LOGINShare
ฉัน...ไม่...ชอบ
Last Updated:
2025-04-24 18:50:47
Related chapters
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี คำเตือนที่ดูเหมือนคนถูกเตือนจะไม่ฟัง
ลู่จินยังคงทำงานไปด้วยความเหม่อลอยจากเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย ทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นดูเหมือนล้วนแล้วจะมีสาเหตุมาจากเธอทั้งนั้น แต่ที่น่าฉงนไปกว่านั้นคือ ไป๋ลู่จินยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด..."เฮอ...""พี่ลู่จิน พี่ถอนหายใจรอบที่หนึ่งล้านแล้วนะ"นกยูงมองลู่จินอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะวางของในมือแล้วตรงมาจับไหล่เธอไว้"พูดมา มีอะไรหนักใจน้องคนนี้จะรับฟังพี่เอง!"ลู่จินไล่สายตามองสำรวจใบหน้าเล็กของเด็กสาวที่ดูอยากจะช่วยหรือไม่ก็อาจจะรำคาญจนจำใจยอมรับฟัง ...เธอเล่าให้นกยูงฟังก็ดี เพราะตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเธอก็ไม่ใช่คนปากโป้งยังไงสะเรื่องนี้ก็ปรึกษาเหมยลี่ไม่ได้อยู่แล้ว "ฉันกำลังอยากรู้ว่าฉันทำอะไรผิด...""ยังไงละ?""คือฉัน...เอิ่ม...มีพี่ชายที่สนิทมากอยู่คนหนึ่งแล้วฉันก็บังเอิญไปเจอผู้ชายอีกคนหนึ่งวันที่ฉันเมา วันนั้นดูเหมือนว่าเขาจะโทรมาตอนที่ฉันหลับไปแล้ว...พี่ชายคนนั้นเขาก็รับ ฉันคิดว่ามันไม่มีอะไร...แต่วันนี้พอเขาทั้งคู่เจอกันมันดูเหมือนสงครามยังไงชอบกล""อ่าาา งั้นที่พี่สงสัยคือพี่ผิดอะไรอย่างนั้นเหรอ?""ใช่...พี่ชายที่ฉันพูดถึงเขาดูจะโกรธฉันมากที่อยู่กับผู้ชายคนนั้นแถมหลุดคำแปลกๆ ออกมาอีก
Last Updated : 2025-04-25พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ร้อนใจ...
: บ้านจางหลินอี้: ลู่จิน "โอ๊ย เป็นบ้าหรือไง"ฉันโวยวายเมื่อถูกลากเข้ามาในบ้านก่อนที่เขาจะผลักฉันให้นั่งลงบนโซฟาแรงๆ ก่อนหน้านี้ก็แบกฉันโยกใส่รถอย่างกับตุ๊กตา ตลอดทางก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีกด้วยเหตุการณ์มันน่าอึดอัดไปหมดแล้ว!"หัวโดยอะไร..."นี่เป็นคำพูดแรกตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ร้านที่เขาพูดกับฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาโมโหอะไรเหมือนกันถึงได้พาลไปทั่วแบบนี้หน้าของเขาก็ดูเครียดมากและยังดูมากไปอีกตอนที่เขาคุยอะไรสักอย่างกับอี๋เฉินก่อนออกมา "ชนโต๊ะ""อืม"เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาติดมือกลับมานั่งลงข้างๆ ฉัน แล้วเปิดมันออกเพื่อค้นหายาขึ้นมาทาหน้าผากให้ฉัน แต่เมื่อฉันเห็นเข้ายืนมือมาใกล้มันก็อดจะขยับหนีไม่ได้เพราะความกลัวเจ็บ จนเขาจะต้องเอื้อมมือมาจับคางฉันไม่ให้ขยับ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา ไม่รู้เพราะความกลัวหรือความตื่นเต้นที่ถูกจับหน้า...มันกำลังทำให้ใจของฉันเต้นแรงจนกลัวว่าเจ้าของมือหนานี่จะได้ยินตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด 'มู่อี๋เฉิน'"หึ..."เขาแค่นหัวเราะออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อสายตาคมหันไปเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ฉัน ก่
Last Updated : 2025-04-28พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เพราะเมาหรือเปล่า….
ร่างสูงนั่งเหม่อลอยมองความมืดอยู่นอกระเบียงราวกับกำลังขบคิดเรื่องราวมากมาย มือข้างหนึ่งก็ยังคงถือแก้วไวน์ไว้ไม่ห่างก่อนจะค่อยๆ ยกมันขึ้นดื่มเป็นแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้...หลินอี้เชื่อว่าความเมาจะทำให้คนรู้ความในใจเขาจึงเลือกดื่มเข้าไปเสียหลายขวดในเวลาไม่กี่ชั่วโมงจนเริ่มเกิดอาการมึนเสียแล้ว ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากเข้าใจความรู้ตัวเองที่มีต่อหญิงสาวคนนั้น คนที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกประหลาดแบบนี้กับเธอเลย แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงเขาก็ยังไม่มั่นใจ เรื่องที่เขามีอาการไม่พอใจขนาดนั้นอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบการกระทำของมู่อี๋เฉินที่ดูออกหน้าออกตาก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาชอบลู่จินจริงๆแต่ถ้าขืนทำอะไรที่ไม่มั่นใจออกไปแล้วสุดท้ายผลที่ออกมากลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบไป๋ลู่จินขึ้นมาเธอจะต้องเสียใจมากแน่ "ปวดหัวชะมัด"หลินอี้กุมหัวตัวเองขณะกำลังดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาจะเดินกลับเข้าในห้อง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมึนได้ถึงขนาดนี้เพียงเพราะไวน์ไม่กี่ขวด ร่างสูงพาตัวเองเข้ามานั่งลงบนเตียงหนากว้างที่ไม่รู้ว่าเขาจะเลือกเตียงกว้างขนาดนี้ทำไมในเมื่อเขาก็ไม่มีคนนอนข้างกายเลยสักคืน คิด
Last Updated : 2025-04-28พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี หรือพี่ควรซื้อหมอนข้าง
ลู่จินเด้งตัวลุกจากเตียงเมื่อรู้สึกถึงแสงที่ส่องแยงตาจนไม่สามารถนอนหลับอีกต่อไปได้นี่มันหมายความว่า วันนี้เธอตื่นสายเสียแล้ว!"แย่แล้ว!"ลู่จินจะรีบก้าวลงจากเตียงแต่ต้องชะงักเพราะแขนหนักของหลินอี้ยังกอดเอวเธอไว้เธอแน่น จนนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วอดจะหันมาหยิบเข้าที่แขนล่ำไม่ได้เขามักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย! ชอบเอาเปรียบเธอตอนง่วงนอนเสมอเลย แต่แทนที่เจ้าตัวจะตื่นกลับทำเพียงแค่ร้องครางในลำคออู้อี้ก่อนจะนอนพลิกตัวไปอีกข้างอย่างกับนี่เป็นห้องของตัวเองเสียอย่างนั้น "พี่ไม่ทำงานหรือไง จางหลินอี้นี่มันสายแล้วนะ""อือ ไม่ทำ...หยุด"เขาพูดขณะยังซุกใบหน้าหล่อเหลาลงในผ้าห่มราวกับรู้สึกรำคาญเธอ"แล้วแต่พี่ ฉันต้องไปทำงานแล้ว""ฉันลาให้เธอแล้ว""ทำไม...""จะนอน...."ร่างของหลินอี้พลิกตัวกลับมากอดเข้าที่เอวเล็กก่อนจะขยับตัวเองมานอนหนุนตักนุ่มแทนหมอน "พะ พี่หลินอี้"ลู่จินถึงกับทำอะไรไม่ถูก ตอนแรกที่เธอยอมให้เขานอนค้างด้วยเพราะเห็นว่าเขาเมามากแต่ตอนนี้เขาควรจะสร่างแล้วสิ ทำไมมือไม้ยังเป็นปลาหมึกอยู่อีก พอได้เห็นเขาในมุมนี้ลู่จินก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย เธอไม่คิดว่าคนนิ่งเงียบอย่า
Last Updated : 2025-04-30พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เธอคิดเข้าข้างตัวเองได้เลยนะ
:วันต่อมาลู่จินยังคงติดรถหลินอี้มาทำงานปกติ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่จะต้องไปออกกองซึ่งโชนจะเป็นคนขับรถไปส่งที่กองพร้อมกับขนเครื่องดื่มไปด้วย เธอจะต้องพักอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนเพราะจะมีซีนถ่ายทำยาวถึงช่วงเย็นด้วย ถือว่าเป็นการทำงานออกพื้นที่ครั้งแรกของลู่จินเลยก็ว่าได้ ส่วนเรื่องเมื่อวานหลังจากที่หลินอี้ดีขึ้นเขาก็พาลู่จินออกไปหาอะไรกินด้านนอกตามปกติ แถมลู่จินยังถือโอกาสไปซื้อหมอนข้างให้เขาจริงๆ แต่พอเจ้าตัวเห็นกลับเอามันไปให้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นแถมยังบอกว่าเขาไม่ต้องการมัน ทั้งๆ ที่ตัวเองชอบขอนอนกอดเธออยู่เรื่อยแท้ๆ ทำแบบนี้ลู่จินก็อดคิดไปไกลไม่ได้เลย"ลู่จิน...""คะ?"ลู่จินถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ หลินอี้ก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"มู่อี๋เฉินเขาโทรหาเธอทำไม...""...เอิ่ม"อยู่ๆ ก็ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแถมยังทำหน้าตาจริงจังอีกทำเอาอดคิดไม่ได้เลยว่าต้นเหตุที่เขาเมาคือเรื่องนี้ "เขาสารภาพรักกับเธอใช่ไหม""ก็...ใช่"เบรก~ พี่หลินอี้หักรถเข้าริมฟุตบาทแล้วเบรกแรงๆ จนลู่จินถึงกับต้องจับเข้าที่เบาะเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว สายตาคมกริบจ้องมองตรงไปด้านหน้าราวกับกำลังคิดหาคำพูด แต่เป็นลู่จินเองที่เ
Last Updated : 2025-04-30พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี งานหมั้น
: ไต้หวัน: สนามบินใบหน้าหวานยืนรอที่คนมารับด้วยความหงุดหงิด เธอต้องกลับมาอยู่ที่ไต้หวันเพราะได้รับข้อเสนออันน่าสนใจบวกกับเรียนจบพอดี เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนที่หน้าตาสวยสง่ารูปร่างสูงพอประมาณ และด้วยหน้าตาที่โดดเด่นนี่แค่ยืนเฉยๆ ยังถูกผู้ชายเข้ามารุมจีบจนเป็นเรื่องธรรมดา"ขอวีแชทหน่อยสิ""ขอโทษด้วยค่ะไม่เล่น"ไป๋ลู่จินตอบกลับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาชวนคุยอย่างอารมณ์เสีย สายตาก็ทอดมองหาคนตระกูลไป๋ที่พ่อส่งมารับแต่ไม่ว่าจะมองเท่าไหร่ก็ไม่เจอเสียที แถมยังถูกผู้ชายหลายคนมองจนรำคาญไปหมดแล้วพรืบ"ว๊าย..."ลู่จินตกใจจนต้องรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสื้อสูทตัวใหญ่คลุมเข้าที่ตัวเธอกระทันหัน ก่อนที่สายตาจะหันไปสบเข้ากับดวงตาคมของบุคคลที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง'จางหลินอี้' ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวเนียนบ่งบอกถึงความเป็นชายหนุ่มเจ้าสำอางที่ใครๆ มองก็รู้ว่าเขามาจากตระกูลผู้ดี ตอนี้เขากำลังยืนมองหน้าหญิงสาวด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นักดวงตาเล็กถึงขั้นเบิกกว้างมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจ้าของเสื้อสูทนั้นโอบเข้าที่ไหล่เธออย่างถือวิสาสะต่อหน้าชายที่เข้ามาขอวีแชทเมื่อครู่ "คุณเป็
Last Updated : 2025-04-07พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่!!!
: ปัจจุบันลู่จินยังคงนั่งเงียบกริบมาตลอดทาง สายตาก็ยังคงชำเลืองมองคนขับที่ยังคงตีหน้านิ่งเป็นระยะ'อึดอัดชะมัด' ลู่จินได้แต่คิดในใจ เพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มดูท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก อาจจะเป็นเพราะได้เจอเธออีกละมั้ง "อืมม พี่ยังโกรธฉันอยู่เหรอ?""ให้โกรธเรื่องอะไรละ?""ก็...คงไม่หรอกเนอะ พี่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยนี่เนอะ"ลู่จินพยายามคิดในแง่ดี"ที่ถามว่าจะให้โกรธเรื่องอะไร ฉันหมายถึง...สิ่งที่เธอทำทิ้งไว้มันมากมายจนเลือกโกรธไม่ถูกน่ะ"หลินอี้พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหันมายิ้มให้คนตัวเล็กข้างกัน คำพูดประชดประชันของเขาเมื่อครู่ทำเอาลู่จินหายใจไม่ออกเลยทีเดียว "โถ่ๆ ท่านพี่เขาว่ากันว่าถือสาเด็กมีแต่จะเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายน๊า""แล้วเด็กใจร้ายแบบเธอไม่ควรถือสาเหรอ?""ก็ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้วนี่ ถ้าสุดท้ายเราถอนหมั้นกันที่หลังพี่เป็นผู้ชายพี่ก็ไม่เสียหายแต่ฉันเป็นผู้หญิงมันถึงขั้นขายไม่ออกเลยนะ"ลู่จินเอื้อมมือไปบีบนวดแขนล่ำของคนเป็นพี่เป็นการอ้อนวอนให้เขาไม่ถือสาเรื่องในอดีตถึงแม้ว่าเรื่องที่เธอทำไว้มันจะค่อนข้างใหญ่โตก็ตาม หลินอี้ก็ได้แต่มองการกระทำของเด็กสาวด้วยความช่างใจเพราะเธอมีท่
Last Updated : 2025-04-07พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เมื่อความจนตรอกมาถึงก็ต้องสู้!
: ลู่จินฉันเดินรากกระเป๋าเดินทางของตัวเองขึ้นมายังห้องพักตามที่พี่หลินอี้บอกหลังจากสามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ เมื่อได้มองสำรวจไปรอบตัวบ้านแล้ว บ้านหลังนี้เป็นสไตล์เนเซอร์รัลสองชั่นที่ผสมผสานความทันสมัยและความร่มรื่นได้ดีโทนสีของบ้านจะออกเป็นโทนดำเสียมากกว่าแสดงถึงรสนิยมดิบเถื่อนของเจ้าของบ้านได้ดีเลยทีเดียวห้องของฉันเป็นห้องนอนกว้างที่มีชั้นลอยที่เดินขึ้นไปเป็นที่นอนส่วนด้านล่างจะถูกตกแต่งไว้ให้เป็นที่พักผ่อนโดยมีเบาะนุ่มเป็นวงกลมขนาดใหญ่กว่าตัวคนวางอยู่ตรงกลางห้อง พอลองได้นอนลงไปก็รู้สึกว่านุ่มดูดวิญญาณใช้ได้เลย แค่มีเจ้าเบาะนี้ฉันไม่จำเป็นต้องขึ้นไปนอนบนเตียงก็ได้เดินมาที่มาอีกหน่อยก็เจอเจ้ากับหน้าต่างใต้ชั้นลอย พบว่าผนังส่วนนี้สามารถเปิดเลื่อนออกไปเจอระเบียงเล็กๆ ที่พอให้เดินไปยืนรับลมด้านนอกพร้อมชมวิวที่ตอนนี้มีแต่ความมืดได้ ก็เขาดันสร้างมันห่างจากบ้านคนขนาดนี้จะเห็นอะไรได้ละ…ก่อนหน้านี้ฉันลองโทรหาครอบครัวเพื่อเช็กว่าคำพูดของพี่หลินอี้ว่าเป็นความจริงหรือเปล่า สรุปว่าทุกคนปิดเครื่องหนีฉันเรียบร้อย!...ใช่! ฉันถูกตัดหางปล่อยวัดเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวฉันไว้ใจให้ฉันมาอยู่บ้านผู้ชา
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เธอคิดเข้าข้างตัวเองได้เลยนะ
:วันต่อมาลู่จินยังคงติดรถหลินอี้มาทำงานปกติ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่จะต้องไปออกกองซึ่งโชนจะเป็นคนขับรถไปส่งที่กองพร้อมกับขนเครื่องดื่มไปด้วย เธอจะต้องพักอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนเพราะจะมีซีนถ่ายทำยาวถึงช่วงเย็นด้วย ถือว่าเป็นการทำงานออกพื้นที่ครั้งแรกของลู่จินเลยก็ว่าได้ ส่วนเรื่องเมื่อวานหลังจากที่หลินอี้ดีขึ้นเขาก็พาลู่จินออกไปหาอะไรกินด้านนอกตามปกติ แถมลู่จินยังถือโอกาสไปซื้อหมอนข้างให้เขาจริงๆ แต่พอเจ้าตัวเห็นกลับเอามันไปให้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นแถมยังบอกว่าเขาไม่ต้องการมัน ทั้งๆ ที่ตัวเองชอบขอนอนกอดเธออยู่เรื่อยแท้ๆ ทำแบบนี้ลู่จินก็อดคิดไปไกลไม่ได้เลย"ลู่จิน...""คะ?"ลู่จินถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ หลินอี้ก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"มู่อี๋เฉินเขาโทรหาเธอทำไม...""...เอิ่ม"อยู่ๆ ก็ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแถมยังทำหน้าตาจริงจังอีกทำเอาอดคิดไม่ได้เลยว่าต้นเหตุที่เขาเมาคือเรื่องนี้ "เขาสารภาพรักกับเธอใช่ไหม""ก็...ใช่"เบรก~ พี่หลินอี้หักรถเข้าริมฟุตบาทแล้วเบรกแรงๆ จนลู่จินถึงกับต้องจับเข้าที่เบาะเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว สายตาคมกริบจ้องมองตรงไปด้านหน้าราวกับกำลังคิดหาคำพูด แต่เป็นลู่จินเองที่เ
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี หรือพี่ควรซื้อหมอนข้าง
ลู่จินเด้งตัวลุกจากเตียงเมื่อรู้สึกถึงแสงที่ส่องแยงตาจนไม่สามารถนอนหลับอีกต่อไปได้นี่มันหมายความว่า วันนี้เธอตื่นสายเสียแล้ว!"แย่แล้ว!"ลู่จินจะรีบก้าวลงจากเตียงแต่ต้องชะงักเพราะแขนหนักของหลินอี้ยังกอดเอวเธอไว้เธอแน่น จนนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วอดจะหันมาหยิบเข้าที่แขนล่ำไม่ได้เขามักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย! ชอบเอาเปรียบเธอตอนง่วงนอนเสมอเลย แต่แทนที่เจ้าตัวจะตื่นกลับทำเพียงแค่ร้องครางในลำคออู้อี้ก่อนจะนอนพลิกตัวไปอีกข้างอย่างกับนี่เป็นห้องของตัวเองเสียอย่างนั้น "พี่ไม่ทำงานหรือไง จางหลินอี้นี่มันสายแล้วนะ""อือ ไม่ทำ...หยุด"เขาพูดขณะยังซุกใบหน้าหล่อเหลาลงในผ้าห่มราวกับรู้สึกรำคาญเธอ"แล้วแต่พี่ ฉันต้องไปทำงานแล้ว""ฉันลาให้เธอแล้ว""ทำไม...""จะนอน...."ร่างของหลินอี้พลิกตัวกลับมากอดเข้าที่เอวเล็กก่อนจะขยับตัวเองมานอนหนุนตักนุ่มแทนหมอน "พะ พี่หลินอี้"ลู่จินถึงกับทำอะไรไม่ถูก ตอนแรกที่เธอยอมให้เขานอนค้างด้วยเพราะเห็นว่าเขาเมามากแต่ตอนนี้เขาควรจะสร่างแล้วสิ ทำไมมือไม้ยังเป็นปลาหมึกอยู่อีก พอได้เห็นเขาในมุมนี้ลู่จินก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย เธอไม่คิดว่าคนนิ่งเงียบอย่า
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เพราะเมาหรือเปล่า….
ร่างสูงนั่งเหม่อลอยมองความมืดอยู่นอกระเบียงราวกับกำลังขบคิดเรื่องราวมากมาย มือข้างหนึ่งก็ยังคงถือแก้วไวน์ไว้ไม่ห่างก่อนจะค่อยๆ ยกมันขึ้นดื่มเป็นแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้...หลินอี้เชื่อว่าความเมาจะทำให้คนรู้ความในใจเขาจึงเลือกดื่มเข้าไปเสียหลายขวดในเวลาไม่กี่ชั่วโมงจนเริ่มเกิดอาการมึนเสียแล้ว ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากเข้าใจความรู้ตัวเองที่มีต่อหญิงสาวคนนั้น คนที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกประหลาดแบบนี้กับเธอเลย แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงเขาก็ยังไม่มั่นใจ เรื่องที่เขามีอาการไม่พอใจขนาดนั้นอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบการกระทำของมู่อี๋เฉินที่ดูออกหน้าออกตาก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาชอบลู่จินจริงๆแต่ถ้าขืนทำอะไรที่ไม่มั่นใจออกไปแล้วสุดท้ายผลที่ออกมากลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบไป๋ลู่จินขึ้นมาเธอจะต้องเสียใจมากแน่ "ปวดหัวชะมัด"หลินอี้กุมหัวตัวเองขณะกำลังดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาจะเดินกลับเข้าในห้อง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมึนได้ถึงขนาดนี้เพียงเพราะไวน์ไม่กี่ขวด ร่างสูงพาตัวเองเข้ามานั่งลงบนเตียงหนากว้างที่ไม่รู้ว่าเขาจะเลือกเตียงกว้างขนาดนี้ทำไมในเมื่อเขาก็ไม่มีคนนอนข้างกายเลยสักคืน คิด
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ร้อนใจ...
: บ้านจางหลินอี้: ลู่จิน "โอ๊ย เป็นบ้าหรือไง"ฉันโวยวายเมื่อถูกลากเข้ามาในบ้านก่อนที่เขาจะผลักฉันให้นั่งลงบนโซฟาแรงๆ ก่อนหน้านี้ก็แบกฉันโยกใส่รถอย่างกับตุ๊กตา ตลอดทางก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีกด้วยเหตุการณ์มันน่าอึดอัดไปหมดแล้ว!"หัวโดยอะไร..."นี่เป็นคำพูดแรกตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ร้านที่เขาพูดกับฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาโมโหอะไรเหมือนกันถึงได้พาลไปทั่วแบบนี้หน้าของเขาก็ดูเครียดมากและยังดูมากไปอีกตอนที่เขาคุยอะไรสักอย่างกับอี๋เฉินก่อนออกมา "ชนโต๊ะ""อืม"เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาติดมือกลับมานั่งลงข้างๆ ฉัน แล้วเปิดมันออกเพื่อค้นหายาขึ้นมาทาหน้าผากให้ฉัน แต่เมื่อฉันเห็นเข้ายืนมือมาใกล้มันก็อดจะขยับหนีไม่ได้เพราะความกลัวเจ็บ จนเขาจะต้องเอื้อมมือมาจับคางฉันไม่ให้ขยับ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา ไม่รู้เพราะความกลัวหรือความตื่นเต้นที่ถูกจับหน้า...มันกำลังทำให้ใจของฉันเต้นแรงจนกลัวว่าเจ้าของมือหนานี่จะได้ยินตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด 'มู่อี๋เฉิน'"หึ..."เขาแค่นหัวเราะออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อสายตาคมหันไปเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ฉัน ก่
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี คำเตือนที่ดูเหมือนคนถูกเตือนจะไม่ฟัง
ลู่จินยังคงทำงานไปด้วยความเหม่อลอยจากเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย ทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นดูเหมือนล้วนแล้วจะมีสาเหตุมาจากเธอทั้งนั้น แต่ที่น่าฉงนไปกว่านั้นคือ ไป๋ลู่จินยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด..."เฮอ...""พี่ลู่จิน พี่ถอนหายใจรอบที่หนึ่งล้านแล้วนะ"นกยูงมองลู่จินอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะวางของในมือแล้วตรงมาจับไหล่เธอไว้"พูดมา มีอะไรหนักใจน้องคนนี้จะรับฟังพี่เอง!"ลู่จินไล่สายตามองสำรวจใบหน้าเล็กของเด็กสาวที่ดูอยากจะช่วยหรือไม่ก็อาจจะรำคาญจนจำใจยอมรับฟัง ...เธอเล่าให้นกยูงฟังก็ดี เพราะตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเธอก็ไม่ใช่คนปากโป้งยังไงสะเรื่องนี้ก็ปรึกษาเหมยลี่ไม่ได้อยู่แล้ว "ฉันกำลังอยากรู้ว่าฉันทำอะไรผิด...""ยังไงละ?""คือฉัน...เอิ่ม...มีพี่ชายที่สนิทมากอยู่คนหนึ่งแล้วฉันก็บังเอิญไปเจอผู้ชายอีกคนหนึ่งวันที่ฉันเมา วันนั้นดูเหมือนว่าเขาจะโทรมาตอนที่ฉันหลับไปแล้ว...พี่ชายคนนั้นเขาก็รับ ฉันคิดว่ามันไม่มีอะไร...แต่วันนี้พอเขาทั้งคู่เจอกันมันดูเหมือนสงครามยังไงชอบกล""อ่าาา งั้นที่พี่สงสัยคือพี่ผิดอะไรอย่างนั้นเหรอ?""ใช่...พี่ชายที่ฉันพูดถึงเขาดูจะโกรธฉันมากที่อยู่กับผู้ชายคนนั้นแถมหลุดคำแปลกๆ ออกมาอีก
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ฉัน...ไม่...ชอบ
ไม่รอช้าร่างสูงเปลี่ยนทิศทางเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองคนทันที ทำเอาพนักงานแถวนั้นรีบทำความเคารพกันจ้าละหวั่นที่เห็นประธานเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ลู่จินและมู่อี๋เฉินเห็นท่าทางที่แปลกไปของคนรอบข้างก็รีบหันกลับไปดูด้านหลังตัวเองด้วยความสงสัย ก่อนที่มู่อี๋เฉินจะระบายยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร เขาคิดว่าถ้าเขาสนใจผู้หญิงคนนี้เขาก็ควรทำตัวดีต่อพี่ชายเธอเสียหน่อยผิดกับลู่จินที่เมื่อได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของหลินอี้ก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเท้าน้อยๆ เข้าไปใกล้เพื่อถามว่าทำไมเขาถึงมายืนจ้องเธอแบบนี้"พี่...มาตรงนี้ทำไม"เสียงเล็กเอ่ยถามเบา"เธอมาที่นี่ทำไม..."แต่ต้องถูกเขาย้อนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แถมท่าทางที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแบบนั้นลู่จินรู้ได้เลยว่าถ้าเธอเถียงเขาแม้แต่คำเดียว เขาสามารถด่าเธอได้ตรงนี้ไม่อายคน"ฉันมาทำงานค่ะ เอาของขึ้นมาส่ง""แล้ว..."หลินอี้ตวัดสายตาไปมองมู่อี๋เฉินที่ยังคงยืนยิ้มอย่างนอบน้อม"ผมมาประชุมครับ ผมได้รับบทนำเป็นพระเอก"มู่อี๋เฉินอธิบาย"ฉันรู้ว่านายคือพระเอกที่สปอนเซอร์เลือก แต่ที่ฉันถามคือ...นายมาอยู่ตรงนี้กับลู่จิน…ทำไม"การเน
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ช่วยถือของ
บ้านซูฉวี่"ผิดแผน ผิดแผนไปหมด! น่าโมโหจริงๆ"มือเรียวระดมปาข้าวของลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ในสมองก็ยังนึกถึงภาพสายตาที่แสดงความห่วงใยของหลินอี้ที่มองหญิงสาวคนนั้นไม่หาย "ใจเย็นๆ ก่อนซูฉวี่ ถ้าอย่างนั้นเธอไม่ต้องไปรับงานนี้ไหมล่ะ"จีจี้ผู้จัดส่วนตัวของซูฉวี่เอ่ยในขณะที่ตามเก็บข้าวของตามพื้นที่ถูกซูฉวี่ขว้างปาเพื่อระบายอารมณ์โมโห "ไม่! ฉันจะรับงานนี้การที่เขาไม่แคร์ฉันมันยิ่งทำให้ฉันอยากจะเอาชนะใจเขาให้ได้""ซูฉวี่ มันไม่เสียเวลาไปหน่อยหรือไง ถ้าเขาไม่สนใจก็คือไม่สนใจนะ""คิดหน่อยสิพี่จีจี้ ถ้าเขาเกิดหลงรักฉันขึ้นมาจริงๆ มันจะคุ้มค่าแค่ไหน?"ใบหน้าสวยระหงเชิดขึ้นอย่างมั่นใจ"อย่าลืมสิว่าเขาเป็นใครและรวยแค่ไหน"ซูฉวี่พูดอย่างภูมิใจในตัวเป้าหมายที่เธอเลือก ตอนนี้จางหลินอี้ถือว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังได้รับการยอมรับจากบรรดานักธุรกิจชั้นนำของประเทศ ซูฉวี่จึงคิดว่าผู้ชายอายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จขนาดนี้มันช่างน่าสนใจและเธอไม่มีทางเชื่อว่าเธอจะทำให้เขารักเธอไม่ได้"แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีใจให้ผู้หญิงคนนั้นนะ คนที่อยู่ในห้อง""ฉันถึงให้พี่ไปสืบไง แล้วตกลงเธอเป็นใคร""ไป๋ลู่จิน..
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ความเจ้าเล่ห์ของประธานจาง
ก๊อกๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองหนุ่มสาวให้หันไปมอง ภาพตรงหน้าคือนางแสดงสาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายในบริษัทกำลังยืนอยู่ในชุดเดรสสีแดงสดด้วยสายตาไม่พอใจนัก ด้านหลังยังมีผู้จัดการส่วนตัวที่เดินตามมาติดๆ ด้วยสีหน้าซีดเซียวบ่งบอกว่าเธอคงเพิ่งถูกดาราสาวต่อว่ามาแน่นอน ลู่จินที่เห็นความสวยของหญิงสาวตรงหน้าก็ถึงกับชะงักไปก่อนสมองจะนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือ'ซูฉวี่'นักแสดงที่กำลังโด่งดัง ผิดกับหลินอี้ที่เมื่อได้เห็นนักแสดงสาวก็ถึงกับหัวเราะในลำคอเพราะไม่คิดว่าเหยื่อจะติดกับเร็วขนาดนี้จริงๆ แล้วเขาให้ซูเฟียไปกระจายข่าวเปิดรับนักแสดงนำคนใหม่เพื่อจงใจให้ซูฉวี่รู้ว่าเขาไม่ได้แคร์ถ้าต้องเปลี่ยนตัวนักแสดง ตอนนี้เรื่องมันกลายเป็นทางซูฉวี่เองที่ต้องมาหาเขาถึงที่เพราะกำลังจะเสียงานไปแล้วจริงๆ"ประธานจางฉันขอคุยด้วยหน่อย"ซูฉวี่พูดพร้อมกับมองจ้องมายังลู่จินที่กำลังคีบไก่เข้าปาก ลู่จินเองเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตรงนี้เลยรีบเก็บข้าวของเพื่อจะออกไปแต่กลับถูกหลินอี้ดึงข้อมือไว้ก่อนจะตักปีกไก่น้ำแดงมาวางไว้ในถ้วยข้าวของเธอ"นั่งกินให้เรียบร้อย""ฉันอิ่มแล้ว..."ลู่จินพูดพร้อมชำเลือง
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี มันไม่ง่ายแบบนั้น
หลายวันต่อมาชีวิตประจำวันระหว่างลู่จินและหลินอี้ก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ ทั้งคู่ยังคงไปกลับบ้านพร้อมกันทุกวัน และลู่จินยังคงมาทานข้าวเที่ยงที่หลินอี้เตรียมไว้ให้แลกกับการที่เธอต้องมาส่งกาแฟเขาทุกวันเช่นกันจนตอนนี้คนในบริษัทเริ่มจะคุ้นชินกับการมาของเธอโดยที่ทุกคนเข้าใจว่าเธอเป็นคนรู้จักของหลินอี้แต่บางคนก็บอกว่าเธอคือคนที่กำลังพยายามเข้าหาหลินอี้ซึ่งตัวเธอก็ไม่เคยคิดจะอธิบายแต่วันนี้เหตุการณ์ในบริษัทดูเคร่งเครียดกว่าปกติทุกคนเอาแต่ก้มหน้าทำงานอย่างแข็งขันและเดินสวนกันไปมาให้วุ่น ลู่จินที่เก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ไหวเลยตั้งใจเดินไปหาเพื่อนรักที่แผนเพื่อสอบถามเรื่องนี้"เหมยลี่ๆ""เอ้า มาส่งกาแฟเหรอ ทำไมมาแผนกฉันละ"เหมยลี่ถามเพื่อนรักในขณะที่สายตายังคงจดจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยรูปดาราสาวหลายคน ดูเหมือนเธอเองก็กำลังยุ่งไม่น้อย"เอิ่ม วันนี้ที่บริษัทดูยุ่งจังเลยเนอะ""ยุ่งสิ อยู่ๆ ซูฉวี่นางเอกที่ถูกวางตัวในมินิซีรีส์เรื่องใหม่ก็ขอถอนตัวกะทันหันอีกสองวันจะประชุมผู้บริหารแล้วด้วย ถ้าสปอนเซอร์รู้ว่าเรายังไม่มีนางเอกให้เขาอาจจะแย่ได้""เอ้า! แล้วทำไมถึงถอนตัวแบบนี้""เพราะประธานของเร
