บทที่ 2 พี่น้องข้าต้องอยู่ให้ห่างไกลจากตัวหายนะ (1/4)

                                                                              2

                                                 พี่น้องข้าต้องอยู่ให้ห่างไกลจากตัวหายนะ

            ผ่านไปยังไม่ถึงชั่วจิบชาด้วยซ้ำ หายนะที่นางพยายามดึงพี่รองให้หลบหนีก็ตามมาถึงที่ ไวกว่าความคิดอวี้ซีเยว่ได้ดึงตัวพี่รองของตนไปหลบซ่อนที่หลังต้นไม้ใหญ่ด้วยกัน

            “รอข้าประเดี๋ยวเจ้าค่ะท่านพี่เฟยฉี”

            “มีอันใด” บุรุษหน้านิ่งเอ่ยถามพลางสอดส่องสายตามองหาอะไรบางอย่าง

            “ได้ยินท่านพ่อบอกว่า ท่านลุงท่านป้าและท่านพี่เฟยฉีย้ายกลับมาอยู่เมืองหลวงเป็นการถาวรแล้วหรือเจ้าคะ”

            “อืม”

            “เช่นนั้นข้าไปเยือนจวนหยางเพื่อฝึกยิงธนูกับท่านได้หรือไม่เจ้าคะ” คำกล่าวของสตรีที่เคยพบเจอกันบ้างเมื่อยามบิดาต้องไปตรวจตราค่ายทหารตามรับสั่งของฮ่องเต้ ทำให้เขาหันกลับมามองแล้วคำกล่าวเตือนพี่ชายของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้นในหัว

            ‘สตรีชุดขาว กิริยามารยาทอ่อนหวาน แท้จริงมารยายิ่งกว่าสตรีในหอนางโลม’ ตรงตามที่นางกล่าวไม่ผิดเพี้ยน

            คุณชายหยางก้าวถอยออกห่างสตรีในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

            “แม่นางเจ้าเป็นสตรีที่ผ่านการปักปิ่นแล้ว หากอยากเรียนยิงธนูควรจะให้บิดาของท่านจ้างอาจารย์มาสอน”

            “แต่คนที่ยิงธนูเก่งกว่าท่านเกรงว่าจะหาได้ยาก”

            “เช่นนั้นเจ้าที่ยิงธนูเป็นแล้วจะเรียนไปอีกทำไม แค่ฝึกฝนให้มากเจ้าก็จะเชี่ยวชาญเอง เจอกันครั้งหน้าได้โปรดเรียกข้าว่าคุณชายหยาง” เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับไปหาสหายที่กำลังสนทนาอยู่กับผู้คุ้มกันของจวนอวี้

            “ดีจริง ท่านพี่เฟยฉีจำได้ว่าข้ายิงธนูเป็น” หากไม่มีใจ เหตุใดถึงได้จำเรื่องราวของคนที่พบเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเช่นนี้เล่า

            เพียงคิดได้เท่านั้นรอยยิ้มอ่อนหวานก็เบ่งบานอยู่บนใบหน้าของเฟินฮุ่ยเหมย บุตรีของแม่ทัพอุดร

            เมื่อไม่มีงิ้วให้ดูแล้ว สตรีสองคนที่ลอบมองอยู่หลังต้นไม้ก็ออกมา

            ‘ที่แท้ก็เป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่นี่เอง’ โถ่...นางก็นึกว่าจะได้เห็นฉากตกหลุมรักยามแรกพบสบตา ที่ไหนได้รู้จักกันมานานแล้ว ไม่เห็นจะเหมือนที่เคยอ่านมา

            “นี่เฟินฮุ่ยเหมยชอบพี่เฟยฉีเช่นนั้นหรือ”

            “เท่าที่ข้าแอบฟัง ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

            “เป็นเวรกรรมของพี่เฟยฉีแล้ว” อวี้ลู่เสียนทอดถอนใจแทนสหายของพี่ชาย

            “ว่าแต่ท่านพี่เถิดเจ้าค่ะ หากท่านพี่ไม่มีคนรักของตนเองสักที เฟินฮุ่ยเหอก็ไม่เลิกพยายามเกี้ยวท่านนะเจ้าคะ”

            “แล้วจะให้พี่ทำอย่างไร ในเมื่อพี่ยังไม่มีบุรุษในดวงใจ” อวี้ลู่เสียนทำสีหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อเอ่ยถึงบุรุษหน้าไม่อายผู้นั้นที่ชอบส่งข้าวของมาให้นาง แม้ทุกชิ้นนางจะส่งกลับคืนจวนเฟิน แต่เฟินฮุ่ยเหมยผู้นั้นก็ยังไม่วายเอ่ยวาจายั่วยุเสียดสีทุกครั้งที่เจอหน้า ทำให้นางทนไม่ไหวต้องลงมือตบตีอีกฝ่ายอยู่ร่ำไป

            “เช่นนั้นข้าจะเป็นคนมองหาบุรุษให้พี่รองเองเจ้าค่ะ เชื่อมือน้องสาวผู้นี้เถิดเจ้าค่ะ” แค่เชื่อมวาสนาด้ายแดงจะยากอันใดกัน

            หากพี่สาวนางลงเอยกับบุรุษสักคน พี่รองก็จะหลุดพ้นจากการเป็นนางร้ายและไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับพระเอกผู้นั้น พี่ชายก็จะไม่คับแค้นใจที่สหายทำร้ายจิตใจน้องสาวจนเลือกข้างผิด ตระกูลนางก็จะรอดพ้นจากการถูกประหาร

            หากไม่ยุ่งเกี่ยวกับตัวหายนะอย่างพระเอกนางเอก ตระกูลอวี้ก็จะอยู่รอดปลอดภัย

           

            รถม้าของตระกูลอวี้วิ่งไปตามทางเพื่อกลับจวนโดยมีผู้คุ้มกันทั้งที่เปิดเผยตัวและไม่เปิดเผยตัวคุ้มครองอยู่ไม่ห่าง ส่วนคุณชายใหญ่และสหายก็ควบม้าอยู่ด้านข้าง

            “ข้าขอไปคุยกับผู้คุ้มกันก่อน” อวี้ลู่หมิงเอ่ยพร้อมกับหยุดม้าเพื่อรั้งรอผู้คุ้มกันที่ควบม้าอยู่ด้านหลัง

            “อืม”

            ‘ซีเยว่ เจ้านั่งให้ดีๆ หน่อยได้หรือไม่’ เสียงของอวี้ลู่เสียนกำลังดุน้องสาวที่น่าจะนั่งไม่เรียบร้อย

            ‘ข้าง่วงนี่เจ้าคะ’

            ‘ทนอีกนิด ประเดี๋ยวถึงบ้านค่อยนอน’

            ‘พี่รองใจร้าย บังคับไม่ให้เด็กน้อยอย่างข้านอนหลับพักผ่อน’

            ‘เด็กน้อยอันใดกัน เจ้าน่ะปีหน้าก็ออกเรือนได้แล้ว’

            ‘ข้าไม่ออกเรือนหรอกเจ้าค่ะ จวนตระกูลใดจะอยู่สบายเท่าจวนตน’ คำกล่าวของสตรีในรถม้าทำให้บุรุษผู้หนึ่งขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

            ‘พี่เห็นด้วยนะที่เจ้าไม่ออกเรือน เพราะพี่คิดว่าคงไม่มีฮูหยินจวนใดอยากได้สะใภ้ซุกซนและดื้อรั้นราวกับเด็กน้อย’

            ‘พี่รองเห็นด้วยกับข้าเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าข้ามีพรรคพวกเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้ว เหลือเพียงแค่ท่านแม่เท่านั้นที่ไม่เห็นด้วยที่ข้ากล่าวว่าจะไม่แต่งงาน’

            ‘เจ้าคงต้องใช้เวลากล่อมหลายปีหน่อย’

            ‘ข้าไม่คุยกับท่านแล้ว ข้าขออ่านนิยายก่อนนะเจ้าคะ พี่รองสนใจอยากอ่านสักเล่มหรือไม่’

            ‘เชิญเจ้าตามสบาย’ สิ้นประโยคนั้นภายในรถม้าก็เงียบกริบมีเพียงเสียงหน้าหนังสือที่ถูกเปิดอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะค่อยๆ ช้าลงเรื่อยๆ

            พอด้านในรถม้าเงียบเสียงไป คนที่อยู่นอกรถม้าเริ่มเกิดความสงสัย

            โป๊ก เสียงอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับผนังรถม้าดังลั่น

            ‘โอ๊ย...เจ็บ’

            ‘คิกคิก เจ้าเด็กซุกซน ง่วงนอนจนเอาหัวโขกผนังรถม้า’

            ‘พี่รองใจร้าย หัวเราะข้า’ เสียงกระเง้ากระงอดของสตรีวัยสิบสี่ทำให้ใครอีกคนที่ลอบฟังอยู่ยิ้มตาม รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเพียงครู่เดียวก่อนจะเลือนหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน

            ‘ก็สิ่งที่เจ้าทำมันน่าหัวเราะ ไหนพี่ขอดูสิหน้าผากแดงมากหรือไม่’

            ‘แตะเบาๆ หน่อยสิเจ้าคะ ข้าเจ็บ’  

            เคร้ง เคร้ง เสียงดาบฟันกันดึงความสนใจของสตรีที่กำลังจะสัปหงกให้ตื่นขึ้น