ตอนที่ 7 อดีตที่ขมขื่น

ตอนที่ 7

อดีตที่ขมขื่น

“กานต์ทำไมคุณถึงทิ้งผมไปได้ ผมไม่เข้าใจ” ความเจ็บปวดที่แสนจะทรมานนั้นบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเขา เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะทิ้งเขาไว้คนเดียวแบบนี้

“มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่เข้มแข็งพอ ผมไม่มีความกล้า ผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย ถ้าผมกล้าที่จะบอกกับพ่อว่าผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ผมมันเลว” ชายหนุ่มเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่มีความสามารถดูแลปกป้องและไม่กล้ายืดอกรับกับผู้เป็นพ่อของตัวเองว่าเขานั้นได้มีคนที่รักอยู่แล้ว มือหนาที่สั่นเทาจับแผ่นกระดาษมาคลี่เปิดดูยิ่งทำให้หัวใจของเขาบีบรัดมากขึ้นกว่าเดิม เพราะกระดาษแผ่นนั้นคือใบอัลตราซาวด์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงที่เปื้อนเลือดของสิกานต์ติดมาด้วย ตอนที่เขาไปส่งเธอถึงนะห้องฉุกเฉินแต่หมอออกมาบอกเขาว่าตอนนี้อาการของเธอแย่มากทำให้เธอตกเลือดและเสียเด็กในท้องไปแล้ว

“ทำไมคุณไม่บอกว่าคุณกำลังท้องหรือที่คุณไม่ยอมรอผมอีกฝั่งของถนนเพราะคุณอยากจะบอกผมว่าคุณกำลังท้อง ทำไมกานต์ ทำไม” เขาร้องไห้อยู่กับตัวเองนานสองนานเพราะตัวเองไม่มีความกล้าพอที่จะปกป้องดูแลเมียของเขาได้ ถ้าหากว่าสิกานต์บอกเขาสักคำว่าเธอกำลังท้องลูกของเขาอยู่ เขามั่นใจว่าเขาจะทำให้เธอและลูกมีความสุขที่สุด แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้โอกาสนี้เลยเพราะอะไร

“ก็สมแล้วสินะไอ้กร นายมันขี้แพ้ นายมันเป็นเพียงแค่ไอ้ลูกแหง่ที่คอยฟังคำย่า ฟังคำพ่อไปวัน ๆ ไม่กล้าคิดและกล้าตัดสินใจอะไรเลยจนในที่สุด ฮึ มันก็สมแล้วที่นายจะไม่เหลืออะไร” ธมกรร้องไห้คร่ำครวญอย่างหมดอาลัยตายอยากเพราะเขาไม่เคยกล้าที่จะหลุดพ้นจากการครอบงำของครอบครัวเลยต่างหากที่มันทำให้ชีวิตเขาไม่มีความสุขอยู่ในทุกวันนี้ เขารับรู้มาตั้งแต่เด็กว่าเขานั้นได้หมั้นหมายกับลูกสาวของเพื่อนพ่อ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะไปพบเจอเธอเลยสักครั้ง เพราะเขาไม่คิดว่าการมีชีวิตคู่ที่ถูกคลุมถุงชนจะทำให้เขามีความสุข แต่เมื่อเขาได้เจอกับสิกานต์ผู้หญิงที่เรียนในเอกเดียวกัน เธอทำให้เขาได้มีความสุขและทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทำให้เขารู้สึกว่าเขานั้นได้ปลดแอกและมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีอิสระทางความคิดและกล้าที่จะรักแต่เขาเองเขาคือคนที่ทำร้ายเธอ เขาดึงเธอเข้ามาอยู่ในวังวนที่ไม่มีทางออกจนสุดท้ายเขานั่นแหละที่ทำร้ายเธอ เขาได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น

“ไหนล่ะ เจ้ากรทำไมไม่กลับบ้านมาสักที” วลีถามลูกชายเมื่อนางรอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นธมกรกลับบ้าน

“ผมก็ไม่รู้ครับคุณแม่โทรไปก็ไม่รับ”

“นี่อย่าบอกนะว่าเจ้ากรจะขัดคำสั่ง”

“ขัดคำสั่งอะไรล่ะครับคุณแม่ เจ้ากรก็จดทะเบียนสมรสกับหนูนาเรียบร้อยแล้ว เด็กสองคนนั้นคงจะไปฉลองสละโสดกับเพื่อน ๆ แหละครับ”

“ใครจะไปรู้อาจจะไปอยู่กับผู้หญิงอีกคนก็ได้”

“ไม่หรอกครับ เจ้ากรไม่ใช่คนแบบนั้น คุณแม่ก็อย่ากังวลเลยครับขึ้นไปนอนเถอะครับ”

“ติ่ง!”

“ฉันให้เวลาแกหนึ่งชั่วโมงกลับมาให้ถึงบ้าน” มานิตย์ส่งข้อความไปสั่งลูกชายทันที เมื่อเขาพย่าามโทรหาหลายธมกรต่อหลายครั้งแต่ลูกชายตัวดีก็ไม่ยอมรับสาย

ไม่นานเสียงรถก็วิ่งเข้ามาในบ้าน เขาจำได้ดีว่ารถคันนั้นคือรถของธมกร เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูรถลงมาสภาพของเขาดูไม่จืดจนมานิตย์ต้องส่ายหน้าไปมากับท่าทางหมดอาลัยตายอยากของผู้เป็นลูกชาย

“ทำไมสภาพเป็นแบบนี้เจ้ากร”

“แล้วพ่ออยากให้สภาพของผมเป็นแบบไหนล่ะครับ”

“สภาพของแกก็ควรจะเป็นคนที่ดีใจสิวะที่ได้จดทะเบียนสมรส”

“ผมจะดีใจที่ได้จดทะเบียนสมรสได้ยังไงครับก็ผมไม่ได้ต้องการที่จะจดทะเบียนสมรสกับคู่หมั้นที่คุณพ่อกับคุณย่าหาให้” เมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนั้นมานิตย์ก็โกรธจนควันออกหู

“แกหุบปากไปเลยนะ แกลืมไปแล้วหรือไงว่าแกให้สัญญาอะไรกับฉัน”

“ผมไม่ลืมหรอกครับ ผมจำได้เดี๋ยวผมจะบินไปต่างประเทศพรุ่งนี้เลย”

“อะไรนะ” ผู้เป็นพ่อถามขึ้นด้วยความโมโห

“จะอะไรซะอีกล่ะครับ ก็ผมจดทะเบียนสมรสกับเธอไปแล้วพอใจคุณพ่อแล้วเพราะฉะนั้นหลังจากนี้ 4 ปีให้ผมได้ใช้ชีวิตของผมบ้าง”

“เออ! ถ้าแกอยากใช้ชีวิตของแกมากนักก็ใช้ไปเลย ใช้ให้มันคุ้มค่าใน 4 ปีนี้ล่ะ แต่เมื่อไหร่ที่แกกลับมาแกจะต้องเป็นสามี เป็นพ่อของลูกของหนูนาเข้าใจไหม” เขาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ไม่เคยจะรู้ความทุกข์ร้อนของเขาเลยแม้แต่น้อย ในวันที่เขาเจ็บปวดที่สุดในชีวิตผู้เป็นพ่อกลับเอาแต่ชี้นิ้วสั่งในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“มองหน้าฉันแบบนี้หมายความว่ายังไงเจ้ากร” เขาถามผู้เป็นลูกชายด้วยท่าทางหัวเสีย เขาดูแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าธมกรคงจะมีคนที่รักอยู่ในใจแล้วแต่กลับต้องจดทะเบียนสมรสกับตีรณาคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่เคยหมั้นหมายกันเอาไว้ มานิตย์ถอนหายใจยาวเพราะไม่อยากจะคาดคั้นอะไรกับลูกชายของเขามากไปกว่านี้

“เอาเป็นว่าแกไปพักผ่อนเถอะ แต่ก่อนที่แกจะไปขึ้นเครื่องแกก็ควรจะบอกคุณย่าก่อนนะ” ธมกรไม่พูดอะไรเขาเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองและปิดประตูล็อกทันที ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความเสียใจ

“กานต์ผมรักคุณ ทำไมกัน ทำไม” เขาตะเบ็งขึ้นเสียงดังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจู่ ๆ สิ่งที่เขารักก็หลุดมือไปเสียหมด

วันรุ่งขึ้นธมกรเก็บเสื้อผ้าออกไปจากบ้านแต่เช้าโดยที่ไม่บอกลาพ่อกับย่าของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาขับรถตรงไปยังวัดที่ตั้งศพของสิกานต์ เขานั่งอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เช้าจรดเย็นเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เขาไม่อยากจะทำอะไรแล้วจวบจนถึงวันที่เผาร่างของเธอ ในวันนั้นเองที่เขาตัดสินใจที่จะบินไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศเพื่อที่จะบินไปรักษาแผลใจ ถ้าเขาได้เห็นสิ่งเก่า ๆ เขาก็ยังคิดถึงเธอและโทษตัวเองอยู่เรื่อยไป วันแล้ววันเล่าความทรงจำในอดีตยังคงย้อนกลับมาหลอกหลอนเขาไม่หยุด

“กานต์อย่าทิ้งผมไป กานต์รอผมก่อน ผมรักคุณ” มือหนายกขึ้นไขว่คว้าตามร่างบางที่กำลังอุ้มท้องเดินหันหลังให้เขาออกไปไกลทุกที เขาพย่าามวิ่งตามเธอแต่แล้วก็คว้าตามเธอไม่ทัน

“กานต์รอด้วย รอกรด้วย” เขาพย่าามวิ่งตามเธอแต่แล้วเธอก็หายไปในกลุ่มหมอกควันธมกรสะดุ้งและลืมตาผมขึ้นมาเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดซึมขึ้นทั่วใบหน้าและตัวของเขา

ธมกรลุกขึ้นหันมองนาฬิกาข้างหัวโต๊ะนี่ก็ตีห้าแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกคอแห้งจึงเปิดประตูเดินตรงไปยังตู้เย็นและยกน้ำขึ้นมาดื่มให้คลายความกระหาย

“กรยังรักกานต์นะ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเครือชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพย่าามกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ มันคือความทรมานและความเจ็บช้ำในเวลา 4 ปีที่เขามาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาหลับตาลงได้สนิท ไม่เคยมีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอ นี่ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับไปที่เมืองไทยตามคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับผู้เป็นบิดาแล้ว