11.ผมกับพี่ใครจะมีแฟนก่อนกัน

ดลธรรมเดินกลับมาที่รถ เขาก็เห็นปณิชญาออกมาเรียกแท็กซี่จากนั้นก็ขึ้นรถออกไปจากหน้าโรงพยาบาล

เขากับหญิงสาวเลิกกันได้สองปีแล้ว สาเหตุก็เพราะปณิชญามีคนอื่นและไม่ใช่ใครที่ไหน ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของดลธรรม

ชายหนุ่มยอมรับว่าทั้งโกรธและเสียใจ แต่เวลาผ่านไปก็ทำใจยอมรับได้ อะไรที่มันไม่ใช่ของตัวเองเขาก็ไม่อยากจะรั้งไว้ ถึงตอนนี้เธอก็ไม่มีอิทธิพลกับเขาอีกแล้ว

แต่คนที่กำลังเข้ามาอิทธิพลกับหัวใจของเขาทีละนิดกลับเป็นพาลิน คุณครูของหลานชายที่ทำให้เขาใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ แม้ตอนนั้นจะรู้ว่าอีกคนนั้นมีแฟนแล้วแต่ความรู้สึกก็ยังคงเหมือนเดิม

เขาไม่รู้ว่าพาลินจะกลับถึงหอพักหรือยังเพราะนี่ก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วที่ดลธรรมออกมาจากศูนย์การค้า เพราะเป็นห่างและรู้สึกผิดที่ปล่อยให้พาลินเดินคนเดียวและกลับคนเดียวเขาจึงรีบโทรหา

“ครับพี่โดม ธุระเรียบร้อยแล้วเหรอครับ” ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง

“ครับ โอเคแล้ว กลับถึงหอหรือยัง”

“ยังครับ ผมว่าจะดูหนังแล้วค่อยกลับ”

“ดูกับใคร” เขารีบถาม

“คนเดียวครับ”

“หนังฉายกี่โมง”

“หกโมงครับ”

“จองตั๋วให้หน่อยสิ เดี๋ยวไปดูด้วย”

“อีก 45 นาทีพี่จะมาทันเหรอครับ”

“คิดว่าทันนะ”

พาลินรีบเดินไปจองตั๋วเพิ่มอีกหนึ่งใบ ยังโชคดีที่ไม่มีใครจองที่นั่งข้างเขา

ชายหนุ่มยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าโรงหนังเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้วแต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของดลธรรม

พาลินไม่รู้ว่าตอนที่คนพี่โทรมาหานั้นเขาอยู่ที่ไหน ไกลจากที่นี่มากหรือเปล่าถึงได้มาช้านัก ชายนหุ่มตัดสินใจเข้าไปดูหนังคนเดียวโดยฝากตั๋วไว้กับพนักงานด้านนอก แต่ก็ไม่ลืมที่จะไลน์บอกดลธรรม

นั่งดูหนังไปได้ไม่ถึงสิบยี่สิบนาทีดลธรรมก็ตามเข้ามา พาลินส่งแก้วเครื่องดื่มให้เขาเพราะได้ยินเสียงหายใจหอบของอีกคน เดาว่าเขาคงรีบวิ่งมาอย่างแน่นอน

ตลอดเวลาสายตาพาลินจับจ้องอยู่ที่จอด้านหน้า เขาเลยไม่เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ด้านข้างนั้นไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองด้านหน้าเลย

ดลธรรมเอาแต่นั่งจ้องใบหน้าของพาลินแทบไม่วางตาเพราะอีกคนตั้งใจดูหนัง เขาเลยถือโอกาสนี้นั่งมองให้หายเหนื่อย พาลินเป็นผู้ชายที่ใบหน้าหวานสวยราวกับผู้หญิง แต่ลักษณะนิสัยนั้นเหมือนผู้ชายโดยทั่วไป ไม่ได้อ่อนปวกเปียกจนทำอะไรด้วยตัวเองแทบไม่ได้

เรื่องแฟนเก่าพาลินก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจแล้ว ดลธรรมนึกถึงตัวเองตอนที่เลิกกับปณิชญา ตอนนั้นเขาเสียอาการไปถึงสามเดือน ผิดกับพาลินที่กลับมาเข้มแข็งได้ในเวลาไม่ถึงเดือน

เพราะเหตุนี้มันเลยทำให้ดลธรรมชอบพาลินมากขึ้น ชอบที่พาลินเป็นคนมองไปข้างหน้า มองแค่อนาคตไม่ได้จมปลักอยู่กับความทรงจำในอดีต

เกือบสองชั่วโมงในโรงหนังเป็นช่วงที่ดลธรรมได้ใกล้ชิดกับพาลินมากกว่าวันไหน ยิ่งได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งอยากเป็นเจ้าของ เขาไม่รู้ว่าเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ได้นานแค่ไหน

“ขอโทษนะครับพี่โดมที่ผมเข้ามาก่อน” พาลินเอ่ยขึ้นหลังจากออกมาจากโรงหนังแล้ว

“ไม่เป็นไร พาลินทำถูกแล้ว”

“ผมคิดว่าพี่จะโกรธที่ไม่ยอมรอ”

“จะโกรธทำไม พี่มาช้าเอง ไม่คิดว่ารถจะติดขนาดนี้”

“พี่ไปไหนมาเหรอครับ” พาลินเดินตามเข้ามายังร้านไก่ทอดเจ้าดัง

“จะเอาชุดไหนพี่จะไปเอาให้ กลับมาจะเล่าให้ฟัง”

“เอาชุดที่สองครับ เพิ่มขนาดเฟรนซ์ฟรายส์ด้วยนะครับ”

ระหว่างนั่งรอพาลินก็อัพรูปตั๋วหนังในไอจีอย่างที่ชอบทำ ทุกความทรงจำจะเก็บไว้ในนี้ เอาไว้ย้อนดูว่าในแต่ละวันได้ผ่านเรื่องราวอะไรมาแล้วบ้าง แต่ก็เลือกเก็บเฉพาะความทรงจำที่ทำให้มีความสุข เพราะฉะนั้นรูปของกันต์ธีร์เลยถูกลบออกจนเกลี้ยง

“พี่โดม จะกินหมดไหม” พาลินมองไก่ในจานกับเฟรนซ์ฟรายส์แล้วก็นึกไม่ออกว่าจะกินเข้าไปยังไงให้หมด

“ไม่หมดก็เอาไปฝากน้องขนุน”

“ใครคือน้องขนุนครับ” พาลินถามด้วยความสงสัย

“หมาจรหน้าคอนโดน่ะ”

“อ๋อ” ตอบรับพลางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหยิบน่องไก่ขึ้นมากัดอย่างเอร็ดอร่อย

ดลธรรมมองแล้วยิ้ม ไม่คิดว่าอีกคนจะทำตัวง่ายๆ สบาย แบบนี้

“ชอบกินเหรอ”

“ครับ แต่ไม่ค่อยกินบ่อยเท่าไหร่” เขาเป็นคนชอบกินฟาสต์ฟูดมากแต่พอคบกับกันต์ธีร์ก็แทบไม่ได้เขาร้านฟาสต์ฟูดเลย

“กินแบบนี้ทำไมตัวผอม”

“ผอมที่ไหน ผมมีกล้ามนะ ถ้ามือไม่เปื้อนจะเปิดให้ดูเลย”

“เล่นกล้ามด้วยเหรอ”

“เปล่าครับแค่ไปยิมบ้างก็เท่านั้น”

“อือ ก็ดีนะจะได้แข็งแรง”

“พี่ล่ะ”

“ส่วนใหญ่จะว่ายน้ำ”

“คอนโดพี่มีสระนี่นะ สงสัยผมต้องหาคอนโดที่มีสระบ้างแล้ว”

“ไปว่ายที่คอนโดพี่สิ” ชวนแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคอนโดของตัวเองเป็นที่เดียวกับแฟนเก่าของพาลิน

“ไม่ดีกว่าครับ ผมเป็นคนนอก”

“ที่ไม่อยากไปเพราะกลัวเจอใครหรือเปล่า”

“ก็ประมาณนั้นครับ”

“ยังไม่ลืมเขาใช่ไหม”

“เรื่องลืมคงยากครับเพราะรู้จักมานาน แต่ไม่ได้คิดอะไรแล้วครับ มันคืออดีต”

“งั้นก็ไม่เห็นต้องกลัวเลย ไปวันนี้เลยไหม”

“เอาไว้วันหลังดีกว่าครับ วันนี้ผมกวนพี่มาทั้งวันแล้ว”

“ไม่ได้กวนอะไรเลย พี่ออกมากับเราก็สนุกดี” แล้วเขาก็นึกออกว่ายังไม่ได้ตอบคำถามของอีกคนว่าเมื่อตอนบ่ายวันนี้เขาไปไหนมา

“ผมนึกว่าพี่จะเบื่อ”

“ไม่นะ แต่ถ้าเบื่อจะบอกละกัน”

“ครับ พี่พูดกับผมตรงๆ ได้เลย”

“แล้วยังอยากรู้ไหมว่าวันนี้ตอนบ่ายพี่ไปไหนมา”

“พี่โดมอยากเล่าไหมล่ะครับ แต่ผมได้บังคับ แล้วแต่พี่นะครับ”

ดลธรรมหัวเราะก่อนจะเล่าว่าเขาไปไหนและไปทำอะไรมา พาลินก็นั่งฟังอย่างตั้งใจขณะที่มือก็หยิบเฟรนซ์ฟรายส์เข้าปากไปเรื่อย

“ผมว่าพี่ยังมีเยื่อใยนะครับ” พาลินบอก

“ไม่หรอก พี่ลืมบอกว่าเขาเป็นน้องสาวพี่ปรานต์ พี่ก็เลยไปในฐานะญาติคนหนึ่งเท่านั้นเอง”

“พี่ปรานต์พ่อน้องเบจิงน่ะเหรอครับ”

“อือ”

“ผมเข้าใจละ ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปก็ไม่แปลก แต่ในมุมมองของผมนะ เธอคงอยากคืนดีนั่นแหละ”

“คิดว่าไงล่ะ”

“ถ้ายังรู้สึกดีก็ควรให้โอกาสนะครับ มันอยู่ที่พี่ตัดสินใจ”

“สำหรับพี่อดีตก็คืออดีต จบก็คือจบ”

“สุดยอด ใจเด็ดมาก ว่าแต่ที่ไม่ยอมกลับไปคบเพราะว่าเธอแต่งงานแล้วหรือเปล่า”

“ไม่เกี่ยวเลย ถ้ารักใครสักคนพี่ไม่สนอดีตของเขาหรอก ต่อให้เขาเป็นคนไม่ดี แค่สำหรับเราถ้ารักแล้วก็เลือกที่จะมองข้ามทุกอย่างไป”

“ก็จริงครับ ผมก็คิดแบบนั้น ถ้ารักยังไงก็รักแต่ถ้าไม่รัก ต่อให้ทำดียังไงเขาก็ไม่รัก คนเราถ้าเขาไม่รักก็ถอยแค่นั้น เหมือนผมไง พอรู้ว่าเขาหมดใจก็จบ เจ็บตอนนี้ยังดีกว่าโดนหลอกไปเรื่อยๆ ถ้าวันนั้นผมไม่แวะไปก็คงโง่อีกนานเลย”

“พาลินไม่โง่หรอก แค่ไม่ทันคน”

“ใครจะคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดละครับ มันเป็นที่ผมเชื่อใจเขามากด้วยครับเชื่อว่าเขาจะซื่อสัตย์กับเรา”

“มันเป็นเรื่องใหญ่เลยสำหรับคนรักกันนะ ซื่อสัตย์ ไว้ใจเชื่อใจ”

“ผมว่าความใกล้ชิดก็มีส่วนนะพี่”

“ต่อให้มีใครมาใกล้ชิดแค่ไหนแต่ถ้าเราซื่อสัตย์เรื่องนอกกายนอกใจก็คงไม่เกิด”

“แต่ผมเข้าใจนะว่าผู้ชายก็คงมีนอกลู่นอกทางบ้าง”

“ใจกว้างนะเราน่ะ แสดงว่าแฟนไปมีอะไรกับคนอื่นเราก็ไม่ว่าอะไรอย่างนั้นเหรอ”

“เปล่าครับ

“อ้าว”

“ผมหมายถึงถ้าผมมีแฟน แล้วเขานอกลู่นอกทางก็เลิกครับ”

“พูดแบบนี้หมายถึงพร้อมจะมีคนใหม่แล้วเหรอ”

“ยังครับแค่พูดไว้ก่อน แล้วพี่โดมล่ะ ไม่คิดจะหาแฟนสักคนเหรอ”

“ก็ดูๆ อยู่บ้าง”

“ผมเอาใจช่วยนะครับ ไม่รู้ว่าผมกับพี่ใครจะมีแฟนก่อนกัน”

“นั่นสินะ” ดลธรรมแอบมองหน้าพาลินแล้วก็ยิ้มกับคำพูดของพาลิน เพราะคิดว่าทั้งเขาและพาลินต้องมีแฟนพร้อมกัน

นั่งทานจนอิ่มไก่ทอดก็ยังไม่หมด ดลธรรมเลยต้องเก็บเอาไปฝากเจ้าขนุนอย่างที่พูดไว้แต่แรก