ตอนที่21สำรวจตลาด

หลังจากจัดของเรียบร้อย หลี่เฉินก็อุ้มเหยียนเหยียนขึ้นนั่งที่เบาะหน้าของจักรยาน ก่อนจะหันมาสวมหมวกให้จื่ออิงอย่างใส่ใจ 

"สวมเอาไว้"

แม้ว่าจะเลยเวลาเที่ยงไปมากแล้ว แต่แดดก็ยังแรงอยู่ เขาใช้มือปรับมุมหมวกของเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่ช่วยบังแดดได้ดีขึ้น

"ขอบคุณค่ะ"

จื่ออิงเงยหน้ามองเขา ก่อนจะเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

เธอก้าวขึ้นซ้อนท้ายจักรยาน พลางจับเอวเขาเอาไว้หลวม ๆ

"เราจะไปห้างกันเลยไหมคะ" 

จื่ออิงเอ่ยถามเสียงใส

หลี่เฉินยิ้มให้เธอ ก่อนจะพยักหน้ารับ

"อืม ไปกันเถอะ"

จากนั้นจักรยานคันโตจึงเคลื่อนตัวออกจากตลาด มุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้า 

ระหว่างทางไปห้างสรรพสินค้า จื่ออิงมองซ้ายมองขวาอย่างสนอกสนใจ เพราะเธออยากจะสำรวจตลาดคร่าวๆ สำหรับกิจการที่คิดจะทำในอนาคต

เขตอำเภอแห่งนี้แม้จะไม่ได้ใหญ่โตหรูหราแบบเมืองหลวง แต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ของยุคสมัย อาคารบ้านเรือนส่วนใหญ่เป็นตึกเตี้ย ๆ สีสันเรียบง่าย ร้านค้าบางร้านตกแต่งด้วยป้ายไม้เก่าที่มีตัวอักษรจีนพู่กันเขียนกำกับไว้ ดูขลังและคลาสสิก เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม ที่กำลังค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปสู่ความทันสมัย

สองข้างทางเรียงรายไปด้วยร้านค้าต่าง ๆ มีร้านขายของชำที่มีถุงพลาสติกใส่ขนมและของเล่นแขวนอยู่หน้าร้าน มีร้านขายผลไม้ก็ตั้งแผงวางขายอย่างเป็นระเบียบ 

ขยับไปอีกหน่อยเป็นร้านขายเสื้อผ้า แผงหน้าร้านแขวนเสื้อเชิ้ตแขนสั้นและกางเกงผ้าขายาว ซึ่งเป็นแฟชั่นยอดนิยมของยุคนี้ มีชุดกระโปรงสำหรับผู้หญิงและเสื้อผ้าเด็ก เพราะเป็นต้นยุค 80 เสื้อผ้าจึงยังเรียบง่าย สีพื้น ไม่เน้นดีไซน์

ร้านรองเท้าข้าง ๆ วางรองเท้าผ้าใบและรองเท้าหนังสำหรับผู้ชายเป็นแถว ส่วนของผู้หญิงมีรองเท้าผ้าสีอ่อนปักลวดลายเรียบง่ายวางในตู้กระจก

ร้านขายเครื่องใช้ในบ้านก็มีไม่น้อย ตะกร้าหวาย หม้อดินเผา และเครื่องครัวเรียงกันอยู่หน้าร้าน 

ตลอดสองข้างทางเธอสังเกตเห็นร้านอาหารเล็กๆ แผงขายอาหารข้างทาง และรถเข็นขายอาหารบ้างประปราย ร้านอาหารที่เห็นส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหารของรัฐ อาหารที่ขายก็เป็นเมนูง่ายๆ เช่น บะหมี่ ซาลาเปา เกี๊ยว ข้าวผัด หรือโจ๊ก

ในอำเภอแห่งนี้ยังมีโรงเรียน โรงพยาบาล และโรงงานต่างๆ เพราะรัฐบาลจีนส่งเสริมอุตสาหกรรมในระดับอำเภอมากขึ้น ทำให้เริ่มมี โรงงานของรัฐ กระจายอยู่ตามเมืองเล็ก ๆ ไม่ว่าจะเป็น โรงงานสิ่งทอ โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า โรงงานอาหารกระป๋อง โรงงานผลิตอิฐหรือกระเบื้องมุงหลังคา 

แม้ไม่ได้เจริญรุ่งเรืองเหมือนเมืองใหญ่ แต่บรรยากาศก็คึกคักเต็มไปด้วยผู้คน

ห้างสรรพสินค้าที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปก็เป็นหนึ่งในสถานที่ที่ทันสมัยที่สุดในอำเภอ

เมื่อมาถึงพวกเขาก็พากันเดินเข้าไปด้านใน แสงไฟจากหลอดนีออนสว่างไสว ทำให้บรรยากาศภายในดูอบอุ่นและคึกคัก แม้จะไม่ได้โอ่อ่าเท่าห้างในเมืองใหญ่ แต่ก็มีของครบครัน ห้างยุค 80 ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนปัจจุบัน เป็นเพียงอาคารสองถึงสามชั้น ขายสินค้าจำพวก เสื้อผ้า เครื่องครัว ของใช้ในบ้าน อุปกรณ์เครื่องเขียน เครื่องสำอาง และของเล่นเด็ก

มีเคาน์เตอร์รับแลก "คูปองสินค้า" เพราะของบางอย่างยังต้องใช้คูปองซื้อแทนเงินสด 

ขายสินค้ายอดนิยม เช่น จักรยาน ยี่ห้อเฟิ่งหวง, นาฬิกาข้อมือเซี่ยงไฮ้, รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อ

พนักงานขายจะใส่เครื่องแบบและยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ และต้องขออนุญาตถึงจะลองสินค้าได้

 "ว้าว!" 

จื่ออิงอุทานเบา ๆ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นมุมของเล่นภายในห้าง

"ดูสิคะเหยียนเหยียน มีตุ๊กตากระต่ายน้อยด้วย" 

เธอชี้ไปยังตุ๊กตากระต่ายขนนุ่มที่วางเรียงรายอยู่บนชั้น เหยียนเหยียนมองตาม แล้วหันมาสบตากับเธอตาวาว

หลี่เฉินมองภาพนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเล็กน้อย เดินตามสองแม่ลูกที่ตรงรี่เข้าไปยังร้านของเล่น

"อยากได้ตัวไหนคะ" 

จื่ออิงถามบุตรสาวเสียงอ่อนโยน

ซึ่งสายตากลมแป๋วของเหยียนเหยียนจับจ้องไปที่เจ้ากระต่ายตัวสีขาวสะอาดอย่างไม่ละสายตา

"ดูท่าจะถูกใจจริง ๆ นะ" 

หลี่เฉินเอ่ยพลางหัวเราะเบา ๆ

จื่ออิงหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะหันไปพูดกับบุตรสาว

"งั้น เราพากระต่ายน้อยกลับบ้านด้วยกันดีไหมคะ"

เด็กหญิงพยักหน้าหงึก ๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความดีใจ 

หลี่เฉินที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบตุ๊กตาลงมา แล้วเดินไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงินโดยไม่พูดอะไร

เขาควักเงินออกจากกระเป๋าอย่างไม่ลังเล แม้จะรู้ดีว่าจำนวนเงินที่มีอยู่ไม่ได้มากมาย และเป็นเงินเก็บตลอดหลายปีที่ผ่านมา 

วันนี้นับเป็นวันที่เขาใช้จ่ายมากที่สุดในรอบหลายปี ที่ผ่านมาเขาใช้เงินเท่าที่จำเป็นเท่านั้น คิดหน้าคิดหลังทุกครั้งก่อนจ่าย

แต่วันนี้ แค่เห็นรอยยิ้มของลูกและภรรยา แค่เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขของพวกเธอ

เงินเพียงเท่านี้ จะสำคัญอะไร

ที่เขาทำทุกอย่าง ก็เพื่อลูกและภรรยาไม่ใช่หรือ

จื่ออิงเห็นดังนั้น ไหนเลยจะยินยอม วันนี้เธอรู้ว่าเขาใช้เงินเพื่อเธอไปไม่น้อยเลย จึงรีบก้าวตามเขาไปก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจัง

"ฉันจะจ่ายเองค่ะ ฉันอยากซื้อให้เหยียนเหยียนด้วยตัวเอง"

หลี่เฉินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองภรรยา

เห็นแววตามุ่งมั่นของเธอทำให้เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าเธออยากเป็นคนซื้อให้ลูกเอง เขาก็ไม่คิดจะขัด

"ได้สิครับ" 

เขาพยักหน้า ยอมถอยออกมายืนรออยู่ข้าง ๆ

จื่ออิงหันไปจ่ายเงินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ขณะที่เหยียนเหยียนเองก็กอดตุ๊กตาเอาไว้อย่างหวงแหน

หลี่เฉินยืนกอดอกมองสองแม่ลูกอยู่เงียบๆ รอยยิ้มบางๆ ยังติดอยู่ที่มุมปาก แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่บรรยากาศรอบตัวเขาก็ดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากซื้อตุ๊กตาให้บุตรสาว จื่ออิงก็จูงมือเหยียนเหยียนเดินไปร้านนั้นออกร้านนี้อย่างร่าเริง ท่าทางของเธอดูผ่อนคลายและมีความสุข ขณะที่หนูน้อยเหยียนเหยียนก็กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นไม่ยอมปล่อย

หลี่เฉินเดินตามหลังเงียบ ๆ แม้ใบหน้าจะยังคงเรียบเฉย แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความสุข

เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้ใช้เวลากับครอบครัวแบบนี้ ได้เดินซื้อของด้วยกัน ได้ยินเสียงหัวเราะของจื่ออิง และเห็นรอยยิ้มสดใสของเหยียนเหยียน

มันเป็นความรู้สึกที่ดี... ดีมากจริง ๆ

แค่ก แค่ก แค่ก

หลี่เฉินสำลักน้ำลายตัวเองหน้าดำหน้าแดง เขาแทบจะสะดุดขาตัวเอง เพราะเดินถอยหลังออกมาเร็วเกินไป 

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอย่างสุขใจ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีภรรยากับบุตรสาวก็เดินเข้าไปในร้านชุดชั้นในสตรี จากที่คิดจะเดินตามเข้าไปในตอนแรก จึงทำได้แค่เพียงถอยหลังออกมายืนรออยู่ด้านนอก

สายตาคมมองลอดกระจกเข้าไป เห็นภรรยาที่มองเขาอยู่หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ชัดเจนว่าเจตนากลั่นแกล้งเขา

หลี่เฉินขมวดคิ้ว มองค้อนเธอผ่านกระจกทันที

ให้ตายสิ... จื่ออิงในตอนนี้ช่างน่าตีจริงๆ

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น มุมปากของเขาก็ยังเผลอยกยิ้มขึ้น

จื่ออิงเลือกซื้อของใช้ส่วนตัว ครีมบำรุงผิวทั้งสำหรับผิวหน้าและผิวกาย รวมถึงของจุกจิกอีกเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะมาจ่ายเงิน 

เธอรีบยกมือห้ามหลี่เฉินที่ทำท่าจะหยิบเงินออกมา

"ฉันจ่ายเองค่ะ คุณจ่ายไปเยอะแล้ว ฉันอยากใช้เงินของตัวเองบ้าง"

จื่ออิงบอกเขาเสียงนุ่ม 

หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้น มองเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"ผมเป็นสามีคุณนะ ทำไมถึงจะจ่ายให้ภรรยาไม่ได้"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่ฟังดูหนักแน่นและจริงจังเสียจนจื่ออิงหลุดหัวเราะออกมา

พ่อหนุ่มสายเปย์ของเธอนี่น่ารัก ๆ

เธอส่ายหน้าเบา ๆ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ 

"คุณค่อยจ่ายคราวหน้าดีกว่าค่ะ"

เธอช้อนสายตามองเขา กะพริบตาปริบ ๆ อย่างออดอ้อน

"คุณต้องพาฉันมาอีกนะคะ ฉันยังมีของที่อยากได้อีกเยอะแยะเลย"

หลี่เฉินจ้องมองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจพลางส่ายหน้า

"เฮ้อ เห็นทีว่าผมคงต้องทำงานหาเงินเพิ่มแล้วล่ะมั้ง"

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่แต้มอยู่บนริมฝีปากของเขา กลับดูอ่อนโยนกว่าทุกที