หึงพี่เหรอ

ฉันถือกระเป๋านักเรียนเดินมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์ รู้สึกอยากจะบ้าตายกับตัวเองเพราะไม่เจอพี่ชายข้างบ้านจอมหื่นแค่ชั่วโมงเดียวก็คิดถึงเขาแล้ว

   อาการหนักเหมือนกันนะเรา… อย่าว่าแต่เขาเลย

พี่ชายข้างบ้านจอดมอเตอร์ไซค์รอฉันอยู่ตรงป้ายรถเมล์เป็นที่เรียบร้อย หัวเปียกๆ ยุ่งๆ แบบคนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ พอเห็นฉันเดินออกมาก็โปรยยิ้มหล่อมาแต่ไกล ฉันก็เลยต้องรีบส่งยิ้มสวยๆ ตอบไปในทันที

           ตกหลุมรักเขามากขึ้นทุกวันแล้วฉัน แถมยังผูกพันกันมากขึ้นทุกที

           เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ มือใหญ่ก็ยื่นนมกล้วยเกาหลีมาตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มละมุน

           จริงๆ แล้วพี่เอ็มก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่ใส่ใจแฟนและเอาใจเก่งมากคนหนึ่งเลยล่ะ นอกจากเขาจะรู้ว่าฉันชอบอะไร บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าเขารู้ทันความคิดของฉันอีกด้วย

           ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นวัยรุ่นฉันเห็นเขาแอบมองฉันอยู่ห่างๆ บางวันก็มาคอยดักรอฉันอยู่ตรงป้ายรถเมล์แล้วเดินตามฉันกลับบ้าน

           ช่วงวันหยุดก็ชอบเข้าไปเดินวนเวียนเหล่มองฉันในเซเว่น และเวลาที่ฉันโดนป๊าดุแล้วออกมานั่งร้องไห้ตรงรั้วหลังบ้านเขาก็เดินมาเกาะรั้วมองฉัน ยืนทำหน้าเศร้าอยู่สักพักแล้วก็วิ่งไปหยิบโค้กกระป๋องเย็นๆ มาเปิดให้ฉันกิน…

           “กินนมเสร็จแล้ว… พี่ขอคิวอาร์โค้ดหน่อย พี่ยังไม่มีไลน์แฟนเลย” พ่นเสียงนุ่มๆ ออกมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าๆ ที่หน้าจอแตกมาตรงหน้าฉัน

           เฮ้อ! ทั้งรถมอเตอร์ไซค์ โทรศัพท์ และเจ้าของ… ดูโทรมพอๆ กัน และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสาวหมวยในลุคคุณหนูอย่างฉันจะตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้เข้าจริงๆ

           “เอากันไปตั้งไม่รู้กี่รอบ เพิ่งจะมาขอไลน์” พึมพำเบาๆ พร้อมกับกดไอโฟนรุ่นใหม่สแกนเพิ่มเพื่อนจากเครื่องเขา

           “เออ... พี่ลืม อายด้วย! โทรศัพท์แม่งก็เก่าใกล้พัง ค่าแรงที่พ่อให้ต่อวันก็หลักร้อย จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อเครื่องใหม่วะกู” ประโยคหลังๆ คล้ายว่าพึมพำอยู่กับตัวเอง

           “อ่ะ… เสร็จแล้ว” ยื่นโทรศัพท์เครื่องเก่าๆ คืนไปให้เจ้าของเมื่อสิ้นสุดกระบวนการเพิ่มเพื่อน

           “ไปกันเลยนะ กอดเอวผมไว้ให้แน่นๆ นะครับคุณแฟน”       ผู้ชายมาดแมนที่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ ถึงจะดูไม่เข้ากันแต่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

           ฉันรีบขึ้นไปนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ คล้องแขนโอบรอบเอวแกร่งเอาไว้แน่นตามประสาผู้หญิงที่เริ่มจะติดแฟน กลิ่นกายของพี่ชายข้างบ้านเริ่มจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย

           พี่เอ็มขับรถพาฉันไปส่งถึงโรงเรียนอย่างรวดเร็ว พอฉันก้าวลงจากรถ ก็เอามือลูบแก้มฉันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

           “ทั้งรักทั้งหวงทั้งคลั่งเลยว่ะแม่ง ถ้าเข้าไปนั่งเรียนข้างๆ ด้วยได้กูทำแล้ว!” คนตัวโตพ่นเสียงแหบห้าวพึมพำออกมา

           เอาอีกแล้ว… พูดคนเดียวอีกแล้ว

           “โรงเรียนเลิกแล้วเจอกันนะแฟน พี่จะมายืนรอตรงป้อมยาม” คราวนี้เปลี่ยนมาพูดด้วยโทนเสียงสอง พอพูดจบก็ยิ้มให้ฉันแบบคนเห่อแฟน หน้าแมนๆ ยักคิ้วกวนๆ

           “อืม! ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ อย่าซิ่งมาก” โบกมือให้ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังประตูโรงเรียน

           

           ฉันไปถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้า รีบเดินไปยังห้องเรียนด้วยความสดชื่น ใบหน้าหมวยสวยเฉี่ยวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบผู้หญิงที่กำลังมีความรัก พอไปถึงห้องก็หวังว่าจะได้อ่านทบทวนตำราเรียนบ้าง ที่ไหนได้… ฉันกลับนั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะแทน คงเพราะเพลียมากแถมยังปวดหน่วงๆ ตรงท้องน้อย

           แต่สิ่งที่สร้างความกังวลใจให้ฉันมากกว่านั้นก็คือ วันนี้มีสอบเก็บคะแนนวิชาเลข และฉันก็ลืมไปเสียสนิทเลย!

           แล้วทำได้ไหมน่ะเหรอ… ฉันคิดว่าคงได้คะแนนผ่านเกินครึ่ง แต่ก็น้อยกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

           แย่แล้วผึ้ง… แบบนี้เกรดตกฮวบแน่ๆ ปิดเทอมคงโดนงดค่าขนม แล้วก็ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน

           นี่ก็ใกล้จะได้เวลาเลิกเรียนแล้ว เพื่อนๆ ต่างพากันเก็บของด้วยท่าทางสดชื่น ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ปลุกฉันออกจากภวังค์ของความกังวลใจ

           มือเรียวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่า…. พี่เอ็มไลน์มา

           Line >

       🐸 เอ็ม จักรวาล: หวัดดีแฟน พี่มาถึงแล้วนะ 🏍

           [ ใช้ชื่อจริงเต็มยศเลย เชื่อแล้วว่าเป็นคนตรง เคยได้ยินแม่พี่เอ็มบอกหม่าม้าฉันว่า พี่เอ็มเขามีชื่อจริงว่าจักรวาล แต่เพื่อนๆ ที่โรงเรียนพากันเรียกเขาว่า ‘เอ็ม จักรยาน’ เพราะบ้านเป็นร้านจักรยาน และเขาก็ไม่ค่อยจะพอใจที่โดนเรียกแบบนี้ ก็เลยมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนที่โรงเรียนอยู่บ่อยๆ แต่หลังจากจบมอสามพี่เอ็มเขาก็ไม่ไปโรงเรียนอีกเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน]

       🍯 Honey: โอเค ผึ้งกำลังลงไป

           เมื่อฉันถือกระเป๋านักเรียนก้าวเท้าเดินไปจนใกล้จะถึงป้อมยาม โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง

           Line >

       🐸 เอ็ม จักรวาล: แฟนมาช้าจัง รอนานแล้วเนี่ย วันนี้ไม่มีขนมมาให้นะ แต่จะพาไปหาอะไรอร่อยๆ กิน 🍔🍕🍟🍗

           [ เออ! แบบนี้ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ตอนแรกก็นึกว่าเขาจ้องจะพาฉันเข้าม่านรูดเสียอีก ]

 

“ดูพี่คนนั้นสิแก… โคตรหล่อเลย เขามายืนรอรับใครวะ” เสียงน้องมอห้าห้องศิลป์-ภาษาทำให้ฉันละสายตาจากโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นไปดูทันที

           แบบ… ผู้หญิงมักจะเซนส์แรง เหมือนจะรู้ว่ามีสาวๆ กำลังชื่นชมแฟนของตัวเองอยู่

           มันเป็นปกติของโรงเรียนหญิงล้วน ที่พอมีผู้ชายหน้าตาดีหลงเข้ามา พวกสาวมัธยมวัยฮอร์โมนพลุ่งพล่านก็พากันตื่นเต้นและเข้าไปรุมล้อม

           แต่เดี๋ยวก่อน! นั่นมันพี่เอ็มของฉันใช่หรือเปล่าวะ

           ฉันกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะเอามือขยี้ตาติดกันอีกสองครั้ง      นี่ผู้ชายที่หัวยุ่งๆ ผมกระเซอะกระเซิงแล้วก็ใส่เสื้อผ้าโทรมๆ คนเมื่อเช้าหายไปไหนแล้ว

           “พี่… มายืนรอหนูเหรอคะ” เสียงน้ำหนึ่งหัวหน้าห้องศิลป์-คำนวณ สาวหน้าคมที่จัดได้ว่าสวยแซ่บที่สุดในโรงเรียนเดินแซงฉันอย่างว่องไวเพื่อจะรีบเข้าไปจีบพี่เอ็ม

           และมันก็ทำให้ฉันรีบสาวเท้าเดินตามไปอย่างรวดเร็วทันที อยากจะเห็นหน้าพี่เอ็มตอนมีสาวน่ารักมาจีบให้เต็มตา!

           พี่ชายข้างบ้านที่แอบไปแปลงโฉมตัวเองมาใหม่ ไม่ได้มีท่าทีสนใจยัยน้ำหนึ่งเลยสักนิด ตรงกันข้าม… เขากลับทำหูทวนลมเหมือนดาวโรงเรียนที่ชื่อน้ำหนึ่งเป็นเพียงแค่ไออากาศลอยระเหยอยู่รอบๆ

           สายตาคมเข้มแบบคนหลงเมียจับจ้องอยู่ตรงใบหน้าหมวยสวยเก๋ของฉันแค่เพียงจุดเดียว แล้วมันก็ทำให้ฉันส่งยิ้มกว้างที่คิดว่าสวยที่สุดไปให้เขาอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้

           “พี่หล่อจัง มารอรับแฟนเหรอคะ ชื่อไรอ่ะ…” ฉันเริ่มจะหมั่นไส้ยัยน้ำหนึ่งจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย มือเล็กเลยรีบคว้ามือสากๆ ของคนตัวสูงมากุมเอาไว้แน่นแล้วลากออกไปจากจุดนั้นท่ามกลางสายตางุนงงของทุกๆ คน

           “เป็นไรผึ้ง หึงพี่เหรอ พี่ไม่ได้สนใจใครเลยนะ ถึงแม้นักเรียนมอปลายของโรงเรียนนี้จะน่ารักมากก็เถอะ”

           เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ฉันที่เดินหน้ามุ่ยอยู่รีบหันไปย่นจมูกใส่ ยังจะมีหน้ามาบอกอีกว่า เด็กมอปลายโรงเรียนนี้น่ารัก!

           “มีแฟนแล้ว มารับแฟนโว้ย” นั่น! ตะโกนออกมาเสียงดังแบบตั้งใจจะให้ทุกคนในบริเวณนั้นได้ยินพร้อมกับเอื้อมแขนมาโอบไหล่ฉันเอาไว้แน่น

           เขินนะพี่เอ็ม!

           ใครๆ ก็พากันงง เมื่อเห็นเด็กเรียนในลุคใสซื่อกำลังเดินควงแฟนมาดแมนแบดบอยออกไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ที่จอดอยู่หน้าประตูโรงเรียน

           “ใครจะไปหึงพี่เอ็ม” วันนี้แฟนฉันหล่อมากจริงๆ นะ

           เสื้อผ้าหน้าผมดูดีและเข้ากันไปหมดจนฉันรู้สึกเหมือนกับได้แฟนใหม่

           เกิดอะไรขึ้นกับพี่เอ็มวะ! หรือเมื่อเช้าเขาจะอ่านใจฉันได้ ตอนที่ฉันแอบคิดดังๆ ว่า เขาโทรม!

           “พี่เอ็ม ผึ้งถามจริง อะไรเข้าสิง ถึงได้ไปตัดผมทรงใหม่แล้วก็ทำตัวแบบนี้”

           ผมทรงใหม่เท่มาก แนวๆ ไอดอลเกาหลี แล้วก็มีเสื้อยืดสีดำรัดรูปอวดหุ่นล่ำๆ กับแจ็คเก็ตหนังที่เข้ากับกางเกงยีนส์สีซีดขาดๆ ทำให้เขาดูหล่อผิดหูผิดตา หล่อแบบไม่น่าเชื่อ…

           “พี่อยากตัดผมใหม่อยู่แล้ว เลิกตัดร้านแปดสิบบาทหน้าปากซอยแล้วไปตัดร้านดังในห้างแทน พี่ยืมตังค์เพื่อนไปซื้อชุดใหม่มา ผึ้งชอบไหม” เอียงคอเสยผมถามฉัน ก่อนจะขยับแจ็คเก็ตหนังทำหล่อ

           “ยืมเพื่อน!? นี่พี่เอ็มมีเพื่ิอนด้วยเหรอ” หน้าหมวยๆ เอียงคอถามอย่างสงสัย

           ส่วนใหญ่ก็เห็นเขาอยู่คนเดียว ถ้ามีใครสักคนที่เขาสนใจมากที่สุดในละแวกนั้น…. คนๆ นั้นก็คือฉันนี่เอง

           “ก็ไอ้อั๋นลูกร้านตู้ปลาตรงกลางซอยไง มันให้พี่ยืมตังค์สามพัน” รีบตอบทันที ก่อนจะบิดกุญแจรถมอเตอร์ไซค์เตรียมสตาร์ท           

           อ่า… นึกออกแล้ว พี่อั๋นที่อ้วนๆ ใส่แว่น ท่าทางใจดี เพื่อนรุ่นเดียวกันกับพี่เอ็ม เคยเห็นเดินไปโรงเรียนด้วยกันตอนเรียนประถม

           “บ้าแล้ว!” สามพัน! แล้วนี่ตัวเองจะหาเงินที่ไหนไปคืนเขาล่ะเนี่ย ไปใช้กำลังข่มขู่ไถเงินพี่อั๋นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้

           “ใครๆ ก็อยากได้แฟนหล่อๆ กันทั้งนั้น พี่อยากทำให้ผึ้งประทับใจ” รีบพูดขึ้นมาเมื่อเห็นฉันทำตาขวาง

           มีแฟนหล่อมันก็ดีหรอกนะ แต่ไปยืมเงินเพื่อนมาทำหล่อแบบนี้ก็ไม่ไหว!

           “พี่ยังพอมีเงินเหลือ อยากพาแฟนไปหาอะไรอร่อยๆ กิน วันนี้แฟนพี่ดูเครียดๆ” หน้าหล่อๆ รีบพ่นน้ำเสียงร่าเริงออกมาเพื่อเอาใจฉัน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นสักเท่าไหร่

           “ผึ้งเครียด ผึ้งกลัวเอ็นท์ไม่ติดจังเลยพี่เอ็ม” คนตัวโตรีบยื่นมือมาลูบผมฉันทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเศร้าสร้อยเอ่ยสารภาพ

           “ชีวิตมันมีทางออกเสมอผึ้ง เชื่อพี่! ไม่ต้องเครียดหรอก ไปกินพิซซ่ากันดีกว่า”

           ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จแบบพี่เอ็มจะพูดจาแบบนี้ ตัวเองน่ะแหละ หาทางออกให้ชีวิตได้หรือยัง

           “ก็ชีวิตพี่เอ็มน่ะ แค่อยู่ไปวันๆ ไม่ต้องมาเจอกับความกดดันแบบผึ้งหนิ” น่าหมั่นไส้นัก นี่แน่ะ ขอทุบแขนแรงๆ สักทีเถอะ