บทที่ 29

ตุ๊บ! ตอนที่ภูเบศเดินเข้ามาใกล้เธอคว้าได้หวีเมื่อเช้านี้ที่เขวี้ยงโดนเขา แต่ครั้งนี้เขาหลบทันหวีเลยกระเด็นไปชนกับประตู

"จะยอมกินข้าวดีๆ ไหม"

"ออกไป"

"แรงจะอ้าปากยังไม่มีแล้วยังทำเป็นเก่ง" ภูเบศเอื้อมไปหยิบช้อนแล้วตักข้าวที่แม่บ้านเอาขึ้นมาให้ตั้งแต่ตอนบ่ายจะป้อน​ แต่ข้าวสวยก็ไม่ยอมอ้าปากเขาเลยบีบแก้มของเธอจนปากเผยอออกแล้วแหย่ช้อนที่ตักข้าวเข้าไปในปาก

"แอะๆ" เธอไม่ยอมกลืนมันเลยพุ่งออกมา

"แสดงว่าอยากเจอ" เขาพูดดีกับใครไม่ค่อยได้หรอก ถ้าบอกแล้วไม่ฟังก็ต้องขู่

"โอ๊ย" ร่างของเธอถูกทิ้งลงบนเตียงแล้วเขาก็ตามมาคร่อม ทีแรกคิดว่าเธอจะดิ้นรนผลักดันแล้วลุกไปกินข้าวซะดีๆ แต่กลับไม่ใช่ พอร่างของเธอถูกโยนลงบนเตียงก็นอนนิ่ง

"ทำไม..ตกเป็นของฉันแล้วมันต้องหมดอาลัยตายอยากขนาดนี้เลยเหรอ!"

"ฉันขยะแขยงคุณ ทั้งๆ ที่คุณมีแม่ลิลลี่อยู่ข้างกาย ทำไมคุณต้องมาทำอะไรกับฉันแบบนี้ด้วย" เธอใช้แรงที่มีอยู่พูดสิ่งที่คิดออกมา

"หึงฉันเหรอ"

"หึหึ" เสียงขำขึ้นจมูกกับความคิดของเขา ก็บอกอยู่ว่าเธอขยะแขยงยังจะมาว่าหึงอีก "ฉันจะกลับบ้าน"

"กลับไปหาผู้ชายแก่ๆ น่ะเหรอ"

"กลับไปหาใครมันก็เรื่องของฉัน" ขณะที่พูดกันอยู่ร่างของเธอยั