บทที่ 16 "คืนฝนตก" ( NC ร้อนแรง )

เสียงฝนกระทบหลังคาดังไม่หยุดตั้งแต่ช่วงบ่าย ไอรีนอยู่ในชุดสบาย ๆ ของวันหยุด นั่งอยู่หน้าต่างห้องพักที่เช่า ใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกดีจากคืนก่อนที่เธอกับคิรันได้เต้นรำกันท่ามกลางเสียงเพลง… ความรู้สึกที่แทบไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน

แต่แล้ว... เสียงเคาะประตูก็ทำลายความเงียบทั้งหมด

ประตูเปิดออกเผยให้เห็นแม่ของเธอ ยืนอยู่ในสภาพเปียกปอนจากฝน ริมฝีปากซีด และสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดัน

“แม่...” ไอรีนพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ

“แม่ต้องขอโทษที่มาหาลูกถึงที่นี่... แต่แม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ” เสียงแม่สั่นพร่า

ไอรีนขมวดคิ้วทันที "อย่าบอกนะคะว่า..."

“เขา... เขาต้องใช้เงินอีกแล้ว ไอรีน แม่ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวจริง ๆ สองแสนบาท... แล้วเขาสัญญาว่าจะเลิกทุกอย่าง”

“สองแสน?” เสียงของไอรีนแข็งขึ้น

“แม่ยังเชื่อคำพูดเขาอีกเหรอคะ? แม่จะเอาอนาคตของหนูแลกกับคำโกหกของผู้ชายคนนั้นอีกแล้วเหรอ?”

“เขาสัญญาแล้วลูก! แม่แค่... แค่ขอให้ลูกช่วยแม่อีกครั้งเถอะนะ...”

“อีกครั้งเหรอคะ? อีกกี่ครั้งถึงจะพอ แม่ถึงจะรู้ว่าหนูไม่ใช่เครื่องถอนเงิน!”

เสียงของเธอดังขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดผสมกับความผิดหวังแน่นอยู่ในอก

“แม่ขอร้องเถอะลูก...” ผู้หญิงคนนั้นยังคุกเข่าลงตรงหน้าลูกสาวของเธอ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“แม่ไม่มีใครอีกแล้วนอกจากหนู…”

ไอรีนถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจร้าวราน... เธอรักแม่มาก แต่ในทุกความรักก็มีขีดจำกัด และวันนี้ ความอดทนของเธอกำลังจะหมดลง

“พอเถอะค่ะแม่... หนูเหนื่อย หนูจะตายอยู่แล้ว...” เสียงเธอสั่นพร่า ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายแล้ววิ่งออกจากห้อง ท่ามกลางเสียงเรียกที่แผ่วลงของแม่

ฝนยังตกไม่หยุด ถนนเปียกและลื่น ไอรีนวิ่งอย่างไร้จุดหมาย หัวใจปวดร้าวเหมือนจะระเบิดออก เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปไหน… เธอแค่อยากหนีจากความรู้สึกทุกอย่าง

แต่ทันใดนั้น—เสียงเบรกกระทันหันของรถยนต์หรูคันหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟหน้ารถสาดเข้าใส่เธอเต็มแรง

“ไอรีน!”

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยตะโกนออกมาจากในรถ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกและชายร่างสูงในสูทเปียกฝนจะวิ่งตรงเข้ามาหาเธอ

“คุณ...คิรัน?” ไอรีนตะลึง

“บ้าเอ๊ย... เธอคิดจะตายหรือไง!” เขาดึงเธอมากอดแน่น ทั้งๆ ที่ตัวเปียกโชกเหมือนกันทั้งคู่ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและ... ความกลัว

“อย่าทำแบบนี้อีก... ได้ยินไหม?”

เธอร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ ในอ้อมแขนเขา ความอบอุ่นจากร่างกายชายคนนี้ตัดกับความเย็นของฝนอย่างรุนแรง

คิรันดันตัวเธอออกเล็กน้อย ใช้มือปาดน้ำฝนและน้ำตาที่ไหลบนใบหน้าเธอออกเบา ๆ “ขึ้นรถ”

เขาไม่พูดซ้ำสอง ไอรีนทำตามโดยไม่ต่อต้าน

ในรถเงียบสนิท ยกเว้นเสียงฝนที่กระทบกระจก

เขาไม่ถาม... เธอไม่พูด

จนกระทั่งไฟหน้าคอนโดของเขาส่องสว่างตรงหน้า

“ทำไมคุณถึงมา...” เธอถามเบา ๆ ขณะก้าวลงจากรถ

“เพราะฉันตั้งใจจะมารับเธอไปทานข้าว” เขาพูดเสียงนิ่ง แต่แววตากลับร้อนแรง

“แต่กลายเป็นว่าฉันต้องมาเก็บเธอขึ้นจากถนนแทน”

เธอเม้มปากแน่น ไม่อาจโต้แย้งใด ๆ ได้

คิรันเดินนำเธอเข้าไปในลิฟต์ กดชั้นบนสุดของคอนโดหรู

ไอรีนยืนเงียบ ร่างกายยังเปียกชุ่ม หัวใจก็เช่นกัน... หนักอึ้งและสั่นไหว

เมื่อถึงห้อง เขาเปิดประตูแล้วหันกลับมาหาเธอ

“คืนนี้... เธอพักอยู่ที่นี่กับฉัน”

ไอรีนมองเขานิ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีที่ไป... แต่เพราะเขาคือที่เดียวที่เธอรู้สึกปลอดภัยที่สุดในคืนนี้

ภายในห้องชุดที่เงียบสงบ เสียงฝนยังคงซัดสาดกระทบกระจกอย่างไม่ลดละ ไฟในห้องเปิดสลัว แสงอุ่นส่องลงบนใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา ข้างกายมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งวางเสื้อผ้าชุดแห้งลงบนโต๊ะหน้าเธอ

คิรินนั่งลงข้างเธอ ไม่พูดอะไร เขามองเธออยู่นาน...จนกระทั่งเสียงถอนหายใจเบาหวิวดังขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น?" เขาถาม น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความกังวล

ไอรีนส่ายหน้า ไม่ตอบคำถาม เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล

แต่แค่ภาพในหัวที่แม่ยืนร้องขอให้เธอช่วยสามีใหม่อีกครั้ง—ทั้งที่เธอเองก็เหนื่อยแทบตายอยู่แล้ว—มันก็ทำลายกำแพงทุกชั้นในใจเธอจนพังครืน...

น้ำตาหยดแรกไหลลงมาเงียบ ๆ แล้วตามมาด้วยหยดที่สอง และสาม

จนกระทั่งเสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง...นุ่มนวล และลึกซึ้งกว่าครั้งไหน ๆ

"ร้องไห้ต่อหน้าฉันได้เสมอ...ไอรีน"

เธอหลุบตาลง หอบหายใจเบา ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงไปในอ้อมกอดของเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง คิรินโอบเธอไว้แน่น ใช้มือใหญ่ลูบเบา ๆ บนหลังเธอ เสียงสะอื้นที่อัดแน่นด้วยความเจ็บปวดค่อย ๆ กลายเป็นเสียงหอบหายใจ

และอ้อมกอดที่ตั้งใจปลอบใจ...เริ่มกลายเป็นความโหยหาอย่างลึกซึ้ง

เขาขยับใบหน้าลงมาใกล้เธอ—สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งและหิวกระหาย

ริมฝีปากของเขาแตะลงบนหน้าผากเธอ ไล่ไปที่แก้ม แล้วค้างไว้ใกล้มุมปาก

“ให้ฉันดูแลเธอได้ไหม...” เสียงกระซิบชิดข้างหูของเขาหนักแน่น และจริงใจจนหัวใจเธอสั่นไหว

ไอรีนไม่ได้ตอบด้วยคำพูด แต่เธอเอียงใบหน้าเข้าหาเขา...จูบเบา ๆ บนริมฝีปากของเขา แทนคำอนุญาตทั้งหมดที่เธอไม่กล้าเอ่ย

เพียงเท่านั้น...ก็เหมือนปลดล็อกความอดกลั้นทั้งหมดของคิริน

เขาตอบรับจูบของเธอด้วยแรงที่มากขึ้น ช้า แต่แนบแน่น ปลายนิ้วไล้ตามแนวกรามของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะอุ้มพาเธอไปยังเตียงนอนด้านใน

เสียงฝนยังคงกระทบกระจกหน้าต่าง แสงไฟสลัวในห้องทาบทอร่างของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง ผมของเธอยังเปียกชื้นจากสายฝน แต่คิรินกลับคิดว่าเธอสวยยิ่งกว่าเคย—ในแบบที่เปราะบางแต่แข็งแกร่งอย่างน่าหลงใหล

เขานั่งลงข้าง ๆ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้เธอช้า ๆ แผ่วเบาราวกับกลัวเธอแตกสลาย

แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา ดวงตาแดงจากการร้องไห้...แต่เปล่งประกายด้วยบางอย่างที่ลึกซึ้ง

เขาโน้มตัวเข้าไป จูบเบา ๆ ที่เปลือกตา ไล่ลงมาที่แก้มและมุมปาก

ริมฝีปากของเขาร้อนและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

คิรินโน้มตัวลงจูบเธอแนบแน่น เนิ่นนาน จนเธอแทบไม่มีเวลาหายใจ

มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอย อีกข้างลูบไล้แผ่นหลังเธอจากเอวขึ้นไปถึงสะบัก ไล่ปลายนิ้ววนเบา ๆ ไปทั่วผิวกายที่เย็นจากฝน

เขาไม่รีบร้อน—แต่ทุกสัมผัสของเขากลับเต็มไปด้วยความร้อนแรงที่ซ่อนอยู่ใต้ท่าทีสงบ

เสื้อผ้าของเธอหลุดออกทีละชิ้น ด้วยมือของเขาที่บรรจงปลดมันออกทีละกระดุม…ทีละตะขอ

จนกระทั่งเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าในอ้อมกอดของเขา

“สวย…” เขากระซิบเสียงต่ำ หัวใจเต้นถี่ขณะกวาดตามองเรือนร่างของเธอ

“ฉันไม่เคยต้องการใครเท่านี้มาก่อนเลย…”

ริมฝีปากร้อนของเขาไล้ลงจากริมฝีปากเธอไปตามซอกคอ ขบเบา ๆ ที่กระดูกไหปลาร้า

ปลายลิ้นแตะชิมผิวเนียนราวกับจะทำเครื่องหมายว่า เธอเป็นของเขา

มือหยาบใหญ่ของเขาบีบคลึงหน้าอกของเธออย่างแนบแน่น ใช้นิ้วโป้งสะกิดยอดอกจนชูชัน

ขณะริมฝีปากก็ดูดดุนยอดอกอีกข้างสลับไปมา ทั้งอ่อนโยนและร้อนแรงในคราวเดียว

“อือ…” ไอรีนครางเสียงต่ำ สะโพกเธอเริ่มขยับเบา ๆ ตามจังหวะมือของเขาที่เลื่อนต่ำลง

เขาแทรกนิ้วเข้าไปที่เนินอ่อนด้านล่าง ลูบไล้อย่างเชื่องช้า

แล้วค่อย ๆ ดันนิ้วเข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ ในจังหวะที่ทำให้เธอสะดุ้ง

“คะ...คุณ...คิริน…อย่าแกล้งฉัน…” เธอพูดเสียงสั่น

เขายิ้มมุมปาก แต่สายตากลับลุกเป็นไฟ

“ฉันอยากให้เธอจำทุกสัมผัสนี้ไว้…”

ก่อนที่เธอจะตอบอะไร เขาก็ถอนนิ้วออก แล้วจับเรียวขาเธอแยกออกกว้างขึ้นอย่างมั่นคง

เขาเลื่อนตัวลงต่ำ และใช้ลิ้นแตะลงบนจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอ

เสียงดูดเล็มดังแผ่วในความเงียบของห้อง

“อ๊ะ…คิริน…!” เธอจิกมือกับผ้าปูเตียง ร่างทั้งร่างบิดเกร็งจากความเสียวซ่าน

เขาไม่หยุด—กระตุ้นจุดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอแทบจะถึงจุดสุดยอดเพียงเพราะปลายลิ้น

แต่ก่อนที่คลื่นความสุขจะโหมกระหน่ำเต็มที่ เขาก็ถอนปากออก

แล้วยันตัวขึ้น จับสะโพกของเธอไว้แน่น ก่อนจะสอดกายแข็งขึงของเขาเข้าไปในตัวเธออย่างลึก

“อึก…!” เธอร้องครางเสียงต่ำจากความเสียววาบและแน่นตึง

คิรินไม่พูดอะไร เพียงแต่โน้มหน้าลงมา—จูบเธอแน่นอีกครั้ง ขณะที่เขาขยับสะโพกเข้าออกช้า ๆ

แรง…ลึก…และมั่นคง

เขาทำรักกับเธออย่างไม่ละสายตา ทุกครั้งที่เธอคราง หรือจิกหลังเขา

เขาจะก้มลงจูบ หรือกระซิบเสียงพร่าใกล้ใบหูว่า

“เธอเป็นของฉัน...คนเดียว…”

เสียงเนื้อกระทบกันสลับกับเสียงครางแผ่วเบาดังเป็นจังหวะต่อเนื่อง

จนกระทั่งเธอเกร็งตัวแน่น ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดอย่างสุดขีด เขาก็ตามเธอไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

ฝังตัวลึก พร้อมกัดเบา ๆ ที่ไหล่เธอราวกับจะทำเครื่องหมายสุดท้าย

หลังจากนั้น...