เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 28
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-01 04:43:21
บทล่าสุด
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 30 ตอนจบ
หลังฝากลูกไว้กับพิมพ์ใจ พลอยใสก็มานอนเฝ้าคริสเตียนโน่ ที่โรงพยาบาล เธอนอนมองใบหน้าหล่อเหลา ของคนที่ยังไม่ฟื้น และหวนคิดถึงความหลังในครั้งนั้นที่เจอกัน เธอเจอกับคริสเตียโน่ ที่สนามแข่งรถยนต์ และตกหลุมรักชายหนุ่มทันที คริสเตียโน่เป็นคนรูปหล่อ เป็นนักแข่งที่สาวๆต่างกรี๊ดกร๊าดกันทั่วทั้งสนาม และเธอก็เหมือนกัน ในตอนนั้น ชายหนุ่ม เป็นนักแข่งที่มีสาวๆล้อมรอบกายมากมาย พลอยใสจึงได้แต่แอบมอง และแล้วเธอก็ได้ถือร่มให้กับเขา นั่นเป็นครั้งแรกที่คุยกัน หลังจากนั้นเขาก็จองให้เธอเป็นพริตตี้ถือร่มประจำตัว และกลายมาเป็นความสัมพันธ์ในที่สุด หญิงสาวนอนมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคริสเตียนโน่ จนกระทั่งตัวเผลอหลับไป ตอนเช้าวันต่อมา" พลอย อย่าเป็นอะไรนะพลอย" เสียงคนไข้ที่เพิ่งฟื้น ละเมอหาพลอยใสทันทีที่รู้สึกตัว แต่ทว่าหญิงสาวก็ยังคงนอนหลับอยู่ข้างเตียง" พลอย พลอยอย่าเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ" เขานอนละเมอเรียกเธออีกครั้ง ทำให้พลอยใสได้ยิน และรีบถลาเข้าไปดู"พี่คริสคะ พลอยอยู่นี่ พลอยอยู่ตรงนี้ค่ะ" เธอได้ยินว่าเขาเรียกหา จึงเข้าไปจับมือของชายหนุ่ม เอามาแนบแก้มของตัวเองทันที" พลอย พลอยไม่เป็นไรใช่ไหม" เขาพูดเห
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 29
" พี่คริสคะ พี่คริสคะ พี่มาโนช ช่วยพี่คริสด้วย" พลอยใสเรียกมาโนช ที่กำลังเก็บปืน หลังยิงเดือนหยาดไปหลายนัด เขาวิ่งเข้ามา เจอตอนที่เธอลั่นไกรยิงใส่พลอยใสพอดี แต่คริสเตืยนโน่วิ่งเข้าไปบังเธอเอาไว้ ทำให้ชายหนุ่มรับกระสุนนั้นแทน ในตอนนี้ร่างของคริสเตียนโน่ค่อยๆทรุดลงกับพื้น พร้อมเอามือกุมแผล ที่กำลังลังมีเลือดไหลออกมา" เรียกรถพยาบาลเร็ว" มาโนชหันไปบอกบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ให้เรียกรถพยาบาล และในขณะที่ทุกคนเดินออกจากห้อง เพื่อพาคริสเตียนโน่ไปส่งโรงพยาบาลนั้น ป้าละอองดาวยังคงนั่งกอดร่างของหลานสาวท่ามกลางความชุลมุน เธอมีหลานสาวคนเดียว พ่อแม่ของเดือนหยาด ตายไปตั้งแต่เล็ก ละอองดาวจึงพาหลานสาว เข้ามาในบ้านหลังนี้ และคุณจรรยาท่านก็ใจดี ชุบเลี้ยงให้ทุนการศึกษา เหมือนดังลูกหลานคนหนึ่งเลยทีเดียว จนกระทั่งแตกวัยสาว เดือนหยาดเกิดตกหลุมรักคริสเตียนโน่ ป้าละอองดาวก็เคยเตือนแล้ว ว่าอย่ามักใหญ่ไฝ่สูง เพราะมันไม่ทางเป็นไปได้ แต่หลานสาวก็ยังไม่ฟัง จนกระทั่งเกิดเรื่องอย่างวันนี้ และในขณะที่ละอองดาวกอดร่างของเดือนหยาดอยู่นั้น จรรยาที่มีสติที่สุด หันไปบอกสาวใช้ว่า"โทรหาคุณคาเรนและพาฉันไปส่งโรงพยาบาลที " เธอบ
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 28
"กรี๊ด ! ใครจะไปเป็นชู้กับพลอยใสยะ ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกย่ะ มันผิดผี" เมื่อโดนหาว่าเป็นชู้กับผู้หญิง เมธีปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที ว่าจะเก๊กแมนแล้วนะ แต่ก็หลุดตั้งแต่หน้าประตู"เรื่องนี้ ฉันอธิบายได้นะคุณคริส ฉันกับพลอยใส เป็นแค่เพื่อนกัน วันนั้นนังพลอยมันแค่เข้าไปช่วย ฉันออกมา" "นี่มันอะไรกันพลอยใส" คริสเตียนโน่ไม่เข้าใจ เขาจึงหันไปถามพลอยใส ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เมธีคงโดนชกจนสลบไปแล้ว แต่ทุกวันนี้เขาดีขึ้นมาก และพร้อมรับฟังคำอธิบายของเธอ"พลอยกับเคที่เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆค่ะ เราเป็นอย่างอื่นกันไม่ได้หรอก เพราะเคที่เขาชอบผู้ชาย ที่วันนั้นเดือนหยาดเห็น มันเป็นเพราะว่าเคที่โดนมอมยา โดนพาไปรูดทรัพย์ เขาเลยโทรบอกให้พลอย ไปรับออกมาจากโรงแรม พลอยพาเพื่อนเดินมาขึ้นแท็กซี่ที่หน้าโรงแรม แต่ไม่คิดว่าจะมีคนไปดักถ่ายรูป""ไม่จริง ฉันไม่ได้ดักถ่ายรูป ฉันแค่ไปเดินห้าง แล้วก็เจอพวกแก" เดือนหยาดโพล่งออกไป"แล้วทำไม เธอไม่เคยอธิบายให้พี่ฟัง" ชายหนุ่มพึ่งจะรู้ความจริง เขาหลงเชื่อเดือนหยาดมาตั้งนาน มันเป็นเพราะความโง่ของเขาแท้ๆ ที่เกือบจะทำให้เสียทั้งลูกและเมีย"เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ เพราะเรื่องเดือนหยา
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 27
สองสามวันต่อมา พลอยใสสังเกตเห็นอาการของจรรยา ทรุดลงเรื่อยๆ และเดือนหยาดทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน เธอทำลับๆล่อๆโดยเฉพาะยารักษาจรรยานั้น หญิงสาวเอาไปเก็บไว้ในห้องพักของตัวเองแทนที่จะเก็บเอาไว้ในห้องพักของผู้ป่วยเหมือนอย่างที่เคย ด้วยความสงสัย พลอยใสจึงหาจังหวะ เข้าไปในห้องของจรรยา เวลาที่เดือนหยาดนำยามาให้ท่านรับประทาน ซึ่งพลอยใสคอยสังเกตจนรู้ดีว่า เดือนหยาดจะขึ้นไปข้างบน และให้ยาท่านเวลาไหน และในขณะที่เดือนหยาดกำลังจัดยาลงถ้วยใบเล็กๆอยู่นั้น เธอจึงแกล้ง เปิดประตู และแกล้งเดินเสียหลักไปชนเขาอย่างจังเพล้ง! ถ้วยสแตนเลสที่อยู่ในมือของเดือนหยาบร่วงหล่นลงพื้นทันทีและยาเม็ดเล็กๆก็กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นเดือนหยาดหันมาตวาดพลอยใสเสียงดังลั่น"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของเธอ อยู่ดีๆก็เดินมาชนฉันทำไม" พลอยใสทำท่าก้มหัวให้ก่อนจะลุกลี้ลุกลนก้มลงไปเก็บยาที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น คืนมาให้กับเธอ" ขอโทษค่ะๆเดี๋ยวฉันเก็บคืนให้" หญิงสาวทำท่าทางลุกลี้ลุกลน รีบเก็บถ้วยสแตนเลสใส่ถาด และรีบควานหายาที่หล่นอยู่ตรงพื้น มาคืนให้หญิงสาวก่อนทำท่าจะเดินออกไป" มันไม่ครบ อีกเม็ดหนึ่งอยู่ไหน" เดือนหยาด หันมาตวาดเสียงดุอีก
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 26
"แต่งครับ ผมจะแต่งงานกับพลอยใส" คริสเตียนโน่ตอบสั้นๆ พลอยใสหันไปมองหน้าพ่อของลูก อย่างประหลาดใจ ทำไมมันดูง่ายจัง ทำไมเขา ตอบรับแต่งงานง่ายๆ เหมือนไม่เกรงใจ เรื่องที่ผ่านมาเลย เรื่องรูปที่เดือนหยาดนำมาให้ดู เธอกับเขา ยังไม่ได้เคลียร์ใจกันเลย แต่ชายหนุ่มบอกว่า"ผมจะแต่งงานกับพลอยใสครับ ผมอยากแก้ไขความผิดเรื่องในอดีต และอยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์" คำตอบมันเหมือนจะดี แต่พลอยใสยังทำหน้าเศร้า ทำไมเขาไม่บอกว่ารักเธอเลย หรือเขาแค่อยากแต่งงานกับเธอเพียงเพราะลูกเท่านั้น ยิ่งคิดมันยิ่งรู้สึดน้อยใจ ถ้าหากไม่มีลูกเขาคงไม่แต่งงานกับเธอใช่ไหม คนมันมีปมอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว และผมนั้นยังไม่ได้เคลียร์เสียที คำขอโทษแบบจริงใจเขาก็ไม่เคยมีให้เธอสักครั้ง แล้วจะให้แต่งงานกันไปได้ยังไง "แล้วพลอยใสล่ะ พลอยยินดีที่จะเริ่มต้นใหม่กับพี่เขาหรือเปล่า" จรรยาหันไปถามลูกสะใภ้ พลอยใสกำลังคิดหาคำตอบ แต่เธอไม่รู้จะปฏิเสธว่ายังไง จึงโยนการตัดสินใจให้กับคนเป็นแม่ เพราะถึงยังไง พิมพ์ใจก็คือแม่ของเธอ"เรื่องแต่งงานพลอยคงต้องถามแม่ก่อนค่ะ" เธอเอาแม่ขึ้นมาอ้าง เผื่อพิมพ์ใจจะเรียกสินสอดแพงๆจนฝ่ายนั้นรับไม่ได้ จะได้ล้มเล
พันธะลับนายมาเฟีย บทที่ 25
ชายหนุ่มเดินมาถึงเรือนหลังเล็ก เห็นพลอยใสกำลังทำอาหารเช้าอยู่พอดี หมับ! เขาคว้าเอวคอดเข้ามากอด ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอว่า "ตื่นก่อนทำไมไม่ปลุก" กระซิบพลางถูไถใบหน้าอยู่ข้างแก้มเหมือนเป็นลูกแมว "อุ๊ย! ตะเถนหก" ยายพิมพ์ใจ กำลังเดินเข้ามาในครัว เห็นภาพคนทั้งคู่ถึงกับอุทานว่าตะเถนหกเลยทีเดียว " เออ พ่อคริสมาแต่เช้าเลยนะ" ว่าจะไม่ทัก แต่เขาก็รู้ตัวแล้ว เลยทักออกไปแบบงงๆ ดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ยายพิมพ์คิดในใจ " คุณ ออกไปได้แล้ว" พลอยใสใช้ศอกกระทุ้งสีข้างใครบางคนให้ถอยออกไป " เมื่อคืนยังเรียกพี่ ตอนนี้เรียกคุณแล้วเหรอ" ชายหนุ่มทวงถาม เขาไม่ยอมออกไปไหนทั้งนั้น คนที่ควรออกไป คือยายพิมพ์ ที่มาขัดจังหวะต่างหาก และดูเหมือนยายพิมพ์จะรู้ตัว จึงบอกลูกสาวว่า " งั้นแม่ออกไปรอที่หน้าบ้านนะ ทำช้าๆก็ได้ แม่ยังไม่หิว" ว่าแล้วก็รีบพาตัวเองออกไป คริสเตียนโน่จึงหมุนตัวของพลอยใส เข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเชยทางหญิงสาวขึ้นมาสบตา " เป็นอะไร" เขาเอ่ยถามเธอ เมื่อคืนยังเรียกร้องให้เขาช่วยเหลืออยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงมึนตึงใส่กัน " ไม่มีอะไรค่ะ คุณออกไปก่อนเถอะ" พลอยใส่เคอะเขินจนรู้สึกประหม่า ไม่รู้จ
