เอาก่อนไปโรงเรียน

“หื่นจริงๆ เลยพี่เอ็ม แล้วไอ้นี่มันแข็งได้ตลอดเวลาเลยหรือยังไง” พูดพร้อมกับคว้าหมับตรงแท่งเอ็นอุ่นที่แข็งขยายจนสุดแล้วรูดสาวมันเบาๆ เพื่อแกล้งเร้าให้เขายิ่งมีอารมณ์

“แล้วจะให้พี่ทำไง พี่นอนกอด นอนสูดกลิ่นตัวหอมยั่วเยของผึ้งทั้งคืน ตื่นมาก็แข็งสิวะ ปกติผู้ชายเวลาตื่นนอนตอนเช้าคxยแม่งก็แข็งกันทั้งนั้นแหละ”

พูดจบก็สูดปากคราง ตาเยิ้มเคลิบเคลิ้มมองมือขาวเนียนของฉันที่กำลังชักสาวลำรักให้เขาเพื่อเป็นการอุ่นเครื่อง

“ให้พี่เอาเลยนะผึ้ง โดนพี่กระแทกแรงๆ ก่อนไปโรงเรียน รับรอง ฟิน! อารมณ์ดีไปทั้งวัน”

แล้วฉันจะทำอะไรได้ ปฏิเสธเขาได้เหรอ ทั้งร่างกายและจิตใจของฉันมันพ่ายแพ้ให้แก่เขาไปตั้งนานแล้ว!

นี่ขนาดเขายังไม่ทันได้เล้าโลม ความชุ่มฉ่ำก็หลั่งล้นออกมารอเบิกทางจนเยิ้ม… ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มน่ารักถูกเขาฉกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว

ปากหยักระดมจูบฉันอย่างบ้าคลั่ง บดขยี้ขบดูดไม่บันยะบันยัง ลิ้นหนาถูกสอดแทรกเข้ามากวาดต้อนในโพรงปากอุ่นอย่างร้อนเร่าจนร่างฉันอ่อนระทวย

เช้าๆ แบบนี้… ผู้ชายเขามีอารมณ์มากขนาดนี้เลยเหรอ ริมฝีปากของฉันเริ่มปวดแสบ ได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ

ร่างแกร่งโถมลงมานัวเนียกอดรัดร่างบอบบางที่อ่อนยวบยาบเพราะเมามายรสจูบอันเร่าร้อน ขาเรียวสวยทั้งสองข้างโดนเร่งเร้าให้อ้าออกจากกันแล้วขยับโอบล้อมเอวหนาเอาไว้เพื่อเตรียมรับการกดกระแทกอันดุเดือด

“นมสวยฉิบหาย ขอกินนมให้ชื่นใจก่อน…. พี่หิว”

ใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงมา ปากหยักอ้างับเม็ดปุ่มสีชมพูชูชันเข้าปากอย่างรวดเร็ว โนมเนื้อนุ่มสีขาวสะอ้านโดนเขาครอบครองดูดกินจนหายเข้าไปในโพรงปากอุ่นจนเกือบครึ่งเต้า ฉันได้แต่นอนแอ่นอก… ปลดปล่อยเสียงครางหวานกระเส่า บิดกายตอบสนองรสสัมผัสของผู้ชายเลือดร้อน… สัมผัสที่ห่างจากคำว่าอ่อนโยนไปไกลมาก และทันทีที่ความนุ่มหยุ่นถูกคายออก ปลายลิ้นอุ่นก็กระดิกเร้าระริกระรัวไปรอบๆ หัวนมสีชมพูที่แข็งเป็นไตด้วยชั้นเชิงที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

“โว้ย! กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม กูอยากจะบ้าตายกับตัวเองจริงๆ!” เสียงห้าวบ่นพึมพำออกมา แววตาเยิ้มระยับหื่นเหี้ยน

แขนแกร่งค้ำยันที่นอนเพื่อหยัดตัวขึ้นแล้วจ้องมองใบหน้าและเรือนร่างของคนบนเตียง สายตาคมกริบวาววาบราวหมายจะขย้ำกลืนกินฉันไม่ให้เหลือแม้แต่เถ้ากระดูก

“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย แทงเลยนะ! อยากเด้าแรงๆ ให้ขาเตียงหัก แต่ถ้าทำแบบนั้นกับลูกสาวเขา… โดนจับเข้าคุกแน่กู”

สองขาเรียวเล็กยิ่งดูบอบบางเมื่อถูกเขาจับขึ้นรั้งพาดบ่า ใบหน้าหล่อเหลาคมคายจ้องมองไปตรงปากทางรักที่อ้าเยิ้มกระตุกระริกรอคอยการสอดใส่อย่างพึงพอใจ ฝ่ามือแข็งแรงบีบผิวเนื้อขาวนวลเนียนตรงต้นขาฉันไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ

กว่าจะได้ไปโรงเรียนฉันคงจะช้ำไปทั้งตัว…

“อ๊ะ! พี่เอ็ม เบาๆ” เอ็นอันเขื่องที่แข็งขยายจนสุด มีเส้นเลือดนูนรายล้อมเป็นทางยาวถูกเสยแทงเข้ามาเต็มรัก ความเปียกลื่นที่หลั่งไหลออกมาเบิกทางจนมากมายทำให้มันเข้ามารวดเดียวจนสุดลำแกร่ง จากนั้นสะโพกแข็งแรงก็ขยับตอกกระแทกความใหญ่โตเข้าออกในช่องแคบที่รัดแน่นด้วยลีลารักอันเร่าร้อน… หนักหน่วงและแน่นหนัก

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จะ… จุก พี่เอ็ม… ผึ้งจุก” เอาหนักอีกแล้ว… คนยิ่งครางดังๆ ไม่ได้ซะด้วย!

ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มเม้มประกบเข้าหากันจนแน่น มือเล็กกำจิกผ้าปูที่นอนไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว พยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้ให้มากที่สุด…

“อื้อ! อ๊ะ… บะ เบาหน่อย” โดนความยาวใหญ่ตอกอัดตรงกลางกายสาวแต่เหมือนทั้งร่างจะร้าวแตกเป็นเสี่ยงๆ

ทั้งเสียว ทั้งจุก ทั้งมัน อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้…

“เชี่ย! เอามันฉิบหาย ยิ่งได้ก็ยิ่งติด ไปไหนไม่รอดแล้วกู คxยหักก็ยอม!!” เสียงแหบพร่าหลุดออกมาคล้ายพึมพำกับตัวเอง สะโพกแกร่งขยับโยกถี่กระชั้น… และขาของฉันก็เริ่มสั่น

คนตัวโตสบตาฉันอย่างลึกซึ้ง… ใบหน้าหล่อเหลาซี้ดปากเสียวก่อนจะกัดกรามกลั้นเสียงครางเอาไว้… ในขณะที่ฉันเองก็เม้มปากแน่นส่งเสียงครางหงิงๆ อย่างน่าเห็นใจ…

ไม่ได้น่าเห็นใจที่โดนเขาเอาแรงๆ แต่น่าเห็นใจที่หวีดครางออกมาดังๆ ไม่ได้ต่างหาก

“เย็นนี้เราไปเอากันที่ม่านรูดเถอะผึ้ง… จะได้ครางกันให้สะใจไม่ต้องอั้นแบบนี้!”

“มะ… ไม่ได้ จะบ้าเหรอ” เสียงกระท่อนกระแท่นของฉันดังสวนขึ้นมาทันที จะพานักเรียนมอหกเข้าม่านรูดเนี่ยนะ คิดได้ไง! บ้าไปกันใหญ่แล้วพี่เอ็ม

           พอคนตัวโตกว่าได้ยินแล้วก็ยิ่งกระหน่ำตอกอัดลำรักใส่โพรงเสียวของฉันให้หนักยิ่งกว่าเดิม พร้อมกับโถมทับร่างลงมาจนหัวเข่าของฉันแทบจะชนเข้ากับใบหน้าของตัวเอง

           ดีนะที่ฉันเป็นคนตัวอ่อน…

           “เอาท่านี้เข้าไปโคตรลึก สะใจดีนะผึ้ง!”

           แรงกระแทกหนักหน่วงถี่กระชั้นขึ้นในทันที สะโพกแกร่งเร่งจังหวะจนกลายเป็นถี่ยิบ มือหนาถูกยื่นมาอุดปากฉันเอาไว้ แต่เสียงครางแหลมเล็กก็ยังคงเล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่

           จนกระทั่ง… ความคับแน่นบีบรัดรุนแรง เอ็นอวบยาวในโพรงสาวโดนบีบรัดหนุบหนึบ

           “ตอดเก่งมาก! ตอดแรงดี… เอาอีก อย่าเพิ่งหยุด”

           พี่เอ็มยังคงขยับสะโพกขูดครูดปลายหยักมนวนเข้าออกไปมาอย่างรู้จุด จนฉันขึ้นฝั่งสวรรค์ของจุดสุดยอดครั้งแล้วครั้งเล่า… เหมือนลมหายใจของสาววัยใสจะขาดห้วงไปช่วงหนึ่ง

           ยิ่งเอาก็ยิ่งรู้ใจ ยิ่งสอดใส่ก็ยิ่งรู้จุด ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งผูกพัน แล้วก็… ยิ่งรักเธอ

           แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ~

           เจ้าของเอ็นยาวใหญ่ล้มลงนอนบนเตียงแล้วโอบกอดฉันเอาไว้ หลังจากหลั่งน้ำขาวขุ่นให้เข้ามาในตัวฉันทุกหยาดหยด คนตัวโตนอนหอบหายใจแรงเสียจนฉันอดแซวไม่ได้

           “เหนื่อยเป็นกับเขาด้วยเหรอพี่เอ็ม” ว่าแต่เขาฉันเองก็ยังนอนหายใจแรงอยู่ อยากจะขอนอนต่ออีกหน่อยแต่ต้องอาบน้ำไปโรงเรียน

           “หยิบทิชชูบนโต๊ะมาให้ด้วย” เสียงเล็กออกคำสั่ง

           ตอนนี้น้ำคาวของพี่ชายข้างบ้านไหลย้อนออกมาใหญ่แล้ว ฉันไม่อยากให้มันเลอะผ้าปูที่นอน

           อีกคนบนเตียงรีบดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะอ่านหนังสือแล้วเอามาซับตรงปากทางรักที่เริ่มช้ำให้ฉันทันที

           “เอาต่ออีกรอบนะ เอากันตอนเช้าๆ แบบนี้โคตรมันเลย”     ยังมีหน้ามาขออีก ช่องเสียวมันช้ำหมดแล้วไม่เห็นหรือยังไง

           “ไม่ได้!! ผึ้งต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน พี่เอ็มรีบกลับบ้านไปได้แล้ว” ฉันทำตาดุใส่เขา คนบ้า.. คนหื่น! นี่จะไม่ให้ฉันพักบ้างเลยหรือยังไง

           “งั้นเดี๋ยวพี่กลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับมอเตอร์ไซค์ไปดักรอผึ้งตรงป้ายรถเมล์เหมือนเดิมนะ”

           พูดจบก็คว้ากางเกงบอลตัวเก่าขึ้นมาใส่ หอมแก้มฉันฟอดใหญ่แล้วคลี่ยิ้มกว้าง มือถือเสื้อยืดคอกลมเดินมุ่งตรงไปยังประตูห้องนอน

           “เดี๋ยวก่อนพี่เอ็ม อย่าเพิ่งออกไป” ฉันรีบวิ่งไปคว้าข้อมือเขาเอาไว้ได้ทัน

           “ทำไม! หรือเปลี่ยนใจอยากโดนเอาต่อ” หันมามองฉันอย่างมีความหวัง นี่ในหัวเขามีแต่เรื่องพรรค์นั้นจริงๆ เหรอเนี่ย

           “จะบ้าเหรอ! ผึ้งไม่ได้หื่นขนาดนั้น แล้วผึ้งก็ต้องรีบไปโรงเรียน” ถ้าเป็นวันหยุดก็ค่อยว่ากันใหม่ แต่นี่มันวันศุกร์

           “พี่เอ็มรออยู่ในห้องก่อน เดี๋ยวผึ้งออกไปดูต้นทางให้”          เช้าๆ แบบนี้หม่าม้าชอบเดินไปเดินมา ถ้าปล่อยให้ออกไปเดินเพ่นพ่านแล้วจ๊ะเอ๋กับหม่าม้าเข้าก็จบกัน!

           ฉันที่ใส่ชุดนอนสีชมพูเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ค่อยๆ แง้มบานประตูออกไป จากนั้นก็ลงบันไดไปยังชั้นล่าง ชะเง้อมองไปยังหน้าร้าน ตอนนี้ทั้งป๊าและหม่าม้ากำลังวุ่นวายอยู่กับการขายก๋วยเตี๋ยวเพราะร้านเพิ่งจะเปิด

           ป๊ากำลังสับเป็ดอย่างดุเดือด ส่วนหม่าม้าก็เดินยกหม้อหุงข้าวใบใหญ่ออกไปยังหน้าร้าน มีลูกค้ามายืนรอซื้อข้าวหน้าเป็ดกันแล้ว

           เมื่อเห็นดังนั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปลากพี่ชายข้างบ้านตัวแสบออกมาจากห้องทันที เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็ผลักเขาให้ออกไปทางประตูหลังอย่างรวดเร็ว

           “รีบออกไปได้แล้วพี่เอ็ม” กวักมือไล่ให้เขารีบๆ เดินออกไปทางประตูรั้วเหล็ก

           “เจอกันตรงป้ายรถเมล์นะผึ้ง” เสียงทุ้มกังวานย้ำอีกครั้งก่อนจะก้าวข้ามประตูรั้วออกไป

           เฮ้อ-~ ถอนหายใจออกมายาวๆ ด้วยความโล่งอก รอดตัวไปอีกหนึ่งวันนะฉัน…

           แต่ว่าทางที่ดี… วันนี้เอาผ้าปูที่นอนลงเครื่องซักผ้าก่อนไปโรงเรียนก็แล้วกัน

           หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและเอาผ้าปูที่นอนลงไปซักในเครื่องซักผ้าเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ลงมานั่งหาวอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว หม่าม้าวางข้าวหน้าเป็ดไว้ให้ตรงหน้า ก่อนจะรวบผมเตรียมถักเปียให้ฉัน

           “ช่วงนี้อ่านหนังสือหนักเหรอผึ้ง ดูท่าทางเหนื่อยๆ”

           น้ำเสียงที่ทั้งใจดีและเป็นห่วงเป็นใยฉันของหม่าม้าทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ต้นเหตุของอาการเพลียและหมดแรงในแต่ละวันไม่ได้เกี่ยวกับการเตรียมสอบเลย

           ตรงกันข้าม… ช่วงนี้ฉันแทบไม่ได้ทบทวนบทเรียนเลยด้วยซ้ำ แถมยังทำข้อสอบเก็บคะแนนไม่ได้ด้วย

           “ใช่แล้วม้า… ช่วงนี้หนูเครียดมาก กลัวเอ็นท์ไม่ติด ถ้าหนูไม่ติดเภสัชป๊าต้องผิดหวังมากแน่ๆ”

           เอ็นท์เข้าเภสัชให้ได้ก็ว่ายากแล้ว แถมยังเป็นคณะเภสัชที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐบาลที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ แบบนี้ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่…

           “ไม่ต้องเครียดหรอกผึ้ง ม้าว่าผึ้งทำได้อยู่แล้ว ม้าเชื่อมั่นในตัวผึ้งนะ” คำพูดที่บอกว่า ‘ผึ้งทำได้อยู่แล้ว’ ฟังดูเหมือนจะเป็นการให้กำลังใจฉัน แต่จริงๆ แล้วมันยิ่งทำให้ฉันกดดันต่างหาก

           ไม่ใช่แค่ป๊าคนเดียว หม่าม้าเองก็คาดหวังในตัวฉันไม่น้อยไปกว่าป๊าเลย…

           “เผลอแป๊บเดียวอาหมวยของม้ากลายเป็นสาวแล้ว ดีนะที่ป๊ากับม้าตัดสินใจให้ผึ้งเข้าเรียนโรงเรียนหญิงล้วน อย่าเพิ่งมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ รักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนกลางสายฝน ยังไงก็รอดยาก…” หม่าม้าพูดทิ้งท้ายพร้อมกับมัดเปียให้ฉันอย่างงดงาม

           ฉันกินข้าวหน้าเป็ดได้เพียงครึ่งจานก็กินต่อไม่ลง เพราะรู้สึกผิดที่ต้องปิดบังครอบครัว

           ทั้งฉันและพี่เอ็มเราต่างถลำลึกลงไปจนเกินที่จะถอยหลังกลับแล้วล่ะ และหากจะเดินหน้าต่อไปก็ไม่เห็นจุดหมายปลายทางที่จะทำให้เราทั้งคู่สมหวังในความรักได้เลย เหมือนกับเราต่างคนต่างวิ่งอยู่ในลู่ที่เป็นเส้นขนานและไม่มีทางจะมาบรรจบพบกันได้…