บทที่5 Hunter

เช้าวันต่อมา

เจ้าเอยตื่นมากุมขมับ “ปวดหัวจัง” บ่นกับตัวเอง ไม่รู้เลยว่ามีใครยืนมองอยู่ ฉันเริ่มมองสิ่งของรอบตัว เริ่มรู้ว่านี้ไม่ใช่ห้องฉัน แล้วก็สบตากับคนตัวโตที่ยืนกอดอกมองฉันอยู่

“พี่พายุ” เขายืนใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ ยืนกอดอกจ้องมาที่ฉัน

“เอยมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”

เพิ่งตื่นยังสวย เขามองแล้วชมในใจ

“พี่พามาเอง”

ฉันมองสำรวจตัวเอง

พายุอ่านความคิดเธอออกทันที “ไม่ได้ทำอะไรหรอกไม่ต้องกังวล เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบเอากับคนเมา”

เจ้าเอยแก้มแดงปลั่ง ฉันรีบลงจากเตียง มองหากระเป๋าแล้วโทรศัพท์ฉันอยู่ไหน ไม่ชอบสายตาแบบนั้นกับน้ำเสียงแบบนั้นของเขาเลย

“หาอะไร”

“กระเป๋ากับโทรศัพท์เอยอยู่ไหนคะ”

“พี่เก็บไว้เอง”

“ขอคืนได้ไหมคะ”

“ยังไม่ได้”

“เอยจะกลับแล้วจะเรียกรถ”

“ยังไม่ให้กลับ”

เจ้าเอยมองเขาเป็นเชิงถาม เขาต้องหารอะไรกันแน่

“เรากับมาร์คัลเป็นอะไรกัน”

ฉันเงียบไม่ตอบ ฉันกับมาร์คัลเป็นอะไรกันงั้นเหรอ จะมาถามแบบนี้ทำไม ฉันไม่ได้มีแฟนสักหน่อย ไม่ได้จูบกับคนอื่นไปทั่วแบบพี่สักหน่อย

“ตอบมาเจ้าเอย”

“ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ”

“ถ้าไม่ตอบ พี่จะโทรให้มาร์คัลมารับเราที่นี่”

“ถ้าพี่จะให้เขามารับเอย แล้วพี่พาเอยมาที่นี่ทำไม ไม่ให้เอยนอนบ้านเขาละ” ฉันตอบแดกดันเขา อย่างอดไม่ได้

“อืม แสดงว่าเต็มใจ พี่ก็ไม่น่าเสือกเนอะ ถึงว่าตื่นมาเห็นหน้าพี่อารมณ์เสียเชียว ให้โทรหามาร์คัลเลยไหมจะได้ไม่ค้าง”

“พี่พายุ” ฉันอดไม่ได้เลยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เอาโทรศัพท์เอยมาเอยจะโทรหาเขาเอง”

เขาหยิบกระเป๋าให้เธอ

เจ้าเอยเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ กดเรียกแท็กซี่ พายุเห็นแบบนั้นรีบ แย่งโทรศัพท์ไปกดยกเลิก

“พี่พายุทำอะไร”

“ก็ไหนบอกว่าจะโทรหามาร์คัล แล้วเรียกแท็กซี่ทำไม”

“ก็เอยจะกลับ”

“ถ้าจะกลับเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”

“ไม่ต้องค่ะเอยจะกลับเอง”

“ตามมาร์คัลมารับสิ”

เจ้าเอยเงียบ

“ตกลงคบกับมาร์คัลรึเปล่า ปล่อยให้เขาอุ้มขึ้นห้องไปขนาดนั้น เป็นอะไรกันรึแค่สนุกๆ บอกหน่อยเจ้าเอย พี่จะได้รู้ว่าเราเต็มใจกับมัน จะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง”

“เอาเป็นว่ามันเกี่ยวอะไรกับพี่ วันหลังพี่ไม่อยากยุ่งก็ไม่ต้องยุ่ง”

“ถามก็ตอบเจ้าเอย จะดื้ออะไรนักหนา”

“ถ้าเอยบอกว่าไม่ได้คบกับเขา พี่จะคบกับเอยงั้นเหรอ”

“ไม่คบ”

เจ้าเอยจ้องเขา “แล้วพี่จะมายุ่งทำไมจะมาถามทำไม” เจ้าเอยเดินไปเปิดประตู

เขารีบคว้าเอวบางเอาไว้

“ปล่อยนะ” ฉันดีดดิ้นเพื่อออกจากอ้อมแขนเขา

“ก็บอกว่าจะไปส่ง”

“เอยบอกว่าไม่ต้อง”

“ดื้อทำไมเจ้าเอย”

“ปล่อยนะอย่ามาจับ”

“ทำมากกว่าจับมาแล้ว เป็นอะไรนักหนา”

ฉันหยุดดิ้น “พี่ทำแบบนี้ทำไม”

“ทำอะไร”

“มาวุ่นวายกับเอยทำไม”

“ไม่ได้อยากวุ่นวาย แค่สงสารไม่อยากให้มาร์คัล มันหลอกกินฟรี ทำตัวฉลาดๆ หน่อยเจ้าเอย ดูผู้ชายให้เป็นหน่อย มาร์คัลไม่ใช่คนดีถ้าไม่อยากเสียใจออกห่างมัน”

เจ้าเอยหน้าชาตัวชา เขาด่าฉันตรงๆ เลย ฉันไม่ได้ชอบมาร์คัลสักหน่อย ก็แค่เป็นเพื่อนกันส่วนมาร์คัลคิดเกินเลยกับฉันรึเปล่ามันเรื่องของเขา ฉันจะไปห้ามความคิดเขาได้ยังไง ส่วนเมื่อคืนก็รู้สึกขอบคุณเขาอยู่ไม่น้อยที่พาฉันกลับมาด้วย แต่พอตื่นมาเจอคำพูดแบบนั้นของเขา มันก็อดน้อยใจไม่ได้ เจ้าเอยสะอื้นร้องไห้

พายุตกใจจะหมุนตัวเธอเข้ามาหาเขา เจ้าเอยสะบัดตัวหลุดออกจากแขนเขา พายุรีบคว้าจับแขนเธอไว้

“ปล่อยนะ” ฉันสะอื้น

พายุจับแขนเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย

“ถ้าไม่ปล่อย พี่ก็รับผิดชอบเอยด้วย”

“รับผิดชอบยังไง”

“เรามาคบกัน วันนี้พี่อุ้มเอยมานอนที่ห้องพี่โดยที่เอยไม่ได้เต็มใจ พี่ควรจะรับผิดชอบเอยสิ”

พายุยิ้มเยาะ “นี่คือสิ่งที่ต้องการงั้นสินะ อยากได้พี่สินะ ฝันไปเถอะ กลับไปเลยไป” เขาไล่เธอกลับ เขาปล่อยมือเธอ ที่ไม่อยากยุ่งกับสาวเวอร์จิ้นก็แบบนี้แหละ ร้องไห้จะให้รับผิดชอบ มันน่ารำคาญ

เจ้าเอยรีบออกจากห้องเขา ฉันทั้งอายทั้งเสียใจเขาด่าแถมไล่ฉัน ฉันไม่ควรอะไรแบบนั้นออกมาเลยทำตัวไร้ค่าน่าอายที่สุด ฉันรีบกดเรียกแท็กซี่ และเดินลงมานั่งรอแท็กซี่ด้านล่าง

พายุออกมายืนสูบบุหรี่ตรงระเบียง สักพักมีแท็กซี่เข้ามา เจ้าเอยเดินไปขึ้นรถ เขามองเธออยู่ตลอด

สักพักพายุเดินลงมาด้านล่างเจอสายฟ้า

“พี่พายุทำไมเจ้าเอยร้องไห้กลับไปแบบนั้น พี่ทำแรงเกินเหรอ พี่ก็ไม่ควรนะ ทะนุถนอมบ้างเป็นไหม”

“ไอ้น้องเวร”

“อ้าว! ก็เห็นร้องไห้แถมกลับแท็กซี่”

พายุโบกมือไล่สายฟ้าไปให้พ้น

“อะไรของพี่วะ” แต่ก็รีบหลบหน้าไปเพราะดูๆ แล้วพายุอารมณ์ไม่ดี

เจ้าเอยกลับมาถึงที่พัก ฉันร้องไห้คนเดียวไม่หยุด เขามันคนนิสัยเสีย ปากร้าย ใจร้าย เลิกชอบเขาสักทีนะเจ้าเอย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

เจ้าเอยนั่งอยู่ที่ห้องสมุดผิงผิงกับลูกหว้านั่งอยู่ด้วย พี่นาทีเดินเข้ามากับพี่พายุ พายุนั่งลงตรงข้ามเจ้าเอยมองเธอยิ้มๆ เขาทักทายทุกคนเบาๆ แถมใต้โต๊ะยังเอาเท้าเตะขาฉันไม่หยุด เจ้าเอยพยายามเอาขาหลบ แต่ก็ไม่พ้นคนขายาวกว่าที่ตั้งใจแกล้งฉัน

เจ้าเอยลุกขึ้นเดินออกไป

“เจ้าเอย จะไปไหน”

“ไปหาหนังสือเพิ่ม” ฉันอยากเดินออกมาให้พ้นๆหน้าเขา คนบ้า ยังจะมาแกล้งฉันทำไม

พายุดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตามเจ้าเอยมา

ฉันมองหาหนังสือบนชั้น จะเอื้อมมือหยิบ เขาที่สูงกว่าเดินตามมาหยิบให้ฉัน ฉันขอหนังสือจากเขา พี่พายุไม่ส่งให้แถมยังเอาไปแอบไว้ด้านหลัง ฉันจะอ้าปากต่อว่าเขา เขายกนิ้วขึ้นมาจุ๊ปากให้ฉันเสียงเบา แถมยิ้มใส่ตาฉันด้วย

เจ้าเอยเริ่มโมโหหันหลังเดินหนีเขา

หมับ!

เขาจับไหล่ฉันไว้ยื่นหนังสือมาด้านหน้าฉัน คนตัวโตที่ยืนซ้อนหลังโน้มตัวก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ เจ้าเอยหันไปมองเขาตาโต อยากจะต่อว่าเขา พายุจุ๊ปาก ห้ามฉันเสียงดัง เจ้าเอยเม้มปากด้วยความโมโห เขายิ้มกลั้นขำคนตัวเล็ก ฉันทำอะไรเขาไม่ได้นอกจากเดินหนีเขา

พายุเดินตามมาที่โต๊ะ พี่นาทีชวนเขากลับ บอกว่าต้องไปห้องซ้อมต่อ สองคนกลับไปแล้ว

ผิงผิงชวนลูกหว้ากับเจ้าเอย ไปให้กำลังใจพี่นาที ที่คลับคืนนี้ ลูกหว้ารีบขอตัว ผิงผิงรีบหันมาขอร้องเจ้าเอยทันที

“ไปนะเจ้าเอย ไปเป็นเพื่อนนะ”

“อืม! ก็ได้” ฉันพยักหน้าตอบรับอย่างขัดไม่ได้

ผิงผิงยิ้มหวานให้เจ้าเอย

@ผับWha?

สองสาวมาถึง คนเยอะจัง ผิงผิงหาที่นั่งกับเจ้าเอย ทั้งสองเริ่มสนุก

“นักร้องหล่อมาก” ผิงผิงกระซิบเจ้าเอย วงที่ขึ้นเล่นก่อนวงพี่นาที เจ้าเอยกับผิงผิงเริ่มสนุก สั่งเครื่องดื่มมาดื่มกันเต้นกันสนุกสนาน

“คนสวยโต๊ะนั้นโสดไหมครับ” นักร้องนำสุดหล่อพูดแซวสองสาว

โสดค่ะ” เจ้าเอยรีบตะโกนบอกเขา

พายุรอสแตนด์บายอยู่ข้างๆ เวทีมองมาที่เจ้าเอย เห็นเธอยิ้มหวานให้นักร้อง เขาไม่สบอารมณ์เลย แต่งตัวก็โป๊เห็นแล้วอารมณ์เสีย

ได้เวลาวงเขาขึ้นเล่น นักร้องนำวงเมื่อกี้เดินไปหาเจ้าเอย ขอเบอร์เธอ เจ้าเอยให้เบอร์เขาไป พายุมองมาจากบนเวที

เล่นจบไปสองเพลง นาทีพูดคุยทักทายแขกในร้าน “สวัสดีครับ พวกเรา วง Hunter ครับ”

“ช่วงนี้เป็นช่วงให้ทุกคนขอเพลงได้นะครับ ทุกคนขอได้แต่นักร้อง จะร้องได้รึเปล่าดูกันอีกทีนะครับ”

แขกในร้านพากันหัวเราะ

“อะไรนะครับ” นาทีเอามือป้องหูตั้งใจฟังสาวๆ ด้านล่างเวที

“ขอพี่พายุค่ะ” มีสาวตะโกนขึ้นมา

นาทีหัวเราะ “พี่พายุขอไม่ได้นะครับ ข้างล่างไม่ตบตีกันนะครับ น้องเชาแซวเล่นเฉยๆ แฟนคลับพี่พายุเยอะเหลือเกินครับ”

“พี่พายุร้องเพลงหน่อยค่ะ” มีสาวตะโกนขึ้นมาอีก

“พี่พายุถอดเสื้อหน่อย” สาวๆ ตะโกนไม่หยุด

“ยังไงดีพายุ แฟนๆ เรียกร้องเยอะมาก” พี่นาทีหันไปถามเขา “ซักเพลงไหมพายุ”

เขารีบส่ายหน้า

“พี่พายุๆ” ทุกคนตบมือเป็นจังหวะตะโกนชื่อเขา

นาทีหันไปมองเขาอีก “มึงเอาหน่อย”

พายุพยักหน้า เพราะน่าจะเลี่ยงไม่ได้แล้ว พายุเดินมายืนที่นักร้องนำ “ผมร้องเพลงไม่เก่งนะครับขอออกตัวก่อน”

“พี่ร้องไม่เก่งถอดเนื้อร้องได้ไหมคะ” สาวสวยตะโกน

“ใจเย็นๆ ครับ อ่อนโยนกับผมหน่อยนะครับ” เขาแซวแฟนเพลงเล่น

เจ้าเอยมองเชา บนเวทีเขาหล่อมาก แต่ถ้าจะถอดเสื้อตามคำขอนี่เกินไปนะ รู้สึกไม่ชอบเลย

“Hunter ถอดเสื้อๆๆๆ” สาวตบมือเป็นจังหวะตะโกนให้ทั้งวงถอดเสื้อ

ทีมสตาฟเดินมากระซิบพี่นาที

พายุเริ่มร้องเพลงร็อกมันๆ เอาใจแฟนเพลง เขาร้องเพลงดีเลยแหละ แถมลีลาบนเวทีก็เด็ดมากแพรวพราวเล่นกับแขก พี่นาทีเริ่มถอดเสื้อ แล้วก็เริ่มถอดเสื้อให้เพื่อนในวง สาวๆในร้านกรี๊ดกันร้านแทบแตกบ้าไปเลย เหลือพี่พายุเขาหันมาส่ายหน้าให้พี่นาที พี่นาทียิ้ม จับเสื้อยืดเขาดึงขึ้นถอดออกจากตัว

“กรี๊ดๆๆ กรี๊ดๆ”

“บ้าไปแล้ว” ผิงผิงกระซิบเจ้าเอย “พี่พายุกล้ามแน่นมาก สาวๆ กรี้ดกันแทบคลั่ง”

เจ้าเอยกอดอกมองเขา ฉันเคยเห็นเขาถอดเสื้อมาแล้ว มันเซ็กซี่แค่ไหนฉันรู้ดี แล้วก็เริ่มรู้สึกหวง ไม่พอใจคนตัวสูงที่อยู่บนเวที อยากเก็บไว้ดูคนเดียวนี่น่า

ไม่สิเจ้าเอย วันก่อนเขายังไล่ฉันอยู่เลย ร้องไห้กลับมา ยังมีหน้าไปหวงเขาอีก เจ้าเอยรีบดึงสติตัวเอง

“….”

มีสาวคนหนึ่งถอดบราโยนขึ้นไปบนเวที เสียงกรี๊ดเฮฮา สนุกกันใหญ่ แล้วหลังจากนั้นบราก็ปลิวว่อนไปบนเวที เจ้าเอยรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ทำบ้าอะไรเนี่ย น่าโมโหจริงๆ

พี่พายุมองสบตาฉัน เจ้าเอยมองสบตาเขากลับอย่าท้าทาย ฉันถอดบราของตัวเองดึงออกมา

“เจ้าเอยทำอะไร” ผิงผิงรีบห้ามเพื่อน

เจ้าเอยหูอื้อไม่ฟังผิงผิงแล้วตอนนี้

🌧️🌧️⚡️⚡️🌧️🌧️