เสาร์นี้ไปเที่ยวกับพี่นะผึ้ง

“ซุปเปอร์เดอลุกซ์แป้งหนานุ่ม สปาเก็ตตีขี้เมาทะเล ขนมปังกระเทียม ปีกไก่บาร์บีคิว แล้วก็ผักโขมอบชีสได้แล้วค่ะ”

           น้ำเสียงใสๆ ของพนักงานเสิร์ฟที่ร้านพิซซ่าในห้างแถวบ้านดังขึ้นมาอย่างชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร…

           และสายตาเปล่งประกายแวววาวของฉันก็โปรยมองไปยังจานอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมกรุ่นยั่วน้ำลายแล้วก็ทำให้ท้องร้องขึ้นมาทันที

           นานแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารนอกบ้านแบบนี้ เพราะว่าป๊ากับหม่าม้าฉันเป็นคนประหยัดทั้งคู่แถมยังไม่ค่อยจะมีเวลาว่าง สองคนนั้นไม่ค่อยชอบกินพวกฟาสต์ฟู้ดเหมือนวัยรุ่นอย่างเรา

           ครั้งล่าสุดที่ป๊ายอมพาฉันมากินของอร่อยๆ ในห้างก็ตอนมอสาม ตอนนั้นฉันทำคะแนนสอบได้สูงสุดเป็นอันดับหนึ่งของห้อง หม่าม้าบอกว่าอาหารในห้างราคามันแพงเกินจริง คนที่ไปจ่ายกับข้าวที่ตลาดและเป็นเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวแบบหม่าม้าย่อมรู้ดี

           เฮ้อ… ครอบครัวของฉันจริงจังกับทุกๆ เรื่องในชีวิตจนเกินไปนะฉันว่า ต่างกันลิบลับกับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันในเวลานี้ พี่เอ็มดูจะไม่ค่อยทุกข์ร้อนกับอนาคตของตัวเองเลย

           “แค่นี้พอไหม อยากกินอะไรก็สั่งเพิ่มได้เลยนะครับแฟน” รอยยิ้มเจ้าชู้ถูกโปรยมาพร้อมกับน้ำเสียงกวนๆ ก่อนที่สายตาคู่คมจะเหลือบมองไปยังเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะอีกรอบ

           “พอแล้วพี่เอ็ม… สั่งมาตั้งเยอะแยะขนาดนี้ จะกินเข้าไปหมดได้ยังไง” ที่สั่งมามันก็เยอะเกินไปสำหรับสองคนแล้ว แถมราคามันก็แพงมากด้วย

           ยืมตังค์เพื่อนเพื่อแต่งตัวหล่อแล้วพาแฟนมาหาของอร่อยกิน… บ้าบอจริงๆ เลยพี่เอ็ม แล้วจะหาเงินที่ไหนไปใช้คืนเขาล่ะเนี่ย คงจะขอผ่อนเอาแหละฉันว่า

           “หมดสิ! พี่กินจุ ผึ้งก็กินเข้าไปเยอะๆ จะได้มีแรง มีแฟนดอใหญ่เอาดุไม่ควรหมดแรงง่ายๆ เข้าใจไหม”

           ไอ้บ้า! ไอ้ตัวทะลึ่ง! ปากพูดจ้อไม่หยุดส่วนมือก็หยิบพิซซ่าในถาดวางลงในจานให้ฉันพร้อมกับบีบซอสเป็นรูปหัวใจให้ด้วย

           “ได้กินของอร่อยๆ ก็คลายเครียดดีเหมือนกันนะพี่เอ็ม”       ไหนบอกว่าตัวเองกินจุ ไม่เห็นจะตักอะไรเข้าปากเลยสักคำ เอาแต่นั่งจ้องฉันกินอยู่นั่นแหละ

           ว่าแต่เขาฉันเองก็ละสายตาไปจากใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายข้างบ้านคนนี้ไม่ได้เลยเหมือนกัน พี่เอ็มเป็นคนที่มีเบ้าหน้าคมเข้ม จมูกโด่งสวย ริมฝีปากได้รูป แววตาดุดันแต่มีความละมุนอ่อนโยนเวลามองฉัน ยกเว้นตอนกำลังเอา ที่เหมือนจะพ่นไฟออกมาเผาผลาญฉันให้แหลกลาญ

           “พรุ่งนี้วันเสาร์ ไปเที่ยวกับพี่นะผึ้ง” ใบหน้าคมคายถามขึ้นมาก่อนจะตักเส้นสปาเก็ตตีเข้าปาก จากนั้นก็จ้องมองฉันที่ยังคงนั่งเงียบอยู่อย่างรอคอยคำตอบ

           “ไม่เอาอ่ะ ไม่ไป ผึ้งจะอ่านหนังสืออยู่บ้าน แล้วป๊าคงไม่อนุญาตให้ผึ้งไปด้วย” ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

           ปกติการขอออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนในวันหยุดมันก็เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว แถมฉันยังโกหกไม่ค่อยจะเก่งอีกด้วย

           “ผึ้งก็บอกป๊าไปว่า… อาจารย์ที่โรงเรียนนัดให้ไปติว เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยสิผึ้ง” ใบหน้าหื่นยิ้มร้ายแบบคนที่มีความคิดเจ้าเล่ห์ แบบนี้ต้องคิดจะพาฉันออกไปเอากันที่ไหนสักแห่งแน่ๆ

           “ถ้าป๊าจับได้ขึ้นมาแย่เลยนะพี่เอ็ม”

           “ถ้าไม่มีใครบอกป๊า ป๊าก็ไม่รู้หรอก เรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนอยู่แล้ว ออกไปเปิดหูเปิดตา… ไปร้องคาราโอเกะ ดูหนัง แล้วก็หาของอร่อยกินด้วยกัน แบบที่คนเป็นแฟนกันเขาทำกันน่ะ”

           ไอ้ที่พูดมาแต่ละอย่าง มันต้องใช้เงินทั้งนั้นเลยนะ!

 

           หลังจากที่กินอิ่มจนพุงกาง พี่เอ็มก็เดินจูงฉันกลับมายังรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ฉันเร่งให้เขารีบพากลับบ้านก่อนจะผิดเวลาไปมากกว่านี้ คนตัวโตพาฉันซิ่งต่ออีกไม่กี่นาทีก็ถึงปากซอยเข้าบ้าน จากนั้นจึงจอดรถให้ฉันลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่เหมือนเดิม    ฉันรีบกระโดดลงจากรถแล้วสาวเท้ากลับบ้านอย่างรวดเร็ว และเมื่อกลับถึงบ้านเสียงดุๆ ของป๊าก็ดังขึ้นมาทันที

           “ทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านช้าเลยผึ้ง”

           โอ๊ย... ถึงบ้านช้ากว่าเวลาปกติแค่ครึ่งชั่วโมงเอง

           “พอดีเพื่อนสั่งพิซซ่ามาเลี้ยงวันเกิดตอนหลังเลิกเรียนอ่ะป๊า ก็เลยต้องอยู่ช่วยกิน วันนี้ผึ้งไม่กินข้าวเย็นที่บ้านแล้วก็ขอขึ้นห้องไปอ่านหนังสือเลยก็แล้วกันนะ”

           ตั้งแต่คบกับพี่ชายข้างบ้าน สกิลในการพูดโกหกของฉันก็ค่อยๆ อัพเลเวลขึ้น

           ฉันอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินไปนั่งประจำที่ตรงโต๊ะหนังสือ ช่วงเวลาที่พี่ชายข้างบ้านไม่มากวนคือนาทีทองที่ฉันจะได้ทบทวนตำราเรียนและเตรียมสอบอย่างเต็มที่

           โอย… แย่แล้วฉัน ยังอ่านไม่ทันจบบทก็รู้สึกง่วงเต็มที ข้อสอบย้อนหลังวิชาเคมีก็โคตรยาก ไหวไหมเนี่ยผึ้ง แผนวิทย์-คณิตฯ มันไม่ค่อยจะเหมาะกับฉันสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ต้องจำใจเรียนเพื่อครอบครัว

           ว่าแต่คืนนี้พี่เอ็มเขาหายไปไหนของเขานะ ไม่เห็นเรียกฉันให้ยื่นหน้าลงไปหา ไม่เห็นมาออกกำลังกายตรงสวนหย่อมหลังบ้าน แล้วก็ไม่หาทางขึ้นมาเอาฉัน

           ไม่โทรมา ไม่ไลน์มา… ไม่มาก่อกวน อะไรกันเนี่ย แปลกมาก

           ฉันว่าฉันเองแหละที่อาการหนัก พี่เอ็มเงียบไปไม่ถึงสองชั่วโมงฉันก็คิดถึงเขาจะแย่

           หรือว่า… คืนนี้เขาให้ฉันพัก เพื่อเตรียมจะจัดหนักให้วันพรุ่งนี้ อืม! ต้องใช่แน่ๆ ฉันรู้จักคนอย่างพี่เอ็มดี

          เฮ้อ! แบบนี้ฉันคงต้องโกหกป๊าเพื่อหาทางออกไปกับเขาสักครึ่งวัน ไม่อย่างนั้นไอ้พี่เอ็มคนหื่นต้องเป็นฝ่ายหาทางขึ้นมาหาฉันที่ห้องให้ได้แน่ๆ!