บทที่ 2 พี่น้องข้าต้องอยู่ให้ห่างไกลจากตัวหายนะ (2/4)

            เคร้ง เคร้ง เสียงดาบฟันกันดึงความสนใจของสตรีที่กำลังจะสัปหงกให้ตื่นขึ้น

            “นั่นเสียงอะไรหรือเจ้าคะพี่รอง”

            “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือจะมีโจรป่ามาโจมตีรถม้าเรา” พี่รองเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

            “พี่ใหญ่เจ้าขา ข้างนอกเกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ”

            “ด้านหน้ามีรถม้ากำลังถูกโจรป่าโจมตี พวกเจ้าหลบอยู่ในรถม้าอย่าได้ออกมา” เสียงเข้มของหยางเฟยฉีกล่าวบอก

            “แล้วพี่ลู่หมิงล่ะเจ้าคะ เขาไป...” นางกล่าวยังไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงพี่ชายกล่าวแทรกขึ้น

            “พวกเจ้าหลบอยู่ในรถม้าอย่าได้ลงมา” หากโจรพวกนั้นรู้ว่าในขบวนของเขามีสตรีมิแคล้วจะกลายเป็นเป้าหมาย

            “เช่นนั้นข้าขอให้พวกท่านไปช่วยคนที่อยู่ในรถม้าคันนั้นได้หรือไม่เจ้าคะ”

            “ซีเยว่ ทำเช่นนั้นพวกเราจะเกิดอันตรายไปด้วยหรือไม่”

            “เราต้องเสี่ยงเจ้าค่ะ เกิดคนที่กำลังเดือดร้อนเป็นบุรุษรูปงามเราจะกลายเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ชายผู้นั้นจะได้ประทับใจพี่รอง และการผูกวาสนาด้ายแดงของข้าก็จะสำเร็จ”

            “นี่เจ้าเอาจริงหรือ เรื่องหาบุรุษให้พี่” อวี้ลู่เสียนไม่คิดว่าน้องเล็กจะจริงจังกับเรื่องนี้

            “จริงสิเจ้าคะ พี่ใหญ่เจ้าขา ท่านรีบไปช่วยพวกเขาเถิดเจ้าค่ะ ชักช้าประเดี๋ยวจะไม่ทันการ”

            “ได้ พี่จะจัดการให้ ลู่หมิงเจ้าอยู่คุ้มครองน้องสาวทั้งสองเถิด ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” หยางเฟยฉีตอบรับคุณหนูอวี้คนเล็กแล้วสั่งการสหายเสร็จสรรพ

            “อืม” ไม่คิดเลยว่าสหายของเขาจะเป็นคนดีเช่นนี้ ห่วงใยน้องๆ ของเขาราวกับเป็นพี่ชายเสียเอง

            เนื่องจากกำลังคนที่มากกว่าและผู้คุ้มกันของจวนเจ้ากรมพิธีการฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่ามือปราบของทางการ จึงใช้เวลาเพียงชั่วจิบชาก็สามารถจัดการโจรป่าทั้งหมดได้ แม้จะจับเป็นได้สองสามคนเพื่อนำส่งทางการ แต่โจรพวกนั้นก็กัดยาพิษที่ซ่อนอยู่ในปากทำให้ไม่มีผู้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียว ส่วนเจ้าของรถม้าโชคดีที่ได้รับการช่วยเหลือทันท่วงทีจึงบาดเจ็บไม่มาก มีเพียงรอยโดนดาบฟันเข้าที่แขนกับอาการอ่อนแรงจากการต่อสู้

            “ขอบคุณพวกท่านมากนะขอรับที่ช่วยเหลือข้า”

            “มิเป็นไร พวกเราแค่ทำตามคำสั่งของคุณหนู” หยางเฟยฉีเป็นคนออกหน้ากล่าว

            “คุณหนูของพวกท่าน ข้าขอทราบนามของผู้มีพระคุณได้หรือไม่”

            “คุณหนูที่สั่งให้พวกข้าช่วยเจ้าก็คือคุณหนูรองแห่งจวนเจ้ากรมพิธีการ”

            “ที่แท้คือคุณหนูอวี้ผู้นั้น” สตรีที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นสตรีร้ายกาจ ชอบตบตีผู้อื่นหากพูดจาไม่เข้าหู ทั้งยังมากมารยาชอบหลอกล่อบุรุษให้ซื้อของให้

            “ท่านจะไม่แนะนำตัวบ้างหรือ”

            “ขออภัย ข้าเสียมารยาทแล้ว ข้าแซ่โจว นามเลี่ยงรุ่ย”

            “ท่านคือผู้ตรวจการหนุ่มอนาคตไกลผู้นั้น” อวี้ซีเยว่ที่เดินเข้ามาใกล้รีบวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยท่าทางตื่นเต้น

            “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกขอรับ ข้าก็แค่โชคดีที่ได้รับโอกาส”

            “ไม่เลยๆ ความเก่งกาจของท่าน ข้าได้ยินชาวบ้านร้านตลาดเล่าลือกันไปทั่ว”

            “คุณหนูกล่าวชมข้าเกินไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านคือ...”

            “ข้าคืออวี้ซีเยว่ น้องสาวของคุณหนูอวี้ลู่เสียนที่มีเมตตาสั่งให้คนมาช่วยเหลือท่านเมื่อสักครู่”

            “เจ้า!” พี่รองของนางกำลังจะเอ่ยปากพูด

            “พี่รองเจ้าขา ท่านผู้ตรวจการโจวดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ อย่างไรท่านช่วยทำแผลให้เขาหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ หากจะรอท่านหมอ เกรงว่าเลือดของเขาคงไหลหมดตัวก่อนเป็นแน่”

            “พี่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้”

            “ข้าเชื่อเจ้าค่ะว่าท่านทำได้ เมื่อก่อนท่านทำแผลเก่งจะตาย มิเช่นนั้นพี่ใหญ่จะมีแผลกลับมาให้ท่านทำแผลให้บ่อยๆ หรือเจ้าคะ” อวี้ซีเยว่แสร้งเอ่ยถึงเรื่องในอดีต และที่พี่ใหญ่ของนางมักจะไปท้าต่อยตีกับคนที่ชอบว่าพี่รองเป็นลูกฮูหยินรองที่ไม่ควรได้รับเกียรติเช่นบุตรฮูหยินเอก

            “เจ้ากล่าวถึงขนาดนี้หากพี่ไม่ตอบรับ เจ้าก็คงกล่าวหาว่าพี่ใจร้าย เจียวซินเจ้าไปเอากล่องยาในรถม้ามาให้ข้า” ผู้เป็นพี่ยิ้มอย่างจนใจ

            “เจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทรีบไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

            “ท่านพกกล่องยามาวัดด้วยหรือเจ้าคะ”

            “อืม เจ้าน่ะชอบซุกซนจนต้องเจ็บตัวบ่อยๆ พี่จึงเตรียมมาด้วย”

            “พี่สาวของใครกันเนี่ย เหตุใดถึงได้น่ารักเช่นนี้”

            “ไม่ต้องมาเยินยอพี่ ไปช่วยพี่ทำแผลให้ท่านผู้ตรวจการเถิด”

            “ข้าว่าให้เจียวซินช่วยพี่รองดีกว่าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าจะไปยืนรอทางนู้น” กล่าวจบสตรีซุกซนก็รีบสาวเท้าก้าวเดินเร็วไปยังต้นไม้ที่หักโค่นลงบนพื้นดินซึ่งสามารถนั่งรอได้สบาย

            “หากแม่นางไม่สะดวก ข้า...”

            “จะเป็นการดีมาก หากท่านจะอดทนสักนิด”

            “นี่เจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้ที่เดินกลับมาพร้อมกล่องยากล่าวกับเจ้านายของตน

            “เจียวซินเดี๋ยวเจ้าช่วยจัดการอาภรณ์ของท่านผู้ตรวจการด้วย” นางออกคำสั่งอย่างคล่องแคล่ว

            ก่อนที่โจวเลี่ยงรุ่ยจะเข้าใจในเวลาต่อมาถึงคำของนางที่บอกให้เขาอดทน ที่แท้คุณหนูผู้มีใบหน้างดงามก็มือหนักเช่นนี้