บทที่ 17 "ค้างคืน" (NC)

...คิรินถอนกายออกอย่างเชื่องช้า แต่ยังไม่ปล่อยเธอไป

มือหนาไล้ผ่านหน้าท้องแบนราบ ลูบขึ้นมาถึงทรวงอกที่ยังหอบสะท้าน

…เสียงหายใจของเธอเริ่มช้าลง แต่ภายในยังร้อนรุ่มไม่จาง

เขากอดเธอไว้แน่นขึ้น ขณะที่สายตาคมใต้แสงสลัวมองเธอเหมือนจะกลืนกินอีกครั้ง

“มันยังไม่พอ” เสียงทุ้มกระซิบหนักแน่นใกล้หู

ก่อนที่เขาจะพลิกตัวขึ้น คว้าร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย

“คิรัน… เดี๋ยวก่อน…” เธอร้องเบาๆ ด้วยความตกใจ เมื่อเขาเดินพาเธอออกจากเตียง

แต่เขาไม่หยุด

สองแขนแข็งแรงอุ้มเธอไปจนถึงริมหน้าต่างสูงของห้อง

ม่านบางไหวเบาในยามค่ำคืนที่ฝนเพิ่งหยุดตก

แสงจากตึกสูงด้านนอกทาบผ่านกระจกใสสะท้อนแผ่นหลังเธอ

“อย่าหนีแสง…ให้มันเห็น” เสียงกระซิบติดกลืนหายใจ

เขาวางเธอลงชิดบานกระจกเย็นเฉียบ ร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านเมื่อผิวหลังแตะกระจก

เธอสะดุ้งน้อยๆ ความเย็นบาดผิว แต่ขณะเดียวกัน มือร้อนผ่าวของเขาก็ลากผ่านต้นขา ไล่ขึ้นสูงเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้าและมั่นคง

เหมือนเปลวเ