ตอนที่24เหยียนเหยียนพูดได้

"แม่"

เสียงเล็กๆ ที่กรีดร้องดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก ทำให้จื่ออิงเบิกตากว้าง เธอตกตะลึงจนลืมความเจ็บไปชั่วขณะ หัวใจของเธอสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เพราะความตกใจและตื้นตัน

เหยียนเหยียนพูดได้แล้ว 

เหยียนเหยียนเอ่ยเรียกเธอ

ร่างเล็กๆ ของเหยียนเหยียนสั่นเทา รีบวิ่งเข้ามาหามารดา น้ำตาไหลอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เธอทั้งรู้สึกหวาดกลัวและตกใจ เมื่อเห็นมารดาพลัดตกลงมาต่อหน้าต่อตา เด็กหญิงรีบทรุดตัวลงข้างๆ มือเล็กๆ จับชายเสื้อของมารดาแน่น 

"ฮือ...แม่ แม่คะ"

เสียงเล็กๆ ร้องเรียกสั่นเครือ

"อาอิง"

หลี่เฉินที่เพิ่งก้าวเข้ามาในลานบ้าน ถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของจื่ออิงร่วงลงมากระแทกพื้นต่อหน้าต่อตา 

หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น ความตกใจแล่นพล่านไปทั่วร่าง โผเข้าไปหาภรรยาทันที นัยน์ตาคมเข้มฉายแววตื่นตระหนก

"คุณเจ็บตรงไหน บอกผมเร็วเข้า"

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน มือไม้สั่นเทา ไม่กล้าแตะต้องภรรยาเพราะกลัวจะทำให้เธอเจ็บหนักกว่าเดิม ยิ่งเห็นภรรยาหลั่งน้ำตาหัวใจยิ่งเหมือนถูกบีบแน่น เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและวิตกกังวล

จื่ออิงดวงตาร้อนผ่าว น้ำตานองเต็มหน้า แต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บ หากแต่เป็นเพราะความดีใจ ตอนตกลงมาแม้จะรู้สึกเจ็บแต่ไม่ได้หนักหนา เธอที่พอจะตั้งสติได้บ้าง เมื่อรู้ตัวว่าต้องตกลงไปแน่ๆ จึงพยายามป้องกันตัวเองให้เจ็บน้อยที่สุด

 "ไม่ค่ะ ฉันไม่เจ็บ"

จื่ออิงเอ่ยบอกเสียงสั่น ขณะเดียวกันก็มองสามีด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เธอทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ แม้จะยังปวดระบมจากแรงกระแทกอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกเหล่านั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความปีติยินดี

"เหยียนเหยียน ลูก ลูกพูดได้แล้วค่ะ คุณเฉิน เหยียนเหยียนเรียกฉัน เหยียนเหยียนพูดได้แล้วค่ะ"

เธอบอกสามีด้วยความยินดี หันไปมองบุตรสาวตัวน้อยที่ยังสะอึกสะอื้น มือเล็กๆ ยังคงกุมชายเสื้อของเธอแน่น ดวงตากลมโตแดงช้ำจากการร้องไห้ หญิงสาวค่อยๆ ยกมือที่สั่นเทาขึ้น ลูบแก้มนุ่มของสาวน้อยอย่างอ่อนโยน ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แล้วโอบกอดลูกสาวแน่น หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื้นตัน

"แม่ แม่เจ็บมากไหมคะ"

เด็กน้อยสะอื้นซบลงที่อกมารดา เสียงร้องไห้ปนกับคำพูดแผ่วเบา แต่ชัดเจน

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจ้ะ แค่ได้ยินเสียงของเหยียนเหยียน แม่ก็หายเจ็บแล้ว"

จื่ออิงหลับตาแน่น กอดบุตรสาวไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม เสียงปลอบโยนของเธอนุ่มนวลอย่างที่สุด

หลี่เฉินชะงักงันไปทันที จ้องมองบุตรสาวอย่างตกตะลึง ดวงตาของเขาร้อนผ่าว แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง หัวใจพองโตไปด้วยความดีใจ มองบุตรสาวตัวน้อยที่น้ำตาไหลอาบแก้ม กอดมารดาไว้แน่น 

"เหยียนเหยียน ลูก..." 

หลี่เฉินพึมพำอย่างตกตะลึง

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองบิดา ตาแดงๆ ยังมีน้ำตาคลอ ก่อนที่ปากเล็กๆ จะขยับแผ่วเบา

"พ่อคะ"

"เหยียนเหยียน"

ชายหนุ่มเรียกลูกสาวเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แม้จะเป็นรอยยิ้มที่สั่นไหว แต่มันกลับอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะอย่างตื้นตันดังขึ้น ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ 

หลี่เฉินดึงภรรยาและบุตรสาวเข้ามากอดแน่น โอบกอดคนทั้งสองที่มีค่าที่สุดในชีวิตเอาไว้

ในที่สุด...

เหยียนเหยียนก็พูดได้แล้ว เขาดีใจจริงๆ ดีใจมากๆ

หลังจากนั้นหลี่เฉินก็ช้อนร่างภรรยาขึ้นอุ้มไว้แนบอก ก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง โดยมีเหยียนเหยียนตัวน้อยเดินตามมาไม่ห่าง

เมื่อเข้ามาถึงห้องโถง เขาวางจื่ออิงลงบนตั่งริมหน้าต่างอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ประคองให้เธอนั่งอย่างสบายที่สุด

"อาอิง คุณรอผมก่อนนะ ผมจะไปตามหมอ"

เขาเอ่ยบอกภรรยา แล้วหันไปกำชับบุตรสาว

"เหยียนเหยียน เด็กดี ดูแลแม่ก่อนนะ เดี๋ยวพ่อกลับมา"

เหยียนเหยียนพยักหน้าหงึกๆ น้ำตายังคลอเต็มหน่วยตา ก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปนั่งข้างมารดา ใช้แขนเล็กๆ กอดมารดาไว้แน่นราวกับกลัวว่ามารดาจะหายไป

ส่วนจื่ออิงแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกเจ็บตรงข้อเท้ามากขึ้นทุกที  แต่ก็ยังคงยิ้มให้บุตรสาวที่ยังตัวสั่นน้อยๆ จากเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอไม่อยากให้แม่หนูน้อยต้องกังวลใจไปมากกว่านี้ ฝ่ามืออ่อนนุ่มยกขึ้นลูบแผ่นหลังเล็กๆ ของเหยียนเหยียนเบาๆ ปลอบโยนด้วยความอ่อนโยน

"ไม่เป็นไรนะคะ แม่อยู่ตรงนี้กับเหยียนเหยียนแล้วไม่ต้องกลัว ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ"

ในขณะเดียวกัน เจียงซินหยากับถังถังที่ราวกับไร้ตัวตนไปแล้ว ก็ยืนตัวแข็งทื่อ มองตามหลังของทั้งสามพ่อแม่ลูกไปด้วยใบหน้าซีดเผือด โดยเฉพาะถังถัง

ถังถังตัวสั่น ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความตื่นกลัว 

เมื่อครู่นี้ตนเป็นคนเซถลาไปชนบันได ทำให้แม่ของเหยียนเหยียนตกลงมา

แต่ว่า... เธอไม่ได้ตั้งใจ

เด็กหญิงเผลอกำชายกระโปรงแน่น หัวใจเต้นระรัว เธอมั่นใจว่าตัวเองยืนอยู่กับที่แท้ๆ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกถึงแรงผลักจากด้านหลัง ทำให้เธอเสียหลักพุ่งไปชนบันไดเข้าเต็มแรง

แต่ใครล่ะที่เป็นคนผลักเธอ

ดวงตาหวาดหวั่นของถังถังหันไปมองพี่สาว เจียงซินหยายังคงยืนนิ่ง ดวงหน้าแสดงออกถึงความเคร่งเครียด นัยน์ตาของพี่สาวดูไม่ปกติเลยสักนิด

หัวใจดวงน้อยของถังถังหล่นวูบ

พี่ซินหยา...เป็นคนทำหรือเปล่า

เด็กหญิงตัวสั่นเทา มองพี่สาวด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ ในใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"ถังถังยืนเหม่ออะไรอยู่ รีบเข้าไปดูพี่สาวเร็วเข้า"

เสียงเจียงซินหยาดังขึ้น หลังจากเห็นว่าหลี่เฉินปั่นจักรยานออกไปอย่างรีบร้อน เธอจึงรีบหันไปสั่งน้องสาวทันที

ในใจรู้สึกกระวนกระวาย ไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป ยิ่งถ้าหลี่เฉินกลับมาแล้วเกิดสงสัยขึ้นมา เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาเลย คนอย่างหลี่เฉิน ฉลาดและเฉียบขาดเกินไป ถ้าเขาจับได้ว่าเธอทำเรื่องไม่ดีลงไป มีหวังได้ซวยแน่

ถังถังสะดุ้งเฮือกกับเสียงดุๆ ของพี่สาว รีบก้าวเท้าตามไปอย่างลนลาน แต่ในใจยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงเหลือบมองพี่สาวแวบหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินตามไปเงียบๆ สงสัยแค่ไหนก็ไม่กล้าถามออกไปอยู่ดี

จื่ออิงที่นั่งพิงตั่ง มองเจียงซินหยาและถังถังด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"พี่สาวเป็นอย่างไรบ้างคะ เจ็บมากหรือไม่"

เจียงซินหยาถามเสียงอ่อน ท่าทางดูเป็นห่วงเป็นใย แต่จื่ออิงเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ฉันไม่เป็นอะไร ยังอยู่ดีเลยล่ะ"

ดวงตาของเธอไม่ได้พร่าเลือน ที่จะไม่เห็นว่าหลังจากเกิดเรื่อง เจียงซินหยาไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือเป็นห่วงเลยสักนิด มิหนำซ้ำ ยังมีแววประหลาดวาบผ่านนัยน์ตา

แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่เธอก็สังเกตเห็น

รอยยิ้มของเจียงซินหยาแข็งค้างไปครู่หนึ่ง เธอฝืนยิ้มจืดเจื่อน พยายามบังคับตัวเองให้ดูเป็นปกติ

"พี่สาวไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันตกใจแทบแย่"

เธอพูดพลางหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน พี่สาวจะได้พักผ่อน ถังถัง เรากลับกันเถอะ"

"แต่ว่า..."

ถังถังอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันที่เสียงเล็กๆ จะหลุดออกมา เจียงซินหยาก็หันไปส่งสายตาดุๆ ให้ทันที

เด็กหญิงเม้มปากแน่น เหลือบมองจื่ออิงแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินตามพี่สาวออกไปอย่างว่าง่าย

จื่ออิงมองตามแผ่นหลังของสองพี่น้อง ดวงตาฉายแววครุ่นคิด

เธอไม่คิดว่านี่เป็นเพียงอุบัติเหตุธรรมดา แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป เธอจะยอมปล่อยผ่านสักครั้ง 

อย่างน้อย เหตุการณ์นี้ก็ทำให้เหยียนเหยียนยอมเปล่งเสียงพูดออกมาอีกครั้ง