บทที่ 20

"ใช่ ข้อนั้นฉันยอมรับว่าส่วนหนึ่งความผิดมันก็มาจากคุณพ่อและคุณแม่ อย่างที่นายคิดแม่ของนายไม่ผิดหรอกนะที่เข้ามาเพราะท่านไม่รู้ว่าพ่อของฉันมีเมียมีลูกอยู่แล้ว แล้วแม่ของฉันผิดเหรอที่ไม่พอใจ โมโห โกรธ เจ็บใจที่จู่ๆมารู้ว่าผัวตัวเองแอบไปมีเมียน้อยแถมยังมีลูกด้วยกันอีกหนึ่งคน ในมุมมองอยู่กินกันมาร่วมหลาย 10 ปีเป็นใครๆก็เสียใจ เป็นใครๆก็โมโหทั้งนั้นแหละ! หรือนายจะเถียง"

"..." ภาคินเงียบ

"ในตอนแรกแม่ของฉันผิดก็จริง อันนี้ฉันยอมรับ แล้วใครรู้บ้างล่ะว่าตลอดระยะเวลาที่แม่พานายมาเลี้ยง พานายมาอุ้มชู เป็นแม่กาเหว่าที่ให้อุปการะคุณลูกกา แม่ฉันน่ะทั้งรัก ทั้งเอ็นดูและให้ทุกๆอย่างกับนายเทียบเท่ากับฉัน และที่แม่พานายมาจากแม่ของนายก็เพราะอยากให้นายมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น อยากให้นายได้ใช้ของดีๆ อยู่ในสังคมที่ดี ตอนแรกฉันก็เคยถามแม่ ท่านบอกว่าก็คิดอยากจะทำให้แม่ของนายเจ็บใจเจ็บช้ำน้ำใจที่โดนพรากลูกออกจากอก เหมือนตนโดนแย่งผัว แต่พอได้เลี้ยงนายเข้าจริงๆ ท่านก็รักนายเหมือนลูกแท้ๆอีกคนหนึ่ง นายเคยรู้บ้างหรือเปล่า!" ภาคีพยายามอธิบายให้น้องชายต่างมารดาได้เข้าใจพ้องต้องกัน

"งั้นเหรอ?? ไม่ลำเอียงเลยงั้นเหรอ แล้วทำไมต้องบังคับฉัน ต้องขีดกรอบตีเส้นให้ฉันเดินตามวง ตามการชี้นิ้วสั่ง ทั้งๆที่กับนายตามใจสารพัดอย่าง" ภาคินถึงกับเค้นเสียงหัวเราะในลำคอด้วยความนึกสมเพชตัวเอง เขามันโง่งมมาโดยตลอดที่หลงรักแม่ของคนอื่น! ทั้งๆความจริงหล่อนคือแม่เลี้ยงใจร้ายที่แอบทำลายจิตใจของแม่แท้ๆลับหลังทุกวิถีทางด้วยการพรากลูกมาจากอก

"ก็เพราะความหวังดียังไงล่ะ หวังดีอยากให้นายมีความสุข ไม่อยากให้นายต้องทุกข์ทมหรือเดินในเส้นทางผิดๆ แต่ฉันก็เข้าใจ วิธีการของพ่อ ของแม่และคำพูดที่เปล่งออกมามันอาจจะดูเหมือนว่าพวกท่านไม่ได้รักนายไปบ้างแต่ฉันอยากจะให้นายรู้ว่าพวกท่านน่ะรักนายมาก" ภาคีถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะที่ต้องมานั่งอธิบายสาธยายความเรียงยาวเหยียดให้กับผู้ชายที่ปิดกั้นทุนทางอย่างภาคิน เพราะแทบคาดเดาไม่ได้เลยว่าเมื่อจบแล้วภาคินจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อหรือเปล่า "นายน่ะรู้เปล่าว่าความจริงแล้วอาหารเช้าที่นายกินก่อนไปมหาวิทยาลัยทุกวันเป็นฝีมือของแม่จารวีทั้งนั้น ท่านลงครัวทำอาหารเองตื่นตั้งแต่ตอนตี4หัวรุ่ง แล้วรีบสลับมือกับคุณป้าแม่บ้านเพราะทราบดีหากนายรู้ว่าเป็นฝีมือของท่านนายจะไม่ยอมกิน"

คราวนี้พากินเริ่มคิดภาพตาม ก็จริงอย่างที่พี่ชายต่างมารดาเขาว่าหากภาคินรู้อาหารพวกนั้นที่เขาใช้รับประทานทุกๆตอนเช้าก่อนไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเป็นฝีมือของคุณหญิงจารวีเขาคงจะไม่รับประทานแน่ๆ...ทุกๆครั้งที่ยกขึ้นมาเสิร์ฟเสิร์ฟด้วยมือของคุณป้าบัวและหล่อนเองก็พูดย้ำนักย้ำหนาว่าตัวเองเป็นคนลงมือทำ ไม่ได้เกี่ยวกับคุณหญิงจารวีใดๆทั้งสิ้น

"...ก็แค่อาหารเช้า"

"ทุกครั้งที่นายมีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียน เหตุผลที่โรงเรียนไม่ไล่ออกทั้งๆที่นายทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีหยุดหย่อนความจริงแล้วรู้ไหมมันเป็นเพราะอะไร"

"ไม่รู้" ภาคินตอบส่งๆ

"ก็เพราะคุณแม่นี่แหละ อุตส่าห์แบกหน้าไปขอร้องอ้อนวอน ยัดเงินใต้โต๊ะ และเจรจากับผู้อำนวยการเพื่อห้นายยังคงเรียนโรงเรียนดีๆแบบนั้นต่อ" ภาคีรู้ ภาคีเห็นทุกอย่าง เพียงแค่เขาไม่พูดเพราะถูกร้องขอไว้จากคุณหญิงจารวี ซึ่งท่านก็ทราบดีอีกด้วยว่าหากภาคินรู้ว่าเป็นความช่วยเหลือจากหล่อนเขาคงจะต้องหาทางปฏิเสธ ไม่ยอมรับน้ำใจนั้นแน่ๆ

"..."

"แล้วก็ตอนที่นายสอบได้เกียรตินิยมอันดับ 1 แม้พ่อกับแม่จะไม่เคยชมต่อหน้านายก็จริง แต่ท่านไปชมกับคนอื่น ไปชมกับเพื่อนๆในสังคมไฮโซ ส่วนคุณพ่อนั่นยิ่งแล้วก็เอามาโม้ มาเล่ากับพนักงานที่บริษัททั้งพวกคณะกรรมการในบอร์ดบริหารหรือหัวหน้าฝ่ายต่างๆว่านายน่ะเรียนเก่ง เรียนดี หัวฉลาด ไหวพริบไว หากเรียนจบมาก็จะให้เข้ามาทำงานรับตำแหน่งรองประธานคณะกรรมการบริหารบริษัท ลองเทศความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์เห็นพ้องต้องกันดูสักหน่อยจะส่งทอดส่งต่อดูแลตำแหน่งซีอีโอต่อจากพ่อ พวกท่านสองโคตรภาคภูมิใจในตัวนาย ทุกครั้งที่พวกท่านเล่าถึงมันมีแต่รอยยิ้ม มันมีแต่ความสุขอิ่มเอิบอยู่เต็มใบหน้ารู้บ้างไหม ไอ้คนฉลาดน้อย" ภาคีรู้สึกอัดอั้นตันใจมาเสียตั้งนานแล้ววันนี้นี่แหละจะเหมือนตัวเองได้รับการปลดปล่อยสิ่งใดที่ค้างคาอยู่ในใจก็ถูกระบายออกไปหมดสิ้น...

"แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่เคยชมฉันโดยตรง?"

"ลองย้อนกลับมามองตัวเองดูไหม ว่าแต่ก่อนนายน่ะมันเป็นคนขี้เกียจสันหลังยาว เอาการเอางานไม่ได้สักเท่าไหร่หรอก ยิ่งโดนคำชม โดนคำเยินยอเยอะๆก็จะได้ใจแล้วไม่มุ่งมั่นมานะบากบั่นทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ที่พวกท่านเป็นแบบนี้ก็เพราะหวังดีกับนาย พ่อกับแม่น่ะมีวิธีการแสดงความรักให้ลูกแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกนะ ข้อนี้ขึ้นอยู่กับบุคลิกและนิสัยของตัวบุคคล" ภาคีเองก็แอบคิดในใจ...สิ่งที่เขาอุตส่าห์สาธยายเปลืองน้ำลายจนเสียงแหบเสียงแห้งกันยกใหญ่จะสามารถทำลายกำแพงที่กั้นอยู่ในใจของภาคินได้หรือไม่

เขาไม่อยากเห็นภาคินเกลียดชังคุณหญิงจารวีและคุณดำเกิงอีกต่อไปแล้ว...ที่ผ่านมาที่เขาไม่พูด ไม่แสดงความคิดเห็นเพราะขี้เกียจมีปัญหาและต้องต่อปากต่อคำกับผู้ชายอย่างภาคิน ทว่าวันนี้มันคงถึงเวลาแล้วล่ะที่รอยร้าวตรงกลางครอบครัวจะกลับมาสมานฉันท์ด้วยกาวตราช้างยี่ห้อดีจากมือเขา

"ถึงอย่างไรแม่ของนายก็ทำร้ายแม่ของฉันอยู่ดี!" เมื่อภาคินค่อนแคะคุณหญิงจารวีไม่ได้แล้วจึงโพล่งปากพูดถึงเรื่องที่ตนคิดว่าภาคีคงไม่มีเหตุผลใดมารองรับการกระทำของแม่ตนเพื่อพูดกล่อมให้หล่อนดูดีขึ้นมาได้แน่ๆ

แต่เปล่าเลยถึงแม้ว่าภาคีจะไม่เฉลียวฉลาดในด้านของธุรกิจ แต่หากเป็นการโต้วาทีพูดจาฉอเลาะต่อเถียงกลับต้องยกให้เขาเป็นเบอร์ 1ไปอย่างไร้คำปริยาย

หาที่เทียบไม่ติดเลยก็ว่า

"ข้อนั้นฉันเข้าใจนะ ที่นายจะโกรธ จะเกลียดแม่ของฉันเพราะว่าแม่ของฉันปกปิดฐานะที่แท้จริงของนายหรือนายอาจจะคิดว่าแม่ของฉันชุบมือเปิบขโมยนายมาจากแม่ของนาย ไม่ยินยอมให้แม่กับลูกได้เจอกัน ส่วนหนึ่งความผิดก็มาจากแม่ของฉันฉันยอมรับ แต่นายลองคิดในทางกลับกันสิแม่ของฉันน่ะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ มีหน้ามีตาอยู่ในสังคมไฮโซ เป็นผู้ลากมากดีเชื้อชาติวงศ์ตระกูลก็ไม่ต้องพูดถึง...หากคนอื่นมารู้เข้าว่าโดนสามีสวมเขาแอบไปมั่วกับผู้หญิงคนอื่นถลำลึกจนกระทั่งมีลูกด้วยกัน ท่านจะโดนหัวเราะเยาะขนาดไหน ถ้าเป็นนายนายก็คงจะต้องทำแบบเดียวกันใช่ไหมล่ะบัวลอยไอ้เพื่อนยาก" เอาสิ ภาคีท้าทายอำนาจมืดในตัวของภาคินอยู่ในใจ เขาทั้งสองคนช่างถูกกำหนดให้เกิดมาคู่กันเสียจริง! ทันกันทุกเรื่องไม่มีใครยอมใคร

"ส่วนพะ..." ภาคินกำลังจะอ้าปากเบี่ยงเบนประเด็นความสนใจไปยังคุณดำเกิงแต่ทว่าภาคีกลับรู้ทันก็เลยสวนกลับมา!

"ส่วนคุณพ่อน่ะเหรอ ที่ท่านต้องบีบบังคับ ต้องคอยชี้นิ้วให้นายทำตามคำสั่งสารพัดอย่างก็เพราะหวังดีกับนาย ไม่อยากให้ชีวิตของนายต้องจบเห่ลงเหวพังไม่เป็นท่า ถ้าหากนายลองคิดดูดีๆ ตัดทิฐิและความเจ้าคิดเจ้าแค้นนั้นออกไป นายจะเห็นโลกทุกอย่างกว้างขึ้น ทุกครั้งที่นายขัดคำสั่งและทำตามใจพ่อไม่ได้ พ่อก็มักจะพูดประโยคซ้ำๆเช่นใช้แม่นายมาเป็นข้ออ้าง แต่พอเอาเข้าจริงพ่อเคยทำสักครั้งหรือเปล่าล่ะ? พ่อเคยทำร้ายแม่นายหรือเปล่าล่ะ ที่พ่อยังรั้งแม่นายเอาไว้ ที่พ่อต้องให้แม่นายมาอยู่ใกล้ๆเพราะไม่อยากให้นายต้องรู้สึกขาดความอบอุ่นเหมือนว่าถูกผลักออกจากอกของแม่อีกไง ท่านก็เลยจำเป็นต้องทำแบบนั้น" ภาคีถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"ทุกคนไม่ได้ใจร้ายเลยแต่ใจของนายมันอคติต่างหากไอ้ภาคิน"