ตอนที่38แม่ของเหยียนเหยียนหายไป

แสงแดดอ่อนยามเช้าค่อยๆ ลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา เส้นแสงอุ่นนวลพาดผ่านผืนฟูกและเรือนร่างสองร่างที่ยังหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอย่างแนบแน่น เสียงนกน้อยร้องรับอรุณดังแผ่วอยู่ไกลๆ ปะปนกับเสียงลมยามเช้าที่พัดผ่านม่านบางเบา ทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น

จื่ออิงรู้สึกตัวช้าๆ เปลือกตาของเธอกะพริบไล่แสงที่แตะต้องใบหน้าเบาๆ ก่อนสายตาจะค่อยๆ ปรับให้ชินกับแสงและสิ่งรอบตัว

สิ่งแรกที่เธอรู้สึกได้คือความอบอุ่นจากวงแขนแข็งแกร่งที่ยังโอบรอบตัวเธอเอาไว้แน่น แผ่นอกแข็งแกร่งที่แนบอยู่ด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่ที่ทาบอยู่บนหน้าท้องของเธอ ลมหายใจสม่ำเสมอที่เป่ารดลงมา และกลิ่นอายที่ชวนให้วาบหวามของเจ้าของวงแขนที่ยังคงติดอยู่บนผิวกายของเธอ ราวกับจะยืนยันว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน

จื่ออิงหันศีรษะไปมองคนด้านหลังช้าๆ เห็นใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มในยามหลับที่ดูอบอุ่นอ่อนโยน หัวใจของเธอพลันกระตุก ใบหน้างามร้อนวาบขึ้น เธอเม้มริมฝีปากแน่นอย่างขัดเขิน ดวงหน้าแดงเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ การกระทำของหลี่เฉินเมื่อคืนนี้ บอกกับเธอว่าอย่าตัดสินคนเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก

จื่ออิงข่มความอับอายที่เกิดขึ้น ค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนอุ่น แต่อ้อมกอดนั้นกลับรัดแน่นขึ้นอย่างอัตโนมัติ จนต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

"อาอิงจะไปไหนครับ ยังเช้าอยู่เลย"

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ามีเสน่ห์ในแบบของผู้ชายที่เพิ่งจะตื่นนอนดังขึ้นข้างหู ความอุ่นร้อนจากลมหายใจของเขาทำให้จื่ออิงชะงัก

เธอยังไม่ทันตอบคำถามนั้น มือของเขากลับเลื่อนขึ้นจากหน้าท้อง ลูบไล้ผิวกายของเธอแผ่วเบา ก่อนจะกอบกุมอกอิ่มของเธออย่างอาจหาญ จงใจบีบเบาๆ กลั่นแกล้งกันอย่างเปิดเผย

"หลี่เฉิน"

จื่ออิงร้องเสียงหลง รีบคว้าจับมือเขาเอาไว้แน่น พยายามที่จะดึงออก แต่กลับสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้

เธอจึงพลิกกายหันมาเผชิญหน้ากับคนหน้าไม่อาย ที่ตอนนี้ทำหน้าทำตากรุ้มกริ่มเสียจนเธออยากจะฟาดเขาสักที ดวงตาหวานถลึงใส่เขาด้วยความขัดเขิน แก้มนวลขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้

หลี่เฉินกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย แผ่นอกของเขากระเพื่อมจากเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังอยู่ในลำคอ ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กระซิบชิดแก้มนุ่ม

"ก็คุณสวยมากจนผมอดใจไม่ไหว"

คำพูดของเขาทำเอาจื่ออิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะซุกใบหน้าร้อนผ่าวกับอกกว้างของสามี พึมพำว่าเขาเบาๆ 

"คนบ้า"

หลี่เฉินหัวเราะออกมา ฝังปลายจมูกลงบนเส้นผมนุ่มของภรรยา สูดกลิ่นหอมจางๆ อย่างเงียบงัน เขาหลับตาลงแล้วเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน

"ผมยังไม่อยากลุกเลย อยากนอนกอดคุณนานๆ"

คำพูดแสนธรรมดา แต่ในน้ำเสียงของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง 

จื่ออิงหลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา

"วันนี้ต้องพาลูกไปดูโรงเรียนนะคะ แล้วฉันก็กลัวว่าแกจะตื่นมาแล้วไม่เจอด้วย"

หลี่เฉินค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน เขามองเธออย่างอ้อยอิ่ง ยกมือขึ้นเกลี่ยปลายผมที่หล่นลงมาข้างแก้มของเธอ ก่อนจะค่อยๆ แนบหน้าลงหอมเส้นผมนุ่ม

"แต่ผมยังไม่อยากให้คุณลุกไปไหนเลย" 

เขาว่าเบาๆ พร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเล็กน้อย

"ขอผมกอดคุณอีกนิดเถอะนะ แค่นิดเดียวเอง"

จื่ออิงหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะซบใบหน้าลงกับแผงอกของเขาอีกครั้ง ปล่อยให้ช่วงเวลาแสนเรียบง่ายที่อบอุ่นนี้ดำเนินไป ไม่มีถ้อยคำใดถูกเอ่ยขึ้นอีกในชั่วขณะนั้น มีเพียงเสียงลมหายใจที่ประสานกัน กับจังหวะหัวใจที่เต้นไปพร้อมกัน อ้อมแขนที่โอบกอดเธอเอาไว้นั้นอบอุ่นจนแทบไม่อยากลุกไปไหนจริงๆ 

หลี่เฉินยกยิ้มละมุน ยกฝ่ามืออุ่นขึ้นลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังของภรรยา ก่อนจะกระซิบบอกเสียงทุ้ม

"อาอิง คุณรู้ไหม ผมอยากให้ในทุกๆ เช้าเป็นแบบนี้"

จื่ออิงเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาสั่นไหวอย่างเขินอาย แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้

"หมายถึง ตื่นมาเจอฉันแบบนี้เหรอคะ"

หลี่เฉินพยักหน้าน้อยๆ แล้วโน้มหน้าลงมาแนบหน้าผากกับเธอช้าๆ เสียงกระซิบอ่อนโยนของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"ใช่ ตื่นมาแล้วเห็นคุณนอนอยู่ข้างๆ ได้กอด ได้มองหน้า ได้จูบ แบบนี้ทุกวัน"

เขากระซิบจบก็แตะจูบลงที่หน้าผากเธอเบาๆ อย่างแสนรัก ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบปลายจมูกเล็ก และหยุดที่ริมฝีปากของเธอ จูบเธอช้าๆ อย่างละมุนละไม

จื่ออิงยิ้มเขินอาย ซุกใบหน้ากับอกอุ่นของหลี่เฉิน เสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาดังขึ้น ก่อนที่เขาจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

นาฬิกาบนผนังยังคงเดินไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ภายในห้องนอน คนทั้งสองยังกอดกันแนบแน่นใต้ผ้าห่มอุ่น ท่ามกลางความเงียบสงบของยามเช้า 

ด้านนอกห้อง เด็กหญิงตัวน้อยในชุดนอนสีหวานก็กำลังเดินไปทั่วบ้าน เหยียนเหยียนเดินกอดตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดเอาไว้แน่น ริมฝีปากเล็กขมุบขมิบคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหรี่ตามองไปทางประตูห้องของพ่ออย่างสงสัย

หรือจะเป็นพ่อที่แอบมาขโมยแม่ของเธอไป

หลังจากลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่เห็นแม่นอนอยู่ข้างกาย เด็กน้อยคิดว่าแม่คงอยู่ในครัวเหมือนเช่นทุกวัน จึงเดินไปดูในครัวก่อนเป็นอันดับแรก แต่ภายในครัวกลับว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่กลิ่นข้าวต้มอุ่นๆ ที่ควรลอยโชยมาเช่นทุกเช้า ทั้งบ้านยังเงียบราวกับไม่มีใครอยู่

เด็กน้อยเดินวนหาทั่วทั้งบ้าน ทั้งห้องโถง ห้องน้ำ และแม้กระทั่งสวนหลังบ้าน ทว่าทุกซอกทุกมุมกลับเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงลมยามเช้าที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างแผ่วเบา

และเหลืออยู่เพียงที่เดียวเท่านั้นที่เธอยังไม่ได้ไปดู

เหยียนเหยียนจึงมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของคนเป็นพ่อ ดวงตากลมโตช้อนมองบานประตูด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยกมือเล็กๆ ขึ้นเคาะเบาๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังลอดเข้ามาภายในห้องนอนที่ยังอบอวลด้วยความหวานชื่น จื่ออิงสะดุ้งน้อยๆ ในอ้อมแขนของหลี่เฉิน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบดันไหล่ของคนที่กำลังซุกอยู่กับอกเปลือยเปล่าของเธอออก ขณะที่หลี่เฉินเองก็ชะงัก หายใจติดขัดไปชั่วขณะ

"แม่คะ แม่อยู่ในนั้นใช่ไหมคะ"

จื่ออิงหน้าแดงซ่านขึ้นทันที หันไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้แน่น ในขณะที่หลี่เฉินซบใบหน้ากับซอกคอหอมกรุ่นของภรรยา พลางกลั้นหัวเราะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังลอดเข้ามา

"ว้า ลูกหาเจอซะแล้ว"

"ไหนว่าจะกอดแค่นิดเดียวอย่างไรเล่า"

จื่ออิงกระซิบลอดไรฟัน มือหนึ่งดันอกเขาออกอย่างร้อนรน เธอไม่น่าเคลิ้มไปกับเขาเลย 

"ก็อารมณ์มันมาไป"

หลี่เฉินกระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

จื่ออิงถลึงตามองคนที่ยังคงนอนตะแคงด้วยท่าทีสบายๆ ทั้งที่ตัวเองร่างกายเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ติดกาย 

หญิงสาวตวัดผ้าห่มคลุมร่างคนหน้าไม่อายกันภาพอุจาดตา ก่อนจะรีบสวมเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อยที่สุดเท่าที่สถานการณ์จะเอื้ออำนวย

เมื่อมั่นใจว่าเรียบร้อยดีแล้ว จึงรีบเดินไปยังประตู สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ เปิดออก

ทันทีที่ประตูแง้มออก ดวงตากลมโตของเหยียนเหยียนก็จ้องขึ้นมามองอย่างไม่ละสายตา

"แม่อยู่ในนี้จริงๆ ด้วย"

เด็กหญิงพูดพลางยิ้มกว้าง แล้วโผเข้าไปหามารดาทันที ทันใดนั้นสายตาก็เบนเข้าไปในห้อง เห็นเงาของใครบางคนที่ยังนอนกอดหมอนอยู่กลางเตียง

"พ่อกับแม่ทำอะไรกันอยู่คะ แล้วทำไมแม่ถึงมานอนห้องพ่อ"

เสียงใสของเหยียนเหยียนดังขึ้น พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ดวงตากลมโตใสแจ๋วที่มองมาราวกับกำลังจับผิดใครสักคน จนคนถูกถามแทบอยากมุดหน้าหนี

หลี่เฉินที่ยังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ได้ยินคำถามนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงทุ้มนุ่มชวนอุ่นใจเอ่ยตอบแทนภรรยาที่ยังอ้ำอึ้งอย่างไม่รู้สึกรู้สา

"ก็เพราะแม่คิดถึงพ่อยังไงล่ะ จึงแอบมานอนกอดพ่อ"

จื่ออิงหันขวับไปมองเขาทันที สายตาทั้งเขินทั้งคาดโทษ ทำเอาหลี่เฉินต้องยิ้มกลบเกลื่อน หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างอารมณ์ดี 

ส่วนเหยียนเหยียนขมวดคิ้วนิดๆ หรี่ตามองคนเป็นพ่อด้วยท่าทางไม่ค่อยจะเชื่อเสียเท่าไหร่ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง

"หนูว่าพ่อต่างหากที่แอบขโมยแม่มา เป็นพ่อที่อยากกอดแม่มากกว่า เพราะแม่ทั้งตัวนุ่มนิ่มทั้งตัวหอม แอบจุ๊บแม่ด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วนั่น ถอดเสื้อทำไมกัน"

จู่ๆ คำพูดยาวเหยียดก็หลุดออกมาจากปากเล็กๆ อย่างไร้เดียงสา ทำเอาคนเป็นแม่ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดในพริบตา 

จื่ออิงได้แต่ยกมือขึ้นกุมหน้าด้วยความอับอาย ในขณะที่หลี่เฉินหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ไปค่ะเหยียนเหยียนไปอาบน้ำดีกว่านะ เดี๋ยวแม่ทำอาหารเช้าให้"

จื่ออิงรีบบอกเสียงนุ่ม ก่อนจะจับมือบุตรสาวออกจากห้อง ไม่ปล่อยให้สองพ่อลูกพูดคุยกันไปมากกว่านี้ และไม่ลืมที่จะส่งสายตาให้คนที่ยังหัวเราะจนไหล่สั่น ขยับปากโดยไร้เสียง 

รีบจัดการตัวเองเดี๋ยวนี้