เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 8
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-06 16:59:47Chapter 8
ปึก!ปึก!ปึก!
“ฮื่อ ๆ”
“อ๊า” เสียงเนื้อกระทบเนื้อพร้อมกับเสียงครางหยาบโลนแข่งกับเสียงร้องไห้ดังไปทั่วอุโมงค์ มือหนาจับสะโพกของหญิงสาวแน่นแล้วโถมแรงกายใส่ไม่ยั้ง ร่างเล็กสั่นระริกเกร็งตัวอย่างหนัก เรี่ยวแรงที่เคยมีหดหายไม่อาจจะต้านการกระทำซาตานร้ายได้
“โอ้วว” จอมเถื่อนครางออกมาอย่างไม่ไหว เขาเร่งเอวกระทั้นถี่แล้วจับสองขาของโมนาพาดบ่า กรามแน่นขบเข้าหากันข่มอารมณ์กระสันที่กำลังลุกกระพรือขึ้น ร่างหนาเคลื่อนไหวราวกับคลื่นลมโหมกระหน่ำ เสือกเสยความอลังการเข้าหาใบหน้าแดงก่ำความสุขสมปนเสียดเสียวทำเอาคนร่างใหญ่ครวญครางไม่หยุด
“อ๊า” เอวสอบตอกอัดเสียวสะท้าน ร่างกายคนเถื่อนถึงกับขนลุกซู่เมื่อเขาใกล้จะแตะความสุขสม ทุกการจ้วงแทงแก่นกายเข้าไปในความอ่อนนุ่ม ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทุกการกระทำ ยอดถันที่เคยสีหวานบัดนี้แดงเถือกบวมเป่งเพราะฝีมือเขา
“ฮึก!” หญิงสาวได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มไหลริน ร้องไห้ออกมาอย่างร้าวในหัวใจ
ปึก!ปึก!ปึก!
“อ๊า...” คนร่างใหญ่เร่งความเร็วความเสียวพรั่งพรูจนเขาแตะขอบสวรรค์กระตุกเกร็งกระแทกเน้น ปล่อยลาวาขาวขุ่นเข้าไปในร่างกายของหญิงสาวทุกหยดหยาด ความสุขสมที่คริสเตียนได้รับแต่คนใต้ร่างกลับแสนทุกข์ทรมาน
“พอ...สักที” โมนาเอ่ยเสียงแหบแห้ง คริสเตียนยิ้มร้ายแล้วเริ่มจังหวะเอวสอบอีกครั้ง
“เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ”
“ไอ้คนสารเลว...”
“นายครับ!” เสียงตะโกนของลูกน้องพร้อมกับฝีเท้าหนักๆวิ่งเข้ามาในอุโมงค์ คริสเตียนถอดแก่นกายจากคนร่างเล็กอย่างหงุดหงิด ดึงกางเกงของตนขึ้นเเล้วถอดเสื้อสูทสวมใส่ให้โมนา
ตึก!ตึก!ตึก!
“นายครับ”
“มีอะไร?” คริสเตียนหันไปจ้องลูกน้องคนสนิทที่วิ่งมาหา แล้วปรายตามองคนร่างที่นอนคุดคู้อยู่พื้นเย็นเฉียบ
“ตำรวจมาแล้วครับนาย” พีระเอ่ยกับผู้เป็นเจ้านายก่อนจะจ้องมองคนร่างเล็กที่พยายามหยัดกายลุกขึ้น เธออยู่ชุดสูทท่อนขาเรียวสวยมีเลือดเปรอะเปื้อนน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด ไม่เอ่ยถามก็รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าโดนกระทำอะไรมา
“มาแล้วยังไง?”
“ผมว่าเรารีบไปก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่โตไปมากกว่านี้ดีกว่า การที่มีตำรวจมาวุ่นวายก็ไม่ใช่เรื่องดีนาย”
“แล้วกูต้องกลัวตำรวจด้วยเหรอ?”
“ผมรู้ว่านายไม่กลัว แต่ถ้ามีเรื่องกับตำรวจก็ไม่ดีครับนาย”
“มันก็จริง ตอนนี้กูยังไม่อยากจะฆ่าใครเพิ่ม งั้นกูยิงผู้หญิงคนนี้เสร็จเราก็ไปเลย”
“ผมว่าเก็บไว้หลอกล่อพ่อแม่เธอมาดีกว่า” พีระเอ่ยขึ้น
“ทำไมกูต้องเก็บมัน” คริสเตียนเอ่ยเสียงขุ่นพร้อมกับมองคนร่างเล็กที่เขาเพิ่งเสพสุขกับร่างกายของเธอ
“เอาไว้ล่อดีกว่าฆ่าทิ้งครับนาย ถ้าจะล้างโคตรมันเราต้องเก็บไว้ก่อน”
“ไอ้พวกระยำ ไอ้พวกสารเลว” โมนาเอ่ยอย่างแค้นใจ ใช้มือกุมท้องของตัวเองเอาไว้
“หุบปากของเธอไปซะ!”
“ไอ้คนระยำ ฉันขอให้แกไม่ตายดี”
ปึก!
“โอ้ย” คริสเตียนใช้สันมือฟาดลงที่ต้นคอของโมนาแรงๆจนเธอล้มไปกองกับพื้นสลบเมือดทันที
“ลากตัวมันไป”
“ครับนาย” ลูกน้องคนสนิทอุ้มร่างที่ไร้สติของโมนาขึ้นสู่อ้อมแขนเดินออกไป คริสเตียนมองตามหลังแล้วแสยะยิ้มออกมา
รถหรูแล่นเข้าไปด้านหลังคฤหาสน์ มันเป็นบ้านพักที่ถูกแยกไว้ต่างหาก พีระอุ้มร่างของโมนาเดินตรงไปในห้องนอนห้องเล็กของบ้าน
“มึงจะเอามันไปไว้ไหน?”
“นอนห้องเล็กครับนาย”
“ดี รีบเอามันไปไว้ข้างใน จะได้ไปกันสักที”
“ครับนาย”
“ขังมันไว้แล้วไปจัดการไอ้ประยุทธกับไอ้ประวิทย์ไอ้เอกภพและอีกหลายๆคน ไอ้พวกสารเลวมันต้องเจอกับกู”
“ครับนาย”
------------------------------------------
โมนา...
ฉันไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน มารู้สึกตัวอีกทีฉันก็นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ความรู้สึกแรกที่รับรู้ที่ฉันเจ็บที่ต้นคอมาก ฉันจับที่ต้นคอของตัวเองเบา ๆ แล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ
มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มาก มีไฟดวงเล็กส่องสว่าง ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งรู้สึกเจ็บแปลบกลางใจกลางความสาว
“ซี๊ด!” ฉันยกมือขึ้นมากุมท้องของตนเอง มันจุกมันเจ็บน้ำตาของฉันล่วงริน เมื่อคิดได้ว่าฉันโดนกระทำอะไรมา
“ฮึก!” ฉันปล่อยน้ำตาของตัวเองไหลรินอาบแก้ม เมื่อคิดถึงความอัปยศที่ผู้ชายที่กระทำต่อฉัน ฉันสำรวจร่างกายของตัวเอง ฉันอยู่ในชุดสูทสีดำของผู้ชายใจร้ายคนนั้น
ฉันรีบถอดแล้วเหวี่ยงมันลงพื้นยังไม่ใยดี จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เผื่อจะมีเสื้อผ้าที่พอจะสงสัยหนีออกไปได้ ฉันต้องใส่เสื้อผ้าที่มันทะมัดทะแมง เวลานี้เสื้อผ้าจะได้ไม่เป็นอุปสรรคในการหลบหนีของฉัน
พอเปิดเข้าไปก็มีเสื้อเชิ้ตแล้วก็พวกกางเกงบ็อกเซอร์ ฉันรีบหยิบมาสวมใส่ ฉันมองนาฬิกาที่แขวนที่ผมนังห้องบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว ฉันเดินไปที่ประตูแล้วบิดลูกบิดเพื่อจะออกไป มันบิดได้แต่มันเปิดไม่ได้ คนสารเลวคงจะขังฉันเอาไว้ในห้องนี้แน่ ๆ
“ปล่อยฉันออกไป” ฉันทุบประตูรัว ๆ แต่ข้างนอกก็เงียบกริบไม่มีใครเปิดประตูให้ฉันเลย ฉันเดินไปมาในห้องหน้าต่างก็ไม่มีให้เปิดออกไป แต่มีประตูอีกบานอยู่ผนังห้องฉันรีบเดินจะไปเปิดแต่มันก็เกิดเสียงดังอยู่ที่ลูกบิดประตูเสียก่อน
ฉันถอยหลังในขณะที่ประตูเปิดออกปรากฏชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา เป็นผู้ชายใจร้ายคนเดิมคนที่เขากระทำเลวทรามกับฉัน เนื้อตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเดินตรงมาหาฉัน
“กะ...แกจะทำอะไรฉัน”
บทล่าสุด
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 35 ️จบบริบูรณ์️
Chapter 35ตอนแรกฉันกับสามีเราจะไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณแดเนียล แต่พ่อฉันกับพ่อวิคเตอร์ไม่ยอม จนฉันต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาที่กรุงเทพ คนที่ทะเลาะกันมาตลอดทางเห็นจะเป็นพ่อเอกพงศ์กับพ่อวิคเตอร์ ฉันเเทบจะกรอกตามองเป็นพันรอบ“ผมกับโมนาจะย้ายไปอยู่บ้านเล็กนะครับ”“ไม่เอา โมนาต้องไปอยู่บ้านแสงสุริยะ” พ่อโพล่งขึ้น“บ้านมึงพังหมดแล้วนะไอ้เอกพงศ์ มึงจะให้ลูกกับหลานไปอยู่ยังไง?”“ลูกกูมีธุรกิจที่สระบุรี”“แต่กูไม่ให้โมนาไป เธอต้องอยู่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานของกูอยู่ที่นี่”“คาเตอร์ก็เป็นหลานของกูเหมือนกัน ไปเลี้ยงอยู่ที่โน่นอากาศก็ดีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”“มึงกับกูใครรวยกว่ากัน ใครจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้หลานได้มากกว่ากัน”“กูกับลูกก็รวยเหมือนกันนั่นแหละ”“เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ให้ลูกเขาตัดสินใจเองเราเป็นปู่เป็นย่าเป็นตาเป็นยาย เราไม่มีสิทธิ์ไปบีบบังคับลูกเข้าใจไหมคะ ลองใช้สติลองใช้สมองอันน้อยนิดของพวกคุณคิดดูนะคะว่าสิ่งไหนที่ลูกกับหลานจะมีความสุข เราก็ควรทำตาม เราไม่ควรบังคับพวกเขา ให้เขาตัดสินใจเอง” แม่เซลีนรีบเอ่ยแทรก“แต่โมนาอยากอยู่ที่นี่ โมนาอยากอยู่กับคริสเตียน โมนาอยากอยู่ใกล้ ๆ เพื่อ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 34
Chapter 34“ทำไมบ้านอยู่ในสภาพนี้วะ” วิคเตอร์มองสภาพบ้านที่เละเทะเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา ปลอกกระสุนเกลื่อนเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ชายฉกรรจ์นับสิบช่วยกันขนศพที่ถูกยิงขึ้นเรือ“แล้วโมนาล่ะ” เอกพงศ์รีบเดินเข้าไปสำรวจ พลางกวาดสายตามองหาบุตรสาว“หรือว่าโดนยิงตายกันหมดแล้ว” โนอาห์เอ่ยยิ่งทำให้ชายทั้งสองใบหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นอย่างไม่อาจปรามได้“ถ้าโมนาตายนะ เป็นความผิดของพ่อเป็นความผิดของคุณแล้วก็คุณ” อลิสชี้ไปที่ทุกคนพร้อมกับทำใบหน้าเรียบนิ่งเธออยากจะรู้อากัปกิริยาของทั้งสามว่าเป็นอย่างไร เอกพงศ์วิคเตอร์และโนอาห์ถึงกับหน้าซีดเผือดมากกว่าเดิม เมื่อได้ฟังและคิดตามคำพูดของอลิส“ถ้าโมนากับพี่ชายของลูกเสียไปจริง ๆ นั่นเท่ากับว่าเราเสียหลานของเราไปด้วย”“ใช่ค่ะ!”“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าพ่อไม่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง พ่นคำพูดร้าย ๆ ใส่คริสเตียน พ่นคำพูดแย่ ๆ พูดถึงโมนาในทางที่ไม่ดี คริสเตียนก็คงจะไม่หนีมาพร้อมกับโมนา”“ใช่ค่ะ มันเป็นความผิดของพ่อด้วย”“พ่อรู้ พ่อผิดเองพอรู้ตัวดี ทิฐิในหัวใจของพ่อที่มันมีมากล้นจนไม่อาจมองโมนากับลูกเป็นคนในครอบครัวของเราได้ พอมาถึงตอนนี้พ่อกล
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 33
Chapter 33คริสเตียนสาดกระสุนใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ได้เกรงกลัว เป็นจังหวะเดียวที่ลูกน้องคนสนิททั้งสองวิ่งเข้ามาแล้วสาดกระสุนใส่ไม่ยั้งเพราะความชะล่าใจหลาย ๆ อย่าง มันทำให้ทั้งสองไม่ได้ระวัง พอมารู้ตัวอีกทีผู้เป็นนายก็ถูกจู่โจมแล้วปัง!ปัง!ปัง!“อ้าก!” ร่างชายฉกรรจ์ล้มลงราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล คริสเตียนยิงสวนในขณะที่โมนาตะเกียกตะกายเพื่อไปหลังบ้านเฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากหว่างขา“คะ...คริสเตียน” โมนาเอ่ยเสียงเบา จ้องมองสามีที่กำลังสาดกระสุนใส่ฝ่ายตรงข้าม“หลบเข้าไปในห้องเล็ก!” คริสเตียนหันมาสั่งโมนา“ค่ะ” โมนารู้สึกเจ็บหน่วงพยายามตะเกียกตะกายพาร่างของตัวเองเข้าไปในห้องเล็กใต้บันได เธอกัดฟันกรอดกำมือตัวเองแน่นเมื่อความเจ็บปวดเริ่มแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว น้ำสีใสที่ไหลออกมาเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้วปัง!ปัง!“มึงกล้ามาก ไอ้พวกระยำ!” พีระสาดกระสุนใส่ร่างลูกน้องอีริคอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนของเขาจะน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมเขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองเป็นอะไรไป ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยอม“คนมีเพี
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 32
Chapter 32“พ่อถูกยิง ผมว่าพ่อกับ...เอ่อ...คนพวกนั้นไปหาหมอดีกว่า” คริสเอ่ย“พ่อว่าพ่อไปช่วยด้วยดีกว่า พ่ออยากรู้ความจริงด้วยว่ามันส่งลูกของมันไปตามล่าโมนาที่ไหน” วิคเตอร์กุมต้นแขนข่มความเจ็บปวดเอาไว้“ผมรู้ครับว่ามันไปที่ไหนกันเดี๋ยวผมแชทไปบอกคริสเตียนเอง อ๋อ! ผมลืมไป เดี๋ยวส่งไปในไลน์กลุ่มดีกว่า อลิสกับคริสโตเฟอร์ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ถ้าบอกช้าผมได้หูขาดเป็นแน่”“พวกลูกรู้หมดหรอว่าสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน”“รู้สิครับรู้หมดทุกคน แม่ก็รู้ด้วยนะว่าสองคนนั่นอยู่ที่ไหน”“เชี่ย” วิคเตอร์ถึงกับสบถออกมา ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาถูกแหกตามาตลอดหรือเนี่ย“พ่อกับพวกนั้นรีบไปโรงบาลเถอะ เดี๋ยวเขาจะตายห่าก่อน ผมจะส่งโลเคชั่นที่พวกไอ้คริสเตียนอยู่ให้ทีหลัง”“ส่งมาก่อนจะได้รีบไปช่วย”“ไปรักษาตัวก่อนจะส่งให้”“ชักช้าเกินไปจะไม่ทันการณ์ อีกคนโดนยิงอีกคนโดนเหล็กเสียบคา ต่อให้ไปถึงก็ไม่รอดหรอก เลือดหมดตัวตายก่อนพอดี เอาเป็นว่ารีบไปรักษาตัว ให้หมอผ่าตัดหรือให้หมอเย็บแผลให้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไป”“แต่...”“เชื่อผม ไปรักษาก็ไม่เกินสองชั่วโมงหลังจากนั้นก็นั่งเครื่องไปที่ภูเก็ต ไอ้เวรนั่นมันคงจะยังไม่ท
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 31
Chapter 31“วันนี้มีของไปส่งให้เสี่ยเอเดน ผมจะไปเองนะพ่อ” คริสเอ่ย ตั้งแต่พี่ชายจากไป เขาก็เป็นคนที่สานต่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานที่เกาะไข่มุก หรืองานอยู่ที่กรุงเทพฯเขาก็รับต่อหมดถึงแม้ว่าอายุจะยังไม่มาก แต่เขาก็จัดการทุกอย่างได้ดีและเรียบร้อยเสมอ“พ่อไปด้วย!”“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะจัดการเอง”“ไม่ ๆ พ่อไม่ยอมให้ลูกไปเสี่ยงคนเดียวหรอก”“แต่มันเสี่ยงนะครับ”“พ่อไม่เคยกลัว” วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น ส่วนบุตรสาวบุตรชายฝาแฝดไม่สนผู้เป็นบิดาแม้แต่น้อย แม้แต่ภรรยาที่นั่งอ่านหนังสือก็เฉยเมยไม่สนใจ“จะดีเหรอครับ”“ดีสิ...” วิคเตอร์พูดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากภรรยา แต่ทว่าเซลีนกลับไม่สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย ให้ตายสิ! เขาต้องมาเรียกร้องความสนใจผู้เป็นภรรยาราวกับหนุ่มสาวแรกรุ่นหรือเนี่ย วิคเตอร์คิดอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาของเซลีนที่จะหันมาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเขารู้สึกเฟลมากพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมกับพลที่หัวเราะคิกคักชอบใจ มันยิ่งสร้างความโกรธให้กับเขาเป็นอย่างมาก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังมาหัวเราะชอบใจ เขาอยากจะตะบันหน้าลูกน้องคนสนิทเสียจริง“ไอ้เชี่ยสองตัวเนี่ยมึงเป็นเ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 30
Chapter 30เพล๊ง!ปึง!โคร้ม!“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ทำไมถึงยังไม่เจออีก” เอกพงศ์สบถออกมาอย่างโมโห พร้อมกับปาข้าวของลงพื้น“หรือว่าโมนาจะหนีอยู่กับคริสเตียนคะ” รตีเอ่ยยิ่งทำให้เอกพงศ์โมโหมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะส่งคนออกไปตามหาหรือสืบข่าวบุตรสาว ก็ไม่มีวี่แววเลย“ไอ้ตระกูลเส็งเคร็งมึงเจอกูแน่” เอกพงศ์เอ่ยอย่างอาฆาตแค้น“อย่าเพิ่งไปอะไรพวกเขาเลยนะคะ ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ”“คุณรตี!!” เขาเสียงห้วนใส่ภรรยาอย่างไม่พอใจ“ใจเย็นบ้างเถอะค่ะ อย่าให้ความแค้นมาบังตาบังใจจนมืดบอดเลย”“หึ! ลูกเราเจ็บเพราะใคร ลูกน้องมากมายตายเพราะใคร?”“เพราะทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ถ้าทุกคนยอมถอยทุกอย่างมันจะดีเอง แต่ยิ่งแรงใส่กันทั้งสองฝ่าย เรื่องราวมันก็จะมีแต่ลุกลามใหญ่โตขึ้นมามากกว่าเดิม” รตีเอ่ยอย่างท้อในหัวใจ บางครั้งก็นึกเบื่อหน่ายในคำว่าสองตระกูลไม่ถูกกัน ถ้ามันไม่มีสิ่งนี้ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่าเดิม“ฉันจะไปหาโนอาห์”“รตีไปด้วยค่ะ” รตีเอ่ยแล้วเดินไปพร้อมสามี@โรงพยาบาลโนอาห์นั่งอยู่บนเตียงพลางทอดสายตามองวิวที่หน้าต่าง อาการของเขาดีมากแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ เขากำลังคิดถึงคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ คนพวกนั้นเป็นใครกัน....หญิง
บางทีคุณอาจจะชอบ
เหนือมาเฟีย
MaNIE-STORY3.8K viewsใคร่รักมาเฟีย
โนเนจัง4.1K viewsสาวใช้มาเฟียตาบอด
ceres13.7K viewsเด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
ลำเจียก22.1K viewsLegacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ
Hz.Bloom74 viewsHeartless Stakes เดิมพันรักมังกรไร้ใจ
Hz.Bloom4.7K viewsขย้ำรักมาเฟีย
นิยายของเนม17.5K viewsมาเฟียทวงสิทธิ์รัก
วรนิษฐา / Miss sexy409 views
