บทที่ 1

นานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านหลังนี้ กลับมาทีไรก็คิดถึงแม่ที่จากไปเขาถึงไม่ค่อยอยากกลับมาที่นี่ ถ้าแม่ยังอยู่เขาคงไม่โทษตัวเองที่ดูแลท่านไม่ดี คนที่ทำร้ายแม่ต้องได้รับผลกรรมจนสาสม

ขึ้นมาไม่นานภูเบศก็ออกจากบ้านไปสถานที่ที่ทำให้เขาลืมเรื่องเศร้าๆ ได้

"ว่าไงยังอยู่ดีไหมมึง"

"ไม่ได้เจอกันนานยังปากไม่ดีเหมือนเดิมนะ มึงมาตั้งแต่เมื่อไรวะ" 

"มาถึงเมื่อตอนเย็น ว่าแต่ที่นี่ดูดีขึ้นเยอะเลยนี่" ชายหนุ่มสังเกตโดยรอบว่าเหมือนทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป นี่เขาไม่ได้กลับมานานเท่าไรแล้วเนี่ย

"เสี่ยสั่งให้ปรับภูมิทัศน์ใหม่" เสี่ยที่พูดถึงก็คือพ่อของภูเบศนั่นแหละ เพราะสถานที่แห่งนี้ยังอยู่ในเครือข่ายของภูริ และคนที่ภูเบศทักก็คืออัศวินเป็นเจ้าของสถานบันเทิงครบวงจรของที่นี่ แต่ก็ยังอยู่ในเครือข่ายของภูริเพราะถ้าอยากอยู่รอดก็ต้องมีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง

"ว่าแต่มึงเถอะไม่เจอกันนานมีเมียกี่คนแล้ววะ"

"หึหึ ถามเป็นคนแล้วกูจะตอบมึงได้ไหมล่ะ"

"ไม่ใช่ว่าในนี้มึงฟันหมดแล้วนะ"

"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวกูจะให้คนเรียกเด็กใหม่มาให้" ว่าแล้วอัศวินก็ชูนิ้วขึ้นมาเพื่อเรียกให้ลูกน้องเข้ามาหา

"ขอเป็นเด็กใหม่นะ ต่อจากมึงกูไม่เอา"

"ไอ้นี่ เพื่อนกันกินด้วยกันจะเป็นไรไป"

"กูกลัวว่าเครื่องมันจะหลวมก่อนน่ะสิ"

"ฮ่าาๆ ค่อยฟังเข้าหูหน่อย"

ไม่นานเด็กใหม่ 2-3 คนก็เดินตรงเข้ามา ไหว้ลงแนบอกนายหัวภูเบศ ยิ่งรู้ว่าเขาคือบุตรชายคนโตของเสี่ยภูริสาวๆ แทบอยากจะสิงร่างเลยแหละ

"สวัสดีค่ะเสี่ย"

"เสี่ยขา" แต่ละคนช่างออดอ้อน

"วันนี้ใครมีทีเด็ดอะไรก็งัดมาใช้ให้หมดเลยนะ ห้องนี้กูยกให้มึง" สิ้นเสียงของอัศวินพร้อมกับประตูห้องที่ถูกปิดลง

"ปล่อยฉันไปนะพวกแกต้องการอะไรก็บอกมาสิ ฉันจะให้เสี่ยจัดการให้" และในเวลาเดียวกันนั้นก็มีเสียงผู้หญิงร่ำให้ตะโกนแทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาอยู่แล้ว เพราะเธอหวาดกลัวสถานที่แห่งนี้ โรงไม้เก่าๆ ที่เก็บไม้ไม่รู้ว่าจะมีงูหรือมีสัตว์มีพิษอยู่ในห้องนี้ด้วยไหมมันไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยเลย แต่จะหาทางออกก็ไม่ได้เพราะมันถูกปิดจากด้านนอกทั้งหมด

อีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"ตายหรือยังวะ" ตั้งแต่จับเธอเข้าไปขังไว้ข้างในก็ได้ยินเสียงตลอด แต่ตอนนี้เสียงขาดหายไปเกือบชั่วโมงแล้ว

"กูว่าคงหมดฤทธิ์แหละ พรุ่งนี้ค่อยเปิดเข้าไปดู"

เช้าวันต่อมา..

"ยังมีแรงลุกขึ้นมาอีกเหรอ แล้วนี่มึงจะไปไหน" อัศวินที่นั่งรออยู่ข้างนอก เห็นเพื่อนเปิดประตูออกมาแต่เช้าเลย

"กูจะไปปางไม้หน่อย"

"ตกลงมึงอยู่ใต้หรืออยู่เหนือเนี่ย" เรื่องธุรกิจของภูเบศ อัศวินรู้ทุกอย่าง รู้มากกว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเพื่อนด้วยซ้ำ เพราะภูริรู้แค่ว่าลูกชายมีธุรกิจทางภาคใต้ ส่วนทางภาคเหนือเขาเก็บไว้ตบตาพ่อ

"มึงไม่ต้องรู้หรอกน่า" หลังจากที่ภูเบศออกไปแล้วอัศวินก็มองเข้าไปในห้องที่จัดให้เพื่อนเมื่อคืนนี้ แต่ไม่เห็นสาวๆ ที่ถูกจัดมาให้ แล้วไปไหนหมดเนี่ย

เขาเลยเรียกลูกน้องมาถาม และได้ความว่าสาวๆ ถูกไล่ออกไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว

"ทำไมวะ? อุตส่าห์เลือกแต่ของดีๆ มาให้แล้วนะ"

ขณะที่นั่งรถมาขึ้นเครื่องภูเบศก็โทรติดต่อไปทางลูกน้อง

>>{"เจอมันหรือยัง"} เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้เขาต้องรีบออกมา ลูกน้องโทรติดต่อมาบอกว่าผู้หญิงที่เขาจับตัวไปตอนนี้หายออกไปจากโรงเก็บไม้

    {"ยังไม่เจอเลยครับ ตอนนี้กำลังให้คนหาลึกเข้าไปในป่าอีกหน่อย"}

>>{"กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้มันหนีออกมาได้"}

   {"ขอโทษครับนายหัว ไม่คิดว่าเธอจะแงะไม้ผุออกไป"}

>>{"ไม่ต้องห่วง​ กูไปถึงมึงได้รับโทษแน่! หาต่อไปถึงตายก็ต้องให้เจอศพ!!"}

ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่