บทที่ 2 ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่ (2/4)

            พอออกมาถึงด้านนอกของโรงเตี๊ยมนางก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

            “วันนี้ในกลุ่มคนที่มาดูปาหี่พากันชื่นชมความงามของคุณหนูซิวด้วยเจ้าค่ะ”

            “ข้าเพิ่งทราบว่านางเป็นที่ชื่นชอบของคนในเมืองหลวงมากถึงเพียงนี้”

            “เพราะคุณหนูซิวมักจะออกมาตั้งโรงทานแจกจ่ายอาหารอยู่บ่อยครั้งเจ้าค่ะ ชาวบ้านจึงได้ชื่นชอบเจ้าค่ะ”

            “เพราะเหตุนี้เสียงเล่าลือถึงนางจึงมีแต่เรื่องดี ๆ” ทำตนให้ดีงาม ไม่ด่างพร้อยเช่นนี้ มิใช่ว่าแท้จริงกำลังหมายตาตำแหน่งที่สูงกว่าการเป็นพระชายาของชินอ๋องซื่อจื่อหรือ

            เพราะแค่ชาติตระกูลนางก็สามารถแต่งกับบุรุษผู้นั้นได้แล้ว ไหนเลยจะต้องแสร้งทำตนเองให้ดีงามเพื่อเอาใจชาวบ้านร้านตลาด

            “แต่บ่าวว่าคุณหนูของบ่าวงดงามน่ามองกว่าเจ้าค่ะ”

            “เจ้าก็เยินยอข้าเกินไป”

            “บ่าวไม่ได้เยินยอนะเจ้าคะ บ่าวว่าคุณหนูงดงาม มองอย่างไรก็ไม่เบื่อหน่ายมากกว่า” ไหนจะดวงหน้าหวานที่มีเครื่องหน้าประดับอย่างลงตัวนั่นอีก ใครกันที่เคยว่าคุณหนูงดงามไม่เท่าคุณชายใหญ่ คนพวกนั้นตาบอดหรืออย่างไร

            “เช่นนั้นกลับไปข้าจะสั่งท่านป้าแม่ครัวทำขนมหนวดมังกรให้ดีหรือไม่”

            “ดีเจ้าค่ะ คุณหนู! บ่าวชมท่านจากใจจริงไม่ได้เยินยอเพราะเห็นแก่กินแต่อย่างใด”

            “เอาเถิด ข้าจะรับคำชมนั้นไว้ด้วยความรู้สึกขอบคุณก็แล้วกัน”

            หากไม่ค่อยพบเจอคนงามเช่นบัณฑิตพวกนั้นก็คงคิดอยู่หรอกว่าคุณหนูซิวลู่หลินนั้นงดงาม แต่หากนำมาเทียบกับมารดาและพี่ใหญ่ของนาง สตรีผู้นั้นคล้ายจะดูจืดจางไปสักเล็กน้อย ยิ่งเพ่งพิศก็ยิ่งรู้สึกคุ้นชินสายตาไม่โดดเด่น

            เพราะเตรียมการเอาไว้พร้อมแล้วเมื่อถึงปลายยามโหย่ว (17.00-18.59) นางจึงแสร้งง่วงนอนเพื่อจะได้อยู่ตามลำพัง ง่ายต่อการลอบออกไปนอกจวน

            กำแพงหรือนางก็ทุบบริเวณที่ผุพังเล็กน้อยให้เป็นโพรงใหญ่มากพอที่นางจะมุดออกไปได้ เนื่องจากมันง่ายกว่าการซ่อนบันไดไว้ทั้งในและนอกจวน

            “พี่ชายอินเจ้าคะ”

            “...” เงียบไร้เสียงตอบรับ

            “ข้าทราบว่าพวกท่านกำลังเร้นกายเฝ้ามองข้าอยู่”

            “...”

            “หากพวกท่านไม่ออกมาข้าจะโกรธแล้วนะเจ้าคะ”

            “...” เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบอยู่ มุมปากหยักจึงยกขึ้นยิ้มอย่างซุกซน

            จะไปซุ่มดูพี่ใหญ่ หากมีคนของเขาติดตามมาด้วยความก็แตกหมดน่ะสิ ว่านางลอบเข้าหอชายงามเพื่อจับผิดพี่ชาย

            ‘เทพเซียนทั้งหลาย ได้โปรดดลบันดาลให้พี่ชายข้าไม่ได้เป็นต้วนซิ่วทีเถิด’ หวังว่านางจะไม่ได้เห็นภาพที่ชวนปวดใจหรอกนะ

            เนื่องจากก่อนหน้านี้ที่นางออกมาหาซื้อรองเท้าเพื่อใช้ใส่ในวันปักปิ่น นางได้แสร้งทำเป็นอยากนั่งรถม้าชมเมืองหลวง นางจึงทราบที่ตั้งของหอชายงามเจียวชู่ฉือแล้ว

            แต่นางไม่คิดว่านอกจากจะมีสตรีวัยใกล้เคียงกับท่านแม่มาเที่ยวในสถานที่แห่งนี้แล้วยังมีบุรุษทั้งหนุ่มและแก่มากมายมาหาความสำราญในที่แห่งนี้

            ‘ข้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันหรือไม่’ หากเข้าไปแล้วพบเจอพี่ใหญ่กำลังนัวเนียกับชายงาม นางจะทำเช่นไร นางจะทำใจยอมรับได้หรือไม่

            ‘เอ๊ะ! นั่นพี่ใหญ่ไม่ใช่หรือ’ ในขณะที่ฟ่านซีอิ๋งกำลังลังเลอยู่นั้น นัยน์ตาเมล็ดซิ่งก็มองเห็นคุณชายใหญ่จวนฟ่านอยู่ที่บริเวณชั้นสาม

            “คุณชายน้อยมีสิ่งใดให้ข้าน้อยรับใช้ขอรับ” เป็นบุรุษวัยกลางคนที่ยังคงมีเค้าลางความรูปงามอยู่บ้าง คาดว่าจะเป็นผู้ดูแลที่นี่

            “ข้าไม่อยากให้ใครพบเห็นว่ามาเที่ยวที่เช่นนี้ อยากขึ้นไปนั่งบนชั้นสาม ต้องทำเช่นไร” นางกล่าวพลางยัดเงินก้อนสีทองใส่มือบุรุษผู้นั้น

            “ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยจะให้คนนำทางท่านไปที่ห้องด้านบน ส่วนชายงามคนของข้าน้อยจะพาไปให้ท่านเลือกในภายหลังขอรับ” ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณหนูในห้องหอเช่นสตรีผู้นี้จะแหกกฎแล้วปลอมตัวมาเที่ยวในที่เช่นนี้

            “ขอบคุณ” นางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินตามคนของหอชายงามขึ้นด้านบน

            ระหว่างทางนางกวาดสายตามองไปทั่วพลางแสร้งใช้พัดโบกไปมาเล็กน้อยเพื่อซ่อนใบหน้าครึ่งล่างของตน ด้วยกลัวว่าจะพบเจอคนที่รู้จักนาง

            “ข้าอยากได้ห้องนั้น” นางชี้ไปที่ห้องซึ่งอยู่ติดกับห้องที่พี่ชายเดินเข้าไป

            “ขออภัยคุณชาย ห้องนั้นมีคนจองแล้วขอรับ”        

            “เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร” นางกล่าวพลางเดินเข้าห้องตามหลังคนของหอชายงาม

            “ชายงามที่นี่ทำสิ่งใดได้บ้าง”

            “ชายงามของหอเรา เก่งกาจทั้งศาสตร์และศิลป์ขอรับ หากคุณชายอยากให้ทำสิ่งใดท่านเพียงแค่เอ่ยปากสั่ง”

            “แล้วเรื่องร่วมหลับนอนเล่า”

            “นั่นก็แล้วแต่ชายงามจะเป็นผู้ตัดสินใจขอรับ แต่หากท่านถูกชายงามที่ตนพึงพอใจปฏิเสธ ทางหอเราก็ไม่อาจใช้อำนาจบีบบังคับชายงามผู้นั้นได้ขอรับ”

            “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปนำพวกเขามาให้ข้าเลือกเถิด ข้าอยากได้คนที่เดินหมากเก่ง เชี่ยวชาญเพลงพิณและการขับร้องสักสองสามคน”

.........................................

สตรีในห้องหอลอบมาเที่ยวหอชายงามแล้วเจ้าค่ะ