ตอนที่9เข้าครัวเตรียมอาหาร

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ดวงอาทิตย์ก็ลอยอยู่กลางศีรษะ จื่ออิงยืนเช็ดผมพลางครุ่นคิดว่าเธอควรจะทำอะไรสักอย่างก่อนที่คนทั้งสองจะกลับมา อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องปล่อยให้ตัวเองมีเวลาคิดฟุ้งซ่าน สิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือการทำความสะอาดห้องนอนที่เธอฟื้นขึ้นมา

คิดได้ดังนั้นก็รีบรวบผมยาวที่ยังหมาดขมวดขึ้นเป็นมวยกลางศีรษะ เพื่อไม่ให้เกะกะเวลาทำความสะอาด จากนั้นจึงสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องนอน

ซึ่งสภาพของห้องนอนนั้น ในตอนนี้ไม่น่ารื่นรมย์เท่าไหร่ จื่ออิงยืนมองไปรอบ ๆ ห้อง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ห้องนี้ทั้งดูมืดทึบและเต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ จับตัวเป็นคราบตามขอบหน้าต่างและข้าวของต่าง ๆ แสงแดดจากภายนอกลอดผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ของบานหน้าต่างไม้เก่าที่มีคราบฝุ่นจับเป็นชั้น ๆ ทำให้บรรยากาศภายในห้องดูอับชื้นและหม่นหมอง ทุกมุมเต็มไปด้วยหยากไย่ พื้นปูนขัดหยาบเต็มไปด้วยเศษฝุ่น รอยดิน และคราบสกปรกเกาะติดแน่น ราวกับไม่เคยทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน ไหนจะเตียงเตาที่ตั้งอยู่ชิดผนังห้องก็เต็มไปด้วยเศษฝุ่นและคราบเขม่าจากเตาผิงข้างใต้

แค่คิดว่าจะต้องนอนในสภาพแวดล้อมแบบนี้ เธอก็ขนลุกซู่ขึ้นมาในทันที

"ไม่ไหว แบบนี้นอนไม่หลับแน่ ๆ"

จื่ออิงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นสูงเดินไปเปิดหน้าต่างออกกว้าง ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาทันที พาเอากลิ่นอับภายในห้องออกไปบางส่วน มือเล็กดึงผ้าม่านผ้าฝ้ายสีหม่นลงมา ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายจนหญิงสาวรีบเบือนหน้าหนียกมือขึ้นปิดจมูก 

"แค่ก ๆ โอ๊ย ฝุ่นเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..."

จื่ออิงไอโขลกออกมา ยกมือขึ้นปัดฝุ่นที่คละคลุ้ง แต่ถึงแม้จะบ่นแต่ก็ยังไม่หยุดทำงาน หญิงสาวปลดผ้าม่านที่หมองจนแทบจะจำสีเดิมไม่ได้ หอบผ้าห่มเก่า ๆ และกองเสื้อผ้าสกปรกที่สุมอยู่ตรงมุมห้องทั้งหมดออกไปซัก จากนั้นก็มาจัดการกับฟูกนอนและเสื่อฟางบนเตียงเตา ทั้งสองชิ้นเต็มไปด้วยฝุ่นและกลิ่นอับ จึงนำออกไปผึ่งแดดด้านนอก หมอนที่เริ่มส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์จากการใช้งานมานานก็ถูกนำไปตีกระจายฝุ่น ก่อนแขวนตากแดดตากลมเอาไว้เพื่อลดกลิ่น

ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องทุกชิ้น จื่ออิงเช็ดล้างทำความสะอาดอย่างตั้งใจ ไม่เว้นแม้แต่เตียงเตาที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่น หญิงสาวใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดถูซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยากไย่ตามมุมห้องและขื่อไม้ที่สะสมมานานก็ถูกปัดออกจนหมด

สุดท้ายคือพื้นห้อง ฝุ่นผงและเศษดินที่ติดอยู่ตามร่องพื้นปูนขัดหยาบถูกกวาดออกจนเกลี้ยง จากนั้นหญิงสาวใช้ผ้าขี้ริ้วชุบน้ำบิดหมาดถูซ้ำอีกครั้งจนพื้นสะอาดไร้คราบไคล กลิ่นอับที่เคยอวลอยู่ในห้องค่อย ๆ จางลง แทนที่ด้วยความสดชื่นจากอากาศที่ถ่ายเทได้ดีขึ้น 

ในที่สุดห้องที่เคยเต็มไปด้วยฝุ่นและความอึดอัดอึมครึมก็ดูโปร่งโล่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ลมเย็นจากภายนอกพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ พาเอากลิ่นอับเก่า ๆ ออกไปจนหมด ทำให้บรรยากาศในห้องสดชื่นปลอดโปร่งขึ้น

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จื่ออิงยืนเท้าสะเอวมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความรู้สึกพึงพอใจ ทุกอย่างสะอาดขึ้นกว่าตอนแรกมาก ผ้าม่านที่เคยหมองถูกซักจนสะอาด ฟูกนอน หมอน และผ้าห่มที่ผ่านการผึ่งแดดจนแห้งสนิทก็ดูนุ่มฟูขึ้น แถมยังมีกลิ่นแดดอ่อน ๆ ติดอยู่ เตียงเตาที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยฝุ่น ตอนนี้ก็สะอาดสะอ้านปราศจากคราบสกปรก

"เฮ้อ...เสร็จสักที เหนื่อยชะมัด"

จื่ออิงพึมพำกับตัวเองพลางยืดแขนขึ้นสุด ขับไล่ความเมื่อยล้าจากการลงแรงทำความสะอาดตลอดช่วงบ่าย แล้วทิ้งตัวลงนั่งพักบนเตียงเตาอย่างหมดแรง

หญิงสาวกวาดตามองรอบห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า

"แบบนี้สิ น่านอนขึ้นเยอะ"

เธอพึมพำกับตัวเองอย่างพอใจ มือแตะลงบนฟูกนอนที่ตอนนี้นุ่มกว่าตอนแรกหลายเท่า รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงแดดที่ซึมเข้าไปในเนื้อผ้า 

คืนนี้...เธอคงจะนอนหลับสบายขึ้นแน่ ๆ 

สายลมเย็นพัดผ่านผิวกาย ทำให้จื่ออิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานเล็ก แสงแดดจ้าของช่วงบ่ายค่อย ๆ อ่อนลง เปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดงที่แต่งแต้มทั่วขอบฟ้า เงาของต้นไม้สูงเริ่มทอดยาวลงบนพื้น บ่งบอกว่าล่วงเข้าเวลาเย็นมามากแล้ว

"เย็นมากแล้วหรือนี่..."

จื่ออิงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเย็นมากแล้ว จื่ออิงจึงรีบเข้าครัวเพื่อไปทำอาหาร เพราะสองพ่อลูกคงใกล้จะกลับมาแล้ว ยอมรับว่าภายในใจของเธอรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับพวกเขาอย่างไรดีเมื่อต้องเผชิญหน้ากัน โดยเฉพาะเมื่อจู่ ๆ เธอที่ใช้ชีวิตเหมือนคนเสียสติมานาน กลับหายดีแล้วยังลุกขึ้นมาทำตัวเหมือนคนปกติ 

แต่ช่างเถอะ คิดมากไปตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เรื่องนี้คงต้องยกเอาไว้ก่อน คงต้องแก้กันไปตามสถานการณ์ อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องเริ่มจากการทำเรื่องง่าย ๆ ก่อน และการทำอาหารไว้รอท่าย่อมเป็นเรื่องที่สมควรทำที่สุด

การเตรียมอาหารเย็นเอาไว้น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ที่เธอคิดออก มันคงจะช่วยให้การเผชิญหน้ากันครั้งแรกของพวกเขาไม่อึดอัดจนเกินไป กระมัง

"ทำอาหารให้เสร็จ แล้วค่อยคิดเรื่องอื่นต่อก็แล้วกัน"

จื่ออิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเร่งฝีเท้าไปยังห้องครัว พร้อมเริ่มต้นบทบาทใหม่ในบ้านหลังนี้

แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลย หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องครัวอย่างลังเล ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องเข้าครัวในยุคที่เธอไม่คุ้นเคย ไม่มีเตาแก๊ส ไม่มีไมโครเวฟ ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใด ๆ มีเพียงเตาอิฐโบราณที่ต้องใช้ฟืนก่อไฟเพื่อประกอบอาหาร 

จื่ออิงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเดินไปเปิดฝาถังข้าวที่เหลือเมล็ดข้าวอยู่เพียงหนึ่งกำมือ สายตากวาดมองเสบียงที่พอจะมีอยู่ ก็เห็นเพียงเผือกหัวเล็ก ๆ ในตะกร้าสองสามหัว น้ำมันหมูติดก้นโหล และเกลืออีกเพียงหยิบมือเท่านั้น แค่นี้คงไม่พอจะทำอาหารให้คนสามคนได้กินอิ่มท้องได้แน่  

ริมฝีปากอิ่มขบเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเป็นมื้อเย็นดี ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกเมนูที่พอจะทำได้ด้วยวัตถุดิบที่มีอยู่ และดูเหมือนจะเข้าท่าที่สุดแล้ว นั่นคือต้มโจ๊กใส่เผือก อย่างน้อยการต้มข้าวกับเผือกให้นุ่มแล้วเติมเกลือสักหน่อย ก็น่าจะช่วยให้อิ่มท้องไปได้อีกมื้อหนึ่ง

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว จื่ออิงจึงหยิบฟืนแห้งขึ้นมายัดเข้าไปในช่องด้านล่างของเตา จากนั้นจึงจุดไม้ขีดไฟ แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด ไม้ขีดไฟอันแล้วอันเล่าถูกจุดขึ้น แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเปลวไฟยังไม่ทันได้แตะต้องเนื้อฟืนมันก็ดับมอดลง และมือของเธอเริ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าดำ

หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น พยายามลองดูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เป็นผล 

"เฮ้อ..."

จื่องอิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความจริงแล้วการจุดเตาไฟไม่น่าจะเป็นเรื่องยากขนาดนี้ แต่พอได้ลองทำด้วยตัวเองแล้วมันกลับไม่ง่ายเลย

หลังจากครุ่นคิด เธอเริ่มมองหาเชื้อไฟที่ติดไฟง่ายกว่าเดิม สายตาเหลือบไปเห็นเปลือกข้าวโพดแห้งที่วางกองอยู่ใกล้ ๆ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอจุดไฟได้ง่ายขึ้น จื่ออิงจึงรีบหยิบมันมาใส่รวมกับกิ่งไม้เล็ก ๆ ก่อนจะลองจุดไฟใหม่ คราวนี้เปลวไฟสีส้มค่อย ๆ ลามเลียไปตามเปลือกข้าวโพดแห้ง เธอเป่าลมเบา ๆ ช่วยเร่งไฟ จนในที่สุดเปลวไฟก็ลุกโชนขึ้น

"สำเร็จ"

จื่ออิงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบเติมฟืนลงไปเพิ่ม จากนั้นก็ลุกขึ้นเปิดฝากระทะที่ภายในยังเหลือน้ำซุปกระดูกหมูเมื่อเช้าอยู่ เธอเติมน้ำสะอาดเพิ่มลงไปพอประมาณ ก่อนจะปิดฝาทิ้งไว้ให้เดือด

จากนั้นจึงหันไปหยิบเผือกจากตะกร้า นำมาปอกเปลือกอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหั่นเป็นลูกเต๋าขนาดพอดีแล้วล้างน้ำจนสะอาด

เสียงน้ำเดือดดังขึ้นเป็นฟองปุด ๆ เมื่อเห็นว่ากำลังเดือดได้ที่ จื่ออิงจึงเทข้าวขาวที่ล้างสะอาดแล้วลงไป ตามด้วยเผือกที่หั่นเตรียมไว้ โรยเกลือลงไปเล็กน้อยแล้วปิดฝา ทิ้งไว้ให้ทุกอย่างค่อย ๆ เปื่อยนุ่ม

เพียงไม่นาน กลิ่นหอมของข้าวที่กำลังแตกตัวผสมกับกลิ่นเผือกอ่อน ๆ ก็ลอยฟุ้งไปทั่วห้องครัว 

"จื่ออิง"