บทที่ 12

ผู้เฒ่าเจียงคิดไว้แล้วว่าสักวันมันต้องเป็นแบบนี้

ดูเหมือนว่าตอนนี้พ่อบ้านเฉียนจะเข้าใจแล้ว “เรื่องที่ท่านขอให้ผมหาหัวใจ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซ่งหยุนหยุนก็ออกมาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาล

พ่อบ้านเฉียนรีบหุบปากทันที

คุณเจียงยืนขึ้นจากโซฟาพร้อมไม้เท้าแล้วพูดกับซ่งหยุนหยุนว่า “ตามฉันมา”

หลังจากพูดจบ ผู้เฒ่าเจียงก็เดินนำไปที่ห้องสมุด

ซ่งหยุนหยุนวางกล่องยาไว้บนโต๊ะแล้วเดินเข้าไป

ผู้เฒ่าเจียงนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “พ่อแม่ของเหยาจิงเสียชีวิตเร็ว ฉันจึงเลี้ยงดูเขาจนเติบโต ตอนเรียน เขาก็พักหอในมหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบ เขาย้ายออกจากบ้านเก่า และเข้ามาบริหารบริษัท เขางานยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ และแทบไม่กลับมาอีกเลย”

เสียงของผู้เฒ่าเจียงเบามาก พ่อของเจียงเหยาจิงเป็นลูกชายคนโตของเขา ความเจ็บปวดที่คนผมขาวมอบให้คนผมดำจะยังคงเศร้าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม

มีเหตุผลอยู่ว่าทำไมเจียงเหยาจิงถึงไม่อยากกลับมา

เขาเดาได้ว่าเจียงเหยาจิงจะจัดการกับครอบครัวของลูกคนที่สองอย่างไรหลังจากที่ตนจากโลกนี้ไป

ความอดทนของเจียงเหยาจิงจนถึงตอนนี้ดูได้จากใบหน้าของเขา

เขาต้องการให้เจียงเหยาจิงมีผู้หญิงคอยอยู่เคียงข้าง เพื่อช่วยให้เขาเข้าใจความรู้สึก และสร้างแรงบันดาลใจให้กับเขา

ทำให้เขาละทิ้งความเกลียดชัง

ฝ่ามือและหลังมือของเขาเต็มไปด้วยเนื้อ เขาไม่อยากเห็นญาติพี่น้องต้องฆ่ากันเอง

“คุณปู่” ซ่งหยุนหยุนไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไร

ผู้เฒ่าเจียงดีกับเธอมาโดยตลอด

เห็นได้ชัดว่าความโลภของซ่งลี่เฉิงทำให้เธอต้องแต่งงาน แต่ผู้เฒ่าเจียงกลับไม่เคยดูถูกเธอเลย

ผู้เฒ่ายกมือส่งสัญญาณให้เธอรู้ว่าไม่ต้องกังวล เขาไม่เป็นไร “ฉันตกลงให้เธอแต่งงาน เพราะฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี ปู่ของเธอเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์และใจดีมาก เธอเป็นหลานสาวของเขา ดังนั้นเธอจะต้องมีนิสัยเหมือนเขาแน่นอน ฉันจึงอยากให้เธออยู่กับเหยาจิงและดูแลเขา”

“คุณปู่คะ หนูคิดว่าคนที่จะอยู่กับเขาได้ ต้องเป็นคนที่เขาชอบถึงจะถูกนะคะ…” ซ่งหยุนหยุนพูดสิ่งนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ

แต่สิ่งที่ผู้เฒ่าได้ยินคือ เธอถอยห่างและพยายามหาข้อแก้ตัวที่จะออกจากเจียงเหยาจิง

อายุปูนนี้แล้ว มีอะไรที่ไม่เคยเจอมาก่อนด้วยเหรอ?

เขาเดาเธอออกได้อย่างง่ายดาย “ฉันรู้ว่าเธอลำบากใจ”

ผู้เฒ่าเจียงหยิบเอกสารออกจากลิ้นชักแล้วส่งให้เธอ “อาการป่วยของแม่เธอต้องใช้หัวใจที่ตรงกันใช่ไหม? นี่คือสิ่งที่ฉันหาให้แม่เธอได้ ฉันส่งคนไปโรงพยาบาลแล้ว ตราบใดที่เธอเซ็นยอมรับข้อตกลงนี้ แม่ของเธอก็สามารถเข้ารับการผ่าตัดได้ทันที และฉันจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดรวมถึงค่าผ่าตัดและค่ารักษาตัว”

แวบแรกซ่งหยุนหยุนรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นเธอจึงตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอมองเอกสาร

มันคือหนังสือรับประกัน

ข้อตกลงสัญญาว่าจะไม่หย่ากับเจียงเหยาจิง

“ฉันได้ยินมาว่าอาการของแม่เธอไม่ดี ถ้าไม่รีบเปลี่ยนหัวใจ เทวดาหน้าไหนก็ช่วยเธอไม่ได้ อวัยวะเช่นหัวใจก็ไม่ได้หาเจอกันง่าย ๆ ไม่ใช่มีเงินแล้วจะหากันได้ง่าย ๆ” ผู้เฒ่าเจียงรู้ดีว่าถ้าเขาอยากให้เธออยู่เคียงข้างเจียงเหยาจิง เขาจะต้องบีบจุดอ่อนของเธอ

ซ่งหยุนหยุนบีบกระดาษในมือแน่น ในใจสับสน เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้วว่าวันนี้ผู้เฒ่าเรียกเธอมาที่บ้านเก่าทำไม ที่แท้นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริง

“คุณปู่ ทำไมถึงคิดว่าหนูจะดูแลเขาได้คะ?”

“ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าเพราะเธอเป็นหลานสาวของปู่เธอ ฉันจึงเชื่อใจเธอไงล่ะ”

ซ่งหยุนหยุนพยายามสงบสติอารมณ์ แต่สุดท้ายเธอก็ยังคงตื่นตระหนกมาก

อาการความเจ็บป่วยของแม่ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

ยิ่งผ่าตัดเร็วเท่าไหร่ ก็จะยิ่งฟื้นตัวเร็วขึ้นขึ้นเท่านั้น

ตอนนี้เธอแต่งงานกับเจียงเหยาจิงแล้ว เพื่อให้แม่ของเธอมีชีวิตอยู่ต่อ เธอจึงตกลง “หนูตกลงค่ะ”

“ดี ฉันมองเธอไม่ผิด เธอจะต้องทำให้เหยาจิงมีความสุขได้อย่างแน่นอน” ในที่สุดผู้เฒ่าก็คลี่ยิ้มออกมา

ซ่งหยุนหยุนเม้มริมฝีปากแน่นและไม่พูดอะไร

ในใจคิดว่า คุณปู่ดูผิดแล้ว เธอไม่ใช่คนที่ทำให้เจียงเหยาจิงมีความสุขได้

แต่คน ๆ นั้นคือเฉินเหวินเหยียนต่างหาก

“ฉันจะติดต่อให้โรงพยาบาลทราบทันที เพื่อเร่งดำเนินการผ่าตัดแม่ของเธอโดยเร็วที่สุด” ผู้เฒ่าเจียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ซ่งหยุนหยุนยืนขึ้นด้วยความรู้สึกตึงเครียดปนคาดหวัง

เมื่อผู้เฒ่าวางสายโทรศัพท์ เธอจึงถามว่า “คุณปู่ หนูไปโรงพยาบาลด้วยได้ไหมคะ?”

เธอเป็นเด็กกตัญญู ผู้เฒ่าจึงตอบตกลง “ได้สิ ไปกันเถอะ”

หลังจากปัญหาทั้งหมดในวันนี้ เจียงเหยาจิงคงไม่อยากรับเธอเข้าไปในบ้านแน่นอน

อดถอนหายใจไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ คุณปู่” ซ่งหยุนหยุนพูดอย่างจริงใจ และแสดงความขอบคุณ

ผู้เฒ่าโบกมือแล้วพูดกับพ่อบ้านเฉียนที่อยู่นอกประตูว่า “ผู้เฒ่าเฉียน เตรียมรถให้เธอด้วย”

“คุณผู้หญิงตามผมมาเลยครับ” พ่อบ้านเฉียนเดินเข้ามาหาแล้วพูด

ซ่งหยุนหยุนเดินตามพ่อบ้านเฉียนออกไป

ขณะนั่งอยู่ในรถ เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง

แต่เมื่อมาถึงโรงพยาบาล และเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้เฒ่าจัดเตรียมไว้ให้ เธอก็กลับมาสู่โหมดความเป็นจริง เธอไม่ได้ฝันไป

แม่ของเธอสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้จริง ๆ

หลังจากค่ำคืนแห่งอันตราย ในที่สุดการผ่าตัดก็ประสบความสำเร็จ แต่ยังคงต้องคอยสังเกตอาการ และใช้เวลาในการดูแลเป็นเวลานานหลังการผ่าตัด

เมื่อเห็นแม่ของเธอนอนอยู่ในห้องตรวจการทำงานของร่างกายหลังผ่าตัด เธอก็มีสีหน้าโล่งใจ ในที่สุดแม่ของเธอก็รอดมาได้

เธอกลับมาที่แผนก หลังจากไม่ได้นอนทั้งคืน จู่ ๆ ก็มีคนเรียกเธอขณะที่เดินผ่านทางเดิน

“หมอซ่ง”

เธอหันกลับไปมองเห็นพยาบาลโจวที่อยู่แผนกเดียวกัน

พยาบาลโจวเข้ามาคุยกับเธอว่า “เมื่อวานคุณกลับเร็วมาก ไม่ได้ยินหมอเฉินพูดยกยอตัวเองเลย มีคนที่อยู่เบื้องหลังแน่ ๆ ถึงได้มั่นหน้าขนาดนั้น”

ซ่งหยุนหยุนหรี่ตาลง และปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเฉินเหวินเหยียน

“ฉันรู้สึกว่าหมอเฉินสวยไม่เท่าคุณ คุณคิดว่าเจียงเหยาจิงชอบอะไรในตัวหมอเฉินเหรอคะ?”

เธอซุบซิบเรื่องคนอื่น แต่ซ่งหยุนหยุนไม่อยากให้เธอดึงตัวเองเข้าไป “หมอเฉินสวยมาก คุณเจียงก็ต้องชอบเขาอยู่แล้วค่ะ ฉันแน่ใจว่าหมอเฉินมีเสน่ห์ เราไม่ควรพูดเรื่องเธอลับหลังนะคะ”

พยาบาลโจวทำหน้ามุ่ย “ยังไงก็เถอะ ที่บอกว่าเมื่อวานเป็นงานเลี้ยงอำลา แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แค่อยากอวด ใคร ๆ ก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วต้องเป็นคุณ…”

“พยาบาลโจวคะ ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ” ซ่งหยุนหยุนพูดแทรก

คำพูดดังกล่าวอาจจะทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดี และอาจก่อให้เกิดปัญหาได้

พยาบาลโจวสัมผัสได้ว่าเธอไม่อยากคุย จึงหยุดพูด ช่วงเช้าเป็นช่วงที่โรงพยาบาลยุ่งที่สุด คนไข้ที่มาพบหมอต่างยืนต่อคิวยาวอยู่ที่หน้าต่างลงทะเบียน

พวกเขาต่างทำหน้าที่ของตัวเอง

เช้าวันนี้ซ่งหยุนหยุนมีเคสผ่าตัด เธอได้พักผ่อนเพียงสองชั่วโมงก่อนเข้าห้องผ่าตัด หลังจากผ่าตัดสองเคสและไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้ เธอรู้สึกเหนื่อยมากและอยากทิ้งตัว เธออยากใช้เวลาช่วงพักเที่ยงงีบหลับ แต่พยาบาลก็เดินเข้ามา “ผู้อำนวยการขอพบคุณหมอซ่งที่ห้องทำงานของเขาค่ะ”

“มีอะไรเหรอ?” เธอถาม

ถ้าไม่มีอะไรด่วน เธอค่อยไปทีหลัง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันแค่มาบอก คุณก็ไปสิจะได้รู้” พยาบาลพูดด้วยรอยยิ้ม

ซงหยุนหยุนตอบ “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ

ไปถึงเธอก็เคาะประตู เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน เธอจึงเปิดประตูเข้าไป

“ผู้อำนวยการ”

ผู้อำนวยการนั่งอยู่ที่โต๊ะ เมื่อเห็นเธอ เขาก็วางสิ่งที่กำลังทำอยู่ ท่าทางของเขาดูอ้ำอึ้ง พูดไม่ออกแต่ก็ต้องพูด

“หมอซ่ง คุณทำอะไรให้เจียงเหยาจิงไม่พอใจหรือเปล่า?”