ตอนที่8สกปรกซกมก

หลังจากที่ปัญหาเรื่องปากท้องได้รับการแก้ไข เมื่อท้องอิ่มความหิวที่บดบังสติก็คลายลง สายตาของจื่ออิงก็ดูจะกระจ่างชัดมากขึ้น ไม่เพียงแค่การมองเห็นเท่านั้น แต่ประสาทสัมผัสอื่น ๆ ก็เริ่มทำงานได้ดีขึ้นเช่นกัน นั่นทำให้เธอเริ่มสังเกตเห็นและรับรู้ถึงสภาพของตัวเอง

เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ทั้งเก่าและขาดรุ่ย เนื้อผ้าแห้งกระด้าง หลวมโพรกทั้งยังเกรอะกรัง เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรก นอกจากสภาพเสื้อผ้าที่ไม่น่ามองแล้ว มือและเท้าของเธอก็ไม่ต่างกัน เล็บมือเล็บเท้ายาวเฟี้ยว ซอกเล็บดำปี๋ ฝ่ามือและฝ่าเท้าเต็มไปด้วยคราบสกปรกที่เกาะติดแน่น ราวกับไม่ได้ถูกล้างและแตะต้องน้ำมาเป็นเวลานาน และยังมีความรู้สึกเหนียวเหนอะจากเหงื่อที่เกาะอยู่ตามผิวหนัง

ก่อนหน้านี้จื่ออิงแทบไม่มีแรงคิดถึงสิ่งเหล่านี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างค่อย ๆ ประจักษ์ชัดขึ้น เมื่อกลิ่นอับชื้นบางอย่างลอยขึ้นแตะจมูก จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะลองขยับตัวอีกครั้ง และทันทีที่ขยับตัว กลิ่นนั้นก็ตีจมูกขึ้นมาแรงกว่าเดิม

“อี๋… นี่มัน… กลิ่นของฉันเหรอ”

จื่ออิงเบิกตากว้าง ก่อนจะร้องอี๋ออกมาเบา ๆ ด้วยความตกใจทั้งรังเกียจ เหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมและลำคอ ไหลรวมเข้ากับคราบฝุ่นและสิ่งสกปรกที่เกาะติดตามร่างกายจนกลายเป็นเม็ดเหงื่อสีน้ำตาลหม่นดูซกมก ชวนให้ขนลุกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

จื่ออิงกะพริบตาปริบ ๆ มองสภาพของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะยกแขนขึ้นดมใต้รักแร้ แล้วก็แทบจะอาเจียน ถอยหนีจากซอกแขนตัวเอง

"ไม่ไหวแล้ว… ฉันคงต้องอาบน้ำเดี๋ยวนี้"

จื่ออิงเม้มปากแน่น เพิ่งรู้สึกตัวว่าร่างกายของตัวเองสกปรกและเหนียวเหนอะหนะขนาดไหน ฝุ่นสีคล้ำจับตัวเป็นคราบอยู่ตามข้อพับ ซอกแขน ซอกขา และข้อมือ ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างนี้ไม่ได้อาบน้ำมากี่ชาติแล้วกันแน่ ต่อให้เธอพยายามปลอบใจตัวเองว่าเจ้าของร่างเป็นคนสติไม่ดี แต่นี่มันเกินจะรับไหว

และที่แย่ที่สุดคือกลิ่นเหงื่อที่ผสมกับสิ่งสกปรกที่หมักหมมมานาน กลิ่นนี่มัน...

"โอ๊ย นี่มันสกปรกเกินไปแล้ว"

จื่ออิงรีบลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องนอนที่คาดว่าคงจะเป็นห้องของเธอไปอย่างรวดเร็ว เธอจะต้องอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีแรงจะทำอะไรต่อแน่ๆ

หญิงสาวหอบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คิดว่าสภาพดีที่สุดออกมาจากห้อง ก้าวตรงไปยังห้องอาบน้ำขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ติดกับลานซักล้าง ซึ่งเป็นเพียงพื้นที่ที่ก่อด้วยอิฐง่ายๆ ไม่มีอะไรหรูหราหรือสะดวกสบายเหมือนห้องอาบน้ำในยุคที่เธอจากมา มีถังไม้ขนาดกลางใบหนึ่งวางอยู่ตรงมุมห้อง ข้างๆ กันเป็นกะละมังใบเก่ากับกระบวยไม้สำหรับตักน้ำ เยื้องออกไปประมาณสองเมตรห่างออกไปจากตัวบ้านเป็นห้องขนาดเล็กกว่า ห้องนั้นคงจะเป็นห้องส้วม

จื่ออิงเดินไปเปิดฝาโอ่งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ไอเย็นของน้ำกระทบผิวจนขนลุกซู่ แม้จะดูใสสะอาดพอใช้ได้ แต่ก็เย็นเฉียบจนชวนให้ลังเล

แต่ความสกปรกในตอนนี้ทำให้ไม่มีทางเลือกมากนัก จึงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าที่ยังคงเปียกชื้นและเต็มไปด้วยคราบสกปรกออก กลิ่นอับหมักหมมทำให้เธอนิ่วหน้า พอเห็นเนื้อตัวของตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบไคลก็ถึงกับถอนหายใจ

“ซกมกจริงๆ”

หญิงสาวบ่นกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจใช้กระบวยตักน้ำขึ้นมาราดใส่ตัวทันที

ซ่า!

ความเย็นจัดของน้ำทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก สองแขนโอบกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ มือทั้งสองข้างลูบแขนอย่างช่วยไม่ได้ ขนอ่อนลุกชันไปทั่วร่าง นี่ขนาดเป็นช่วงใกล้เที่ยงน้ำยังเย็นขนาดนี้ ถ้าเป็นตอนกลางคืนเธอคงแข็งตายแน่ๆ

จื่ออิงสูดหายใจลึก พยายามตั้งสติแล้วใช้มือวักน้ำขึ้นมาลูบไล้ใบหน้า ล้างคราบเหงื่อที่เหนียวเหนอะออกไป จากนั้นก็เริ่มใช้สบู่ก้อน อืม ที่เหลือก้อนขี้ปะติ๋ว ขัดถูตามตัว กลิ่นสบู่จางๆ ลอยเข้าจมูก เป็นกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย คงจะเป็นสบู่ที่ทำมาจากไขมันสัตว์หรือพืช ผสมกับด่างอย่างโซดาไฟ เพราะมันไม่ได้มีกลิ่นหอมสดชื่นเหมือนที่เธอเคยใช้ ตอนถูจะรู้สึกถึงความฝืดเล็กน้อยแต่กลับให้ความรู้สึกสะอาดอย่างเป็นธรรมชาติ

คราบฝุ่นและเหงื่อไคลถูกล้างออกไปตามสายน้ำที่ไหลลงสู่พื้น แม้จะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองสกปรกมากแค่ไหน แต่พอเห็นคราบสีคล้ำๆ ไหลลงไปกับน้ำที่ราดผ่านตัวเอง เธอถึงกับขนลุกขนพอง

หญิงสาวใช้สบู่ถูแขนและขาแรงขึ้น โดยเฉพาะบริเวณซอกคอและข้อพับที่มีคราบหมักหมม ฝ่ามือขัดไปจนผิวเริ่มขึ้นสีแดงจางๆ ถึงแม้จะรู้สึกแสบเล็กน้อย แต่ก็อยากให้ร่างกายสะอาด

เมื่อมั่นใจว่าคราบสกปรกถูกชะล้างออกหมดแล้ว หญิงสาวก็รีบตักน้ำขึ้นมาราดตัวซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นปล่อยให้น้ำเย็นไหลผ่านผิวกาย ความเหนียวเหนอะที่เคยเกาะติดอยู่ก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความสะอาดสดชื่น สบู่ที่เหลือก้อนเล็กๆ ถูกเธอนำมาใช้สระผมจนตอนนี้อันตรธานหายไปหมดแล้ว

จื่ออิงถอนหายใจออกมาเบา ๆ รู้สึกสบายตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากได้ชำระล้างคราบสกปรกที่เกาะติดมานาน ก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับชีวิตใหม่ ความอ่อนล้าที่สะสมถูกชะล้างออกไปพร้อมกับสายน้ำ ตอนนี้ผิวของเธอดูสะอาดขึ้นมาก จากที่เคยเต็มไปด้วยคราบฝุ่นและเหงื่อเหนียวเหนอะ ผิวพรรณที่เคยกระดำกระด่างตอนนี้เรียบเนียนขึ้น แม้จะยังไม่ได้ขาวผ่องเป็นยองใย แต่ก็ดูขาวใสขึ้นจนสังเกตได้

เธอยกแขนขึ้นพลิกดูผิวของตัวเองอย่างพิจารณา แม้ยังมีร่องรอยของความแห้งกร้านอยู่บ้าง แต่หากได้รับการดูแลที่ดีอย่างต่อเนื่อง เธอเชื่อว่าผิวของเธอคงจะเนียนนุ่มและเปล่งปลั่งกว่านี้แน่นอน เพราะสังเกตดูแล้วเมื่อก่อนร่างนี้คงเป็นคนที่สุขภาพผิวดีและขาวมาก

เธอหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ปล่อยให้ไอเย็นของน้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บนผิวมอบความสดชื่นให้ ก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกับความรู้สึกมั่นใจขึ้นกว่าเดิม

หลังจากเช็ดตัวจนแห้งสนิท จื่ออิงก็หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ขึ้นมาสวม เนื้อผ้าฝ้ายหยาบกระด้างให้สัมผัสที่แตกต่างจากเสื้อผ้าอ่อนนุ่มเบาสบายที่เธอเคยสวมใส่ในชีวิตก่อน แม้ว่ามันจะไม่ได้นุ่มสบาย แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด 

จื่ออิงรวบผมขึ้นเป็นมวยสูง ปอยผมบางส่วนตกลงมาคลอเคลียต้นคอ เส้นผมที่ยังเปียกชื้นทำให้มีหยดน้ำไหลรินลงมาตามลำคอเย็นวูบ เธอใช้มือปัดมันออกลวก ๆ ก่อนจะยืดแขนขึ้นสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“อ่า… รู้สึกสบายตัวจริง ๆ”

หญิงสาวพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง เดินออกจากห้องอาบน้ำไปด้วยความรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย ทุกย่างก้าวรู้สึกเบาสบายขึ้น ราวกับว่าตอนนี้เธอพร้อมจะเผชิญหน้ากับชีวิตใหม่อย่างเต็มที่