บทที่ 1 จู่ๆ ก็ได้เป็นพี่น้องกับตัวร้าย (2/4)

            “ท่านแม่...ก็อย่างที่ลูกบอกว่าตอนที่ลูกหลับได้พบเรื่องราวมากมายทั้งดีและร้าย ลูกจึงอยากเปลี่ยนแปลงตนเองเพราะลูกรู้ดีว่าคนที่รักลูกมากที่สุดก็คือคนในตระกูลอวี้ ท่านพ่อท่านแม่ พี่ใหญ่และพี่รองต่างรักและเอ็นดูลูกมากกว่าใครทั้งหมด ลูกจึงไม่อยากทำให้พวกท่านผิดหวังอีก”

            “เจ้าคิดได้เช่นนั้นแม่ก็ดีใจ เอาล่ะแม่จะยกเลิกการกักบริเวณลู่เสียนก็ได้”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านแม่ของข้าน่ารักที่สุด” นางโผเข้ากอดมารดาของตน

            “แล้วเจ้าจะไม่บอกแม่จริงๆ หรือ ว่าฝันร้ายที่เจ้าเคยกล่าวถึงว่าไปพบเจอในระหว่างที่หลับไปถึงสามวันสามคืนคือเรื่องใด”

            “ลูกไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่ไม่สบายใจ บางทีมันอาจจะเป็นแค่ฝันเรื่อยเปื่อยทั่วไปเจ้าค่ะ”

            “ไม่บอกก็ไม่บอก ไปหาพี่สาวเจ้าได้แล้ว เจียวเจินมอบตำลึงให้คุณหนูสองถุง”

            “เจ้าค่ะ”

            “ท่านแม่ใจดียิ่ง”

            “อย่าเพิ่งดีใจไป แม่มอบให้เจ้าแค่หนึ่งถุง อีกหนึ่งถุงเป็นของลู่เสียน” แม้จะเป็นบุตรสาวของฮูหยินรอง แต่นางก็เอ็นดูอีกฝ่ายไม่น้อยเพราะได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่สองขวบหลังจากที่ฮูหยินรองจากไป

            บางครั้งนางรู้สึกว่าเด็กคนนั้นพยายามต่อต้านอะไรบางอย่าง อาจจะเพราะรู้ดีว่าตนไม่ใช่มารดาแท้ๆ แต่นางก็พยายามหลับตาข้างหนึ่งไม่ยุ่งเกี่ยวมากจนอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดใจ ทำให้ตอนนี้แม้อวี้ลู่เสียนจะอายุสิบหกปีแล้ว นางก็ไม่ได้รีบร้อนตอบรับแม่สื่อที่มาเยือนจวนอวี้อย่างไม่ขาดสาย เพราะอยากให้โอกาสเด็กคนนั้นได้เป็นฝ่ายเลือกคู่ครองของตน

            “เพิ่มให้อีกถุงไม่ได้หรือเจ้าคะ ท่านแม่ก็รู้ว่าลูกชอบกิน”

            “อีกไม่นานก็ปักปิ่นแล้ว อย่ากินให้เยอะ ไปๆ จะไปวัดก็รีบไปสายกว่านี้จะมีเวลาเที่ยวเล่นไม่มาก”

            “ท่านแม่รู้ใจข้าจริงๆ เช่นนั้นลูกไปก่อนนะเจ้าคะ ลาเจ้าค่ะ” กล่าวจบบุตรสาวคนเล็กก็วิ่งออกไปจากเรือนของมารดาทันที

            “เจ้าเด็กคนนี้นี่ ซุกซนเช่นนี้มิแคล้วจะไม่มีบุรุษใดมาสู่ขอ” และหากเป็นเช่นนั้นฟูจวินของนางและบุตรชายคงปิดจวนฉลองเป็นแน่ เพราะบุรุษสองคนนั้นรักอวี้ซีเยว่ดุจแก้วตาดวงใจ

            ด้านอวี้ซีเยว่ที่พอพ้นออกจากเรือนมารดาก็รีบตรงไปยังเรือนของอวี้ลู่เสียน ในความทรงจำของนางพี่รองผู้นี้มักจะถูกมารดาลงโทษบ่อยๆ โทษฐานที่ดูแลนางไม่ดี แม้จะรู้เช่นนั้นแต่เจ้าของร่างกลับไม่เคยสำนึกและยังเล่นซุกซนจนเจ็บตัวอยู่เรื่อย แต่หากกล่าวในนามของผู้อ่านที่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้ ก็บอกได้เลยว่าสตรีผู้นี้มีชะตาชีวิตที่น่าสงสาร

            อวี้ลู่เสียน คิดว่าฮูหยินเอกไม่ได้รักและเอ็นดูตนดั่งเช่นที่แสดงออกต่อหน้าท่านพ่อ จึงไม่ค่อยชอบน้องเล็กที่เป็นต้นเหตุให้ตนโดนลงโทษอยู่ตลอด แต่พอวันหนึ่งนางมีส่วนทำให้น้องเล็กต้องตกน้ำตาย นางที่จมอยู่กับความรู้สึกผิดจึงเคียดแค้นนางเอกของเรื่องที่เข้ามายั่วยุตนจนทำให้เกิดทะเลาะตบตีจนชนน้องเล็กตกน้ำ กว่าคุณหนูรองตระกูลอวี้จะรู้ว่าฮูหยินเอกรักและห่วงใยตนจากใจจริงก็เป็นวันที่ตระกูลอวี้ล่มสลายเพราะพี่ใหญ่ที่แค้นสหายที่ปฏิเสธและทำร้ายจิตใจน้องสาวที่เหลือเพียงคนเดียว จึงไปเลือกเข้าข้างฝ่ายกบฏสุดท้ายโดนประหารทั้งตระกูล ฮูหยินอวี้ที่เป็นห่วงบุตรสาวคนรองที่ยังไม่ได้แต่งงานจึงมอบทรัพย์สินให้นางได้หนีไปใช้ชีวิต แต่อวี้ลู่เสียนไม่ยอมหนีและอยู่รับโทษพร้อมตระกูล สุดท้ายจวนอวี้ของเจ้ากรมพิธีการก็เลือนหายไปจากเมืองหลวงไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย

            เมื่อนางต้องอยู่ในร่างนี้อย่างไม่รู้กำหนด นางก็จะพยายามเปลี่ยนโชคชะตาของเหล่าตัวร้ายเพื่อไม่ให้ตนเองต้องร่วมรับโทษประหารชีวิต

            การโดนตัดคอคงเจ็บน่าดู นางไม่คิดลองเด็ดขาด

            เรือนของอวี้ลู่เสียนมีขนาดพอๆ กับเรือนของนาง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าท่านแม่ดูแลอีกฝ่ายดั่งบุตรสาวคนหนึ่งจริงๆ

            “ท่านพี่ลู่เสียน...” ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในเรือนนางก็พบกับสตรีผู้มีใบหน้างดงามกำลังนั่งปักผ้าอยู่ที่สวนดอกไม้ ช่างเป็นภาพที่น่ามอง หากนางเป็นบุรุษมิแคล้วต้องตกหลุมรักพี่สาวเป็นแน่

            “ซีเยว่!” ร่องรอยแห่งความยินดีพาดผ่านในดวงตาดอกท้อก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            “ท่านพี่ลู่เสียนเจ้าขาวันนี้ท่านไปไหว้พระกับข้านะเจ้าคะ”

            “ไหว้พระ?”

            “ใช่เจ้าค่ะ ข้าอยากไปไหว้พระ ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ข้าได้กลับมาหาพวกท่าน”

            “แต่พี่โดนแม่ใหญ่กักบริเวณอยู่” เพราะครั้งนั้นน้องเล็กออกไปเที่ยวเล่นกับนางจึงตกน้ำตกท่า

            “ท่านแม่ยกเลิกไม่ลงโทษพี่รองแล้วเจ้าค่ะ”

            “จริงหรือ” อวี้ลู่เสียนตอบรับพลางซ่อนประกายยินดีในแววตาเอาไว้อย่างแนบเนียน

            สิ่งที่นางยินดีที่สุดก็เห็นจะเป็นน้องสาวต่างมารดาคนนี้ไม่มีท่าทีโกรธเคืองนางที่เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้ตกน้ำจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด