บทที่ 30
ธารามนั่งอยู่ที่โซฟาท้ายเตียงยังไม่ไปไหนเฝ้าหลินหลินจนกระทั่งลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเคาะประตู
"ขอโทษครับนาย ขอโทษครับคุณหนู นี่ครับนายเอกสารเพิ่มเติมที่นายให้ผมไปค้น" เธอไม่ได้สนใจที่เขานั้นให้ลูกน้องของตัวเองไปทำอะไรจึงนั่งดูโทรศัพท์มือถือตัวเองและดันไปเห็นคลิปวิดีโอที่อัดไว้บนดาดฟ้า
"คุณธารามคะ" ธารามพยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิทเพื่อที่ให้ออกไปเขาวางเอกสารลงและเดินมาหาหลินหลินที่เตียง
"มีอะไร อย่าเข้าใจผิดที่ฉันยังอยู่ไม่ใช่ว่าเฝ้า แต่แค่อีกไม่กี่ชั่วโมงจะออกไปประชุมขี้เกียจออกไปก่อน" หลินหลินเธอกดเปิดคลิปวิดีโอเสียงในตอนที่เธอแอบอัดเสียงนิตาบนดาดฟ้า ตอนที่นิตาใส่ร้ายว่าหลินหลินจะทำร้ายเธอ
เขาขมวดคิ้วเพ่งเล็งหน้าของหลินหลินหลังจากที่ได้ฟังคลิปวิดีโอยาวเกือบสิบนาที จึงรู้ทุกอย่างว่านิตาจัดฉากขึ้นเป็นแผนการของนิตาไม่ใช่หลินหลินที่ไปทำร้ายนิตาอย่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ฉันแค่อยากเปิดให้คุณฟังและให้คุณรับรู้ว่าฉันไม่เคยคิดจะก้าวก่ายผู้หญิงของคุณ มีแต่ผู้หญิงของคุณพยายามใส่ร้ายฉัน" ใบหน้าของธารามที่ดูไม่พอใจไม่แ
บทที่ 493 วันผ่านไปหลินหลินเธอให้โอกาสธารามสามีของตัวเอง สามวันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านมาไม่นานแต่การกระทำของเขาที่เหมือนเมื่อก่อนนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาดูแลเอาใจใส่ทั้งลูกและก็เธอทั้งๆ ที่อยู่ในบ้านหลังเล็กไม่มีอะไรอำนวยความสะดวกไม่มีแม่บ้านแต่ธารามก็ยังสามารถอยู่กับเธอได้ดูแลเธอกับลูกทำกับข้าวให้ทานทุกๆ วัน เล่นกับลูกปล่อยให้เธอได้มีโอกาสนอนพัก ส่วนเรื่องกลางคืนเขาก็ขยันทำการบ้านต่อแข้งต่อขาให้กับลูกในทุกๆ คืน"หม่ามี๊เป็นอะไรเหรอครับ" ในขณะที่หลินหลินนั้นนั่งอยู่ที่เตียง เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัยที่หน้าของผู้เป็นแม่นั้นไม่ค่อยยิ้ม"เป็นคนโสดที่อยากได้เป็ดครับ" หลินหลินเธอตั้งใจที่จะล้างห้องน้ำเพราะวันนี้หมอคิมจะมาทานข้าวที่บ้านด้วย และบังเอิญที่ธารามนั้นเปิดประตูมาได้ยิน ตลอดระยะเวลาสามวันที่ผ่านมาหลินหลินก็ยังไม่ได้บอกกับเขาว่าให้โอกาสแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ธารามก็ยังคงคิดว่าภรรยานั้นงอนจึงแอบฟังว่าภรรยาคุยอะไรกับลูก"โสด? กระแทกเด้าจนเอวเคล็ดยังบอกว่าโสดอีก ชิ...เดี๋ยวนะอย่าได้เป็ด?"เขาบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่แอบฟังภรรยากับลูกคุยกันจนกระทั่งได้
บทที่ 48เรียวปากบางถูกบดขยี้จู่โจมด้วยมือหนานั้นลูบคลำเข้าไปยังใต้เสื้อตัวบางเล้าโลมจนเรือนร่างบางอ่อนระทวยเสียงครางเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ"ผมรักคุณนะ" คนโตที่อยู่บนเรือนร่างน้อยนั้นจับเสื้อของเธอถอดออกเหลือเพียงแต่บราลูกไม้ด้าน เสื้อผ้าถูกมือหนาจับออกได้ทีละชิ้นจนกระทั่งมันหลุดลงไปอยู่ที่ช่วงไหล่สายตาดั่งนกเหยี่ยวกวาดมองเรือนร่างของภรรยาที่สวยงาม เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะลิ้มรสความหวานของผิวนุ่มเบาๆ อย่างอ่อนโยนปากอันร้อนผ่าวสัมผัสเนื้ออกขาวอวบอิ่มอมชมพูหัวนมชูชันดั่งกับเม็ดบัว เขาค่อยๆ งับและดูดใช้ลิ้นตวัดในโพรงปากตัวเองสลับทั้งซ้ายและขวามือหนาเลื่อนเข้าไปแผ่นหลังและปลดบราลูกไม้นั้นออกก่อนที่จะเหวี่ยงมันลงพื้นมือหนาลูบไปยังหน้าท้องเลื่อนต่ำลงไปด้านล่างปลดกางเกงด้านนอกนั้นออกเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วด้านใน เขาไม่รอช้าที่จะใช้มือสัมผัสจับโหนกนูน ด้วยความซุกซนของมือที่ดื้อลูบไปยังโหนกนูนสอดเข้าไปด้านล่างเขี่ยจุดเสียวขยี้แรงๆ"อ๊ะ" จังหวะที่เธออ้าปากร้องคนตัวโตประกบจูบพร้อมกับขยี้มือตัวเองตรงจุดเสียวให้เรือนร่างบางสั่นสะท้านเสียงครางในลำคอและสะโพกที่ส่ายไปมามือน้อยจับไหล่ของสามีเอาไว้
บทที่ 47หลินหลินมาหาพ่อของธารามซึ่งเธอได้ฟังเรื่องราวจากเขาหลายๆ อย่างได้ฟังเรื่องราวของคุณพ่อที่ลำบากเพื่อเธอยิ่งทำให้หลินหลินนั้นสงสารพ่อตัวเอง พ่อของธารามพยายามขอโทษและอยากให้คุณหนูนั้นให้โอกาสลูกชายเขาสักครั้งด้วยความเข้าใจผิดธารามจึงโกรธและอยากแก้แค้นความผิดทั้งหมดเกิดขึ้นจากยศน้องชายต่างสายเลือดกับแม่เลี้ยงของเดชาที่อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของพ่อหลินหลินพร้อมกับตั้งใจใส่ร้ายเพื่อให้ธารามโกรธเกลียดเดชาพ่อของหลินหลิน"คุณหนูครับให้ผมคุกเข่ากับคุณหนูก็ได้ แต่ขอร้องคุณหนูอย่าทิ้งมันเลยนะ ผมรู้ว่าลูกชายของผมรักคุณหนูมาก มันหลงผิดคิดชั่วกับคุณหนูผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ ความผิดทั้งหมดคงเป็นเพราะผมถ้าผมฟื้นเร็วกว่านี้ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้"หลินหลินมองหน้าพ่อของธารามก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของท่าน"อดีตที่มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ คุณดูแลตัวเองรักษาตัวให้หายและกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ หลินไม่เอาอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับลูกและชีวิตที่มีความสุขก็พอแล้ว""ชีวิตที่มีความสุขของคุณหนูคือการไม่มีมันใช่ไหม"หลินหลินเธอเงียบไม่กล้าสู้หน้าพ่อของธารามหลังจากที่ถูกพ่อธารามนั้นเอ่ยถามชีวิตที่มี
บทที่ 46หลินหลินเธอมาที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้บ้านของตัวเองตามที่คุณพ่อของธารามพูดและเล่าเรื่องในวัยเด็กของเธอให้ฟังสถานที่แห่งนี้ทำไมถึงช่างคุ้นเคยเหมือนกับเคยเล่นและอยู่ที่นี่มาก่อนยิ่งสนามเด็กเล่นตรงนั้นมีสไลเดอร์เหมือนกับที่พ่อของเขาพูดยิ่งทำให้หลินหลินเธอปวดหัวจนต้องยกมือกุม"ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า" ผู้หญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยสวมใส่ชุดเรียบร้อยเดินเข้ามาจับแขนของหลินหลิน"สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ ดิฉันครูมะปรางเป็นครูสอนอยู่ที่นี่มาเกือบสามสิบปีแล้วมีอะไรปรึกษาหรือว่าต้องการให้ช่วยเหลืออะไรบอกได้นะคะ""ครูสอนที่นี่มาสามสิบปีแล้วเหรอคะ" ครูมะปรางพยักหน้าให้กับหลินหลิน"ครูรู้จักเด็กผู้หญิงที่ชื่อหลินหลินลูกของคุณเดชาที่เคยมาเล่นสถานสงเคราะห์นี้ไหมคะ"ครูมะปรางขมวดคิ้วจ้องมองหน้าของหลินหลินและทำให้เขาจำเธอได้ ครูมะปรางจับช่วงไหล่ของหลินหลินเปิดเสื้อดูซึ่งมีรอยแผลเป็นจริงๆ"หนูคือหลินหลินใช่ไหม" เขารีบพุ่งตัวกอดหลินหลินเอาไว้ทั้งดีใจและตกใจจนน้ำตาไหล ครูมะปรางร้องไห้สะอื้นครูมะปรางพาหลินหลินมานั่งไถ่ถามหลายอย่างและหลินหลินก็ได้รู้ว่าตัวเองนั้นมาเล่นที่นี่อย่างที่พ่อขอ
บทที่ 45หมอคิมโทรหาหลินหลินบอกว่าธารามป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ให้หลินหลินมาดูอาการด้วยที่ธารามไม่ยอมกินอะไรไม่ทานอะไรไม่รักษาตัว ดูเหมือนว่าหมอคิมก็อยากให้หลินหลินสมหวังอยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขกลับไปมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหลินหลินเธอตกใจในตอนแรกเธอจะไม่มาที่โรงพยาบาล แต่หมอคิมขอให้มาเพราะไม่มีใครดูแลธาราม เธอชั่งใจอยู่พักใหญ่จนกระทั่งยอมมาที่โรงพยาบาลกับลูก"ทำไมต้องตามหลินมาค่ะพี่หมอ เขาจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของเขาสิ" ปากบอกไม่อยากมาแต่ก็แอบชะเง้อมองหา หมอคิมได้เพียงแต่มองหลินหลินและแอบยิ้ม"น้องณธีครับมาหาลุงหมอเร็ว เดี๋ยวลุงหมอพาไปเล่นของเล่นที่ห้องของลุงหมอนะ ให้หม่ามี๊ไปดูป๊าก่อน" หมอคิมอยากเปิดโอกาสให้กับธารามและหลินหลินได้อยู่ด้วยกันสองคน เขาจึงจะพาน้องณธีไปที่ห้องทำงานตัวเอง"ที่รักขา อุ๊ย...นี่มันอะไรกันคะที่รักกำลังจะหมั้นอยู่แล้วนะ ทำไมถึงมาอุ้มเด็กคนนี้หรือว่านี่เป็นชู้ของที่รักไม่ยอมนะคะ หนูไม่ยอม หน้าด้านเหรอรู้ทั้งรู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วยังพาลูกมายุ่งเกี่ยวอีก" เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงตรงหน้าซึ่งทำให้หมอคิมนั้นไม่พอใจ เธอแต่งตัวไม่ต่างจากเด็กสก๊อยที่ซ้อนท้ายมอเต
บทที่ 44 ธารามเดินออกมาจากบ้านของหลินหลินเขาหยุดชะงักเพราะว่ามีคนเดินเข้ามานั่นคือลูกน้องคนสนิทของหลินหลินที่เคยเป็นลูกน้องตัวเอง สายตาของธารามที่มองเขาไม่ได้โกรธแต่อยากจะขอบคุณมากกว่า"คุณมองหน้าผมแบบนี้คงจะเกลียดผมสินะ ผมขอโทษด้วยแล้วกันในสิ่งที่ผมทำไม่ดีกับคุณ แต่ผมแค่อยากปกป้องคุณหนู" ธารามสูดลมหายใจและขยับเข้าไปใกล้ๆ ลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเขายกมือตบไหล่ลูกน้องและยิ้มให้"ฉันขอบคุณนายต่างหากไม่ใช่โกรธและเกลียด ขอบคุณนะที่คอยอยู่เคียงข้างหลินหลิน ฉันมันโง่เองแหละที่เชื่อคนอื่น ฉันมันโง่เองที่จมปลักอยู่กับความแค้น ถ้าฉันลืมในสิ่งพวกนั้นและไม่ควรกลับมาแก้แค้นป่านนี้ฉันคงมีความสุขไปแล้ว" "แล้วทำไมนายถึงจะมีความสุขไม่ได้ล่ะ" ในช่วงตอนนั้นทั้งสองคนได้เพียงแต่มองหน้ากันส่วนธารามดึงมือออกจากไหล่ของลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเตรียมที่จะเดินออกมา แต่หยุดชะงักเมื่อลูกน้องของหลินหลินเอ่ยเรียกตัวเองว่านายเหมือนเดิม ธารามหันกลับไปมองคนที่เอ่ยเรียกตัวเองว่าเจ้านาย"ผมขอโทษนะครับ ที่ผมทำไม่ดีกับคุณเคยว่าเคยด่าเคยหักหลังแต่ในสิ่งที่ผมทำก็เพราะว่าคุณหนูผมอยากให้คุณหนูหลุดพ้นจากความแค้นหลุดพ้นจากค