ตอนที่2 วันอะไร
ปึก!
“อ๊ะ!”
“อุ๊ย! พี่ไม่เห็นว่าน้องกำลังสวนมาน่ะ” อชิรญาโดนหญิงสาวรุ่นพี่ที่เคยบังคับให้เธอลงประกวดดาวคณะเดินมาชนเหมือนตั้งใจ กระเป๋าสะพายราคาแพงทรงสี่เหลี่ยมร่วงหล่นลงบนพื้น ส่งผลให้แป้งพัฟราคาแบรนด์ดังได้ออกมานอนแตกละเอียดแทบรองเท้าส้นสูงของรุ่นพี่
“อุ๊ย แป้งแตกละเอียดเลยของแพงซะด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” รุ่นน้องอย่างเธอทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรม วันนี้เพื่อนสนิทตัวดีดันท้องเสียเลยได้อยู่คนเดียวแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ อชิรญานั่งลงเก็บตลับแป้งที่เนื้อมันกองอยู่บนพื้นด้วยความเสียดาย แต่คนชนกับพูดจาเย้ยหยันใส่
“เป็นถึงลูกสาวหมออธิปแค่นี้จิ๊บ ๆ มั้งคะ”
“...” แค่เพียงเธอไม่ทำตามใจรุ่นพี่ก็ต้องถูกเกลียด ผู้คนรอบ ๆ ก็เหมือนกำลังมองเธอเป็นตัวตลก บางคนแอบขำ บางคนก็เบะปากใส่ซึ่ง ๆ หน้า
“เธอชน ทำไมไม่ขอโทษ” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเหนือศีรษะทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มที่สวมเสื้อช็อปของคณะวิศวะฯยืนอยู่ข้างหลัง สิ่งที่เด่นสะดุดสายตาไม่แพ้ใบหน้าที่ดูดีก็คือรอยสักไม้กางเขนที่ลำคอหนานั่น
“เจเลอร์ เราไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย”
“เธอตั้งใจ” เขาตอกกลับเสียงเรียบ และมันทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าหักหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันเพื่อรุ่นน้องหน้าซื่อ แต่ไม่ใสคนนี้
“นี่เจเลอร์ นายเข้าข้างยัยนี่เหรอ”
“ขอโทษ มันพูดยากเหรอวะพราว”
“ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ อายไม่ได้เจ็บอะไร” เมื่อเธอยืน คนตัวสูงก็ก้มมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้านานหลายวินาที นี่คือครั้งแรกที่เขาได้มองเธอใกล้ ๆ และเธอก็เพิ่งได้มองใครนานขนาดนี้
“เห็นมั้ย น้องมันยังไม่ต้องการอะไรเลย”
“แป้งนั่นราคาเท่าไหร่” คนที่ตั้งใจชนอชิรญาหน้าเจื่อน ของแท้ราคาเท่าค่าขนมรายเดือนเธอเชียว
“ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ พี่เขาไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวที่กลัวเสียเงินรีบปรี่ออกไปก่อนจะถูกเจเลอร์คาดคั้นให้ชดใช้ ในที่สุดเขากับเธอยืนกันอยู่สองคนท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่
“มึง! พี่เจเลอร์เขาจะทำอะไรวะ” “เขาจะสนใจยัยนี่จริง ๆ เหรอ” “กูว่าแค่หลอกฟันสนุก ๆ”
“ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ช่วยอาย”
“เธอชื่ออายเหรอ”
“ชื่ออ๊ะอายค่ะ เรียกอายเฉย ๆ ก็ได้นะคะ” การที่เจเลอร์ทำท่าเหมือนสนใจเธอก็ดันเป็นเรื่องที่ถูกพูดถึงอย่างรวดเร็ว
“นาน ๆ จะเห็นเจเลอร์ออกล่า ปกติเหยื่อมาให้ท่าตลอด”
“เหยื่อตัวนี้ไม่น่าจะออกไปให้ท่าล่ะมั้ง ใคร ๆ ก็อยากได้เหยื่อใหม่ ๆ แบบนั้นกันทั้งนั้นน่ะ”
“ก็คงจะเอาเล่น ๆ หาเรื่องสนุกทำกันล่ะสิ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาหลังทาลิปสติกเคลือบกลีบปากอวบอิ่มเรียบร้อย เธอเป็นหนึ่งในคนที่เคยนอนกับเจเลอร์ แต่ไม่ได้ผูกมัด เพราะเขาไม่ให้ผูก
“ก็น่าจะจริง เสือร้ายอย่างนั้นใครจะเอาอยู่” “ก็อาจจะเป็นฉันมั้ง”
“ฮ่า ๆ เป็ดจมน้ำยังเป็นไปได้มากกว่า อย่ามั่นไปหน่อยเลย”
.....
ทันทีที่เรียนชั่วโมงสุดท้ายสิ้นสุดลงอชิรญาก็กดโทรไปแกล้งเพื่อนสนิท รอนานหลายนาทีจนเธอเดินถึงรถพอดีแสนดีจึงกดรับสาย เธอยืนพิงรถหรูของตัวที่เหลือจอดอยู่เพียงคันเดียวคุยกับเพื่อนก่อน
“ยัยแสนนะยัยแสนทิ้งฉันมาเรียนคนเดียวซะได้”
“โอ๋ ๆ ก็คนมันหมดแรงหนิ อย่างอนไปเลยนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเลี้ยงไอติม”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ ไม่ต้องเอาไอติมมาล่อ”
“กินมั้ยล่ะ ร้านข้างม.น่ะ”
“...” หญิงสาวแกล้งไม่ตอบแต่มุมปากประดับด้วยรอยยิ้ม บอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธจริง
“จะหกโมงแล้วนะ ยังอยู่ที่ม.อยู่เหรอ”
“ใช่ อาจารย์ไม่ยอมปล่อยสักทีน่ะสิ”
“รีบกลับเถอะ เห็นมั้ยว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้ว”
“โอเค เดี๋ยวเจอกันนะ”
ติ๊ด
อชิรญากดรีโมตปลดล็อคประตูรถ แต่จังหวะที่เธอจะขึ้นดันเห็นความผิดปกติของยางด้านหน้า หญิงสาวอ้าปากค้าง กระพริบตามองมันปริบ ๆ แบนจนแม็กติดดินขนาดนี้จะทำยังไงดี เธอรีบเอาสมาร์ทโฟนออกมาจากรถที่เพิ่งโยนกระเป๋าเข้าไปเพื่อกดโทรหาคนที่พร้อมจะช่วยเหลือได้เสมอ
“ป๊า...”
“ทำไมยังไม่กลับเหรอครับ”
“อ๊ะ! พี่คะ” อชิรญาตกใจเมื่อมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง จนต้องหันไปมองอัตโนมัติที่ปนไปด้วยความระมัดระวัง เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่นวันนี้เธอเจอผู้ชายที่สวมเสื้อช็อปอีกคนแล้ว? วันอะไรของเธอเนี่ย
“ป๊าคะรถของอายยางแบนค่ะ อยู่ที่มหาลัยรีบมานะคะ” ชายหนุ่มยังยืนรอคำตอบจากอชิรญา หญิงสาวเลือกที่จะไม่วางสายจากพ่อของเธอเพื่อความอุ่นใจ
“ยางก็ยังใหม่ ไปเหยียบอะไรมาหรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจค่ะ เมื่อเช้ามันก็ยังปกติ”
“พี่ชื่อไมเคิล เรียกไมค์ก็ได้” หญิงสาวพยายามมองหาคนอื่น ๆ บริเวณนี้แต่ก็ไร้วี่แวว และนี่มันลานจอดรถของคณะบริหาร เธอไม่น่าจะเจอคนคณะอื่นตรงนี้
“พี่กับเพื่อนกำลังทำโปรเจ็คกันอยู่ที่อาคารนั้น เห็นเราอยู่คนเดียวเลยมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า มันจะมืดแล้วนะ” ไมเคิลชี้ที่อาคารเอนกประสงค์ด้านหลังของโรงจอดรถ เพิ่งเคยได้มองเธอในระยะใกล้ขนาดนี้ไม่น่าเชื่อว่าเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขามองเธออย่างไม่อยากเอาสายตาไปมองทางอื่น
“ไม่ต้องกลัวพี่หรอก”
“เปล่ากลัวนะคะ อายรอป๊าอยู่น่ะค่ะกลัวจะไม่เห็น”
“ชื่ออายเหรอเรา”
“ชื่ออ๊ะอายค่ะ แต่เรียกอายเฉย ๆ ก็ได้” ไมเคิลยกยิ้มมุมปาก แอบใช้สายตาสำรวจรูปร่างของเธอผ่านชุดนักศึกษาที่ไม่ได้รัดรูปเท่าไรนัก ปีหนึ่งก็แบบนี้ ปีหน้ากระดุมคงแทบปริ
Special episode.เงินโอนเข้าบัญชีxxx200,000บาท“อะไรเนี่ย”“มีอะไร”“มีเงินโอนเข้าตั้งสองแสนค่ะ “ อชิรญารีบเข้าแอปธนาคารว่าเงินนั้นมีที่มาจากไหน แต่มือหนาของชายหนุ่มก็วางบังบนหน้าจอสมาร์ทโฟนของเธอซะก่อน“คะ?”“พี่โอนให้เอง”“ให้เหรอคะ”“อืม วันนี้เงินส่วนแบ่งผับออก พี่ให้เธอครึ่งหนึ่ง”“มากไปหรือเปล่าคะ” ถึงเธอจะเกิดในครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร แต่สองแสนมันก็มากสำหรับเธอกับเขาที่อายุแค่ยี่สิบต้น ๆ อยู่ดี“มีแต่มันจะน้อย พี่อยากให้เธอหมดทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ” เจเลอร์แย่งสมาร์ทโฟนของเธอไปจากมือนิ่มก่อนจะวางมันบนโต๊ะเล็ก ๆ หน้าโซฟาแล้วรั้งเธอเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องให้อายก็ได้ค่ะ แค่ทุกวันนี้พี่เจเลอร์จ่ายค่าข้าว ค่าช็อปปิ้งให้มันก็พอแล้ว”“พี่ไม่เสียดายที่ให้อะไรเธอเลยนะ ภาพในหัวมันไม่เคยไม่มีเธอเลย เงินมันก็ไม่ได้ไปไหนหรอก”“ขอบคุณนะคะ”“จะโอนใหทุกเดือน ได้มากหรือน้อยก็คนละครึ่งกับพี่” เจเลอร์เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออกให้พ้นกรอบหน้าจิ้มลิ้มและจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างที่ชอบทำ ท่อนแขนรั้งเธอเข้ามากอดแน่นก่อนจะปิดเปลือกตาลงทั้งที่เคยคางหน้าศีรษะของเธออยู่ ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่า
ตอนที่40 หายไปสักพัก (จบ)เจเลอร์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและกอดแน่นราวกับกลัวของรักชิ้นนี้จะหาย ปลายจมูกโด่งแดงกล่ำปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างหมดสิ้นภาพเสือผู้เย็นชาในอดีต ร่างสูงสั่นโยนจนจนหญิงสาวที่ฝืนไม่ให้น้ำตาไหลต้องยอมแพ้ ‘เธอก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น’“ถ้าพอใจแล้วก็กลับมานะ”“ฮึก..ฮืออ”“พี่รักเธอนะ ครั้งนี้พูดจริง”“อย่าพูดได้มั้ย” อชิรญาพูดเสียงอู้อี้เพราะฝังใบหน้ากับแผงอกแน่นหนั่น และเสื้อของเขาก็เปียกชุ่มน้ำตาของเธอ“ครั้งนี้ไม่โกหกแล้ว อย่าเป็นแบบนี้อีกได้มั้ย...เจ็บจะตายแล้ว”“ขอ..”“อย่าขอโทษ เธอไม่ผิดอะไรเลย ไม่เคยผิด”“ปล่อยเถอะ” เจเลอร์ยอมคลายอ้อมแขนออกเมื่อในที่สุดแล้วเธอก็ยังขอให้ปล่อย เขามองแผ่นหลังของผู้หญิงที่ต้องยอมรับกับหัวใจว่ารักผ่านม่านน้ำตา ‘คนนี้..ที่รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว’ แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปจากเขายังรั้งเธอไว้ด้วยคำพูดอีก“ไม่มีครั้งต่อไปแล้วแมวน้อย”“...”“ขอโอกาสพี่สักครั้ง จะไม่ทำผิดไม่ทำร้ายแมวน้อยของพี่อีกแล้ว”“...”“ถ้าพี่ทำให้เสียใจอีกแม้แต่เรื่องเดียว พี่จะยอมไปไม่ยุ่งกับเธออีกเลย” ไหล่คนตัวเล็กสั่นไหวเพราะสะเทือนใจในแต่ละประโยค เรียวนิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไ
ตอนที่39 ปล่อยแสนดีเหลือบมองคนที่ร้องไห้หนักเป็นระยะ ทั้งที่ทำสิ่งที่ตั้งใจสำเร็จแล้วคือทำให้ผู้ชายคนนั้นเจ็บ แต่คงลืมไปว่าตัวเองก็ยังรักเขาถึงได้เจ็บไปด้วยแบบนี้ ก่อนที่จะต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองไปอชิรญานั่งเหม่อที่โซฟาตัวใหญ่ หญิงสาวพยายามยิ้มที่ได้เอาคืนเขาแล้ว แม้ว่าความเจ็บของเขาอาจจะน้อยกว่าที่เธอเจอ แต่น้ำตาก็ดันไหลออกมาง่าย ๆ เพียงเห็นนาฬิกาที่เขาถอดลืมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันหน้าหนีไม่อยากมองอะไรที่เป็นของเขา...ต่อไปนี้ขาดกันจริง ๆ สักที.....วันต่อมาเจเลอร์อยู่กับตัวเองพร้อมแอลกอฮอลที่หมดไปแล้วถึง 3 ขวด ชายหนุ่มยังคิดว่าตัวเองไม่ได้เมาเพียงแต่ลุกขึ้นจะไปเอามันเพิ่มแล้วก็โอนเอนเล็กน้อยเท่านั้น เขาที่เริ่มควบคุมร่างกายไม่ได้จึงนั่งลงที่พื้นพิงแผ่นหลังกับโซฟาคว้าบุหรี่เบื้องหน้าขึ้นมาสูบเผื่อสมองมันจะเบาลงบ้าง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาร้องไห้เพราะผู้หญิงเลยสักครั้ง และผู้หญิงคนนั้นก็ดันเป็นคนที่ตัวเองเคยลั่นเอาไว้ว่าจะไม่เอา ไม่หวง ‘ถึงจะไม่เคยมีความรัก แต่ก็รู้ว่าที่ต้องเจ็บแบบนี้ก็เพราะรักเธอ’“มันเป็นอะไรวะ” แม็กซ์เวลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาถามไมเคิลที่ถือวิ
ตอนที่38 คำว่ารัก22.00น.เจเลอร์นั่งที่โซฟาในห้องของเธอราว 5 ชั่วโมงจนนึกโมโหขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังโมโหให้กับอะไร เกิดมาเพิ่งเคยรอ เพิ่งลิ้มรสชาติของการถูกเมิน ชายหนุ่มเริ่มหายใจลำบากมากขึ้นทุกที นัยน์ตาแดงกล่ำเพราะน้ำตามันก่อตัวแต่เขาไม่ยอมให้มันได้ไหลออกมาง่าย ๆตืด ตืด“ว่าไงครับเพื่อน”“ไอ้ไมค์อยู่กับมึงหรือเปล่า” “มันก็อยู่นี่แหละ มีอะไรวะ” “ขอคุยกับมันหน่อย” เสียงเอะอะจากปลายสายบ่งบอกว่ามีปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนาน ไม่ถึง10 วินาทีไมเคิลก็กรอกเสียงยานยืดเข้ามา “สวัสดีครับคุณเจเลอร์” “แสนดีอยู่ที่ไหน” ปลายสายเงียบไปเพราะตื่นคำถามของเขา ก่อนที่จะได้คำตอบ “กูจะไปรู้ได้ไง ไม่ได้เสียบคาไว้” “เมียมึงเอาเมียกูไปไหนไม่รู้ กูติดต่อไม่ได้” “กูไม่รู้จะให้ทำยังไงวะ” “ออกตามหาแม่งทุกที่เลย หาให้เจอ” “ไอ้บ้า กรุงเทพฯนะไม่ใช่โรงแรมที่ไปเคาะเรียกทีละห้องแล้วจะเจอ ออกมาหาพวกกูนี่มา” “...” “มาเถอะ ยังไงคืนนี้อ๊ะอายก็กลับไปที่ห้องอยู่ดี ไม่หนีไปไหนหรอก”.....เคนประกบหญิงสาวทั้งสองคนที่นั่งตรงบาร์เครื่องดื่มไว้ไม่ห่าง ถึงจะรู้ว่าอชิรญาเป็นของหวงของเพื่อนแต่มันก็น่าเสียดายถ้าสุดท้ายแล้ว
ตอนที่37 เป็นเอามาก “ปรางยอมเป็นคนในความลับก็ได้ค่ะ”เจเลอร์กดบล็อกมะปรางทุกช่างทางการะติดต่อ เมื่อมั่นใจว่าคนที่อยากรักษาไว้คืออชิรญาเพียงคนเดียว และก็ไม่ได้อยากเล่นสนุกกับผู้หญิงคนอื่นขนาดนั้น ‘เขากำลังแคร์ และอยากให้เธอมีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน’“ไม่มีเวลาไปซื้อใหม่เลยเหรอวะ หรือมึงช็อตเงิน?” แม็กซ์เวลถามเรื่องเงินกับคนที่สะสมรถราคาคันละ 10 ล้านขึ้นอย่างขำ ๆ“จะไปซื้อวันนี้”“เออซื้อเหอะ เห็นแล้วสมเพช”“เมื่อคืนมะปรางเมาที่ผับเรา เละ”“...”“มึงเทมะปรางทิ้งเหรอวะ”“ไม่ได้อยากได้แต่แรก” เจเลอร์ตอบเสียงเรียบก่อนจะพิมพ์ข้อความไปอ้อนใครบางคนอย่างที่ไม่เคยทำมันมาก่อนแมวน้อย “ปวดหัว ตัวร้อนด้วย”“สงสัยติดไข้จากเธอ”“มึงเกลียดแมวไม่ใช่เหรอ ทำไมเม็มชื่ออ๊ะอายแบบนั้น”“เสือก!”“ตัวมึงร้อนนี่หว่า ไปทำอะไรมาไข้แดกวะ”“ไอ้ไมค์มึงว่างมั้ย” เขาหันไปคุยกับไมเคิลที่นั่งถัดไปจากแม็กซ์เวล“ก็ว่าง ทำไมวะ”“กูจ้างซัดปากไอ้เหี้ยนี่สักที รำคาญ”“แหม โมโหกลบเกลื่อนนะมึง” เขาเลิกสนใจคนรอบข้างเพราะรอปฏิกิริยาของคนในแชท... เธอเปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับมา“มึงเห็นความฉิบหายของเสือที่หลงรักเหยื่อมั้ยไอ้ไมค์ เ
ตอนที่36 อย่าทำแบบนี้บรรยากาศในลิฟต์เงียบกริบเหมือนไม่มีคนเข้าใช้งาน เจเลอร์มองเสี้ยวหน้าของคนที่แสดงแต่ความเย็นชาทั้งที่เขากำลังร้อนวูบวาบรอระเบิด อยู่ ๆ มันก็ทนไม่ได้ที่โดนเฉยเมย อย่างที่ตัวเองเคยทำกับผู้หญิงที่เป็นทางผ่านในชีวิตมาก่อน“หิวมั้ย”“ถามตอนถึงห้องแล้วเนี่ยนะ”ติ๊งตึก ตึก ตึกเสียงรองเท้าส้นสูงเดินไปที่ห้องจวนจะถึงแต่คนตัวสูงยังเดินอย่างช้า ๆ มองด้านหลังของเธอที่เคยเป็นคนน่ารักสดใส หากยังเป็นแฟนกันอย่างสนิทใจอยู่อชิรญาคงเป็นคนรักที่ดีได้ไม่น้อย“อย่าไล่ ฉันไม่ไป” อชิรญาหันกลับมามองเขาที่เอาตัวเองเข้ามาในห้องเดียวกันเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาหาโดยจ้องตาคมเข้าอยู่ตลอด คนตัวเล็กเขย่งเท้าเพิ่มความสูงเพื่อที่จะจูบกลีบปากหนา เขาก็อำนวยความสะดวกให้ด้วยการย่อตัวลงอุ้มเธอให้เกี่ยวขาอยู่ที่เอวสอบ“อ่อยฉันอีกแล้วนะ”“ไม่ได้เหรอ”“ได้เสมอ เธอไหว?”“ไม่ไหว”จุ้บเธอแตะกลีบปากบนแก้มสากเร็ว ๆ แล้วขืนตัวออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจเลอร์รู้ตัวดีว่าวันนี้มองเธอเป็นรอบที่ร้อย แต่ถึงอย่างนั้นสองเท้าก็เดินตามเจ้าของห้องไปอย่างไม่ลังเล ‘ยิ่งรู้สึก ยิ่งถลำลึกอยากเกิ