ตอนที่20เที่ยวชมตลาด

ในที่สุด จักรยานคันโตก็ค่อย ๆ แล่นเข้าสู่เขตอำเภอ

จากเส้นทางลูกรังอันเงียบสงบ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นถนนที่เริ่มมีผู้คนพลุกพล่านมากขึ้น เสียงพูดคุยจอแจของผู้คนในตลาดดังแว่วมาแต่ไกล กลิ่นหอมของอาหารลอยมาตามสายลม 

จื่ออิงเบิกตากว้าง ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยกับเหยียนเหยียนที่นั่งอยู่ด้านหน้า

"เหยียนเหยียน ถึงแล้วจ้ะ ดูสิ ตลาดคึกคักมากเลย"

แม้ว่าหนูน้อยจะพูดตอบกลับมาไม่ได้ แต่ดวงตากลมใสของเธอก็จับจ้องไปยังผู้คนและสิ่งรอบตัวด้วยความสนใจ ถึงแม้ว่าเธอจะมาตลาดกับคนเป็นพ่อบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก ทุกครั้งที่มาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

หลี่เฉินเหลือบมองจื่ออิงผ่านหางตา เห็นใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้ว เขาก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

จักรยานยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของตลาดยามเช้า ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา และกลิ่นอายที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

"เราลงไปเดินซื้อของกันเถอะ"

หลี่เฉินพูดขึ้น ก่อนจะพาจักรยานเข้าไปจอดยังลานจอดที่จัดไว้สำหรับรถจักรยานโดยเฉพาะ เขาลงจากจักรยานอย่างคล่องแคล่ว แล้วหันไปอุ้มเหยียนเหยียนลงมา

จื่ออิงหันไปจัดเสื้อผ้าของหนูน้อยให้เข้าที่ ก่อนจะจับมือเล็ก ๆ ของบุตรสาวเอาไว้แน่น กันไม่ให้เด็กน้อยพลัดหลง แล้วหันไปเอ่ยกับคนตัวโต

"ไปกันเถอะค่ะ"

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แล้วจูงมือเหยียนเหยียนเดินเข้าไปในตลาดอย่างตื่นเต้น โดยมีคนเป็นสามีเดินถือตะกร้าตามหลังมาไม่ห่าง

จื่ออิงกวาดตามองตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คนและร้านรวงอย่างตื่นตาตื่นใจ ดวงตาคู่งามเป็นประกายเมื่อมองร้านค้าต่างๆ รอบตัว กลิ่นอายของวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของยุคสมัยนี้ช่างน่าหลงใหลจริงๆ เธออยากจะเดินชมดูให้ถ้วนทั่ว

"คุณต้องรีบกลับไหมคะ ที่นี่มีของเยอะมากเลยค่ะ"

จื่ออิงหันกลับไปเอ่ยกับคนด้านหลัง ดวงตาฉายแววออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว

หลี่เฉินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสบเข้ากับดวงตาหวานเชื่อมออดอ้อนนั้น รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาจะคันยุบยิบขึ้นมา ตอบกลับคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ทว่าแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน

"วันนี้ผมว่างทั้งวัน"

จื่ออิงยิ้มกว้างขึ้นทันที ดวงตาพราวระยับราวกับเด็กน้อยที่ได้รับอนุญาตให้เล่นต่ออีกหน่อย เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสดใส

"ถ้าอย่างนั้น เราเดินเที่ยวตลาดกันนาน ๆ เลยนะคะ"

หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ มองคนตรงหน้าที่กะพริบตาปริบๆ ยิ้มหวานให้เขาด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างอ่อนโยน

"อืม ตามใจคุณเลย"

พูดจบเขาก็โน้มตัวลงไปช่วยปรับหมวกให้เหยียนเหยียน ทั้ง ๆ ที่มันก็อยู่ในตำแหน่งที่ดีอยู่แล้ว มือใหญ่ขยับหมวกนิดหน่อยอย่างไม่จริงจังนัก ราวกับกำลังกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง

จื่ออิงมองภาพนั้นแล้วยิ้มบางๆ หัวใจพองโตขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"คุณน่ารักที่สุดเลย"

ร่างสูงที่กำลังตั้งใจจัดหมวกให้บุตรสาวถึงกับชะงักไป มือที่จับหมวกนิ่งค้างกลางอากาศไปชั่วขณะ

หนูน้อยเหยียนเหยียนอมยิ้มจนแก้มตุ่ย มองคนเป็นพ่อด้วยสายตาล้อเลียน

หลี่เฉินกระแอมเบา ๆ ถอนสายตาออกจากใบหน้าทะเล้นของบุตรสาว ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้เขา ดวงตาคมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ปลายหูของเขาจะขึ้นสีแดงจาง ๆ อย่างที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว

จื่ออิงหัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นท่าทางของหลี่เฉินที่พยายามรักษาความสุขุมเอาไว้ ทั้งที่หน้าแดงหูแดงจนปิดไม่มิด เธอรีบจูงมือเหยียนเหยียนเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ที่ได้กลั่นแกล้งเขาให้เสียอาการ

หลี่เฉินมองตามแผ่นหลังของสองแม่ลูก ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ พลางส่ายหน้า

"ดื้อจริงๆ" 

เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้น

ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกว่าหุบยิ้มไม่ได้จริง ๆ

ตลาดสดในตัวอำเภอช่วงเช้าบรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยต่อรองราคากันของแม่ค้าและลูกค้าอย่างออกรส พ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงเรียกลูกค้าดังสลับกับเสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นกันตามตรอกแคบ ๆ 

ที่มุมหนึ่งของตลาด กลุ่มชายชรานั่งล้อมโต๊ะเล่นหมากล้อมและจิบชากันอย่างครื้นเครง ข้าง ๆ กันมีร้านขายน้ำชาและขนมพื้นเมืองอย่างเกี๊ยวทอดและขนมเปี๊ยะ บรรยากาศของตลาดเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้แต่ไก่และเป็ดที่ถูกขังอยู่ในกรงไม้ไผ่ยังส่งเสียงร้องดังเป็นระยะ

ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา บ้างหิ้วตะกร้าหวาย บ้างใช้ถุงผ้าสะพายบ่าเพื่อใส่ของที่ซื้อมาแทนถุงพลาสติก

กลิ่นอาหารลอยอบอวลไปทั่ว กลิ่นหอมของซาลาเปานึ่งร้อน ๆ ลอยมาปะปนกับกลิ่นน้ำซุปหอมกรุ่นจากร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง

สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าขนาดใหญ่เล็กที่ปลูกสร้างอย่างเรียบง่าย มีทั้งร้านขายของชำ แผงขายขนม และของใช้จิปาถะ 

มีร้านตัดผ้าที่แขวนม้วนผ้าสีสดใสเรียงรายอยู่หน้าร้าน และร้านขายยาสมุนไพรที่มีตู้ไม้เก่าแก่เต็มไปด้วยลิ้นชักเล็ก ๆ

แผงขายผักวางเรียงรายกันเต็มพื้นที่ พ่อค้าแม่ค้าสวมเสื้อผ้าธรรมดา มีหมวกฟางใบเก่ากันแดด ยืนตะโกนเสนอขายผักสดที่เพิ่งเก็บมาจากไร่ ไม่ว่าจะเป็นผักกาดขาว กวางตุ้ง ต้นหอม และหัวไชเท้า 

ฝั่งหนึ่งของตลาดมีร้านขายเนื้อที่แขวนเนื้อหมูชิ้นโตอยู่หน้าร้าน คนขายใช้มีดอันใหญ่สับเนื้อเสียงดัง ฉับ ๆ มีลูกค้าต่อคิวรอซื้อยืนพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง 

แผงขายปลาและอาหารทะเลสด ๆ ยังมีละอองน้ำเกาะตามตัวปลา แม่ค้าตักน้ำขึ้นมาราดให้ปลาดูสดใหม่ตลอดเวลา

ไม่ไกลกันนัก มีร้านขายเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น เช่น รองเท้าแตะ เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้าย และกางเกงตัวหลวมที่เป็นที่นิยมในยุคนั้น 

จื่ออิงเดินเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ เธอสนุกกับการเลือกซื้อของจนตอนนี้สองมือของหลี่เฉินเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย และเธอยังไม่ได้ควักเงินตัวเองออกมาใช้เลยแม้แต่หยวนเดียว

เพราะไม่ว่าเธอจะหยิบอะไร หรือกำลังจะจ่ายเงิน หลี่เฉินก็มักจะชิงจ่ายให้ก่อนเสมอ ราวกับเป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำ

จนตอนนี้ทั้งสามเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านขนมพื้นเมือง จื่ออิงกวาดตามองขนมหลากชนิดที่เรียงรายอยู่บนแผง ก่อนจะหยิบถังหูลู่ไม้หนึ่งขึ้นมาส่งให้เหยียนเหยียน ที่มองมันตาเป็นประกาย และไม่รอช้าเด็กหญิงก็ส่งมันเข้าปากทันที

ถังหูลู่เป็นผลพุทราเคลือบน้ำตาลแวววาวดูน่ากิน ยิ่งเห็นเหยียนเหยียนกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะลองกัดไปหนึ่งคำ

ซึ่งรสชาติของมันก็หวานกรอบ เปรี้ยวอมหวาน กำลังดี

จื่ออิงหันไปมองหลี่เฉินที่ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ มือของเขาเต็มไปด้วยถุงข้าวของพะรุงพะรัง แต่กลับไม่บ่นสักคำ จนเธออดเอ็นดูไม่ได้ จึงยื่นถังหูลู่ไปจ่อริมฝีปากของเขา

"อ้าปากค่ะ"

หลี่เฉินเหลือบตามองเธอเล็กน้อย ราวกับจะเอ่ยปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นแววตาคาดหวังของหญิงสาว เขาก็ถอนหายใจแผ่ว ก่อนจะยอมอ้าปากกัดขนมที่เธอป้อน

รสหวานอมเปรี้ยวกระจายไปทั่วปาก พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไปจากเดิม

จื่ออิงมองเขากินด้วยสีหน้าพอใจ ก่อนจะเอียงคอถาม 

"อร่อยไหมคะ"

หลี่เฉินเคี้ยวเสร็จแล้วถึงตอบเสียงเรียบ 

"ก็ไม่เลว"

"งั้นกินอีกคำค่ะ"

เธอป้อนอีกคำให้เขาทันทีโดยไม่รอคำตอบ

หลี่เฉินจ้องเธอเงียบ ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ยอมกินขนมจากมือของเธออย่างว่าง่าย

พวกเขาแวะกินขนมกันเกือบจะทุกร้านที่เดินผ่าน และก็เป็นเช่นเดิม หลี่เฉินมีคนคอยป้อนขนมให้ถึงปากอย่างเอาใจ

ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของตลาด ในช่วงเวลาหนึ่ง มีเพียงหลี่เฉินและจื่ออิงที่รับรู้ถึงความสนิทสนม ความอบอุ่นที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

"คุณอยากซื้ออะไรอีกหรือเปล่า"

หลี่เฉินเอ่ยถามภรรยาขณะที่พวกเขาเดินกลับมาที่จุดจอดจักรยาน

จื่ออิงทำท่าครุ่นคิดระหว่างช่วยเขาจัดเก็บข้าวของที่ซื้อมาลงในตะกร้าหวายที่ผูกติดอยู่กับหน้ารถจักรยาน

"ฉันอยากไปซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างสรรพสินค้า ได้หรือเปล่าคะ"

เธอเงยหน้าขึ้นถามเขา ดวงตาคู่งามฉายแววคาดหวังเล็กน้อย

หลี่เฉินมองเธอ ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่ลังเล

"ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

คำตอบของเขาเรียบง่าย แต่กลับทำให้จื่ออิงเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว