ตอนที่ 2 ความพลาดพลั้ง 02

“วาไม่เคยเห็นคุณอิชย์ดื่มหนักแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ผมนั่งดื่มในห้องทำงานตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ไม่คิดว่าจะยังมีพนักงานคนไหนอยู่ที่นี่จนมืดค่ำแบบนี้”

เขายกนิ้วขึ้นคลึงขมับเบาๆ แล้วชี้เธอ “นี่คุณจะกลับแล้วเหรอ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสิ ผมมีเรื่องอยากถามคุณหน่อย ในฐานะที่คุณเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับมินตรา”

“เอ่อ...” วาสิตากังวลใจแปลกๆ เพราะยามมึนเมา อิชย์ทั้งพูดเก่งและยิ้มหวานเยิ้มจนเธอใจสั่นหวั่นไหว

“นะ ผมไม่รบกวนคุณนานหรอก วาสิตา...”

เขาทอดสายตามองมา ดูเว้าวอนจนหญิงสาวใจอ่อนยวบ

“งั้นก็ได้ค่ะ คุณอิชย์”

“ดี งั้นตามผมเข้าไปในห้องทำงานนะ”

อิชย์พยักพเยิดไปด้านหลัง ก่อนจะหันหลังเดินนำออกไปก่อน

“คงจะถามเรื่องคุณมิน เอาเถอะวา...อย่ากังวลเลย นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่คุณอิชย์เรียกให้แกเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของเขา”

วาสิตาพึมพำกับตัวเอง แล้วพ่นลมหายใจออกทางปาก ยืนเคว้งอยู่ตรงนั้นอึดใจหนึ่ง ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นพาดไหล่ แล้วเดิน ตามหลังเจ้านายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือของเธอสั่นน้อยๆ ในตอนที่เอื้อมไปแตะลงบนลูกบิดประตู

ไม่รู้สิ...เธอรู้สึกไม่สบายใจเลยที่ต้องเข้าไปอยู่ด้วยกันตามลำพัง ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจอิชย์ แต่กลัวว่าหากมีใครมาเห็นเข้า มันจะทำให้เขาเสียหายได้ ลำพังพนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธอ ใครจะติฉินนินทาอย่างไร เธอไม่แคร์เลยสักนิด แต่เขา...เจ้านายที่เธอรักและบูชายิ่งกว่าอะไร เธอจะยอมให้ใครมาแตะต้อง หรือพูดถึงเขาในทางเสียหายไม่ได้เด็ดขาด

ในขณะที่วาสิตากำลังยืนชั่งใจอยู่นั้น ประตูบานใหญ่ตรงหน้าก็เปิดผ่างออกด้วยมือของอิชย์ เขาพึมพำอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะคว้าข้อมือของวาสิตาแน่น แล้วดึงให้ถลันตามเข้าไปข้างใน จากนั้นอิชย์ก็ใช้มืออีกข้างผลักประตูปิดลงเสียงดังสนั่น ทำเอาเจ้าของร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

“นั่งลงสิ”

เขาอยู่ใกล้มากจนได้ทั้งกลิ่นเหล้าและน้ำหอมแบบที่เขาชอบใช้

“ค่ะ” เธอรับคำ แต่ยังไม่ทันนั่งลงเอง เขาก็ช่วยกดไหล่ให้ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างร้อนใจ

“ผมอยากรู้ว่าถ้าผู้หญิงทำตัวแปลกๆ เดี๋ยวอ้อน เดี๋ยวพยายามเว้นระยะห่าง แบบนั้นมันคืออะไร?” เขาเปิดประเด็นด้วยคำถามที่ทำให้วาสิตาต้องนั่งอึ้งประมวลผลอยู่เกือบนาที

หากเป็นเพื่อนหรือคนสนิท เธอก็คงกล้าแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา แต่นี่เจ้านายกำลังปรึกษาเรื่องคู่หมั้นของเขา ขืนตอบไปไม่ตรงใจ เธออาจจะเดือดร้อนเอาก็ได้

“อาจมีรอบเดือน เครียด หรือฮอร์โมนผิดปกติก็ได้ค่ะ”

“ไม่...มันไม่ใช่แบบนั้น ผมอยากให้คุณแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมามากกว่านะ” ชายหนุ่มเดินไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่

ตอนนั้นเองที่วาสิตามองเห็นขวดเหล้าทรงสูงกับแก้วใสใบสวยวางอยู่ตรงนั้น อิชย์ยังคงไม่หยุดดื่ม แม้จะเมามากจนดวงตาพร่าพรายไปหมดแล้ว แต่เขาก็ยังรินน้ำสีอำพันใส่ลงในแก้วเพิ่มอีก

“คุณอิชย์คะ...” วาสิตาลุกขึ้น ละล้าละลังอยากห้าม แต่ไม่กล้า

“หืม...ห่วงผมเหรอ ไม่ต้องหรอก ผมไหว”

เขามองมาเหมือนรู้เท่าทันความคิด

“แต่คุณอิชย์ชอบขับรถเองตลอดนี่คะ ถ้าเมาขนาดนี้แล้วจะกลับยังไงล่ะคะ” เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาจริงๆ

“คุณไปส่งผมไง ได้ใช่ไหม?” เขาว่า

“เอ่อ ได้ค่ะ”

“นั่งก่อน วาสิตา ทำไมถึงดูรีบร้อนลุกลนนัก ไม่อยากอยู่ใกล้ผมเหรอ ใครๆ ก็พูดกันว่าคุณแอบปลื้มผมจะตาย นี่เป็นโอกาสที่จะได้คุยกันใกล้ชิด ทำไมคุณต้อง...ประหม่าขนาดนั้นด้วย” เขาเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ใช้นิ้วชี้ของมือที่ถือแก้วเหล้าอยู่ ชี้มาที่ตัวเธอก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็รินมันลงไปใหม่ในปริมาณที่มากขึ้นกว่าเดิม

วาสิตาไม่ได้พูดอะไร เธอนั่งลงที่เดิม รอให้อิชย์เป็นฝ่ายเริ่มต้นคำถามที่เขาต้องการ ดวงตากลมโตวูบไหวเล็กน้อย เนื้อตัวเกร็งทื่อขึ้นมาทันที เมื่อจู่ๆ คนเมาก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน ช่วงขาของเขาแนบชิดอยู่กับเรียวขาของเธอ ทำให้สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อแข็งแรงใต้กางเกง สแล็กส์สีดำเข้ม

“ผมสงสัยว่ามินตรากำลังนอกใจ...”

ชายหนุ่มพูดประโยคนี้ทั้งที่ตัวเองไม่มีสติครบถ้วนด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยกแก้วขึ้นดื่มไปอีกอึกใหญ่ ดื่มเร็วมากจนน่ากลัวว่าอาจจะน็อกหมดสติกลางอากาศเอาได้ เพราะเท่าที่รู้คืออิชย์ไม่ใช่คนดื่มเก่ง แต่เขาเล่นดื่มเหล้าเพียวๆ ซ้ำยังกรอกใส่ปากราวกับมันคือน้ำเปล่าอย่างนี้ จะไม่ให้เธอเป็นกังวลได้อย่างไรกัน

“อะไรนะคะ” วาสิตาทำตาโต รีบส่ายหน้าแล้วเอ่ยแย้งทันที

“คงไม่หรอกค่ะ คุณอิชย์น่าจะคิดมากไป”

“แต่มินตราทำตัวลับๆ ล่อๆ เวลาที่คุยกับใครบางคน เธอดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลยในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ที่สำคัญไม่ยอมให้ผมไปหาที่คอนโดเลย ถ้าเจอต้องนัดกันที่บ้านของผมหรือของเธอเท่านั้น ผมว่ามันแปลกมาก...คบกันมาสามปี มินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”

เขาระบายความในใจ จิบน้ำสีอำพันน้อยๆ แต่ก็เปลี่ยนใจเทมันลงคอไปในรวดเดียว เมื่อตั้งท่าจะขยับลุกขึ้นไปเติมอีก กลับลุกไม่ไหวเสียแล้ว เขาจึงต้องยอมให้วาสิตาดึงแก้วเปล่าออกจากมือ แล้ววางไว้บนโต๊ะกลางด้านหน้า

“บางทีคุณมินเธออาจเครียด หรือมีเรื่องงานกวนใจอยู่ก็ได้ค่ะ”

“ไม่...มันแปลกกว่านั้น เมื่อวานผมแค่จะหยิบโทรศัพท์ของมินมาดูเวลา เพราะของผมแบตหมด แต่มินรีบกระชากมันไปจากมือผมทันทีเลย หน้าซีดไปหมดด้วย แล้วยังโกรธผมด้วยที่ถือวิสาสะไปหยิบของของเธอ ทั้งที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราก็ทำแบบนั้นกันอยู่บ่อยๆ”

“เอ่อ...” หญิงสาวไม่รู้จะพูดต่อไปอย่างไรดี

“ผมว่ามินต้องมีความลับบางอย่างกับผมแน่ มันไม่ใช่เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องความเครียดอะไรอย่างที่คุณว่าหรอก” การบอกเล่าจากน้ำเสียงอ้อแอ้ของอิชย์ ทำให้วาสิตานั่งนิ่งไป เธอคิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ หลังจากฟังทุกอย่างจากปากเขา

แต่ก็นั่นแหละ...ใช่ว่ามันจะฟันธงได้แน่ชัด บางทีอิชย์อาจจะแค่คิดมากไปตามประสาคนที่จริงจังกับความสัมพันธ์นี้มาก ส่วนมินตราอาจจะเหนื่อยจากงาน คิดว่าแฟนหนุ่มพยายามจับผิดทั้งที่ไม่มีอะไรก็ได้ มินตราถึงได้โกรธเคืองเพราะเรื่องแค่นั้น

วาสิตาลังเลอยู่อึดใจหนึ่ง แต่สุดท้ายก็พูดออกมา

“คุณมินอาจเห็นคุณอิชย์ไม่ไว้ใจ เธอเลยหงุดหงิดก็ได้นะคะ”

“ผมเนี่ยนะไม่ไว้ใจ?” เขาชี้หน้าตัวเอง ยิ้มหยันแล้วเอ่ยต่อ

“ผมแฟร์สุดๆ แล้วแหละ บอกเลย”

“ลองเว้นระยะห่างให้เธอดูสิคะ เลิกพยายามจับผิด เลิกคิดมาก ทำตัวตามธรรมชาติอย่างที่เคยทำ อีกไม่กี่เดือนคุณอิชย์ก็จะแต่งงานกับคุณมินตราแล้ว วาว่าคุณสองคนมีอะไรก็ควรเปิดใจคุยกันนะคะ การหลบมาดื่มคนเดียวแบบนี้ไม่ดีเลย อันตรายด้วย นี่ถ้าออกไปแล้วไม่เห็นวา คุณอิชย์คงคิดจะขับรถกลับเองใช่ไหมคะ?”

“ก็คงงั้น ผมรักมินมาก ผมไม่อยากให้มินทำตัวมีลับลมคมในแบบนี้เลย” เขายกมือขึ้นลูบหน้า เอนศีรษะพิงพนักโซฟาแล้วหลับตานิ่ง ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้มองเสี้ยวหน้าด้านข้างนั่นในระยะประชิด

วาสิตาคลี่ยิ้ม หัวใจเต้นรัวเพราะนี่คือครั้งแรกที่ได้นั่งตัวติดกันอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ ดังนั้นมันคงไม่แปลกอะไร หากคนแอบรักอย่างเธอจะขอนั่งนิ่งๆ แบบนี้ต่อไป

ไม่ได้รีบขยับถอยห่างอย่างที่ควรทำ

“เฮ้อ...”

ในขณะที่คนข้างตัวกำลังนั่งลอบมองอย่างเพลินตา ชายหนุ่มก็ถอนหายใจแล้วเอียงศีรษะหันมามอง

วาสิตายิ้มแห้ง เมื่อถูกจับได้เต็มๆ ว่ากำลังจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอคงขยับตัวถอยห่างออกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ๆ อิชย์ก็วาดแขนมาโอบไหล่ไว้เสียก่อน

“คุณอิชย์คะ...” วาสิตาตกใจ ตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ผมรักคุณครับนะมิน”

เขาพึมพำ ฤทธิ์จากแอลกอฮอล์ทำให้หูตาพร่าพราย สายตาเลือนรางจนมองเห็นคนข้างตัวกลายเป็นคู่หมั้นคนสวย

วาสิตาสูดลมหายใจลึก รีบยันมือไว้บนอกกว้างเต็มแรง เมื่อเขาทำท่าจะโน้มใบหน้าลงมาหา ถึงเธอจะรักเขา ชอบเขา อยากใกล้ชิดเขา แต่เธอไม่เคยต้องการให้เขาแตะต้องหรือทำผิดต่อมินตราเลยสักครั้ง อิชย์อยู่สูงเกินเอื้อม แม้ต่อให้เอื้อมมือถึง เธอก็ไม่มีวันทำ

แค่สุขใจที่ได้รัก...ไม่ใช่สมหวังด้วยการครอบครอง

“คุณอิชย์ อย่านะคะ! นี่วาเอง วาสิตา ไม่ใช่คุณมินตรานะคะ!”

หญิงสาวละล่ำละลักบอก

“อื้อ...นี่คุณคิดจะผลักไสผมอีกแล้วสินะมิน”

เขาฉุนเฉียว ใบหน้าบึ้งตึงในยามที่ดึงมือเล็กออกไปให้พ้นอก

“คุณอิชย์คะ!” วาสิตาเรียกเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อเขาออกแรงผลักตัวเธอให้เอนราบลงไปบนโซฟา

“สะดีดสะดิ้งเหลือเกิน ทำเหมือนไม่เคยนอนกับผม...”

คนเมาพึมพำแล้วกระตุกยิ้มเหี้ยม มือข้างหนึ่งตรึงข้อมือบางไว้ ส่วนมืออีกข้างกดลงบนอก ไม่ยอมให้เธอยันกายลุกขึ้นมาได้ เขาขยับตัวจากนั่งห้อยขาเป็นคร่อมทับอยู่ทางด้านบน กดหัวเข่าไปบนโซฟาตัวยาว กางขาอยู่เหนือร่างเล็กที่กลัวจนตัวสั่น

“อย่านะคะ!” วาสิตาร้องห้าม เมื่อมือใหญ่จับคอเสื้อเชิ้ต แล้วกระชากอย่างแรงจนเม็ดกระดุมขาดกระเด็นร่วงหล่นลงไปอยู่บนพื้นห้อง ทรวงสล้างอวบอิ่มขาวโพลนที่มีบราเซียลูกไม้ห่อหุ้มไว้ ทำให้ความปรารถนาในตัวของอิชย์พวยพุ่งขึ้นเป็นทวีคูณ

ฤทธิ์เหล้าทำให้เขาขาดสติ และตัณหาทำให้เขาขับเคลื่อนความดิบเถื่อนต่อไปโดยไม่สนใจฟังคำทัดทานของอีกฝ่าย

“ผมรักคุณ...คุณเองก็รักผมนี่ ที่รัก”

แม้รู้ดีว่านั่นไม่ได้หมายถึงตัวเอง แต่พอได้ยินคำว่ารัก วาสิตากลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ ลำคอตีบตันและแห้งผากราวกับขาดน้ำมานานแรมปี เธอผวาเฮือก เมื่อใบหน้าคมซุกแนบลงมากลางอก ฝากฝังปลายจมูกโด่งลงกลางร่องอวบ แล้วสูดกลิ่นหอมจากกายสาวด้วยความสิเน่หา

“คุณอิชย์...”

มือขาวบางเลื่อนขึ้นโอบกอดแผ่นหลังกว้างแกร่งเอาไว้ทันที