ตอนที่23เจียงซินหยา นางเอกไม่ตรงปก

จื่ออิงกำลังจดจ่ออยู่กับการตัดเย็บชุดตัวใหม่ให้เหยียนเหยียน เสียงจักรเย็บผ้าดังกึกกักเป็นจังหวะ สายตาของเธอจับจ้องไปยังฝีเข็มที่กำลังเคลื่อนไหวไปตามเนื้อผ้า

ทันใดนั้น เสียงเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้น

"พี่สาว"

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวในชุดกระโปรงสีหวานที่กำลังเดินเข้ามา เจียงซินหยา

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที ไม่ใช่ว่าเธอปิดประตูรั้วแล้วหรอกหรือ แล้วอีกฝ่ายเข้ามาได้อย่างไร

จื่ออิงวางผ้าในมือลง ลุกขึ้นยืนมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาราวกับเป็นบ้านตัวเอง

"ฉันเห็นรั้วบ้านพี่ปิดไม่สนิท เลยถือวิสาสะเปิดเข้ามา" 

เจียงซินหยายิ้มบางๆ 

"ไม่ว่ากันใช่ไหมคะ"

คำพูดนั้นทำให้จื่ออิงต้องเม้มริมฝีปาก รั้วปิดไม่สนิทงั้นหรือ เธอมั่นใจว่าปิดสนิทแล้วอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

"มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ" 

หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ยิ่งมองคนตรงหน้ายิ่งรู้สึกขัดใจกับสถานะนางเอกของอีกฝ่าย นางเอกอะไรกันไร้มารยาทสิ้นดี

"เปล่าหรอกค่ะ แค่วันนี้ฉันว่างเลยพาถังถังมาเยี่ยมเหยียนเหยียน" 

เจียงซินหยาเอ่ยยิ้มๆ พลางหันไปมองด้านนอก 

"เด็กๆ ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว ถังถังแกบ่นคิดถึงเหยียนเหยียนน่ะค่ะ"

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย หันไปมองด้านนอกบ้านทันที

"เด็กๆ กำลังเล่นกันอยู่ค่ะ แล้วพี่สาวล่ะคะ กำลังทำอะไรอยู่"

เจียงซินหยาหันมองผ้าที่กองอยู่ข้างจักรเย็บผ้า

"ตัดชุดให้เหยียนเหยียนน่ะ" 

จื่ออิงตอบสั้นๆ

"ว้าว พี่สาวนี่เก่งจังเลยนะคะ" 

เจียงซินหยายิ้มหวาน 

"เย็บเสื้อผ้าเองด้วย ฉันเองก็อยากตัดชุดใส่เองบ้างเหมือนกัน แต่จนใจที่ทำไม่เป็น"

"ถ้าฝึกฝนบ่อยๆ ก็ทำได้ค่ะ"

"อุ๊ย พี่สาวจะตัดเสื้อให้พี่เฉินหรือคะ"

เจียงซินหยาที่เห็นแบบเสื้อผู้ชายเอ่ยถามขึ้นมาทันที ทั้งยังหยิบขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ

จื่ออิงยังไม่ทันจะตอบ ด้านนอกก็เกิดเสียงดังขึ้น

ตุ้บ!

"ฮืออออออ!"

เสียงร้องไห้ของเด็กดังขึ้นจากหน้าบ้าน จื่ออิงหันไปมองเจียงซินหยาที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที

ทันทีที่เธอไปถึงหน้าบ้าน ภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ

เหยียนเหยียนยืนตัวสั่นเทา ดวงตากลมโตทั้งสองแดงก่ำ จ้องมองเด็กหญิงตัวขาวที่น่าจะโตกว่าเหยียนเหยียนปีสองปี นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น ร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างโกรธเคือง 

"เกิดอะไรขึ้น"

จื่ออิงรีบเข้าไปโอบกอดเหยียนเหยียนเอาไว้ ก่อนจะหันไปถามเด็กหญิงที่ลุกขึ้นวิ่งไปกอดเจียงซินหยาที่เดินตามออกมา

"ถังถังเกิดอะไรขึ้น ร้องไห้ทำไม"

เจียงซินหยาเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงตกใจ

"เหยียนเหยียนผลักหนูล้มค่ะ"

ถังถังตอบเสียงสั่น ขณะใช้หลังมือปาดน้ำตา ดวงตาของเธอแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริกเหมือนคนถูกกลั่นแกล้งอย่างหนัก

จื่ออิงชะงัก ก้มมองบุตรสาวในอ้อมแขน จากที่ได้ใกล้ชิดกันมา แม้จะเพียงไม่กี่วัน แต่เธอมั่นใจว่าเหยียนเหยียนเป็นเด็กอ่อนโยน ไม่ทำร้ายใครก่อนแน่ แต่ทำไมจู่ๆ ถึงผลักเด็กถังถังได้

เธอค่อยๆ ก้มลงมองใบหน้าของเหยียนเหยียน ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำ มือเล็กๆ กำเสื้อตัวเองแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง ท่าทางนั้นทำให้เธอรู้สึกปวดใจ

"เหยียนเหยียน"

เสียงของเจียงซินหยาดังขึ้นจนเหยียนเหยียนสะดุ้ง

"ทำไมต้องผลักถังถังด้วย"

จื่ออิงหันขวับไปมองเจียงซินหยาทันที ดวงตาคู่งามทอประกายเย็นเยียบ

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ลูกฉัน"

เจียงซินหยาชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังคงทำหน้าตึง

"ฉันแค่ถามนะคะพี่สาว เด็กทำผิดก็ควรต้องสอนให้รู้ว่าสิ่งไหนถูกหรือผิด"

จื่ออิงไม่ตอบอะไร แต่หันกลับมามองบุตรสาว เธอยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ 

"เหยียนเหยียนเกิดอะไรขึ้นคะ บอกแม่ได้ไหม" 

จื่ออิงเอ่ยถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"พี่สาวยังจะต้องถามอีกหรือ ก็เห็นๆ อยู่ว่าเหยียนเหยียนผลักถังถังล้ม อีกอย่างเหยียนเหยียนเป็นใบ้จะตอบพี่ได้ยังไง"

เสียงเยาะหยันของเจียงซินหยาทำให้จื่ออิงขบกรามแน่น หันขวับไปมองหญิงสาวตรงหน้า แววตาเย็นเยียบราวกับคมมีด 

"หุบปาก"

จื่ออิงหลับตาลงสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้เดือดพล่านไปกับคำพูดของเจียงซินหยา

"หากยังพูดไม่คิด อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่ให้ลุกขึ้นไปหยุมหัวแม่นางเอกไม่ตรงปก ก่อนจะหันมาเอ่ยกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

"เหยียนเหยียนไม่ต้องกลัว แม่อยู่ตรงนี้แล้ว ไหนบอกแม่ซิว่าทำไมลูกถึงได้ผลักถังถัง"

เหยียนเหยียนมองมารดา ก่อนจะเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความโกรธและเสียใจ เธอชี้ไปที่กิ่งไม้ที่มีตุ๊กตากระต่ายติดอยู่ 

จื่ออิงมองตามนิ้วเล็กๆ ของบุตรสาว ก่อนจะเข้าใจขึ้นมาทันที

หญิงสาวหันไปมองถังถัง เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังก้มหน้าหลบสายตา 

"ถังถัง ทำไมตุ๊กตาของเหยียนเหยียนถึงไปอยู่บนนั้นคะ"

น้ำเสียงของจื่ออิงไม่ได้ดุดัน แต่กลับอ่อนโยน ทว่าแฝงด้วยความกดดัน

ถังถังสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาหลุกหลิก ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตา

จื่ออิงถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ถังถังคงเป็นคนโยนกระต่ายน้อยขึ้นไปบนต้นไม้ เหยียนเหยียนโกรธมาก จึงผลักถังถังล้มลง

เหยียนเหยียนมองกระต่ายน้อยแล้วกอดมารดาแน่น น้ำตาเม็ดโตไหลลงมาอาบแก้มเล็กๆ อย่างห้ามไม่อยู่

จื่ออิงรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น น้ำตาคลอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอเช็ดน้ำตาบนแก้มบุตรสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงนุ่ม

"ไม่ต้องร้องนะคะ เดี๋ยวแม่จะเอากระต่ายน้อยลงมาให้หนูเอง นิ่งเสียนะคะเด็กดี"

เหยียนเหยียนกะพริบตาปริบๆ จ้องมารดาด้วยดวงตาแดงช้ำ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

"เหยียนเหยียนยืนรอแม่อยู่ตรงนี้นะคะ"

จื่ออิงยิ้มบางให้บุตรสาว จากนั้นเหลือบมองเจียงซินหยาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเดินไปทางด้านหลังบ้าน ไม่นานก็กลับมาพร้อมบันไดไม้ไผ่ 

เธอวางบันไดพิงกับต้นไม้ ตรวจดูความมั่นคงอีกครั้งเพื่อความปลอดภัย ก่อนจะค่อยๆ ไต่ขึ้นไป เอื้อมมือคว้าตุ๊กตากระต่ายที่ติดอยู่บนกิ่งไม้มากอดแนบอก 

หญิงสาวหันไปยิ้มให้เหยียนเหยียนที่ยืนรออยู่ด้านล่าง ดวงตากลมโตของเด็กน้อยจับจ้องไปที่มารดาไม่วางตา

"ได้แล้วค่ะ" 

จื่ออิงตะโกนบอกด้วยความยินดี ก่อนจะเริ่มไต่กลับลงมา

แต่ในขณะที่เธอกำลังไต่กลับลงมาได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ บันไดก็ถูกกระแทกอย่างแรง

กึก!

บันไดสั่นไหวโอนเอน ร่างของจื่ออิงเสียหลัก เธอพยายามคว้ากิ่งไม้ใกล้ตัวเพื่อพยุงร่าง แต่ไม่ทันเสียแล้ว

พลั่ก!

ร่างของจื่ออิงร่วงลงมากระแทกพื้นทันที

"แม่!"

เสียงเล็กๆ กรีดร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นเช่นกัน

"อาอิง!"