่ทำให้แผ่นหลังของเขาเย็นวาบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

เมื่อเห็นว่าเขาหันไปมอง ริมฝีปากอิ่มก็คลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งมาให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

แค่เห็นท่าทางเหล่านั้น อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าอากาศยามเช้าที่ควรจะสดชื่นกลับร้อนอบอ้าวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ราวกับว่ามีไอร้อนระอุพวยพุ่งอยู่รอบตัว จนทำให้เม็ดเหงื่อเริ่มผุดซึมขึ้นตามกรอบหน้าและแผ่นหลัง ทั้งที่เขายังไม่ได้ออกแรงทำอะไรมากมาย

หลี่เฉินลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองถึงได้รู้สึกเช่นนี้