เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 7 ฉันอยาก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-26 20:44:30เช้าวันใหม่อากาศสดใสรับฤดูใบไม้ผลิ หากแต่จิตใจของหญิงสาวไม่ได้สดใสไปด้วยเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เธอต้องรีบตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเธอขยับที่ทำงานไปไกลและเส้นทางลำบากกว่าเดิม พลอยไพลินตื่นในเวลาตีสามครึ่ง ทั้งที่พึ่งได้นอนไปตอนตีหนึ่งกว่าเพราะถูกรบกวนจากลูกชายเจ้าของบ้าน
เธอจัดการเก็บพับที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอ่อนเพลียบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นเหตุให้เธอเซถลาไปตามทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหยุดนิ่งพร้อมกับหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติ
มือเรียวยกขึ้นอังหน้าผากเมื่อรู้สึกถึงอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ไอร้อนที่แผ่ทั่วร่างกายทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอป่วยหรือเปล่า แต่มีเวลาคิดไม่นานนักเธอจำเป็นต้องรีบไปอาบน้ำเพราะหากช้ากว่านี้อาจทำให้เข้างานสายได้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากพลอยไพลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขาเรียวก้าวไวไปเปิดประตูเพราะกลัวคนมาใหม่จะรอนานแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม บานประตูเปิดออกเผยให้เห็นผู้เป็นแม่ทำให้เธอโล่งใจขึ้น
“เสร็จแล้วเหรอลูก เพิ่งจะตีห้าเองนะทำไมตื่นไวจัง?”
“ค่ะ พลอยกลัวไปทำงานสายน่ะค่ะ”
“มา...แม่ทำผมให้”
สองแม่ลูกเดินนำเข้าภายในห้องก่อนที่ผู้เป็นแม่จะลงมือทำผมให้ลูกสาว ผมยาวสลวยถูกจัดทำเป็นทรงเปียเจ้าหญิงสวยงามเข้ากับใบหน้าที่หวานของเธอ
“แม่คะ...”
“จ๊ะ”
“แม่เป็นยังไงบ้างคะที่ปวดท้องเมื่อวาน?”
“อ๋อ...ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ สงสัยจะกินข้าวไม่ตรงเวลา”
“ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”
“จ้า ลูกก็เหมือนกัน ดูหน้าซีด ๆ หัวก็ร้อน ไม่ไหวก็พักนะ”
“พลอยไหวค่ะ”
“.....”
“แม่คะ...”
“หืม?”
“แล้วช่วงนี้คุณอลันได้มายุ่งกับแม่หรือเปล่าคะ?”
“ไม่นะ ไม่พูดถากถางแบบเมื่อก่อนแล้วด้วย แม่ก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ลูกมีอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ...เปล่าค่ะ พลอยแค่เป็นห่วงคุณแม่”
“จ้ะลูก”
“.....”
“ใจเป็นของเรา ความรู้สึกก็เป็นของเรา ไม่แปลกที่เราจะรักใครก็ได้ แต่อย่าให้มันผิดมากนัก แม่ไม่อยากให้ลูกสาวของแม่ก็เสียใจ”
ท่านพูดทิ้งท้ายไว้ให้ลูกสาวพร้อมกับจุมพิตลงบนหัวของเธอ แล้วเดินออกไปโดยไม่ได้รอฟังคำของพลอยไพลิน ท่านเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนมีหรือที่จะไม่สังเกตเห็นพฤติกรรมของลูกสาว และยิ่งเป็นพลอยไพลินแล้วด้วยแค่มองแป๊บเดียวก็รู้ได้ว่าเธอคิดอย่างไรกับลูกชายของสามี
พลอยไพลินมองตามผู้เป็นมารดาไปจนประตูปิดสนิท เธอเข้าใจทุกคำพูดของผู้เป็นแม่ หากแต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดแม่ของเธอถึงได้เอ่ยกับเธอเช่นนี้ ในใจทำได้เพียงภาวนาให้แม่ของเธอไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
หญิงสาวลุกขึ้นสำรวจตัวเองหน้าบานกระจกอีกครั้ง ก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมของสำหรับใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลให้น้าลิลลี่อย่างที่เธอทำเป็นประจำทุกวัน
แต่สิ่งที่พบเห็นหลังจากบานประตูเปิดขึ้นก้าวออกมาทำให้เธอหยุดชะงัก ชายหนุ่มร่างที่แสนจะคุ้นเคยกำลังโอบกอดแฟนสาวอยู่หน้าห้องของเขา เนื่องจากห้องของเขาและเธออยู่ตรงข้ามกัน จึงไม่แปลกที่เธอจะสังเกตเห็น ราวกับถูกดึงเข้าสู่ภวังค์ พลอยไพลินเผลอยืนดูเขาทั้งคู่อย่างเสียมารยาท หากแต่เธอไม่ได้ตั้งใจ
“คุณพลอยคะ...” เสียงใบบัวที่ดังขึ้นปลุกเธอจากภวังค์ ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังเสียมารยาท และรีบหันไปคุยกับสาวรับใช้ทันทีเพื่อกลบเกลื่อน
“คะพี่บัว”
“คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะ พระมาแล้วค่ะ”
“อ๋อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ไปใส่บาตรกันเถอะ”
ระหว่างที่กำลังกอดรัดเพื่อร่ำลาแฟนสาว สายตาคมกลับสะดุดเข้ากับผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งออกมาจากห้องนอนด้านตรงข้าม เขามองกลับไปเพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไร แต่เธอกลับยืนนิ่งๆ เหมือนกับเหม่อลอยก่อนจะสะดุ้งเมื่อใบบัวเข้ามาทักและเดินหายไป
“ถ้าอย่างนั้นวิเวียนกลับก่อนนะคะ”
“แน่ใจนะครับว่าไม่ให้ผมไปส่ง”
“แน่ใจค่ะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้ววิเวียนโทรหานะคะ”
“ครับ ผมรักวิเวียนนะ”
“วิเวียนก็รักคุณค่ะ”
ร่างเล็กของแฟนสาวเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จนเขาเห็นว่าห่างมากแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
ขณะที่กำลังผูกเนกไท สมองพลันคิดถึงร่างบางที่แสนคุ้นเคย เขาจึงคิดแผนการสำหรับแกล้งเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงกดสมาร์ทโฟนเครื่องหรูโทรหาเธอทันที
“คะคุณอลัน?”
“ขึ้นมาบนห้องของฉันตอนนี้”
“แต่...”
“อย่าช้า!”
“คุณอลันคะ...เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่าลูก?”
“คือ...คุณอลันโทรมาเมื่อกี้ให้พลอยไปพบค่ะ”
“อ๋อ..ไปเถอะลูก เผื่อคุณอลันให้ช่วยอะไร”
“ค่ะ” เธอขานรับเสียงแผ่ว
แต่เช้าขนาดนี้เนี่ยนะ เรียกไปทำไมกัน เธอไม่เข้าใจเขาแต่สุดท้ายเธอก็ต้องขึ้นไปหาอยู่ดี ขาเรียวก้าวยาวไปตามทางเดินก่อนจะมาหยุดที่หน้าห้องของชายหนุ่ม เธอเคาะประตูสองสามทีตามมารยาท และเมื่อได้ยินเสียงตอบรับหญิงสาวจึงเปิดเข้าไป
ทันทีที่ประตูปิดลงมือแกร่งก็ดึงร่างเธอเข้าไปในอ้อมกอด เขาฉวยโอกาสฉกกลิ่นหอมจากแก้มนวลฟอดใหญ่จนเธอหลับตาสนิท
“ผูกเนกไทให้หน่อย”
“ค่ะ คะ?”
“ผูกไทไง อย่างซื่อบื้อ”
“ค่ะๆ”
มือเรียวจัดการผูกเนกไทของเขาด้วยความประหม่า วันนี้ชายหนุ่มมาแปลกมากเพราะปกติเขาแทบจะไม่แตะตัวเธอเลยด้วยซ้ำ หากไม่ใช่ช่วงเวลาที่เขาต้องการระบายความใคร่
“เสร็จแล้วค่ะ งั้นพลอยขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยว...ยังไม่ได้บอกเลยว่าเสร็จ”
“คุณอลันจะให้พลอยทำอะไรอีกเหรอคะ?”
“ฉันอยาก...”
เขาเลื่อนริมฝีปากไปที่ข้างใบหูของเธอก่อนจะตอบกลับเสียงเบาแผ่วแทบเป่าลม หญิงสาวหลับตาสนิทพลางขนลุกเกรียวด้วยความเสียวซ่าน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงด้วยความกลัว เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ตอนนี้ยังเช้าอยู่มากแต่เขากลับมีอารมณ์
อลันมองภาพหญิงสาวด้วยอารมณ์ขัน เขาอยากจะระเบิดขำออกมาเสียจริงๆ เธอเกร็งไปหมดราวกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง
พลอยไพลินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่ทุกอย่างเงียบไปนาน ก่อนจะพบว่าถูกเขาแกล้งเสียแล้ว พลางนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเวลา เธอจึงเบนความสนใจไปที่นาฬิกาข้อมือทันที ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อพบว่าตอนนี้หกโมงกว่าแล้ว หากเธอออกจากบ้านเกินหกโมงครึ่ง มีหวังถึงที่ทำงานสายแน่ ๆ
“คุณอลันคะ คือพลอยต้องไปแล้ว ขอตัวนะคะ”
“.....”
เมื่อเห็นเขาเงียบเธอจึงค่อย ๆ เดินออกมา
หมับ!
“ก็บอกว่าฉันอยากไง”
***
บทล่าสุด
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 17 เรื่องราวความลับ
บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 10 สนามอารมณ์
รถคันหรูของอลันจอดสนิทที่ลานจอดรถวีไอพีห้างดังของประเทศ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ตลอดเวลาบนรถเธออึดอัดจวนอาเจียนเพราะความมวนท้อง เขาทั้งคู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่สิ...เธอคือส่วนเกิน และหากเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม“คุณอลันคะ...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาด้วยความประหม่า“?” เขาไม่ได้ขานรับเพียงแค่หันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ“พลอยขออนุญาตไปเดินแยกได้ไหมคะ?” หลังจากถามคำถามออกไปเธอก็เม้มปากสนิทรอลุ้นคำตอบ“ที่ให้มาด้วยเพราะเธอต้องถือของให้วิเวียน ไม่ได้ให้เดินเที่ยว เข้าใจนะ!”วาจาประกาศิตกล่าวจบเขาก็เดินจูงมือคนรักนำไปทันที หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกน้อยใจ ประโยคที่เขาเอ่ยบอกเธอเมื่อครู่ชัดเจนจนไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ขาเรียวจึงเดินตามไปอย่างไม่รีรอเพียงเวลาไม่นานมือเล็กก็เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนล้นมือ เธอรู้สึกว่าของมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่คนรักของเขาก็ไม่ได้ซื้อของเพิ่ม นั่นอาจเป็นเพราะว่าแขนของเธอเริ่มล้าตามกาลเวลา ดวงตากลมมองร่างสูงของสามีทางพฤตินัยอย่างเว้าวอน หวังไว้ว่าเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเธอสักนิด แต่เปล่าเลย...เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 8 นัดผู้ชายไว้ก็ไม่บอก
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ร่างเล็กเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยหนีพลางหลับตาปี๋ไปด้วย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกิดเสียงดังไปถึงหูของเขา อลันกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังห่างออกไปเมื่อรู้สึกว่าเขาห่างออกไปแล้วเธอจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที่ ใบหน้าสวยก้มลงต่ำพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเลยเวลาหกโมงครึ่งมาแล้ว พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมา เบา ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไปทำงานสายอีกแล้ว“ออกไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ หรือเขาแค่ต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หากเป็นอย่างที่เธอคิดเขาคงเป็นบุคคลที่ใจร้ายมาก ๆ อย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อนขาเรียวก้าวออกมาจากห้องช้า ๆ เพราะกลัวเสียมารยาท แต่เมื่อพบพ้นอาณาเขตของเขาแล้วเธอจึงรีบวิ่งทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องสายแต่คงจะดีกว่าหากไม่สายมาก“พลอย จะรีบวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มารดาของเธอเอ่ยทัก“คือ...พลอยสายมากแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณแม่คะ พลอยไปนะคะ” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน“ไปไงล่ะหนูพลอย?”“รถโดยสารค่ะ”“พลอยลูก ตั้งสติก่อน เดี๋ยววันนี้ขอให้ลุงสมหมายไปส่ง มากินข้าวมา” มารดาของเธอปรามเมื่อเห็นท่าทีของ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 7 ฉันอยาก
เช้าวันใหม่อากาศสดใสรับฤดูใบไม้ผลิ หากแต่จิตใจของหญิงสาวไม่ได้สดใสไปด้วยเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เธอต้องรีบตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเธอขยับที่ทำงานไปไกลและเส้นทางลำบากกว่าเดิม พลอยไพลินตื่นในเวลาตีสามครึ่ง ทั้งที่พึ่งได้นอนไปตอนตีหนึ่งกว่าเพราะถูกรบกวนจากลูกชายเจ้าของบ้านเธอจัดการเก็บพับที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอ่อนเพลียบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นเหตุให้เธอเซถลาไปตามทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหยุดนิ่งพร้อมกับหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติมือเรียวยกขึ้นอังหน้าผากเมื่อรู้สึกถึงอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ไอร้อนที่แผ่ทั่วร่างกายทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอป่วยหรือเปล่า แต่มีเวลาคิดไม่นานนักเธอจำเป็นต้องรีบไปอาบน้ำเพราะหากช้ากว่านี้อาจทำให้เข้างานสายได้ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากพลอยไพลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขาเรียวก้าวไวไปเปิดประตูเพราะกลัวคนมาใหม่จะรอนานแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม บานประตูเปิดออกเผยให้เห็นผู้เป็นแม่ทำให้เธอโล่งใจขึ้น“เสร็จแล้วเหรอลูก เพิ่งจะตีห้าเองนะทำไมตื่นไวจัง?”“ค่ะ พลอยกลัวไปทำงานสายน่ะค่ะ”“มา...แม่ทำผมให้”
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 6 อย่าเสียงดัง
“ไม่ต้องใส่แล้ว ฉันขี้เกียจถอด”ใบหน้าคมฝังจมูกโด่งลงบนซอกคอขาวหอมกรุ่น เขาซุกไซร้อย่างสนุกโดยที่เธอไม่ได้ขัดขืน หญิงสาวหลับตาสนิทในใจได้แต่ภาวนาให้วินาทีนี้ผ่านพ้นไปเร็ว ๆ แม้ว่าเธอจะรักเขามากแต่เธอก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้“อื้อ...” เสียงเล็กครางออกมาผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวถูกเหวี่ยงลงข้างเตียงอย่างไม่สนใจ มือแกร่งกอบกุมปทุมถันทั้งสองข้างเอาไว้พร้อมกับลงแรงกดบีบด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของผู้ถูกกระทำแม้แต่น้อยร่างสูงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ก่อนจะดึงเธอให้ลุกขึ้นตามมา มือแกร่งจับมือเรียวเล็กของเธอมาเกาะกุมไว้ที่แก่นกายขนาดใหญ่ที่เริ่มขยายตัวเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์“อื้ม...ดีมากพลอย”มือเรียวสาวขึ้นลงช้า ๆ ด้วยความเบามือ เพราะหากเธอเร่งจังหวะมากเกินไปเขาจะเจ็บและอาจจะพาลโมโหใส่เธอเมื่อรู้สึกอารมณ์กามาลุกโหมเขาจึงปัดมือเธอทิ้ง พร้อมกับใช้มือแกร่งบีบกลีบปากเรียวให้อ้าออก แล้วสอดใส่ความเป็นชายของเขาเข้าไปในโพรงปากนุ่มชื้นทันที“เลียมัน ซี๊ดส์...อมมัน”พลอยไพลินทำทุกอย่างตามที่เขาสั่งด้วยความเบามือ เธอรู้ดีถึงสิ่งที่เขาชอบและไม่ชอบ เธอนอนกับเขามาทุกค่ำคืน และอีกอย่างเขาก็เป
บางทีคุณอาจจะชอบ
หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี58.4K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา139.6K views(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก63.1K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.8K viewsเมีย (ไม่) รัก
สิบห้ากันยา ราศีสิงห์309 viewsปะป๊าที่แปลว่าผัวไม่ใช่พ่อ
Sun Su404 viewsแรงรักทวงแค้น
อัญจรี75 viewsBad Twin ฟืนมันร้าย
ณดารินทร์5.6K views
