ไม่ได้ห่วงฉันแค่ทำหน้าที่

ตกเย็นฉันรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกสนุกมากจริงๆ มันเป็นประสบการณ์ใหม่ของชีวิตเลยที่ฉันทำงานขนาดนี้ เพราะช่วงที่เรียนก็มีทำงานอยู่บ้างแต่ยังไม่ถึงขั้นตั้งใจทำงานแลกเงินแบบนี้

พอก้มมองนาฬิกาในโทรศัพท์ก็พบว่าตอนนี้ก็ห้าโมงกว่าแล้ว ฉันกำลังเดินข้ามถนนมาหาพี่จางหลินอี้ตามที่เขาบอก ตอนมาส่งของรู้สึกว่าพี่เจ้าหน้าที่ให้ฉันขึ้นไปง่ายมากผิดกับตอนนี้ที่เขาแจ้งฉันว่าฉันจะต้องแจ้งเหตุผลในการมาอย่างชัดเจน!

แล้วจะให้ฉันบอกว่าอะไร? มาหาประธานของคุณงี้เหรอ? คงไม่มีใครเชื่อเด็กแบบฉันแน่น

"งั้นฉันนั่งรอเขาด้านล่างก็ได้ค่ะ"

"ถ้าเพื่อนเป็นพนักงานบริษัทนี้ป่านนี้เขาคงกลับไปกันหมดแล้วละ ลองโทรหาเขาสิถ้ามีหลักฐานพี่จะให้ขึ้น"

ถึงพี่เจ้าหน้าที่จะบอกแบบนั้นแต่จะให้ฉันโทรหาพี่หลินอี้เพียงเพราะต้องการขึ้นไปมันก็ไม่ใช่เรื่อง ฉันเลยปฏิเสธแล้วอ้างว่าเพื่อนทำโอทีขอนั่งรอที่โซฟาด้านล่างดีกว่า

"เอะ...ลู่จิน ไป๋ลู่จิน"

ฉันหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง พอหันไปฉันก็ถึงขั้นต้องกระโดดโลดเต้นเมื่อคนตรงหน้าคือเพื่อนเก่าของฉันที่เคยเรียนด้วยกัน'เหมยลี่' ซึ่งเธอก็ห้อยบัตรพนักงานของบริษัทจางหลินอยู่ที่คอ

"เหมยลี่ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงจัง"

"เหมือนกันแล้วมาทำอะไรที่บริษัทละ? สมัครงานเหรอ"

เหมยลี่ถามด้วยท่าทางตื่นเต้นสุดขีดพร้อมกับนั่งลงตรงโซฟาเป็นเพื่อนฉัน ฉันมีท่าทีอึกอักนิดหน่อยเพราะฉันไม่เคยบอกใครว่าตัวเองมีคู่หมั้นเป็นตระกูลจางแม้กระทั่งเพื่อนสมัยเรียนที่สนิท

"ฉันมารอแกนั่นแหละ พอดีฉันทำงานร้านตรงข้ามแล้วเห็นเธอเลยคิดถึง"ฉันอ้างไปข้างๆ คูๆ เพื่อเอาตัวรอด

"โอยน่ารักจังเลย...ว่าแต่แกหายไปไหนมาตอนติดต่อกันก็ไม่เคยบอกว่าย้ายไปไหน"เพื่อนสาวกอดฉันเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะชะงักไปแล้วจ้องหน้าตรงๆ

"อะ เอิ่ม คือไปอยู่เมืองไทยมาน่ะเลยเรียนที่นั่นจนจบ"

"ไปไม่ลา ไม่คิดจะบอกอะไรเพื่อนแบบฉันเลย"เหมยลี่ทำหน้างอ

"โอๆ ตอนนี้กลับมาแล้วไงนี่มานั่งรอแกโดยเฉพาะเลยเซอร์ไพรส์ไหม"

"มากกกก ว่าแต่...แกมีแฟนยัง"อยู่ๆ เหมยลี่ก็ถามขึ้นมาทำเอาฉันถึงขั้นไปไม่เป็นเลย จะบอกเธอว่ายังไงดีละมีคู่หมั้นที่ไม่ได้อยากมีอยู่คนหนึ่ง แถมเขาเป็นเจ้านายเธอสะด้วยงั้นเหรอ

"เอิ่ม"

"คงยังไม่มีใช่ไหมล่ะ งั้นวันนี้ไปเที่ยวกัน ฉันมีนั่นบอร์ดกลุ่ม"

"ห๊า! วันนี้เหรอ"

"น๊าาาา ไหนแกว่าจะมาง้อฉันไงไปนัดบอร์ดเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ"เหมยลี่กอดแขนฉันก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ พอกำลังจะอาปากปฏิเสธเจ้าตัวก็ทำสีหน้าบึ้งตึงราวกับจะโกรธ

"แต่ว่า ฉัน...บ้านไกล"

"นอนกับฉันแล้วกันนะ ยังไงก็ทำงานแถวนี้นี่พรุ่งนี้เราก็มาด้วยกัน"เพื่อนสาวพูดพร้อมแจกแจงจนฉันไม่สามารถพูดอะไรได้

ฉันเลยได้แต่ตอบตกลงแล้วส่งข้อความบอกพี่หลินอี้ล่วงหน้า ก่อนจะยอมกลับบ้านไปกับเหมยลี่เพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปนัดบอร์ดเป็นเพื่อนเธอ นี่อาจจะดีแล้วก็ได้...ถ้าข้างห้องพักของเหมยลี่มีห้องว่างจะได้เก็บเงินย้ายมาอยู่กับเธอเสียเลย

....

: บริษัทจางหลิน

ชายหนุ่มมองนาฬิกาด้วยความตกใจตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว นี่เขาทำงานเพลินจนมืดแล้วงั้นเหรอ พอคิดได้ว่าตอนนี้มืดแล้วก็นึกไปถึงหญิงสาวที่เขาได้นัดไว้เมื่อตอนเย็นด้วยความร้อนใจ

"ทำไมดึกแล้วยังไม่มา หรือไม่อ่านข้อความฉันอีก"

ใบหน้าหล่อเหลากำลังเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดด้วยความกังวล หลินอี้บ่นพึมพำก่อนจะหันไปจับโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะส่งข้อความตามไป๋ลู่จินแต่ดูเหมือนเธอจะส่งข้อความมาแล้วตั้งแต่ช่วงเย็น

'พี่หลินอี้ วันนี้ฉันเจอเพื่อนเราจะไปปาร์ตี้กันแล้วฉันจะพักที่ห้องเธอค่ะ'

"เหอะ เห็นฉันเป็นอะไรกันเนี่ยลู่จิน! อยากจะไปไหนก็ไปงั้นเหรอ?"

หลินอี้พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาเจ้าของข้อความทันที มือข้างหนึ่งก็เคาะโต๊ะรัวเพื่อข่มอารมณ์ให้ตัวเองใจเย็นลง

(ฮัลโหล.@/6;฿&)

"อยู่ไหน..."หลินอี้กดเสียงลงต่ำทันทีเมื่อได้ยินว่าปลายสายตอนนี้มีเสียงเพลงดังกระหึ่มแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ เขาถามแบบนั้นออกไปทั้งๆ ที่รู้ว่าหญิงสาวปลายสายกำลังเที่ยวสนุกอยู่ในสถานบันเทิง

(ไม่ได้ยินเลย ;894@.)

"ไป๋ลู่จิน!"

ร่างกายของหลินอี้อยู่ไม่เป็นสุข เขาลุกขึ้นเดินไปรอบๆ ห้องอย่างกังวลจนคิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมระหว่างรอเสียงจากปลายสายที่ค่อยๆ สงบลง ตอนนี้ลู่จินเธอคงกำลังหาที่เงียบๆ เพื่อคุยกับเขา แต่เจ้าตัวก็รอแทบไม่ไหวจนถึงกับต้องยกมือขึ้นมากอดอกแน่นเลยทีเดียว

(โอเค๊~ เงียบลงหน่อยเนอะ~)

"อยู่ไหน! แล้วทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น!"

หลินอี้ร้อนใจเมื่อเสียงปลายสายดูเหมือนจะพูดด้วยน้ำเสียงรากยาวและออดอ้อนกว่าปกติ พอได้ยินแบบนี้เขารู้ทันทีว่าปลายสายคงเมาแล้ว แถมน้ำเสียงของเธอตอนนี้มันช่างฟังดูเชิญชวนชอบกล

(ใจเย็นน๊าคุณผู้ชายย ฉันมาเที่ยวค่ะ)

"กับใคร แล้วที่บอกจะไปนอนที่อื่นคือที่ไหน!!?"

(อ่ออออ เพื่อนไง ถามเยอะจัง)

"เธออยู่ที่ไหนไป๋ลู่จิน ส่งโลเคชั่นมาเดี๋ยวนี้!!"

(ต้องทำด้วยเหรอ...)

หลินอี้ได้แต่สูญหายใจเข้าลึกๆ เพื่อกดอารมณ์ความโมโหแต่พอรู้ตัวอีกทีมือเจ้ากรรมก็หยิบหมอนอิงที่โซฟาออกมาปาลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์เป็นที่เรียบร้อย เขากลัวว่าตอนเมาลู่จินจะถูกผู้ชายหิ้วไปน่ะสิเพราะหน้าตาเธอก็ไม่ใช่จะธรรมดาและยังชอบแต่งตัวเปิดเนื้อหนัง มันง่ายมากที่จะเกิดเรื่องแบบนั้น แถมตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าเธอไปกับเพื่อนคนไหนอีกด้วยแล้วแบบนี้จะให้เขากลับบ้านไปนอนได้ยังไง

"ถ้าเธอไม่ส่งมาตอนนี้ฉันจะทำทุกอย่างให้ฉันเจอเธอ...และเมื่อไหร่ที่เจอเราจะไม่คุยกันดีแบบนี้แน่ๆ"

เสียงทุ้มต่ำเชิงขู่ของหลินอี้ทำให้ลู่จินถึงกับเงียบไปก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะมีข้อความแจ้งเตือน มันเป็นโลเคชั่นของหญิงสาวปลายสายและเมื่อเขาได้รู้ที่อยู่ของเธอก็รีบคว้ากุญแจรถคันหรูเพื่อไปรับเธอทันที

(พอใจแล้วใช่ไหม...ดังนั้นอย่าดุฉัน) เสียงปลายสายอ่อนลงแต่ยังคงยืดยาวเพราะความมึนเมา

"กลัวฉันดุก็ไม่ควรไปตั้งแต่แรก รออยู่ที่นั่นฉันจะไปรับ"

เขาพูดไปพร้อมกับสาวเท้ายาวๆ ไปด้วย ก่อนจะตัดสายแล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งทันทีเพราะในใจตอนนี้มันร้อนรนไปหมด แถมในสมองของเขาก็กลัวไปสารพัด ตอนนี้เขาขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกครองของเธอแต่กลับปล่อยปละละเลยจนเธอหนีไปเที่ยวเสียได้